Νέα νίκη έναντι των τραπεζών

Οι πολίτες στην Ισλανδία πετυχαίνουν μία ακόμα μεγάλη νίκη

Τις τράπεζες και όχι τους πολίτες αποφάσισε να «κουρέψει» η κυβέρνηση της Ισλανδίας, υλοποιώντας προεκλογική της δέσμευση. Προχωρά στην εφαρμογή μέτρου που θα ελαφρύνει κάθε δανειολήπτη από το βάρος του χρέους του κατά 24.000 ευρώ

«Άμεσα θα επωφεληθεί σχεδόν το 80% των νοικοκυριών στην Ισλανδία, έμμεσα, όμως, όλοι θα κερδίσουν. Θα ενισχυθεί η ανάπτυξη και η αγοραστική δύναμη» δήλωσε ο πρωθυπουργός της χώρας, Σιγκμουντούρ Ντέιβιντ Γκιουνλογκσον, σύμφωνα με το Euronews.

Το «κούρεμα» των στεγαστικών αποτέλεσε βασική προεκλογική δέσμευση της ισλανδικής κυβέρνησης. Δεν έχει ακόμα, διευκρινιστεί πώς θα χρηματοδοτηθεί, ωστόσο το υπουργείο Οικονομικών διαβεβαιώνει ότι δεν θα επιβαρυνθεί ο κρατικός προϋπολογισμός.

Αντιδρούν ΔΝΤ και ΟΟΣΑ

To ΔΝΤ και o ΟΟΣΑ εξέφρασαν αντιρρήσεις, υποστηρίζοντας ότι το μέτρο θα επιφέρει πλήγμα στο τραπεζικό σύστημα της χώρας.

Έπειτα από μήνες διαβουλεύσεων, η κυβέρνηση συνασπισμού παρουσίασε τα μέτρα, εκτιμώμενου κόστους 150 δισεκατομμυρίων κορωνών (άνω των 900 εκατομμυρίων ευρώ) για τέσσερα χρόνια.

Το κυριότερο μέτρο είναι η μείωση του κεφαλαίου του δανείου για τα νοικοκυριά που πήραν στεγαστικό δάνειο διασυνδεδεμένο με τον πληθωρισμό (που είναι η πλειονότητα των περιπτώσεων) ανεξαρτήτως εισοδήματος. Αυτή η ελάφρυνση των δανείων, που εξαρτάται από το ύψος του δανειζόμενου ποσού, έχει ανώτατο όριο τα τέσσερα εκατομμύρια κορώνες (24.000 ευρώ).

Στην πράξη, οι τράπεζες στην Ισλανδία χορηγούσαν μόνο δάνεια διασυνδεμένα με τον πληθωρισμό πριν από την κατάρρευση του χρηματοπιστωτικού συστήματος το 2008. Η βαθιά χρηματοπιστωτική κρίση που πέρασε η χώρα είχε ως αποτέλεσμα την καταβύθιση της ισλανδικής κορώνας, τροφοδοτώντας έναν πληθωρισμό που εκτόξευσε στα ύψη τα χρέη των νοικοκυριών.

«Τώρα, τα δάνεια των νοικοκυριών ισοδυναμούν με το 108% του ΑΕΠ, που είναι υψηλό σε διεθνές επίπεδο (..). Το μέτρο θα ενισχύσει το διαθέσιμο εισόδημα των νοικοκυριών και θα ενθαρρύνει την αποταμίευση», ανέφερε σε ανακοίνωσή της η κυβέρνηση.

ΕΛΛΕΙΜΜΑΤΙΚΟΙ ΠΡΟΫΠΟΛΟΓΙΣΜΟΙ – ΤΟ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ ΤΗΣ ΒΡΑΖΙΛΙΑΣ

 

Της ΙΩΑΝΝΑΣ ΜΑΛΑΧΤΑΡΗ

 

Με αφορμή τα δέκα χρόνια εφαρμογής του προγράμματος του Bolsa Familia (Οικογενειακό Επίδομα) στη Βραζιλία, είναι ευκαιρία να θυμηθούμε ότι οι ελειμματικοί προϋπολογισμοί σε περιόδο ύφεσης δεν είναι τόσο καταστροφική ιδέα όσο κάποιοι νομίζουν. Αντιθέτως, σύμφωνα με οικονομολόγους, σε περίοδο ύφεσης με βασικά χαρακτηριστικά την ανεργία και και την ελλιπή ενεργό ζήτηση, το κράτος οφείλει να ασκήσει επεκτατική δημοσιονομική πολιτική μειώνοντας τους φόρους και αυξάνοντας τις δημόσιες δαπάνες. Αυτό ακριβώς έκανε και η Βραζιλία το 2009 που ήταν μία πολύ κακή οικονομική χρονιά για όλη την υφήλιο. Ας σημειωθεί εδώ πως δεν πρόκειται για σύγκριση Ελλάδας με Βραζιλία.

 

Το πρόγραμμα Bolsa Familia, λοιπόν, συστάθηκε το 2003 με σκοπό να μειώσει τα ποσοστά φτώχειας ενισχύοντας οικονομικά οικογένειες, τηρώντας φυσικά κάποια κριτήρια, όπως το ύψος του εισοδήματος, ο αριθμός μελών οικογένειας, ο αριθμός τέκνων κτλ. Το 2009 η οικονομία της Βραζιλίας βρέθηκε στο ναδίρ εξαιτίας της παγκόσμιας κρίσης. Ενώ το μέσο ετήσιο ΑΕΠ από το 1990-2008 ήταν 1,4%, το 2009 έπεσε στο -2%. Το κυβερνητικό χρέος ως ποσοστό του ΑΕΠ το 2009 ήταν 70,7%, ενώ την προηγούμενη χρονιά ήταν 65,2% διατηρώντας πτωτική τάση από το 2003.

Αντί να ακολουθήσει τη γενική πολιτική τάση που υπήρχε εκείνη τη χρονιά, δηλαδή να γίνουν περικοπές στις κρατικές δαπάνες και συγκεκριμένα στις κοινωνικές παροχές, η Βραζιλία έκανε ακριβώς το αντίθετο. Αύξησε τις κρατικές δαπάνες υποστηρίζοντας οικονομικά το πρόγραμμα Bolsa Familia.

Νέα δημοσκόπηση: Με 3,3% προηγείται ο ΣΥΡΙΖΑ της ΝΔ.

Κατά 3,3 μονάδες προηγείται ο ΣΥΡΙΖΑ, στην πρόθεση ψήφου, στη δημοσκόπηση που διενεργεί κάθε μήνα η Palmos Analysis για το Tvxs. Το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης καταλαμβάνει την πρώτη θέση με ποσοστό 22%, ενώ η ΝΔ συγκεντρώνει το 18,7%. Στην τρίτη θέση παραμένει η Χρυσή Αυγή με 8,3%, εμφανίζοντας μικρή άνοδο στο ποσοστό της. Ανύπαρκτη θεωρεί τη διαπραγμάτευση της κυβέρνησης με την τρόικα το 54% των ερωτηθέντων, σε μια έρευνα που διερευνά όλα τα θέματα που απασχολούν σήμερα την κοινή γνώμη: από το φόρο ακίνητης περιουσίας και την αναγκαιότητα σύστασης εξεταστικής επιτροπής για το θέμα των υποβρυχίων, μέχρι την υποψηφιότητα Τσίπρα στην Ευρωπαική Ενώση. Διαβάστε επίσης ανάλυση των ευρυμάτων της δημοσκόπησης του tvxs.gr από τον Αλέξανδρο Τεμεκενίδη, Διευθυντή Ερευνών της Palmos Analysis. 

 

Συγκριτικά με την προηγούμενη δημοσκόπηση (20,9%) της Palmos Analysis για το Tvxs, το ποσοστό του ΣΥΡΙΖΑ αυξάνεται κατά 1,1 μονάδα.

Τρίτο κόμμα παραμένει η Χ.Α, με ποσοστό 8,3%, κατά μία μονάδα δηλαδή ενισχυμένη σε σχέση με τη δημοσκόπηση της 6ης Οκτωβρίου. Σημειώνεται ότι η παρούσα δημοσκόπηση διενεργήθηκε μετά τη δολοφονική επίθεση στο Ν. Ηράκλειο.

Ακολουθούν το ΠΑΣΟΚ με 4,3%, οι ΑΝ.ΕΛ με 3,8%, το ΚΚΕ με 3,7%, και η ΔΗΜΑΡ με ποσοστό 1,8%.

Εκτίμηση εκλογικής επιρροής

Στην εκτίμηση εκλογικής επιρροής -με την προσθήκη των αναποφάσιστων και την αναγωγή επί των εγκύρων- ο ΣΥΡΙΖΑ προηγείται με 30%, αφήνοντας δεύτερη τη ΝΔ με 26,5%, με διαφορά δηλαδή 4 μονάδων.

Ακολουθεί η Χρυσή Αυγή με 11,%, το ΠΑΣΟΚ με 7,5%, οι ΑΝ.ΕΛ με 6,4%, το ΚΚΕ με 6%, και η ΔΗΜΑΡ με 3,5% που μόλις αγγίζει το όριο εισόδου στη Βουλή.

Παράσταση νίκης – Καταλληλότερος πρωθυπουργός. 

Στην παράσταση νίκης, ο ΣΥΡΙΖΑ προηγείται με 41% έναντι της ΝΔ (40%).

Καταλληλότερος πρωθυπουργός θεωρείται ο Αντώνης Σαμαράς με 37%. «Κανένα από τους δύο» απάντησε το 31%, και τον Αλέξη Τσίπρα το 30%.

Η κυβερνητική θητεία

Ενδιαφέρον παρουσιάζουν και τα ευρήματα για την εξάντληση της κυβερνητικής θητείας. Το 51% των ερωτηθέντων θεωρεί ότι η σημερινή κυβέρνηση πρέπει να την εξαντλήσει, ενώ αντίθετη γνώμη έχει το 44%.

Το μέλος του ΤΧΣ, Α. Μπερούτσος τελικα παραιτήθηκε.

 

Η Εθνική Τράπεζα πουλάει τη θυγατρική της Πανγαία και χρηματοδοτεί με δάνειο άνω των 400 εκατ. τον αγοραστή της σε μια συναλλαγή συνολικής αξίας άνω των 600 εκατ. ευρώ!

Μύλος είναι μία λέξη που ίσως δεν ταιριάζει σε όσα γίνονται τις τελευταίες ημέρες στον κλάδο των τραπεζών και συγκεκριμένα στο Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας, το οποίο κλήθηκε προχθές να εγκρίνει την συναλλαγή πώλησης της εταιρείας εκμετάλλευσης ακίνητης περιουσίας, Πανγαία, θυγατρική της Εθνικής, σε επενδυτικά κεφάλαια ισραηλινών συμφερόντων (Benny Stenmetz).

Σύμφωνα με πληροφορίες, το μέλος του ΤΧΣ και μέλος της Επιτροπής Ελέγχου, κ. Ανδρέας Μπερούτσος, ψήφισε κατά της συναλλαγής, δηλαδή δεν την ενέκρινε και δήλωσε προφορικά ότι παραιτείται (η συναλλαγή εγκρίθηκε τελικά από το ΤΧΣ με ψήφους 4-3). Η παραίτηση βγήκε στη δημοσιότητα όχι όμως το γεγονός ότι ο ίδιος δεν ενέκρινε την συναλλαγή.

Κάποιοι προσπάθησαν να τον μεταπείσουν. Γι΄αυτό και πηγές του ΤΧΣ διέρρεαν χθες ότι ο κ. Μπερούτσος ανακάλεσε την παραίτηση.

Οταν όμως άρχισαν να βγαίνουν στη δημοσιότητα α) η αρνητική ψήφος του στην πώληση της Πανγαία και β) οι περίεργοι όροι της συναλλαγής, με την ένοια ότι ο πωλητής χρηματοδοτεί τον αγοραστή με εξαιρετικούς όρους, τότε ο κ. Μπερούτσος επέμεινε στην αρχική του απόφαση.

Σήμερα πριν από λίγο το ΤΧΣ ανακοίνωσε επισήμως ότι ο κ. Μπερούτσος παραιτείται, επικαλούμενος προσωπικούς λόγους.

Οπως αποκάλυψε από χθες το ThePressProject η Eθνική Τράπεζα, που είναι ο πωλητής της θυγατρικής της χρηματοδοτεί τον αγοραστή με μεγάλο δάνειο άνω των 400 εκατ. ευρώ. Το δάνειο μάλιστα είναι πολύ μεγαλύτερο από τα λεφτά που βάζει ο αγοραστής, λένε οι πληροφορίες. Eπίσης σύμφωνα με τις ίδιες πληροφορίες το δάνειο έχει χαμηλό επιτόκιο, που εάν όχι σπανίως, δεν δίνεται σε καμία επιχείρηση από καμία ελληνική τράπεζα αυτή την περίοδο.

Σημειώνεται ότι ενώ πρόκειται για μια συναλλαγή αξίας άνω των 600 εκατ. ευρώ δεν έγινε διεθνής διαγωνισμός, αλλά απευθείας διαπραγματεύσεις με ενδιαφερόμενους επενδυτές.

Πολιτικό θέμα

Η τέταρτη παραίτηση σε λιγότερο από ένα χρόνο του νέου διοικητικού συμβουλίου (υπήρχε και παλιό που άλλαξε όλο) του Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας δείχνει ότι τα άτομα που διορίζονται δεν μπορούν να επιτελέσουν το έργο τους για διάφορους λόγους.

Καραβάνι αλληλεγγύης και ενημέρωσης.

κατά της εξόρυξης χρυσού στη Χαλκιδική

Η Χαλκιδική ταξιδεύει και ενημερώνει. Το καραβάνι θα επισκεφτεί τις παρακάτω πόλεις όπου και θα διοργανώνονται εκδηλώσεις ενημέρωσης από τις κατά τόπους συλλογικότητες και φορείς. Το πλήρες πρόγραμμα των εκδηλώσεων θα ανακοινωθεί σύντομα.

Σας περιμένουμε να γνωριστούμε, να συζητήσουμε, να δράσουμε

23/11 Κατερίνη 11:00 π.μ.

23/11 Λάρισα 18:00 μ.μ.

24/11 Βόλος 11:00 π.μ.

24/11 Λαμία 18:00 μ.μ.

25/11 Αθήνα – Επίσκεψη στην ΕΡΤ – Σύνταγμα 17:00 μ.μ.

Η ενημέρωση οδηγεί στη δράση και το ταξίδι στην αλληλεγγύη

http://soshalkidiki.wordpress.com/

Τα δύο άκρα, το εξής ένα…

Στο κενό πέφτει η κυβερνητική προπαγανδιστική εκστρατεία για τη θεωρεία των δύο άκρων, που χρησιμοποιήθηκε έντονα. Αποκαλυπτική έρευνα της Public Issue δείχνει ότι 6 στους 10 ερωτώμενους (61%) θεωρούν κόμμα με «ακραίες απόψεις» τη Χρυσή Αυγή και μόνον 1 στους 10 (11%) τον ΣΥΡΙΖΑ.

Γιατί δεν βρίσκει απήχηση στην κοινή γνώμη η «θεωρία των δύο άκρων»

 

Ανάλυση του Γιάννη Μαυρή*

 

Με βάση μια πρόσφατη έρευνα της Public Issue (Νοέμβριος 2013), προκύπτει ότι 6 στους 10 ερωτώμενους (61%) θεωρούν κόμμα με «ακραίες απόψεις» τη Χρυσή Αυγή και μόνον 1 στους 10 (11%) τον ΣΥΡΙΖΑ (Διάγραμμα 1). Είναι προφανές ότι η εξίσωση των «δύο άκρων» δεν βρήκε απήχηση στο εκλογικό σώμα και η εμβέλεια του ιδεολογήματος παραμένει μηδαμινή.

 

Είναι χαρακτηριστικό ότι ούτε οι ίδιοι οι ψηφοφόροι της Ν.Δ. πείθονται, στο μέτρο που και αυτοί, σε ποσοστό 62%, θεωρούν «ακραίο» κόμμα τη Χ.Α. (και 1 στους 5, 19% τον ΣΥΡΙΖΑ – Διάγραμμα 2).

 

Η σχετική «θεωρία των δύο άκρων» υιοθετήθηκε από σημαντική μερίδα ηγετικών στελεχών της Νέας Δημοκρατίας. Σχήμα χωρίς θεωρητική αξία, αποτέλεσε μια αμιγώς προπαγανδιστική κατασκευή, που στόχευσε πολιτικά –όπως αποδεικνύεται χωρίς αποτέλεσμα– στη συκοφάντηση της Αριστεράς και στον εκφοβισμό του εκλογικού σώματος.

 

Ανόμοια πράγματα

 

Από την άλλη πλευρά, το γεγονός ότι η κυβέρνηση αναγκάστηκε να στραφεί εναντίον της Χρυσής Αυγής και να ποινικοποιήσει τη δράση της, σε συνδυασμό με την εναντίον της καμπάνια των μέσων ενημέρωσης, έχουν καταφέρει στο ιδεολόγημα ένα βαρύ πλήγμα, διότι αποκαλύφθηκε ότι στην πραγματικότητα συγκρίνονται ανόμοια πράγματα.

 

Οπως τεκμηριώνεται εμπειρικά, η δυναμική των πολιτικών εξελίξεων είχε ως αποτέλεσμα τον πολιτικό ενταφιασμό του εγχειρήματος. Τα γεγονότα είναι πάντοτε «ξεροκέφαλα» και αυτό οφείλουν να το γνωρίζουν όχι μόνον όσοι έχουν θητεύσει στην Αριστερά.

 

Ο συμψηφισμός και η εξομοίωση της δράσης μιας νεοναζιστικής οργάνωσης, που διώκεται ως εγκληματική, με το κόμμα της κοινοβουλευτικής Αριστεράς (που τυχαίνει να αποτελεί και την αξιωματική αντιπολίτευση), συνάντησε -εξαρχής- τη δυσπιστία του εκλογικού σώματος.

 

Αυτό μπορεί να αποδοθεί σε έναν «πολιτισμικό παράγοντα», τα δημοκρατικά «αντανακλαστικά», που χαρακτηρίζουν έντονα τη μεταπολιτευτική ελληνική κοινωνία και την προϋπάρχουσα ισχυρή απήχηση του κοινοβουλευτισμού και της κοινοβουλευτικής ιδεολογίας, στοιχεία που στέκονται «εμπόδιο» στην επιχειρούμενη κατεδάφιση των αντιπροσωπευτικών θεσμών. Φαίνεται ότι η χλευαζόμενη «κουλτούρα της Μεταπολίτευσης», που τόσο πολύ ερεθίζει τους νεοφιλελεύθερους διανοούμενους-απολογητές της ελληνικής «μεταδημοκρατίας» και «τεχνο-πολιτικής», αν και φθίνουσα, εξακολουθεί να παραμένει ενεργή.

 

* Πολιτικός επιστήμονας Ph.D, πρόεδρος και διευθύνων σύμβουλος της Public Issue.

Η υποκρισία της «υπεύθυνης» ΔΗΜΑΡ με τα ΜΜΕ

Ούτε το ΛΑΟΣ του Γιώργου Καρατζαφέρη στην πρώτη περίοδο του διακυβερνητικού μνημονίου δεν επιδείκνυε τόση «υπευθυνότητα»…

Η μεγάλη νύχτα της διαπλοκής. Με την ψήφο των βουλευτών της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ (αναμενόμενο) αλλά και της ΔΗΜΑΡ (αναμενόμενο;) οι τηλεοπτικοί σταθμοί έλαβαν και νέες «προσωρινές άδειες» ώστε να εκπέμπουν ψηφιακά μέχρι και του χρόνου, στις 31 Δεκεμβρίου 2014. Σύμφωνα με τη διάταξη που συμπεριελήφθη σε (σχετικό) νομοσχέδιο του υπουργείου Υγείας (!), ο «κανονικός» διαγωνισμός για τις τηλεοπτικές άδειες θα λάβει χώρα το 2015. Θεωρητικώς πάντα κι αν τότε δεν υπάρξει και νέα «προσωρινή διάταξη».

Δεν θα πούμε εδώ για την αντισυνταγματικότητα κι αυτής της διάταξης -έχει αποφανθεί το Συμβούλιο της Επικρατείας από το 2010 για τους τηλεοπτικούς σταθμούς που λειτουργούν με «προσωρινές άδειες»- θα πούμε για την υποκρισία της ΔΗΜΑΡ η οποία θέλει να περνιέται για «υπεύθυνη Αριστερά». Η ΔΗΜΑΡ λοιπόν αποχώρησε από τη συγκυβέρνηση τον Ιούνιο καταγγέλλοντάς την για το λουκέτο στην ΕΡΤ. Κι έρχεται τώρα πέντε μήνες μετά, όχι μόνο να υπερψηφίσει στη Βουλή τη διάταξη-δώρο στους καναλάρχες της διαπλοκής αλλά την ίδια ακριβώς ημέρα ανακοινώνει και την απόφαση να επιτρέπει στα στελέχη της να συμμετέχουν στα πάνελ του μορφώματος που λέγεται Δημόσια Τηλεόραση! Προς γνώσιν και επίρρωσιν. Για να μην έχουμε αμφιβολία για το πόσο… δεκανίκι του συστήματος είναι η «υπεύθυνη Αριστερά». Ούτε το ΛΑΟΣ του Γιώργου Καρατζαφέρη στην πρώτη περίοδο του διακυβερνητικού μνημονίου δεν επιδείκνυε τόση «υπευθυνότητα»…

Δημήτρης Κανελλόπουλος

Γέμισε η πατρίδα μου τοκογλύφους και νταβατζήδες.

Αντιδράσεις σε υψηλούς τόνους από καταναλωτές…

newsmessinia.blogspot.com

Στην πρωτοφανή κίνηση να εγκαταστήσουν εντός των πολυκαταστημάτων ενεχυροδανειστήρια προχώρησαν τα Carrefour που πλέον ελέγχονται εξ ολοκλήρου από…
τον όμιλο Μαρινόπουλου.

Όπως διαβάζουμε στο fpress, τα ενεχυροδανειστήρια Gold Buyers λειτουργούν μετά από συμβάσεις με την Carrefour και προβαίνουν σε συναλλαγές με τους πελάτες των super markets οι οποίοι προφανώς βρίσκονται σε δεινή οικονομική θέση και ενδεχομένως να δίνουν τα κοσμήματά του προκειμένου να λάβουν σε αντάλλαγμα μετρητά και να προχωρήσουν σε αγορές προϊόντων άμεσης ανάγκης.

Προς το παρόν δεν είναι γνωστό το περιεχόμενο των συμβάσεων της Gold Buyers με την Carrefour δηλαδή αν η αλυσίδα Super Market ενοικιάζει μόνο το χώρο ή έχει και ποσοστά επί του τζίρου ή των κερδών.
Επισημαίνεται ότι η Gold Buyers ελέγχεται από εταιρία με Βρετανική έδρα και την επωνυμία Euro Bullion (Greece) και διοικείται από βρετανούς. Μάλιστα φαίνεται να έχει προβεί σε 3 αλλαγές έδρας από το 2010 που ιδρύθηκε.

Βέβαια από την άλλη μπορεί να το δει κανείς και ως κοινωνική παροχή προς τους πελάτες…

Σε ανοδική τροχιά οι ισλαμικές τράπεζες.

Με στόχο την προσέλκυση κεφαλαίων από μουσουλμανικές χώρες η Τουρκία επενδύει στον ισλαμικό τραπεζικό τομέα. Πολλοί ειδικοί επικροτούν την κυβερνητική πολιτική. Δεν απουσιάζουν ωστόσο και οι επικριτές.

Όλο και περισσότεροι Τούρκοι επιλέγουν τις ισλαμικές τράπεζες για τις καταθέσεις ή τις επενδύσεις τους. Η στατιστική της Τουρκικής Ένωσης Συνεταιριστικών Τραπεζών TKKB δείχνει ότι από το 2006 ο ισλαμικός τραπεζικός τομέας της χώρας αναπτύσσεται κατά 25% με 30% το χρόνο.

«Στις αρχές του 2013 υπήρχαν περίπου 800 υποκαταστήματα των τεσσάρων ισλαμικών τραπεζών, εξηγεί ο δημοσιογράφος Άχμετ Γκιναλτάι από την τουρκική σύνταξη της DW. Σήμερα ξεπερνούν τα 900. Στις συνεταιριστικές τράπεζες ανήκουν η Bank Asya, η Turkiye Finans, η Kuveyt Turk και η Albaraka Turk. Τρεις από αυτές προέρχονται από την περιοχή του Περσικού Κόλπου».

Στο τουρκικό τραπεζικό σύστημα οι ισλαμικές τράπεζες αποτελούν το 5%. Για τον αναπληρωτή πρωθυπουργό Αλί Μπαμπατσάν το ακόμα και το σημερινό σχετικά περιορισμένο ποσοστό ξεπερνά τις όποιες προσδοκίες: «Οι συνεταιριστικές τράπεζες θα πρέπει να αποκτήσουν μεγαλύτερο μερίδιο στην αγορά έτσι ώστε να διευκολυνθεί η πρόσβαση των πολιτών σε πιστώσεις», δήλωσε ο τούρκος πολιτικός στην εφημερίδα Hurriyet.

Διαφορές ισλαμικών και συμβατικών τραπεζών

Για τον τρόπο λειτουργίας των ισλαμικών τραπεζών ο δημοσιογράφος Άχμετ Γκιναλτάι λέει, ότι οι συνεταιριστικές τράπεζες λειτουργούν σύμφωνα με τις ισλαμικές επιταγές. Το κοράνι απαγορεύει τους τόκους. Συνεπώς δεν επιτρέπεται στις ισλαμικές τράπεζες να χορηγούν έντοκα δάνεια. Όμως το κοράνι δεν απαγορεύει το κέρδος. Οι συνεταιριστικές τράπεζες διαθέτουν ισλαμικά ομόλογα, γνωστά και ως σουκούκ, στους πελάτες και αντλούν τα κέρδη τους από το εμπόριο. Έτσι οι σχέσεις με τους πελάτες μπορούν να χαρακτηριστούν εμπορικές σχέσεις. Οι ισλαμικές τράπεζες δρουν ως μεσάζοντες τηρώντας του νόμους του Ισλάμ».

Ο γενικός γραμματέας της Τουρκικής Ένωσης Συνεταιριστικών Τραπεζών Οσμάν Ακούζ εξηγεί μιλώντας στην DW ότι οι ισλαμικές τράπεζες είναι πιο κοντά στον πελάτη από ό,τι οι συμβατικές διότι υπάρχει μεγαλύτερη διαφάνεια. Όταν η τράπεζα έχει κέρδη, κερδίζουν και οι πελάτες. Ενώ όταν καταγράφονται ζημιές, καταγράφουν ζημιές και οι πελάτες μας, λέει ο τούρκος ειδικός.

Ισλαμοφοβία χωρίς λόγο 

Το 2010 η ισλαμική τράπεζα Kuveyt Turk εξέδωσε για πρώτη φορά στην Τουρκία ισλαμικά ομόλογα. Το ίδιο έπραξε πέρυσι και το τουρκικό δημόσιο εκδίδοντας σουκούκ ύψους 1,5 δισ. δολαρίων στη διεθνή αγορά. Φέτος η αξία τους ξεπέρασε στα 3 δισ.. Μέσα στα επόμενα 10 με 20 χρόνια το μερίδιο των ισλαμικών τραπεζών στο τουρκικό τραπεζικό σύστημα αναμένεται να τετραπλασιαστεί, δηλώνει ο Οσμάν Ακούζ.

Υποστηρικτές του κοσμικού κράτους στην Τουρκία ανησυχούν, ωστόσο, για την ανάπτυξη του ισλαμικού τραπεζικού τομέα. Όμως ο Οσμάν Ακούζ καθησυχάζει, λέγοντας ότι έχουμε να κάνουμε απλά με μια οικονομική δραστηριότητα, η οποία είναι ιδιαίτερα ελκυστική για τον μουσουλμανικό κόσμο. Ο κόσμος της οικονομίας δεν διαχωρίζει σε χριστιανική, εβραϊκή ή ισλαμική χρηματοδότηση, λέει ο τούρκος ειδικός.

Τι είναι τα ισλαμικά ομόλογα – Σύγκριση μεταξύ “δυτικού” και ισλαμικού τραπεζικού συστήματος

Νέο πακέτο στήριξης και πιθανόν νέο «κούρεμα» προβλέπει για την Ελλάδα ο Γ. Σταρκ.

Νέο πρόγραμμα βοήθειας και ενδεχόμενη δεύτερη αναδιάρθρωση του χρέους προβλέπει για την Ελλάδα ο πρώην επικεφαλής οικονομολόγος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας (ΕΚΤ) Γιούργκεν Σταρκ, ο οποίος ωστόσο επισημαίνει ότι η Ελλάδα θα πρέπει πρώτα να «κλείσει» το χρηματοδοτικό κενό του 2014, ενώ αναφέρεται και στην παραβίαση των όρων της Οικονομικής και Νομισματικής Ένωσης (ΟΝΕ) από τη Γερμανία και τη Γαλλία.

«Αυτό δεν έχει ακόμη γίνει. Επιπλέον, θα υπάρξει ένα ακόμη πρόγραμμα βοήθειας. Οι υπουργοί Οικονομικών της Ευρωζώνης δεσμεύθηκαν να βοηθήσουν την Ελλάδα να μειώσει το χρέος της ως το 2022 κάτω από το 110% του ΑΕΠ. Αυτό όμως είναι δύσκολο να επιτευχθεί και αυξάνονται οι πιθανότητες της πραγματοποίησης μιας ακόμη αναδιάρθρωσης του χρέους» δηλώνει ο κ. Σταρκ σε συνέντευξή του στην «Badische Zeitung». Διευκρινίζει πάντως ότι η εκ νέου αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους θα έπληττε τους Γερμανούς φορολογούμενους, ενώ θα μπορούσε να αποτελέσει προηγούμενο για όλες τις υπερχρεωμένες χώρες.

Αναφερόμενος στην κρίση του ευρώ, ο Γερμανός οικονομολόγος υποστηρίζει ότι η κρίση δεν ξεπεράστηκε επειδή η ΕΚΤ δήλωσε ότι, σε περίπτωση ανάγκης, θα προβεί σε μαζική εξαγορά κρατικών ομολόγων ή επειδή η πολιτική εγγυήθηκε ότι καμία χώρα δεν θα εγκαταλείψει την Ευρωζώνη. Τονίζει δε ότι δεν θεωρεί βέβαιο ότι στην Ευρώπη θα τερματιστεί η ύφεση, ενώ προβλέπει ότι σε κάθε περίπτωση η ανάπτυξη θα παραμείνει ασθενική και, όπως λέει χαρακτηριστικά, «πρέπει όλοι να ντυθούν ζεστά», καθώς υπάρχουν πολλά ανοιχτά θέματα στην Ευρώπη.

«Η Δημοσιονομική Ένωση, όρος που κατανοείται με διαφορετικό τρόπο από τον κάθε πολιτικό ή Τραπεζική Ένωση, είναι εγχειρήματα παρόμοιου μεγέθους με την εισαγωγή του ευρώ. Υπάρχει ο φόβος ότι ο μηχανισμός εκκαθάρισης των προβληματικών τραπεζών και η εγγύηση των καταθέσεων θα αποτελέσουν ένα ακόμα βήμα προς την κατεύθυνση της συνευθύνης και της αναδιανεμητικής ένωσης» δηλώνει ο κ. Σταρκ και υποστηρίζει ότι «κάθε κυβέρνηση θα πρέπει να ευθύνεται για τα μη αποπληρωθέντα δάνεια», αναγνωρίζοντας ωστόσο ότι δεν έχουν όλες οι χώρες τα αναγκαία ως προς αυτό οικονομικά μέσα. Εκτιμά μάλιστα ότι οι αγορές ομολόγων και οι δηλώσεις του επικεφαλής της ΕΚΤ, Μάριο Ντράγκι, για περαιτέρω αγορά κρατικών τίτλων, μείωσαν τον μεταρρυθμιστικό ζήλο στις υπερχρεωμένες χώρες και αναφέρει ως παράδειγμα την Ιταλία.

Ο Γιούργκεν Σταρκ παραδέχεται πάντως ότι το πρόβλημα της ΟΝΕ εντοπίζεται στο γεγονός ότι οι κανόνες στους οποίους βασίζεται δεν εφαρμόστηκαν σωστά, κυρίως δε σε ό,τι αφορά την εποπτεία της οικονομικής πολιτικής. «Αν οι κανόνες δεν είχαν αγνοηθεί, όπως π.χ. έκαναν η Γαλλία με τη Γερμανία, δεν θα είχε δημιουργηθεί η τωρινή κατάσταση» σημειώνει και προσθέτει ότι «το λάθος ήταν και ότι το 1999 εντάχθηκαν στην Ευρωζώνη πολλές χώρες, οι οποίες δεν ήταν εκ των προτέρων βέβαιο ότι θα μπορούσαν να αντιμετωπίσουν τις προκλήσεις της Νομισματικής Ένωσης – έγιναν μεν τα απαραίτητα τεστ, αλλά σε τελική ανάλυση η απόφαση ήταν πολιτική», και επανέρχεται στο παράδειγμα της Ιταλίας.

Σε ό,τι αφορά το ενδεχόμενο αποκλεισμού κάποιας χώρας από την Ευρωζώνη, ο πρώην επικεφαλής των οικονομολόγων της ΕΚΤ εξηγεί ότι μπορεί πριν από την κρίση κάτι τέτοιο να ήταν αδύνατο και τονίζει ότι είναι πλέον σαφές ότι η οικονομική πίεση θα μπορούσε να οδηγήσει, έστω προσωρινά, στην αποχώρηση μιας χώρας από το ευρώ, προκειμένου να έχει μεγαλύτερη ευελιξία στις αποφάσεις της. «Με αυτό νοείται η υποτίμηση του νομίσματος, η οποία θα δώσει φτερά στην ανταγωνιστικότητα της χώρας και τις εξαγωγές της. Σαφώς και μία αποχώρηση θα δημιουργούσε αμφιβολίες για το μέλλον της Ευρωζώνης, αν όμως το κοινό νόμισμα στηριχθεί από τη Γαλλία και τη Γερμανία, τα προβλήματα θα είναι δυνατόν να αντιμετωπιστούν» συμπληρώνει ο κ. Σταρκ.

Έχοντας παρακολουθήσει αρκετά τον Σταρκ τα τελευταία 6 με 7 χρόνια θεωρώ ότι είναι ο  εγκυροτερος οικονομολόγος στην Ευρώπη αυτή την στιγμή ,όχι βέβαια για τις προβλέψεις του ούτε γι αστείο ,αλλά για την σίγουρη πληροφόρηση που έχει από μέσα,ελάχιστες φορές είναι αυτές που έπεσε έξω .
Σιγουρα δεν αντιλαμβανόμαστε κατα τον ιδιο τροπο τα πράγματα αλλά δεν μπορώ να μην του αναγνωρίσω την προσήλωση του στην αλήθεια, δεν θα πει ποτέ ψέματα ,ακόμη και αν αυτό το ψέμα θα είναι για το καλό της Γερμανίας όπως και δεν θα διστάσει να παραιτηθεί ,πράγμα που έκανε όταν δεν συμφώνησε με τους χειρισμούς και την οικονομική χαλάρωση στην ΕΚΤ ,η καλβινιστικη του δε προσήλωση στον νεοφιλελευθερισμό και την αυστηρή δημοσιονομική πειθαρχεία είναι ακόμη μεγαλύτερη και από αυτή του Σοιμπλε.

Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ

Πηγή:www.capital.gr

Απολύθηκε ο Μπογιόπουλος από τον Ριζοσπάστη.

Σε μια προφανή αλλά και πρωτοφανή προσπάθεια να επικαλύψει πολιτικά την δρομολογημένη, όπως φαίνεται, εκδίωξη του δημοσιογράφου του «Ριζοσπάστη» κ. Ν. Μπογιόπουλου, η Κεντρική Επιτροπή του ΚΚΕ αποφάσισε, σύμφωνα με άρθρο στα Νέα, την απόλυσή του.

Η κίνηση αυτή δεν έχει ιστορικό προηγόυμενο, καθώς μέχρι τώρα δεν συνηθιζόταν το ανώτατο καθοδηγητικό όργανο του κόμματος να απολύει εργαζομένους του, καθήκον με το οποίο είναι επιφορτισμένη η διεύθυνση της εφημερίδας. Ο Νίκος Μπογιόπουλος εργαζόταν στον Ριζοσπάστη επί σειρά ετών. Η στήλη που διατηρούσε («Ημεροδρόμος»), καταργήθηκε προσφάτως, επίσης με άνωθεν εντολή. Σύμφωνα πάντα με το δημοσίευμα, το αιτιολογικό της απόφασης της ΚΕ του ΚΚΕ είναι ότι ο κ. Μπογιόπουλος αρνήθηκε να υπογράψει ατομική σύμβαση εργασίας.

Κατά τις φήμες που κυκλοφόρησαν ο εν λόγω δημοσιογράφος είχε ενημερώσει τους αρμοδίους ότι δεν πρόκειται να υπογράψει ατομική σύμβαση εργασίας, παραιτούμενος ωστόσο του μισθού του (υπενθυμίζεται ότι βάσει του νέου καταστατικού του ΚΚΕ τα κομματικά μέλη που εργάζονται στα κομματικά ΜΜΕ αμείβονται εφ’ εξής με τα χρήματα που λαμβάνουν τα επαγγελματικά στελέχη (υπολογίζονται περί τα 800 ευρώ). Στο πλαίσιο αυτό ζητείται από τους εργαζομένους η παραίτησή τους και η υπογραφή ατομικής σύμβασης εργασίας. Ωστόσο, ο κ. Μπογιόπουλος φέρεται να είχε δηλώσει ότι δεν θα φύγει από τον «Ριζοσπάστη» παρά το γεγονός ότι αποποιείτο του κομματικού μισθού του, κάτι που οδήγησε ενδεχομένως στην πολιτική απόφαση της ΚΕ του ΚΚΕ για την απομάκρυνσή του.

Σημειώνεται, ότι ο κ. Μπογιόπουλος βρισκόταν στο «στόχαστρο» της ηγετικής ομάδας του Περισσού εδώ και καιρό. Από τον Ιούλιο του 2011 το Πολιτικό Γραφείο του κόμματος υπό την τότε γενική γραμματέα κυρία Αλέκα Παπαρήγα, είχε ενημερώσει τις κομματικές οργανώσεις με εμπιστευτικό εσωκομματικό σημείωμα ότι η έκδοση του βιβλίου του εν λόγω δημοσιογράφου για την οικονομική κρίση με τίτλο «Είναι ο καπιταλισμός, ηλίθιε» (εκδόσεις Λιβάνη) έγινε χωρίς την έγκριση του Περισσού και ασκούσε κριτική καθώς είχε θεωρηθεί ότι δεν προέβαλλε ορθά την άποψη του κόμματος και δημιουργούσε «σύγχυση στις μάζες».

Ο θάνατος του νοικοκυραίου.

Στο θάνατο του μεταπολεμικού μοντέλου της χώρας όπου οι οικονομίες και το κομπόδεμα πήγαινε για σιγουριά σε ένα κομμάτι γης οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια ο νέος Ενιαίος Φόρος Ακινήτων. Ο φόρος επιβάλλεται στην μη αξιοποιημένη γη με σφοδρότητα τιμωρίας καθώς οι ιδιοκτήτες ακόμη και οικοπέδων σε μεσαίες περιοχές της Αθήνας θα κληθούν κάθε χρόνο να βάζουν βαθιά το χέρι στην τσέπη προκειμένου να εξοφλούν το φόρο. Και μιλάμε για φόρο σε περιουσιακό στοιχείο που δεν αποφέρει τίποτε (είναι οικόπεδο), που υπολογίζεται με αξίες που πλέον δεν έχουν καμία σχέση με την πραγματικότητα ενώ δεν υπάρχει στον ορίζοντα καμία προοπτική υπεραξιών. Αντίθετα η προοπτική είναι αυτή της πλήρους απαξίωσης καθώς θα πρέπει να βρεθεί αγοραστής ο οποίος θα αγοράσει ένα οικόπεδο για το οποίο θα πρέπει να βάζει κάθε χρόνο το χέρι βαθιά στην τσέπη. Ας δούμε μερικά παραδείγματα Οικόπεδο 500 τετραγωνικών Περιοχή                            Ετήσιος Ενιαίος Φόρος Ακινήτων Βύρωνας                            560 ευρώ Γαλάτσι                              997 Γλυφάδα                            1.244 Δάφνη                               755 Ελληνικό                            673 Ζωγράφου                         1.346 Ηλιούπολη                         675 Χαλάνδρι                           615 Οι παραπάνω αριθμοί δείχνουν τι πρέπει να πληρώνει ένας μεσαίος ιδιοκτήτης προκειμένου να διατηρεί στην κατοχή του ένα οικόπεδο 500 τετραγωνικών. Είναι απορίας άξιο που θα φτάσουν οι τιμές των οικοπέδων αυτών όταν θα γίνει αντιληπτό το μέγεθος της επιβάρυνσης. Και αν στις μεσαίες γειτονιές ο φόρος είναι σχετικά λογικός, ο φόρος στις λεγόμενες ακριβές περιοχές είναι τιμωρία. Το ανέκδοτο «θα σου γνωρίσω μια κοπέλα για γάμο η οποία, ευτυχώς για σένα, δεν έχει ακίνητα» επαληθεύεται πλήρως. Ας υποθέσουμε ότι ένας θείος σας πέθανε και σας άφησε κληρονομιά ένα στρέμμα στην Εκάλη, στην ακριβότερη γειτονιά της. Εκτός από το φόρο κληρονομιάς θα πρέπει να πληρώνετε κάθε χρόνο ετήσιο Ενιαίο Φόρο Ακινήτων ύψους 10.000 ευρώ. Θα πείτε ότι αυτό το οικόπεδο έχει αξία. Μένει να δούμε  ποια τιμή θα πληρώσει κάποιος για ένα οικόπεδο που κάθε χρόνο θα του στοιχίζει 10.000 ευρώ… Ιστορίες φόρο-τρέλας σε τουριστικές περιοχές

Πάνω από 1.200 σχολεία έκλεισαν πέρυσι

Σημαντική μείωση παρατηρήθηκε σε μαθητές

Σβήνουν από το χάρτη της εκπαίδευσης δεκάδες σχολεία κάθε χρόνο, όχι μόνο λόγω των μέτρων που λαμβάνει η κυβέρνηση άλλα και εξαιτίας και της μείωσης του μαθητικού δυναμικού.

Στη συνέντευξη Τύπου που παραχώρησε το διοικητικό συμβούλιο της ΟΛΜΕ στις 21/10 αναφέρθηκε στο γεγονός ότι περίπου 1.200 σχολεία έκλεισαν σε πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση, ενώ πρόσφατα δόθηκε η εντολή από το υπουργείο σε εξαιρετικές περιπτώσεις να επιτρέπεται η αύξηση των μαθητών ανά τμήμα στους 30.

Σίγουρα τα νούμερα που έδωσε η ΟΛΜΕ δείχνουν μια τάση συρρίκνωσης της δημόσιας εκπαίδευσης με στόχο τη μείωση των δαπανών, όμως η μείωση έχει και άλλο ένα γενεσιουργό αίτιο που είναι η μείωση του μαθητικού δυναμικού. Σημαντικά άλλωστε είναι τα στοιχεία που προκύπτουν από την ανάλυση των αριθμητικών δεδομένων της Εθνικής Στατιστικής Υπηρεσίας για την εκπαίδευση.

Πιο αναλυτικά το σχολικό έτος 2010/11 λειτουργούσαν στη χώρα μας 10.626 δημόσια δημοτικά και νηπιαγωγεία ενώ το 2012/13 ο αριθμός των δημόσιων σχολείων μειώθηκε στις 9.699 μονάδες γεγονός που σημαίνει ότι 927 σχολεία ήτοι το 8,72% των σχολείων έπαψαν να λειτουργούν.

Μείωση σχολικών μονάδων είχαμε και στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση. Από το 3.134 δημόσια γυμνάσια και λύκεια του 2010 φθάσαμε το σχολικό έτος 2012/13 στα 2.842 που σημαίνει ότι σταμάτησαν να λειτουργούν 292 σχολεία ήτοι το 9,31% των σχολικών μονάδων.

Ο συνολικός αριθμός των σχολείων που εξαφανίστηκαν από το σχολικό χάρτη είναι 1.219 σχολεία χωρίς να υπολογίζονται τα σχολεία της επαγγελματικής εκπαίδευσης.

Ιερισσός: Θερμή υποδοχή στους δύο αποφυλακισθέντες (φωτο)

Αναστάσιμα χτυπούν αυτή την ώρα οι καμπάνες στην Ιερισσό της Χαλκιδικής και οι κραυγές της χαράς των κατοίκων μπλέκονται με τις μπαλωθιές των κυνηγετικών όπλων που ρίχνουν στον αέρα.
Mε βάια που έριξαν στον δρόμο υποδέχονται κάτοικοι της Ιερισσού τους δύο αποφυλακισθέντες για την εμπρηστική επίθεση στο εργοτάξιο της «Ελληνικός Χρυσός»

Τα δύο πρώτα παλικάρια που προφυλακίστηκαν χωρίς δίκη τόσους μήνες για την επίθεση των Σκουριών, αφέθηκαν πριν λίγη ώρα ελεύθερα.
Πλήρωσαν όσο κανείς άλλος ως τώρα, τον αγώνα των κατοίκων για την προστασία της γης, του δάσους και του νερού, για την προστασία της πατρίδας τους!
Οι κάτοικοι μαζεύονται στις εισόδους της μαρτυρικής κωμόπολης, γέροι, νέοι και παιδιά για να τους υποδεχθούν ως ήρωες.

14 Οκτ 2013 – 17:44

Άλλοι δύο κατοίκοι της βορειοανατολικής Χαλκιδικής παραμένουν προφυλακισμένοι,  για τους οποίους, σύμφωνα με τους συνηγόρους τους, θα κατατεθούν το επόμενο διάστημα αιτήσεις για την άρση του μέτρου της προσωρινής κράτησης.

Συνολικά για την υπόθεση κατηγορούνται 20 άτομα, αντιμετωπίζοντας κατηγορίες κακουργηματικού χαρακτήρα, μεταξύ αυτών της συγκρότησης εγκληματικής οργάνωσης, ενώ μέχρι στιγμής έχουν απολογηθεί επτά εξ αυτών.

Ο δημοσκόπος Πρετεντέρης

Όπως το συνηθίζει, ο δημοσιογράφος Γιάννης Πρετεντέρης παρουσίασε στην εκπομπή του μια δημοσκόπηση της GPO την οποία μάλιστα συνόδευσε από τον χαρακτηρισμό «ΣΟΚ», χωρίς μάλλον κανείς να καταλάβει το γιατί.

Στην καρτέλα με την πρόθεση ψήφου, ο δημοσιογράφος ανέφερε ότι προτίμησαν να συγκρίνουν τα ευρήματα με τη μέτρηση του Νοεμβρίου του 2012 κι όχι με την αμέσως προηγούμενη, όπως συνηθίζεται.

Διαβάζοντας κανείς λοιπόν αυτή τη σύγκριση διαπιστώνει ότι η Νέα Δημοκρατία ανεβαίνει κι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ πέφτει, χάνοντας μάλιστα σχεδόν δυο μονάδες.

Τι θα προκύψει όμως αν κάνουμε το αυτονόητο, αν δηλαδή συγκρίνουμε αυτή τη μέτρηση με την αμέσως προηγούμενη της εταιρίας που έγινε το Μάιο του 2013; Στον παρακάτω πίνακα από την ίδια δημοσκόπηση, καταγράφονται τα ποσοστά των κομμάτων στις τελευταίες 5 μετρήσεις και με το ανοιχτό γαλάζιο χρώμα καταγράφεται το ποσοστό της μέτρησης του περασμένου Μαΐου.

Αν διαβάσουμε λοιπόν έτσι τη μέτρηση, η Νέα Δημοκρατία χάνει 0,3%, το ΠΑΣΟΚ πέφτει διαρκώς και ο ΣΥΡΙΖΑ μετά από καιρό κερδίζει μια ολόκληρη μονάδα και μειώνει σημαντικά τη διαφορά.

Τι έχει μεσολαβήσει από το Μάιο μέχρι σήμερα; Η ΕΡΤ, ο ανασχηματισμός και η Χρυσή Αυγή. Η Νέα Δημοκρατία ήλπιζε ότι από τη δήθεν μεταρρύθμιση της Δημοσίας Τηλεόρασης κι από την επίδειξη δύναμης κόντρα στη Χρυσή Αυγή ότι θα κέρδιζε πόντους. Αντίστοιχα, το ΠΑΣΟΚ ήλπιζε ότι με τον ανασχηματισμό και με τη 3η Σεπτεμβρίου θα έβλεπε τα ποσοστά του να αυξάνονται.

Αντί λοιπόν χθες να προκύψει από τη δημοσκόπηση της GPO ότι δημιουργείται ένα μικρό ρεύμα ανατροπής του προβαδίσματος της Νέας Δημοκρατίας από τον ΣΥΡΙΖΑ, χάρη στο κόλπο Πρετεντέρη, το κλίμα ήταν ότι «περίπου στα ίδια είμαστε, η Ν.Δ αντέχει».

Είναι δε χαρακτηριστικό ότι στο site του Mega, η GPO έχει αναρτήσει την πρόθεση ψήφου σε σύγκριση με τη μέτρηση του Μαΐου, κάτι που σημαίνει ότι υπήρξε «δημοσιογραφική» παρέμβαση στον τρόπο της τηλεοπτικής παρουσίασης της έρευνας.

Πραγματική…Ανατροπή.

πηγή: parapolitiki.com

Κήρυξε πτώχευση το Καζίνο Λουτρακίου…

1.380 εργαζόμενοι στο δρόμο…

Την ερχόμενη Τετάρτη αναμένεται να συζητηθεί η αίτηση στο πολυμελές πρωτοδικείο Κορίνθου που έκανε το Καζίνο Λουτρακίου για να υπαχθεί στο άρθρο 99 του Πτωχευτικού Κώδικα.

Οι εργαζόμενοι οι οποίοι είναι 1380 θα πεταχτούν στο δρόμο καθώς το Καζίνο δηλώνει αδυναμία να ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις του απέναντί τους.σσ(είναι η ίδια επιχείρηση που κερδοσκοπεί στο Λουτράκι από το 1995 ,παρόλα αυτά δεν χρειάστηκαν παρά μόνο 3 χρονιά κρίσης και αφού πρώτα δεν καρποφόρησε ο εκβιασμός προς τον δήμαρχο Λουτρακιου,πήραν τα κέρδη τους πέταξαν στο δρόμο τους εργαζόμενους και εξαφανίστηκαν,τα ποντίκια βλέπεις είναι τα πρώτα που εγκαταλείπουν το πλοίο όταν βουλιάζει.)
Να θυμίσουμε ότι το Καζίνο αποτελεί κοινοπραξία με το 84% να ανήκει σε ιδιώτες και τράπεζα και το 16% σε επιχείρηση του δήμου Λουτρακίου…
avgi.gr

Φρένο στους Έλληνες οικονομικούς μετανάστες ζητούν μέλη της Ε.Ε.

Σε μια προσπάθεια διάλυσης των δομών της Ευρωπαϊκής Ένωσης έχουν επιδοθεί Βρετανοί, Ολλανδοί, Σουηδοί και Γερμανοί, οι οποίοι ζητούν από την Ε.Ε. να εφαρμόσει σκληρότερους νόμους για την αντιμετώπιση και ανάσχεση του ρεύματος μετανάστευσης από τις χώρες του νότου. Εκείνο που επί της ουσίας απαιτούν είναι η εφαρμογή πλαφόν στον αριθμό των εργαζόμενων που θα μετακινούνται από τις Ελλάδα, Ιταλία, Πορτογαλία, Ισπανία, Βουλγαρία και Ρουμανία. Σημειωτέον ότι μέχρι σήμερα, οι πολίτες των κρατών-μελών μετακινούνται ελεύθερα εντός των ορίων της Ε.Ε. είτε για τουρισμό, είτε ακόμη και για εργασία απλώς χρησιμοποιώντας την ταυτότητά τους.

Το θέμα προέκυψε στις αρχές Σεπτεμβρίου όταν σε κλειστή σύσκεψη της Ε.Ε. στις Βρυξέλλες το Κολέγιο Επιτρόπων ενημερώθηκε πως στις προθέσεις Ολλανδών, Βρετανών και Σουηδών ευρωβουλευτών είναι η κατάθεση πρότασης για την τοποθέτηση αριθμητικού περιορισμού στην απορρόφηση οικονομικών μεταναστών από χώρες της Ε.Ε., αλλά και για επιβολή ποινών σε όσες επιχειρήσεις προχωρούν σε «εισαγωγές» εργαζομένων από χώρες που βρίσκονται σε κρίση είτε από τη Νότια Ευρώπη είτε από τα Βαλκάνια.

Από ελληνικής πλευράς αντέδρασε η επίτροπος Μαρία Δαμανάκη ζητώντας τη διακοπή κάθε τέτοιου είδους συζήτησης. Παρ” όλα αυτά, τόσο η αρμόδια σουηδή επίτροπος για θέματα Εσωτερικών Υποθέσεων της Ε.Ε. Σεσίλια Μάλμστρομ όσο και ομάδα υπουργών της Ε.Ε. από τις βόρειες χώρες φαίνεται να επιδιώκουν την αλλαγή ατζέντας και την εφαρμογή σκληρών τακτικών.

ΣΧΕΣΕΙΣ ΚΡΑΤΟΥΣ – ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ

(Τρ. 24/9/13 – 09:00)

Του Ν. ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΥ* (ειναι νομίζω το τελευταίο του άρθρο στον ριζοσπάστη)

Ο Ενγκελς στο έργο του «Η καταγωγή της οικογένειας, της ατομικής ιδιοκτησίας και του κράτους», το δίνει με έναν εξόχως συμπυκνωμένο τρόπο. Σημειώνει:

«(…) το κράτος γεννήθηκε από την ανάγκη χαλιναγώγησης των ταξικών αντιθέσεων και επειδή ταυτόχρονα γεννήθηκε μέσα στη σύγκρουση των τάξεων αυτών, είναι κατά γενικό κανόνα κράτος της πιο ισχυρής, οικονομικά κυρίαρχης τάξεως, που με τη βοήθεια του κράτος γίνεται και πολιτικά κυρίαρχη και αποκτά έτσι νέα μέσα για την καθυπόταξη και την εκμετάλλευση της καταπιεζόμενης τάξης».

Το κράτος, με άλλα λόγια, δεν είναι κάτι το «ουδέτερο». Δεν ανήκει σε όλους. Το κράτος κατά γενικό κανόνα είναι κράτος της κυρίαρχης τάξης. Το κράτος είναι η πολιτική οργάνωση της οικονομικά κυρίαρχης τάξης που αποσκοπεί στην υπεράσπιση της υπάρχουσας κατάστασης και την κάμψη της αντίστασης άλλων τάξεων.

Το κράτος, λοιπόν, ανήκει και δουλεύει για τα συμφέροντα της τάξης των κεφαλαιοκρατών.

Το κράτος, δηλαδή, υπηρετεί τους εφοπλιστές. Τμήμα των οποίων – σύμφωνα με την «Γκάρντιαν» – χρηματοδοτεί τη Χρυσή Αυγή. Το κράτος υπηρετεί τους εργοδότες καπιταλιστές. Ανάμεσά τους κι αυτούς που χρησιμοποιούν τους «ΟΑΕΔ» της Χρυσής Αυγής για να προμηθεύονται μισθωτούς δούλους με μεροκάματα πείνας. Το κράτος υπηρετεί τους βιομήχανους. Οπως για παράδειγμα τον Μάνεση. Το κράτος υπέρ του βιομήχανου έστειλε τα ΜΑΤ εναντίον των απεργών χαλυβουργών. Η Χρυσή Αυγή λίγο νωρίτερα είχε ταχθεί υπέρ του Μάνεση…

Το κράτος έχει φυσικά και Αστυνομία. Η Αστυνομία είναι κατ’ εξοχήν μηχανισμός του κράτους.

Ας δούμε τώρα μια ενδιαφέρουσα πλευρά των σχέσεων της Αστυνομίας με τη Χρυσή Αυγή. Δηλαδή των σχέσεων του κράτους των κεφαλαιοκρατών με τη Χρυσή Αυγή:

Το 2004 ήρθε στη δημοσιότητα ένα άκρως απόρρητο έγγραφο της ίδιας της Ελληνικής Αστυνομίας με ημερομηνία 10/12/1999. Το άκρως απόρρητο έγγραφο (δημοσιεύτηκε στα «Νέα», στις 17/4/2004), αναφερόταν στη Χρυσή Αυγή, και ανάμεσα στα άλλα έλεγε και τα εξής:

«β) Η οργάνωση (σ.σ.: η Χρυσή Αυγή) διατηρεί πολύ καλές σχέσεις και επαφές με εν ενεργεία αξιωματικούς και μόνιμους υπαξ/κούς του στρατού, αλλά και με αποστράτους.

γ) Διατηρεί πολύ καλές σχέσεις και επαφές με εν ενεργεία και αποστράτους αξ/κούς της ΕΛ.ΑΣ., αλλά και με απλούς αστυνομικούς.

δ) Στο παρελθόν, κατά τη διάρκεια των επετείων της 17ης Νοέμβρη, αλλά και άλλων εκδηλώσεων του αριστερίστικου και αναρχικού χώρου, η αστυνομία τούς προμήθευε με ασυρμάτους και κλομπς, για να τους εντοπίζουν και να τους κτυπούν, εμφανιζόμενοι ως «αγανακτισμένοι» πολίτες.

(…)

στ) Τα περισσότερα μέλη της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ οπλοφορούν παράνομα, προμηθευόμενα όπλα από βουλευτές (της ΝΔ) παρουσιαζόμενοι ως συνοδοί τους».

Το κράτος των κεφαλαιοκρατών και οι πολιτικοί του φορείς, τα κόμματα που επί των δικών τους κυβερνήσεων θύλακες του κρατικού μηχανισμού, σύμφωνα με το άκρως απόρρητο έγγραφο της ΕΛ.ΑΣ., διατηρούσαν τόσο στενές σχέσεις με τη ναζιστική Χρυσή Αυγή, καλούνται να απαντήσουν:

1) Εδώ και 15 χρόνια από τη σύνταξη της παραπάνω έκθεσης, εντοπίστηκε το δίκτυο ή τα πρόσωπα της Αστυνομίας και του Στρατού με τα οποία «διατηρεί πολύ καλές σχέσεις» η ναζιστική συμμορία;

2) Διαπιστώθηκε από πόσο ψηλά δίνονταν οι εντολές, όταν «η αστυνομία τους προμήθευε με ασυρμάτους και κλομπς»;

3) Διερευνήθηκε η παράνομη οπλοφορία των χρυσαυγιτών και η κατηγορία ότι η προμήθεια όπλων γινόταν από βουλευτές;

Κάθε λογικός άνθρωπος αντιλαμβάνεται ότι ακόμα σημαντικότερο από τα… εσχάτως «ανακαλυφθέντα» και λεχθέντα στα ΜΜΕ για την παραστρατιωτική λειτουργία της Χρυσής Αυγής ή για τον υποκοσμιακό της χαρακτήρα, είναι εκείνα τα στοιχεία για τις σχέσεις και για τις διασυνδέσεις της Χρυσής Αυγής με το κράτος. Με το κράτος των κεφαλαιοκρατών.

Αλλά γι’ αυτά δεν ακούμε τίποτα. Αυτά – από τα ΜΜΕ των κεφαλαιοκρατών – παραμένουν επτασφράγιστα. Από την άλλη, βέβαια, ίσως και μην χρειάζεται να ακούσουμε για να εξάγουμε συμπεράσματα. Τα στοιχεία βρίσκονται μπροστά στα μάτια μας. Οπως και το συμπέρασμα για το φασισμό και για τη σχέση του με το κράτος. Ενα συμπέρασμα που εδώ και καιρό έχει διατυπωθεί και έχει επιβεβαιωθεί. Θυμηθείτε τα λόγια του στιχουργού: «Οι ρίζες του το σύστημα αγκαλιάζουν»…

 

ΑΦΕΣΗ…

«Ο Πάπας κήρυξε πόλεμο στο χρήμα», αναφέρουν τα διεθνή και εγχώρια ΜΜΕ μετά την εμφάνιση και το κήρυγμα του ποντίφικα στη Σαρδηνία.

Εντούτοις, μην έχετε καμία αμφιβολία:

Στο πλαίσιο του (ανένδοτου, προφανώς) «πολέμου ενάντια στο χρήμα», ο Πάπας δεν προβλέπεται να βάλει λουκέτο στην περίφημη «Τράπεζα του Βατικανού». Την ιδρυθείσα επί Μουσολίνι. Την εμφανιζόμενη να εμπλέκεται με χίλια νήματα με τη διαφθορά και τη μαφία. Την κατέχουσα δισεκατομμύρια σε ακίνητη περιουσία ανά τον κόσμο, σε χρυσό, σε αρχαιολογικούς θησαυρούς κλπ.

Τέτοια «θαύματα» δε γίνονται.

Δεν αποκλείεται, πάντως, να οργανώσει ο Πάπας μια… καλή «εξομολόγηση» των ιθυνόντων της Τράπεζας. Ωστε να τηρηθεί πλήρως και το τελετουργικό για την «άφεση των αμαρτιών» τους…

 Ν. ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΥ* 

 

εδώ να προσθέσω και την αποψη του Άνταμ Σμιθ  πατέρα του ριζοσπαστικου φιλελευθερισμου 

Κατά τον Άνταμ Σμιθ (1723-1790), στόχος του κράτους είναι να προστατέψει τους πλούσιους από τη βία και την αρπακτική διάθεση (rapacity) των φτωχών, διατηρώντας τη χρήσιμη ανισότητα στις περιουσίες, η οποία αναγκαία προκύπτει από τον διαφορετικό βαθμό εργατικότητας, ικανοτήτων και επιμέλειας των πολιτών. Το κράτος στον Σμιθ είναι σαφέστατα ταξικά προσανατολισμένο, με αποκλειστικό στόχο την προστασία της ιδιοκτησίας, δηλαδή της ταξικής κυριαρχίας των καπιταλιστών και των γαιοκτημόνων έναντι της εργατικής τάξης. Στον Πλούτο των Εθνών ρητά αναφέρει ότι η αναγκαιότητα της δημιουργίας διακυβέρνησης προκύπτει όσο αυξάνεται η κατοχή ιδιοκτησίας.

«Ε, ΟΧΙ ΚΑΙ ΜΑΧΑΙΡΙΑ»

Του ΑΝΔΡΕΑ ΖΑΦΕΙΡΗ
(ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΤΗΣ ΒΑΪΜΑΡΗΣ, ΜΟΛΥΒΕΝΙΑ ΧΡΟΝΙΑ Η …)

Τα λόγια της αστυνομικού της ομάδας Δίας τη στιγμή της σύλληψης  του μέλους της Χρυσής Αυγής, αμέσως μετά τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα, μέσα στη τραγική τους πολιτική αφέλεια(;) αποτυπώνουν σειρά από μικρές (και όχι μόνο) , αλήθειες.

Κανείς δεν μπορεί να παραβλέψει το γεγονός ότι η Χρυσή Αυγή το τελευταίο διάστημα έχει αλλάξει προσανατολισμό στα «επιχειρησιακά της πεδία».Το χτύπημα στην ομάδα αφισοκόλλησης του ΚΚΕ και η δολοφονία του Π. Φύσσα δείχνουν ότι ο εχθρός δεν είναι πλέον οι μετανάστες ούτε ο αναρχικός χώρος. Στόχο αποτελούν πλέον υπαρκτές, οργανωμένες  (και μάλιστα όχι «μικρές»-από άποψη αριθμητική- )δυνάμεις της Αριστεράς.

Και οι δύο ενέργειες, στις οποίες εμπλέκεται η ίδια ομάδα «κρούσης», δεν αποτελούν ενέργειες τυχαίες που την απόφαση για την εκτέλεσή τους θα την έπαιρνε μια περιφερειακή τοπική, οργάνωση. Ειδικά ο τρόπος δολοφονίας του Π.Φύσσα έχει τόσα σκοτεινά –φανερά σημεία που μπορούμε να διακρίνουμε  ένα καθαρό σχέδιο μιας εν ψυχρώ δολοφονίας , τόσο απροκάλυπτης, χωρίς καμία προσπάθεια σκηνοθεσίας ή συγκάλυψης, που μετατρέπει τα ερωτήματα αυτόματα σε ρητορικά και που καθιστά ολοφάνερο το πολιτικό σχέδιο. Η διαταγή δόθηκε από ψηλά. Το πόσο ψηλά μάλλον συναρτάται και από το πόσο ψηλά φτάνει τελικά η εσωτερική και εξωτερική ιεραρχία της οργάνωσης.

Εντελώς συμπτωματικά βέβαια έχουμε σε εξέλιξη αυτή την περίοδο το πιο σημαντικό κίνημα εργαζομένων όλα τα δίσεκτα χρόνια του μνημονίου. Και επίσης συμπτωματικά, λίγο πριν την έναρξη αυτού του θερμού φθινοπώρου, ο ίδιος ο πρωθυπουργός είχε φροντίσει στη ΔΕΘ να επαναφέρει, και μάλιστα με δριμύτητα, στην πολιτική του ατζέντα τη  «θεωρία των δύο άκρων». Η οποία έχει , συμπληρωματικά-ανταγωνιστικά  απέναντί της ,  τη θεωρία του «συνταγματικού τόξου». Η σύγκρουση αυτών των δύο «θεωριών» που εκφράζει και διαφορετικά πολιτικά σχέδια και διαφορετικά κέντρα προέλευσης , εκφράστηκε ιδιαίτερα έντονα και στην πολιτική αξιοποίηση (μάλλον ο όρος σκύλευση θα ήταν πιο κατάλληλος) της αποτρόπαιης δολοφονίας από τα τηλεοπτικά, κανιβαλικά μέσα  και από τα καθεστωτικά πολιτικά κόμματα.

Σύγκρουση βέβαια που είναι δευτερεύουσα και όχι κύρια και που εντάσσεται σε ένα γενικότερο πλαίσιο συμφωνίας και αξιοποίησης της Χρυσής Αυγής σε πολλά επίπεδα.

Μακρύ χέρι (σιδερένια φτέρνα) ενάντια στο κίνημα γενικά ή την αριστερά ειδικότερα. Δεξαμενή ψηφοφόρων και εγκλωβισμού  αντιμνημονιακών στρωμάτων σε  συστημική κατεύθυνση. Όχημα συντηρητικοποίησης και δεξιάς μετατόπισης όλης της κοινωνίας. Κύριο πόλο δημιουργίας εμφυλιοπολεμικού κλίματος αποσταθεροποίησης.

Οι επόμενες μέρες θα είναι αποκαλυπτικές , σε πολλά επίπεδα, σε τι αποσκοπούσε τελικά αυτή η σχεδιασμένη δολοφονία.

Ακόμη και μια μέρα μετά τη δολοφονία, στην συγκλονιστική αντιφασιστική συγκέντρωση στο Κερατσίνι, κάτω από συνθήκες ακραίας κρατικής καταστολής, ομάδες της Χρυσής Αυγής, με τη μορφή «αγανακτισμένων πολιτών», διενεργούσαν ανενόχλητα επιθέσεις, δίπλα –δίπλα με τις διμοιρίες των ΜΑΤ.

Η αριστερά έχει υποχρέωση να αναδείξει τον έντονα παρακρατικό χαραχτήρα της Χρυσής Αυγής.Υπάρχουν  αποδείξεις και ντοκουμέντα ώστε να αναδείξει με πολιτική επάρκεια τις υπόγειες, και όχι μόνο, διαδρομές επικοινωνίας με συγκεκριμένους μηχανισμούς του κράτους, με  συγκεκριμένα πολιτικοϊδεολογικά κέντρα, με συγκεκριμένες μερίδες του κεφαλαίου.

Die Zeit :Ο Βαγγελας ζήτησε απο τον Άσμουσεν να «μαγειρέψουν» τα στοιχεία για το έλλειμμα.(που τα έμαθες εσυ αυτά τα κόλπα Βαγγελα;)

Το κείμενο που υπογράφουν οι Μαρκ Σίριτς και Γιάνα Σιμόν είναι, ουσιαστικά, ένα πορτρέτο του μέλους του εκτελεστικού συμβουλίου της ΕΚΤ, το οποίο εστιάζει στην πρόσφατη επίσκεψή του στην Αθήνα και περιγράφει το 24ωρό του στην ελληνική πρωτεύουσα.

Επαφές με επιχειρηματίες, πολιτικούς και τη διοίκηση της Τράπεζας της Ελλάδος, λεπτομέρειες ακόμη και για το γεύμα που παρέθεσαν στον κ. Άσμουσεν. Το κείμενο, ωστόσο, καταλήγει με την επίσκεψή του στο Μαξίμου και τη συνάντησή του με τον κ. Βενιζέλο, την οποία οι συντάκτες της γερμανικής εφημερίδας περιγράφουν ως εξής (σ.σ.: πρόκειται για μετάφραση του επίμαχου αποσπάσματος):

«Κατά τη διάρκεια του ταξιδιού του στην Αθήνα, ο Άσμουσεν συνάντησε και τον αντιπρόεδρο της κυβέρνησης. Συνομίλησαν για το έλλειμμα του προϋπολογισμού, αλλά ο Άσμουσεν σχεδόν έπεσε από την καρέκλα του, επειδή ζαλίστηκε: άκουσε τον αντιπρόεδρο της ελληνικής κυβέρνησης να τον ρωτά εάν μπορεί να αλλάξει τους αριθμούς, ώστε η διαφορά με τους στόχους να είναι μικρότερη ή να μηδενιστεί. “Reorganise the figures”, είπε. Για τον Άσμουσεν, αυτά τα λόγια είναι χαρακτηριστικό της ‘παλιάς Ελλάδας’. Ξεπερασμένες, μη αποδοτικές αντιλήψεις, οι οποίες δεν βρίσκουν πια κατανόηση».

Στο κείμενο, επίσης, αναφέρεται ότι η στενή επαφή ελλήνων πολιτικών και οικονομικών παραγόντων με τον κ. Άσμουσεν πηγάζει από το ενδεχόμενο να είναι ο νέος υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας, μετά τις εκλογές της Κυριακής. Ότι ο Αντ. Σαμαράς «εξαφανίστηκε» στα ενδότερα του Μαξίμου μετά τη συνάντηση με το στέλεχος της ΕΚΤ και ότι οι δρόμοι της Αθήνας μυρίζουν… ούρα και στις τουαλέτες δεν υπάρχει καν σαπούνι, σαν τριτοκοσμική χώρα…

Διαψεύδει η πλευρά του Ευάγγελου Βενιζέλου τα όσα αναφέρονται στο δημοσίευμα της Die Zeit σχετικά με το ότι κατά την επίσκεψη του στελέχους της ΕΚΤ, Joerg Asmussen, ο ίδιος είχε ζητήσει να «μαγειρέψουν» τα στοιχεία για το έλλειμμα.

κάτι τέτοια «ψέματα» βγάζουν κακό όνομα στο ΠΑΣΟΚ

του Αιμίλιου Περδικάρη
Πηγή:www.capital.gr

Δυο κουτσοί πιάστηκαν αγκαλιά και θα τρέξουν κατοσταρι.

Ένα βήμα πιο κοντά στη δημιουργία μίας νέας τρανσέξουαλ Κεντροαριστεράς με… νεοφιλελεύθερες ευαισθησίες βρίσκονται πλέον οι Φώτης Κουβέλης και Ανδρέας Λοβέρδος, σε μία προσπάθεια να πιαστούν από το κενό που έχει δημιουργήσει η δημοσκοπική καθίζηση του ΠΑΣΟΚ και να διεκδικήσουν μετεκλογικά ένα κομμάτι από την πίτα της εξουσίας με αντάλλαγμα στήριξη στα δύο πάλαι ποτέ κόμματα εξουσίας και «ανταρτοπόλεμο» στα «χωρικά ύδατα» των ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ.

Στις 18:30 το απόγευμα ο κ. Λοβέρδος θα περάσει το κατώφλι της Αγ. Κωνσταντίνου προκειμένου να συναντηθεί με τον Φώτη Κουβέλη κι αν δεν «χαλάσει» κάτι την τελευταία στιγμή, λίγο αργότερα θα ανακοινώσουν δημόσια την επικείμενη συνεργασία τους.

Στελέχη της Αγίου Κωνσταντίνου έχουν επιδοθεί εδώ και καιρό στις σχετικές πολιτικές ζυμώσεις, ώστε να ξαναδουν τη ΔΗΜΑΡ να μπαίνει στη Βουλή. Ενδεικτικό της κατάστασης που επικρατεί στην Αγίου Κωνσταντίνου είναι το ποσοστό που παίρνει στις τελευταίες δημοσκοπήσεις το κόμμα του Φ. Κουβέλη που δεν ξεπερνά το 2,5%. Υπεθυμίζεται ότι η εξαφάνιση της ΔΗΜΑΡ από τον πολιτικό χάρτη της χώρας σημειώθηκε με αφορμή το κλείσιμο της ΕΡΤ, μία περίοδο που ο Φώτης Κουβέλης αναζητούσε έξοδο διαφυγής από την κυβέρνηση Σαμαρά.

Αίτηση υπαγωγής στο άρθρο 99 υπέβαλε η ΔΙΧΘ (Δίας Ιχθυοκαλλιέργειες Α.Ε.)

Η Διας ιχθυοκαλλιεργειες ειναι η εταιρία που ελέγχει στην Σαλαμίνα τα ιχθυοτροφία  ΠΕΛΑΓΟΣ Α.Ε.  στη θέση Φόκα Αιαντείου και Ιππόκαμπος Ιχθυοκαλλιέργειες Α.Ε.  στη θέση Θενιό (σ.σ. Θυνιό) .
Η συγκεκριμένη  εταιρία στο παρελθόν είχε ζητήσει την γνωμοδότηση της περιφέρειας για επέκταση παραγωγής στις αρχικές εγκαταστασεις της στη Σαλαμινα  εδώ .
Όλα δείχνουν οτι ένας κύκλος για αυτήν την εταιρία πρόκειται να κλείσει εδώ καθώς οι φήμες θέλουν τον βασικό της μέτοχο που ειναι γεωργιανός να ειναι εξαφανισμενος εδώ και ενα χρόνο μετά την οικονομική ζημιά που έχει υποστεί, αλλά και μετά το τελευταίο χτύπημα στην εταιρία ,την συγχώνευση με την σελοντα που έφτασε λίγο πριν τις ανακοινωσεις άλλα τελικά δεν επετευχθη .
Η πραγματικοτητα ομως ειναι και ότι ένας νέος κύκλος θα ανοίξει για όλους μας ,πρώτα από όλους βέβαια για τους εργαζόμενους της και μετά για την Σαλαμίνα ,εταιρίες σαν την Διας όταν βρισκονται στα πρόθυρα της κατάρρευσης μπορουν να προκαλέσουν τεράστια περιβαλλοντικα προβλήματα και ειναι αναγκαία η επισταμένη παρακολουθηση τους από τις αρμόδιες αρχές.

Αίτηση υπαγωγής της στη διαδικασία εξυγίανσης και λήψης προληπτικών μέτρων, σύμφωνα με τις διατάξεις των άρθρων 99 επομ. του Ν.3588/2007, όπως αυτές αντικαταστάθηκαν και ισχύουν σήμερα, υπέβαλε στις 9 Σεπτεμβρίου ενώπιον του αρμοδίου Πολυμελούς Πρωτοδικείου Αθηνών η Δίας Ιχθυοκαλλιέργειες Α.Ε..

Όπως αναφέρεται σε σχετική ανακοίνωση, η υποβολή της αίτησης κατέστη αναγκαία για τη διασφάλιση της βιωσιμότητας της εταιρείας, την εξασφάλιση των συμφερόντων των εργαζομένων της και την προστασία της έναντι των πιστωτών της.

Η Διοίκηση εκτιμά ότι, μέσω της διαδικασίας της εξυγίανσης, η εταιρεία θα πετύχει την αναδιάρθρωση των οφειλών της και την ομαλή συνέχιση

  της λειτουργίας της.

Η εταιρεία θα ενημερώνει το επενδυτικό κοινό για οποιαδήποτε εξέλιξη.

Καλώς την άοπλη πολιτοφυλακή του Ναζισμού

Του Παναγιώτη Χατζηστεφάνου

Το σημαντικότερο κοινωνικό στοίχημα που παίζεται στην Ελλάδα την συγκεκριμένη ιστορική στιγμή δεν είναι μόνο το κατά πόσον θα καταφέρει να γλιτώσει η Ελληνική άρχουσα τάξη τον κυριολεκτικό αποκεφαλισμό στην γκιλοτίνα, δηλαδή το αιματηρό τέλος που της αξίζει δικαιωματικά.

Ακόμα σημαντικότερος στόχος από την ατιμωρησία των γνωστών πασίγνωστων, μιας και η απληστία είναι το βασικό κίνητρο κάθε διεφθαρμένης κάστας, δεν είναι απλά το να επιβιώσουν οι ηγέτες και οι συνεργοί του Ναζισμού, αλλά επιπλέον να καταφέρουν να βγουν οικονομικά κερδισμένοι, μιας και δεν έχει κανένα νόημα αλλιώς ο πόλεμος που κήρυξαν στον λαό.

Ο θρίαμβος της άρχουσας τάξης πρέπει να επιτευχθεί χωρίς να γυρίσει εναντίον της από καμία άποψη, είτε νομική, είτε οικονομική, είτε έμπρακτης βίας, το αναίσχυντο καψόνι που έχουν επιβάλλει στους αγαθιάρηδες που τους υφίστανται.

Πλουτοκράτες, πολιτικοί, δικαστικοί, δημοσιογράφοι, και όσοι τους περιφρουρούν, δηλαδή μια μειοψηφία που δεν ξεπερνάει το 5% του πληθυσμού της χώρας, συνεργάζονται συνειδητά και διαπράττουν χωρίς ίχνος δισταγμού ένα από τα στυγερότερα εγκλήματα της νεότερης Ευρωπαϊκής ιστορίας.

Υποθήκευσαν την οικονομία της χώρας σε διεθνείς τοκογλυφικές μαφίες. Αυτή μετατράπηκε από πλουτοπαραγωγική δύναμη που υπηρετεί τα συμφέροντα του λαού που εργάζεται σε αυτήν σε μια επικερδή μηχανή. Ο σκοπός αυτής της πρώην παραγωγικής διαδικασίας σε επιχείρηση ιδιωτικών συμφερόντων έγινε με σκοπό να ανατροφοδοτούνται εσαεί οι ιδιωτικές τράπεζες με τα χρήματα των φορολογούμενων που τις ανακεφαλαιοποιούν.

Τα χρήματα αυτά εξοφλούν εξωφρενικά δάνεια, τόκους και χρεολύσια. Με αυτές τις υποχρεώσεις έχουν αυθαίρετα επιβαρύνει τους υπηκόους οι τοπικοί τύραννοι, ώστε οι τελευταίοι να καλύψουν τις τρύπες της κακοδιαχείρισης από την οποία επωφελούνται εδώ και 40 χρόνια, και να διατηρήσουν το προνόμιο να διαχειρίζονται το ταμείο εν ονόματι της πλειοψηφίας που θεωρούν ηλίθια.

Οι ίδιοι άνθρωποι – έχουν ονόματα και διευθύνσεις, τους ξέρουμε όλοι – ισοπέδωσαν την αγορά εργασίας προκειμένου το εργατικό δυναμικό της χώρας να μεταμορφωθεί εν μια νυκτί σε απελπισμένους σκλάβους ικανούς να ξεπουλήσουν όλη τους την ζωή για ένα κομμάτι ψωμί.

Ακριβώς οι ίδιοι ξεπουλάνε την δημόσια περιουσία σε οποιαδήποτε μαφία τους δίνει τις πιο παχυλές μίζες, εξολοθρεύουν κάθε ασφαλιστικό και συνταξιοδοτικό δικαίωμα, και μεθοδεύουν την εσαεί υποδούλωση και εξαθλίωση ενός λαού που είναι τόσο επικίνδυνα αφελής και αυτοκαταστροφικά εύπιστος ώστε να κάνει το μοιραίο λάθος να εμπιστεύεται την μοίρα του σε εγκληματίες.

Και τι θα γίνει με την διαχείριση της αντίστασης? Ακόμα και το πιο υπνωτισμένο και καλοκάγαθο βόδι μουγκανίζει ανήσυχο και προσπαθεί να ξεφύγει καθώς πλησιάζει στην μπόχα του σφαγείου. Δεν θα υπάρξει ανταπόδοση, έστω και με παθητική αντίσταση, από την Ελληνική κοινωνία? Αναπόφευκτο είναι.

Έτσι, παρατηρούμε ταυτόχρονα διάφορους κοινωνικούς μηχανισμούς να μπαίνουν στην διάθεση της καθεστωτικής προπαγάνδας.

Πρώτα-πρώτα και πιο ξετσίπωτα, τα Μ.Μ.Ε. ξεπλένουν την συνείδηση των λιγότερο μορφωμένων. Από αυτά εκπορεύεται η κυρίαρχη αφήγηση περί «κρίσης» και «πόλωσης», και υπηρετείται είτε από την αποχαύνωση αποπροσανατολιστικών εκπομπών, εκείνων που εστιάζουν σε οποιοδήποτε θέμα εκτός από την κοινωνική πραγματικότητα, είτε με την επιθετική πλύση εγκεφάλου από εκπομπές που διυλίζουν ζητήματα μέσα από ύφος και προσέγγιση με ξεκάθαρα Ναζιστικές ιδεολογικές καταβολές.

Έχοντας λοιπόν επιτυχώς εγκλωβίσει το λούμπεν προλεταριάτο και τους οικονομικά ακρωτηριασμένους μικροαστούς στο κλειστό κύκλωμα ανατροφοδοτούμενου μίσους της Ναζιστικής ρητορικής ή έχοντας τους υπό τον έλεγχο της εξίσου υπνωτιστικής παραίσθησης των διαφόρων υβριδίων μεθοδευμένης σκέψης και πράξης, σαγηνευμένους από την κανονιστικό εφησυχασμό του lifestyle δηλαδή, η Ελληνική άρχουσα τάξη έχει εν πολλοίς ξεμπερδέψει με όλες τις υποκατηγορίες του αμόρφωτου και ευάλωτου σε εμφυτευόμενες ψυχολογικές παθολογίες.

Δεν υπάρχει πλέον καμία περίπτωση τα χαμηλότερα κοινωνικά στρώματα να αποκτήσουν πολιτική και κοινωνική συνείδηση που να είναι έστω και ελάχιστα επικίνδυνη για τους τυράννους τους.Έχει εξασφαλιστεί ποικιλοτρόπως, και ψυχικά, και νοητικά, και υλικοτεχνικά η απιθανότητα να οργανωθεί η μάζα ώστε να προβεί σε αποτελεσματικές δράσεις εναντίον της καθεστηκυίας σήψης.

Αυτή η βεβαιότητα της ακύρωσης των πολλών έχει ως αναπόδραστο θέσφατο το γεγονός ότι όλα τα πρόσφατα Ελληνικά καθεστώτα φρόντισαν ενδελεχώς να στερήσουν από τον λαό οποιαδήποτε ικανότητα κριτικής σκέψης, και άρα πολιτειακή άμυνα απέναντι στον οικονομικό τους βιασμό και τον εξευτελισμό κάθε εργασιακού και ασφαλιστικού τους δικαιώματος.

Η ρίζα του συνειδησιακού ευνουχισμού της εργατικής και μικροαστικής τάξης της Ελλάδας βρίσκεται στην εσκεμμένη απουσία οποιασδήποτε μορφής δυναμικής και αποτελεσματικής παιδείας, τόσο ακαδημαϊκής όσο και κοινωνικής.
Έτσι, σήμερα, και ο εύκολα διαχειρίσιμος άθλιος των μεγαλουπόλεων αλλά και ο επαρχιώτης συγγενής του, αμφότεροι λειτουργούν καθ” υπαγόρευση της διαρκούς, ύπουλης και χυδαίας προπαγάνδας των κρατικοδίαιτων Μ.Μ.Ε.

Μην ξεχνάμε πως επί της ουσίας ιδιωτικά κανάλια στην Ελλάδα δεν υφίστανται παρά μόνο με την ανοχή του κράτους απέναντι στα τεράστια χρέη των διαπλεκόμενων επιχειρηματιών που είναι οι ιδιοκτήτες αυτών των σταθμών. Αυτά λοιπόν τα τροφοδοτούμενα με κρατικά και ιδιωτικά δάνεια ιδιωτικά μαγαζιά είναι και ο μοναδικός δίαυλος από τον οποίον αντλούν πληροφορίες οι Έλληνες για την περιβάλλουσα πραγματικότητα. Από τους τελάληδες και πελάτες των πολιτικών δηλαδή.

Αναπόφευκτα, οι τηλεκατευθυνόμενοι θεατές είναι πολύ απασχολημένοι με το να εξορκίζουν και να διώκουν τα εξιλαστήρια θύματα που τους υπέδειξαν τα αφεντικά τους.

Κατόπιν της εξαντλητικής πλύσης του – ούτως ή άλλως δεκτικού στην χειραγώγηση – εγκεφάλου του μέσου Έλληνα ψηφοφόρου, ο υπεύθυνος για την ισοπέδωση κάθε εργασιακού δικαιώματος και δίκαιης αμοιβής αναγνωρίζεται στα πρόσωπα των μεταναστών ή άλλων μειονοτήτων. Το νοσηρό φαντασιακό αυτοικανοποιείται με προγονόπληκτες ιδεοληψίες, εθνικιστικές εμμονές και αναμόχλευση φαντασμάτων περί κοινωνικής καθαρότητας.

Έχοντας κάθε λόγο να πνέει τα μένεα για την συνεχή και προσχεδιασμένη της σφαγή, η ευρεία λαϊκή βάση του πληθυσμού θα μπορούσε να γίνει πολύ επικίνδυνη για την πλουτοκρατία και τις πολιτικές της μαριονέτες.
Η δίκαιη οργή όμως διοχετεύεται πλέον ελεγχόμενα προς οποιοδήποτε άλλο στόχο εκτός από εκείνον που φέρει την ενοχή.

Θα έλεγε λοιπόν κανείς ότι η Ελληνική άρχουσα τάξη κατάφερε να πετύχει την διαχείριση της μαζικής αντίδρασης στο Ναζιστικό πραξικόπημα.

Όμως η κοινωνία δεν αποτελείται μόνο από ανερμάτιστους μικροαστούς και αμόρφωτους χουλιγκάνους.

Υπάρχουν πολλές άλλες κατηγορίες έτοιμες να εξεγερθούν. Πτυχιούχοι ετών 40 και βάλε, με ολόκληρες καριέρες στην πλάτη τους, που δουλεύουν ανασφάλιστοι για 400 ευρώ, αν είναι τυχεροί. Νοικοκυρές που κοντεύουν να τρελαθούν με την πολύ σοβαρή πιθανότητα να βρεθούν άστεγες με τα παιδιά. Οικογενειάρχες που χάνουν το σπίτι τους. Ακόμα, υπάρχουν πολλοί άνθρωποι, που ενώ συμμετέχουν και αμείβονται, έχουν αρχίσει να αισθάνονται τύψεις για την θέση τους σε αυτό το άδικο και επικίνδυνο καθεστώς.

Όλοι αυτοί οι άνθρωποι δεν είναι αυτονόητα ρουφιάνοι ή κρετίνοι. Πολλοί από αυτούς και διαβασμένοι, και ενήμεροι είναι, και άμεσα αισθάνονται σε πραγματικούς όρους ότι – τουλάχιστον τα οικονομικά – περιθώρια έχουν εξαντληθεί προ πολλού. Συνεκδοχικά με την εισοδηματική εξαθλίωση έχει πάρει η μπάλα οποιαδήποτε έννοια ελευθερίας, δικαιοσύνης και ανθρωπιάς.

Η μίμηση αστικής τάξης που υπάρχει στην Ελλάδα, ή αλλιώς τα παιδιά της μεσαίας τάξης είναι η επόμενη λοιπόν κοινωνική τάξη που πρέπει να καθησυχαστεί και πιθανόν ποτιστεί με ψυχοτρόπα πάσης φύσης, από αισθητικά άλλοθι μέχρι εκλογικευτική προπαγάνδα, μιας και στην συγκεκριμένη ομάδα της κοινωνίας το τρίπτυχο «πατρίς-θρησκεία-οικογένεια» δεν είναι και τόσο δημοφιλές ως εγγύηση ψυχικής υγείας.

Τα παιδιά αυτά ξαφνικά, βλέπουν να εξανεμίζονται τα όνειρα τους να διαδεχτούν την ταξική καρέκλα των γονιών τους. Είναι πια σίγουρο ότι θα ζήσουν ζωή πιο στερημένη, πιο φτωχή, πιο δύσκολη.

Ποια ακαδημαϊκή καριέρα, ποια σταθερότητα στο δημόσιο, ποια χλιδάτη μπουτίκ, ποιο εργοστάσιο, ποια διευθυντική θέση, σε ποια οικονομία? Όλα έχουν απομυθοποιηθεί.

Η έννοια της σταδιοδρομίας έχει εκλείψει. Πλέον προσελκύει μόνο τους αθεράπευτα πιστούς στην ασφάλεια ενός άθλιου και επισφαλούς μισθού.

Οι μεγαλύτεροι βλέπουν το επαγγελματικό τους παρελθόν να ακυρώνεται ως φύρα μιας άλλης εποχής. Οι νεότεροι δεν έχουν καμία προοπτική μιας και όσες επιχειρήσεις, όσα ιδρύματα και όσοι οργανισμοί ψάχνουν προσωπικό αναζητούν πλέον μόνο συγκεκριμένου είδους εργαζόμενο – ανασφάλιστο, κακοπληρωμένο και αναλώσιμο.

Πως πειθαναγκάζεις εκείνους που δεν είναι τηλεθεατές και ψηφοφόροι πρωτίστως αλλά εγωκεντρικά παιδιά μιας πρώην καλομαθημένης και νυν άθλιας πραγματικότητας?

Ποιες αφηγήσεις χρειάζεται να εξιστορήσεις για να συντηρηθούν ζωντανές οι ψευδαισθήσεις εκείνες που χρειάζονται για να λειτουργήσει το σύστημα και έτσι να συνεχίσει η παραίσθηση της κανονικότητας, να μοιάζει ολοζώντανο και με πολυπληθείς κομπάρσους το ετοιμόρροπο οικοδόμημα?

Πως θα υπνωτίσεις εν τέλει εκείνους που δεν πιστεύουν σε μπαμπούλες, σε φόβητρα, σε κακούς ξένους, σε αντίχριστους, εκείνους που δεν βλέπουν έναν γραφικό, ανθέλληνα, αναρχοάπλυτο στο πρόσωπο κάθε εξοργισμένου από την κατάσταση που επικρατεί αλλά έναν άνθρωπο που πιθανόν έχει και απόλυτο δίκιο για το ότι διαμαρτύρεται?

Πως θα παραμυθιάσεις εκείνον που δύσκολα δέχεται μια πραγματικότητα που θεωρεί λογικό φαινόμενο τον Γεωργιάδη ως υπουργό Υγείας, αυτονόητα τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, αναπόφευκτη την αναδιανομή πλούτου με αποδέκτη το 1% του πληθυσμού που ηγείται των χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων?

Είναι απλή η απάντηση σε όλα τα άνωθεν ερωτήματα.

Αν τον κάφρο τον βγάζεις στους δρόμους να κυνηγήσει μετανάστες και λοιπούς κακομοίρηδες, τον αμφισβητία, τον νανουρίζεις. Τον μορφωμένο τον αποπλανείς με υποσχέσεις. Τον καχύποπτο τον μπερδεύεις.

Ξεκινάς με το νεφελώδες και ψυχαναλυτικό επιχείρημα της αστικής υποκειμενικότητας.

Του λες δηλαδή πως τα πράγματα δεν είναι έτσι όπως νομίζει, ότι υπάρχει άλλη πλευρά, διάσταση και οπτική γωνία, ότι η κρίση είναι μια ευκαιρία αν το καλοσκεφτεί, το Άουσβιτς είναι κερδοφόρο αν είναι «κανείς» λίγο πιο συνεργάσιμος και ανοιχτόμυαλος…ίσως το τελευταίο να το αφήσεις για έκπληξη, η μόνο να το υπαινιχθείς, αλλά εκεί είναι το νόημα. Ότι η φρίκη είναι για τους άλλους – εσύ έχεις άλλες παρηγοριές να ασχολείσαι, σημαντικότερη των οποίων μια θέση στο σύστημα που θα εγγυηθεί την επιβίωση σου και ποιος ξέρει, μπορεί και να γίνουν όλα σου τα όνειρα πραγματικά. Δε θα λες πια ότι είσαι άνεργος – θα έχεις στρατολογηθεί στην άοπλη πολιτοφυλακή του Ναζισμού, δηλαδή θα παριστάνεις ότι όλα είναι μια χαρά, δεν τρέχει τίποτε, την δουλειά μας κάνουμε, πίνουμε μοχίτο, τέχνη, ανάπτυξη, όλε, περνάμε τέλεια!

Η μεσαία τάξη όμως δεν θέλει αναπαραστάσεις της μάχης των Θερμοπυλών και ομοερωτικές διελκυστίνδες σε παραλίες. Έχουν πιο εκλεπτυσμένα γούστα.

Θα τους φέρεις τον Αλέξανδρο Νεχαμά κάτω από την Πνύκα για να τους μιλήσει για την τέχνη της ζωής, στα πλαίσια φιλοσοφικών συμποσίων που αγνοούν τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, τους άστεγους, τους αυτόχειρες και τους άνεργους.

Θα τους οργανώνεις κάθε λίγο και λιγάκι φεστιβάλ και εκθέσεις τέχνης προκειμένου να έχουν «κάπου να δείξουν την δουλειά τους».

Θα τους μοιράζεις και θα τους προκαλείς να αναπαράγουν πληροφορία που θα είναι κενή οποιασδήποτε ουσίας.
Θα επικαλείσαι άσχετα άλλοθι για την οποιαδήποτε καθεστωτική επιχείρηση – όσο πιο θεωρητικά απυρόβλητα τα κατασκευασμένα άλλοθι, τόσο το καλύτερο.

Στο όνομα της τέχνης, του πολιτικού πολιτισμού, της ομόνοιας, της ειρήνης, θα επιδίδεσαι σε όσο πιο περίπλοκες και Μακιαβελικές τεχνικές διαχείρισης της κοινής γνώμης και προσοχής.

Διαρκώς θα υπαγορεύεις την θεματική του δημόσιου διαλόγου με τέτοιο τρόπο ώστε να μην μένει κανένα περιθώριο άλλο πλην εκείνο της αναγκαστικής συναίνεσης σε μια κανονικότητα που εφαρμόζεται δια της βίας.

Τις εντολές σου θα ακούνε πειθήνια όλοι εκείνοι που συντηρείς ως ιδεολογικά άρχουσα τάξη – τις μαριονέτες που λυμαίνονται των κρατικών κονδυλίων εκείνων που επιβραβεύουν τα επεκτατικά σχέδια του νεοφιλελεύθερου Ναζισμού.
Μάλιστα, το περίβλημα του καθώσπρεπισμού της μεσαίας τάξης θα χαρίζει στην εξουσία σου μια αύρα νομιμότητας.

Δεν μιλάμε για αλήτες, αναρχοάπλυτους, φρικιά εδώ! Μιλάμε για επιμελητές, για διευθυντές, για στελέχη, για γραμματιζούμενος ανθρώπους με σταδιοδρομίες! Μιλάμε για καλλιτέχνες, για ανθρώπους των γραμμάτων και των τεχνών! Είναι σοβαροί, είναι ευπρεπείς! Με τα βιβλιαράκια τους και τα αρθρίδια τους, τα συνεδριάκια τους και τα συμποσιάκια τους, τα ταξιδάκια τους και τις επετηρίδες τους, τα αμφιθεατράκια και τα γραφειάκια τους, τα περιοδικάκια και τις εφημεριδούλες τους, τις εκπομπούλες και τις ομιλίτσες τους! Χρηματοδοτούνται από μεγάλους επιχειρηματίες και το δημόσιο! Κάτι ξέρουν παραπάνω από σένα, κολίγε!

Δες τους!

Σκάβουν αναχώματα για να καθυστερήσουν οποιαδήποτε επίθεση στο καθεστώς που εξυπηρετούν.

Πιάνονται χέρι-χέρι σε προστατευτικές ανθρώπινες αλυσίδες γύρω από τα αφεντικά τους.

Οργανώνουν πάρτι για να διασκεδάσουν τις εντυπώσεις της φρίκης.

Διακοσμούν την κόλαση όσο πιο όμορφα μπορούν.

Τραγουδάνε τον ύμνο της θετικής ενέργειας στις πύλες του Άουσβιτς.

Γράφουν άρθρα, σχόλια, κείμενα, παρουσιάσεις, βιβλία – κάθε λέξη, κάθε αποστροφή συμπεριφοράς, κάθε εικόνα όσο το δυνατόν πιο απομακρυσμένη από την φρίκη που αποκρύπτει.

Κυρίως και πρωτίστως αποσιωπούν ότι έχουμε ταξικό πόλεμο με πολεμοκάπηλους, μαυραγορίτες, χαφιέδες, θύματα όλων των διαβαθμίσεων, ακόμα και νεκρούς.

Είναι επικίνδυνοι όλοι αυτοί, αλλά όχι επειδή οπλοφορούν όπως τα Μ.Α.Τ. που προστατεύουν τα αφεντικά τους.

Είναι επικίνδυνοι επειδή παράγουν καθεστωτικό και ιδιοκτησιακό πολιτισμό και λόγο, δηλαδή καπιταλιστική απολογία που είναι συνυφασμένη και αθωωτική με τις κυριαρχικές βλέψεις της αυθαίρετης εξουσίας που υπηρετούν.

Είναι επικίνδυνοι επειδή είναι αδίστακτοι, μοχθηροί, και κυρίως πρόθυμοι να εκτελέσουν χωρίς την παραμικρή συνειδησιακή αναστολή και την πιο βρόμικη, απάνθρωπη εντολή επειδή πρέπει να κάνουν την δουλειά τους.

Κοίτα τους, λοιπόν, τους μελίρρυτους και κομψεπίκομψους, τους άοπλους πολιτοφύλακες του Ναζισμού, διακριτικά όμως, σε παρακαλώ, δεν είναι καθόλου comme il faut να καρφώνεσαι, ξέρεις καλά τι σημασία δίνουν στο savoir vivre, είναι ικανοί να σε κατακεραυνώσουν επειδή πίνεις μοχίτο από λάθος ποτήρι.

Ακόμα χειρότερα, μπορεί να καταλάβουν ότι τους πήρες χαμπάρι, και τότε? Δεν θα είσαι πια καλεσμένος στα πάρτι τους.

Πηγή iefimerida.gr

 

Μικρότερη από την αναμενόμενη η ύφεση.

Σημαντικά μικρότερη από την αρχικά εκτιμώμενη είναι τελικά η ύφεση το β’ τρίμηνο του 2013, σύμφωνα με τα προσωρινά στοιχεία που ανακοίνωσε σήμερα η ΕΛΣΤΑΤ.

Το ΑΕΠ περιορίστηκε κατά 3,8%, έναντι αρχικής εκτίμησης για μείωση 4,6%. Η ιδιαίτερα θετική αυτή εξέλιξη, σύμφωνα με την ΕΛΣΤΑΤ, προήλθε από νεότερα στοιχεία για τις επιδόσεις στον τουρισμό αλλά και από τη μεγαλύτερη συρρίκνωση του εμπορικού ελλείμματος.

Σημειώνεται ότι η ύφεση περιορίστηκε στα χαμηλότερα επίπεδα από το δεύτερο τρίμηνο του 2010 όταν είχε διαμορφωθεί στο 2,8%, ενώ το α’ τρίμηνο του 2013 διαμορφώθηκε στο 5,6%.

Σύμφωνα με στελέχη του οικονομικού επιτελείου τα νέα αυτά στοιχεία συνιστούν ένα σημαντικό πρόκριμα για τον επαναϋπολογισμό του ΑΕΠ που θα γίνει σε λίγες μέρες από κοινού με την τρόικα και εκτιμάται πλέον κοντά στο -4%.

Σημειώνεται ότι ο υπολογισμός του ΑΕΠ είναι ιδιαίτερα κρίσιμος καθώς αποτελεί τη βάση μέτρησης του ελλείμματος και του χρέους.

Πάντως, στελέχη του οικονομικού επιτελείου επισημαίνουν τις «αδυναμίες» που ακόμη υπάρχουν στη διαδικασία ανάκαμψης της ελληνικής οικονομίας. Τα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ, εξηγούν τα ίδια στελέχη, καταγράφουν περιορισμό της ύφεσης στο 3,8%, αλλά τα αναλυτικά στοιχεία δείχνουν πτώση στην καταναλωτική δαπάνη νοικοκυριών και επιχειρήσεων 6,3% και στις επενδύσεις κατά 11%. Σε ό,τι αφορά το έλλειμμα εμπορικού ισοζυγίου επισημαίνουν ότι συρρικνώνεται λόγω της πτώσης στις εξαγωγές(εδώ πρέπει να έχει κάνει λάθος ο συντάκτης και να ειναι εισαγωγές το εξηγεί πάρα κάτω θα δείξω που) κατά 11,8% (λόγω της κρίσης) όταν η αύξηση των εξαγωγών προσφέρει στο ΑΕΠ μόνο 0,9%. 

Αναλυτικά στην ανακοίνωσή της η ΕΛΣΤΑΤ αναφέρει:

Με βάση τα διαθέσιμα μη εποχικά διορθωμένα στοιχεία, το Ακαθάριστο Εγχώριο Προϊόν (ΑΕΠ), σε όρους όγκου1, κατά το 2o τρίμηνο του 2013 παρουσίασε μείωση κατά 3,8% σε σχέση με το 2o τρίμηνο του 2012, έναντι της μείωσης κατά 4,6% που είχε υπολογιστεί στην πρώτη εκτίμηση του 2oυ τριμήνου (flash estimate) και είχε ανακοινωθεί στις 12 Αυγούστου 2013. Η διαφορά αυτή είναι αποτέλεσμα της χρησιμοποίησης στοιχείων που δεν ήταν διαθέσιμα κατά την πρώτη εκτίμηση. Τα στοιχεία αυτά είναι είτε μηνιαία (όπως στοιχεία μηνός Ιουνίου εισαγωγών και εξαγωγών) είτε τριμηνιαία (όπως δείκτες κύκλου εργασιών των κλάδων των υπηρεσιών και στοιχεία της έρευνας εργατικού δυναμικού). Ειδικότερα οι επιδόσεις των κλάδων παροχής καταλύματος και εστίασης και άλλων υπηρεσιών ήταν πιο ισχυρές από τις αρχικές εκτιμήσεις, λόγω μεγαλύτερης θετικής επίπτωσης του τουρισμού. 

Ταυτόχρονα το έλλειμμα του εμπορικού ισοζυγίου ήταν μικρότερο από αυτό που είχε υπολογιστεί κατά την πρώτη εκτίμηση (flash estimate). 

Η συνολική καταναλωτική δαπάνη παρουσίασε μείωση κατά 6,3% σε σχέση με το 2o τρίμηνο του 2012.  Οι ακαθάριστες επενδύσεις παγίου κεφαλαίου μειώθηκαν κατά 11,0% σε σχέση με το 2o τρίμηνο του 2012.

Μείωση κατά 75,7% παρουσίασε το έλλειμμα του εμπορικού ισοζυγίου, συμβάλλοντας θετικά στο ρυθμό μεταβολής του ΑΕΠ. 

Αύξηση κατά 0,9% σε σχέση με το 2o τρίμηνο του 2012 παρουσίασαν οι εξαγωγές αγαθών και υπηρεσιών. Οι εξαγωγές αγαθών αυξήθηκαν κατά 3,1% ενώ οι εξαγωγές υπηρεσιών μειώθηκαν κατά 1,6%. 

Μείωση κατά 11,8%(εδώ) σε σχέση με το 2o τρίμηνο του 2012 παρουσίασαν οι εισαγωγές αγαθών και υπηρεσιών. Οι εισαγωγές αγαθών μειώθηκαν κατά 10,7% και οι εισαγωγές υπηρεσιών κατά 16,0%.

Επισημαίνεται ότι η τρέχουσα χρονολογική σειρά των τριμηνιαίων στοιχείων θα αναθεωρηθεί σαν αποτέλεσμα της αναθεώρησης των αντίστοιχων ετησίων εθνικολογιστικών αποτελεσμάτων, προγραμματισμένης για τον Σεπτέμβριο 2013.

Πηγή:www.capital.gr

Πήγασος Εκδοτική: Ομολογιακό δάνειο 10 εκατ. ευρώ από Alpha Bank

Στη σύναψη προγράμματος εκδόσεως κοινού ομολογιακού δανείου με την τράπεζα Alpha Bank, επταετούς διάρκειας, ποσού 10 εκατ. ευρώ, προέβη η Πήγασος Εκδοτική ΑΕ. Όπως επισημαίνεται στην ανακοίνωση της εταιρίας, η ονομαστική αξία (κεφαλαίου) ανέρχεται συνολικά σε 16.059.097,00 ευρώ και διαιρείται σε 16.059.097 κοινές, ανώνυμες ομολογίες, μηδενικού τοκομεριδίου (zero coupon), ονομαστικής αξίας ενός ευρώ εκάστης και τιμής εκδόσεως υπό το άρτιο ίσης με 0,6227 ευρώ εκάστης. Το ομολογιακό θα χρησιμοποιηθεί για τη χρηματοδότηση γενικών επιχειρηματικών σκοπών της εταιρείας.

Θα σας πούμε τώρα τι ξέρουμε: Η εταιρεία Πήγασος έχει αρνητικό EBITDA. Στο εξάμηνο εμφάνισε  ζημιές 14,779 εκατ. ευρώ, έναντι ζημιών ύψους 10,8 εκατ. ευρώ του πρώτου εξαμήνου του 2012. Οι υποχρεώσεις στο εξάμηνο ανέρχονται σε 213 εκατ. ευρώ, όταν πέρυσι τον ίδιο καιρό ήταν 209 εκατ. ευρώ. Εξ αυτών οι βραχυπρόθεσμες υποχρεώσεις είναι στα 148 εκατ., έναντι 138 εκατ. ευρώ στο πρώτο εξάμηνο του 2012. Να σημειώσουμε, τέλος, και τον τζίρο, ο οποίος ήταν στο πρώτο εξάμηνο του 2013 έφτασε στα 40 εκατ. ευρώ από 49 εκατ. ευρώ πέρυσι την ίδια εποχή. Ποιό νούμερο είναι αυτό που δείχνει βελτίωση για να δικαιολογεί δάνειο 10 εκατ. ευρώ; 
Οι μεγαλοτραπεζιτες μοιράζουν τα λεφτά μας με τους κολλητούς τους

«ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΣ ΤΩΝ ΗΛΙΘΙΩΝ» ‘Η «ΠΡΟΘΥΜΟΙ ΤΩΝ ΣΦΑΓΕΙΩΝ»;

Του Ν. ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΥ*

«Πάντα πίστευα ότι ο αντιαμερικανισμός είναι ο σοσιαλισμός των ηλιθίων».

Το έγραψε χτες στα «Νέα» ο κ. Πρετεντέρης. Ο οποίος είναι τόσο ταραγμένος με τα τεκταινόμενα στη Συρία, που λίγο απέχει να ζητήσει να καταταγεί στα βομβαρδιστικά του Ομπάμα για να σώσει το συριακό λαό…

Ο κ. Πρετεντέρης είναι ο ίδιος που, για λογαριασμό της τάξης (τι μπανάλ λέξη!) που σώζει τους λαούς βομβαρδίζοντάς τους, έγραφε λίγο παλιότερα ότι όσοι Ελληνες διαμαρτύρονταν εναντίον του Κλίντον και κατά της επέμβασης στη Γιουγκοσλαβία ήταν «Δέκα Καραγκιόζηδες και πενήντα σαλεμένοι» («Βήμα», 11/11/1999).

Σήμερα, είναι πιο ευγενικός. Περιορίζεται να ειρωνευτεί όσους αντιτίθενται στην επέμβαση στη Συρία, τους οποίους και αποκαλεί – επιστρατεύοντας το ακαταμάχητο (φιλοατλαντικό) φλέγμα του – «ευαίσθητες ψυχές»…

Ο κ. Πρετεντέρης, λοιπόν, βγάζει στη φόρα τα άπλυτα των «ευαίσθητων ψυχών» που νομίζουν, οι αφελείς, ότι θα τον κοροϊδέψουν. Αλλά εκείνος ξέρει: Η στάση τους εναντίον του πολέμου είναι μια επιτηδευμένη υποκρισία των «ευαίσθητων ψυχών». Οι υποκριτές – «ευαίσθητες ψυχές» θέλουν να κρύψουν από τον κ. Πρετεντέρη (πράγμα αδύνατο) ότι στην πραγματικότητα έχουν «υιοθετήσει όλα τα καθάρματα της οικουμένης από τον Μιλόσεβιτς και τον Καντάφι ως τον Σαντάμ, τον Μπιν Λάντεν και τώρα τον Ασαντ». Και μάλιστα «με το αζημίωτο» (!), όπως υποθέτει ο κ. Πρετεντέρης…

Παρεμπιπτόντως: Ο κ. Πρετεντέρης είναι αυτός που, όταν Αμερικανοί και Ευρωπαίοι έσφαζαν στο Κοσσυφοπέδιο, διαμαρτυρόταν για τις αντιπολεμικές διαδηλώσεις στην Ελλάδα. Αναλαμβάνοντας, μάλιστα, να συνετίσει τον ελληνικό λαό, έγραφε τότε («Βήμα», 9/5/1999): «Ποιο είναι το σημαντικότερο για το λαό μας; Οτι περνούν ΝΑΤΟικά οχήματα ή ότι ο πληθωρισμός έπεσε κάτω από 3%;».

Τόσο… φραγκοδίφραγκα τα κάνει τα θέματα του πολέμου ο κ. Πρετεντέρης. Ο ίδιος που σήμερα λέει ότι οι «ευαίσθητες ψυχές» είναι ευαίσθητες «με το αζημίωτο»!

Οσο για τον όρκο του κ. Πρετεντέρη ενάντια στα «καθάρματα» είναι δοσμένος από την εποχή του διαμελισμού των Βαλκανίων. Καθότι όπως έγραφε – από τότε – «οι ΗΠΑ έχουν το καρπούζι, αυτοί έχουν και το μαχαίρι». Και επιπλέον: «Δεν είναι θέμα φιλοατλαντισμού. Είναι θέμα εθνικών συμφερόντων. Ο Σολάνα, ο Σρέντερ, ο Μπλερ, ακόμη και ο Κλίντον ή η Ολμπράιτ είναι οι καθημερινοί συνομιλητές μας. Με τον Σολάνα; Με τον Σολάνα! Αλλωστε, υπάρχουν και χειρότεροι…».

Καταλάβατε τώρα την απέχθεια του κ. Πρετεντέρη απέναντι στα «καθάρματα»;

Κατά τα λοιπά, αξίζει να κρατήσουμε τη βασική διαπίστωση του κ. Πρετεντέρη. Γι’ αυτό και θα την επαναλάβουμε: «Πάντα πίστευα ότι ο αντιαμερικανισμός είναι ο σοσιαλισμός των ηλιθίων»,απεφάνθη.

Σκέψη βαθύτατα ευφυής αν τη δει κανείς από τη σκοπιά των πραιτοριανών και των «προθύμων» του ευρωατλαντισμού, σε όλη την γκάμα τους: Από τα ανά τη Γη «αμερικανάκια» που «ο φιλοαμερικανισμός τους είναι ο καπιταλισμός των ηλιθίων» μέχρι τα «διατεταγμένα τζίνια των ιμπεριαλιστικών σφαγείων».

 

ΕΙΝΑΙ;

Το 2010, εν μέσω μνημονίων, ΔΝΤ και τρόικας, στις δημοτικές εκλογές, στην Ικαρία, ο ΣΥΡΙΖΑ συνεργάστηκε

με τη ΝΔ (του κ.Σαμαρά),

με το ΠΑΣΟΚ (των κ.κ. Βενιζέλου – Παπανδρέου),

με τη ΔΗΜΑΡ (των κ. κ. Μπίστη – Ψαριανού)

με τον ΛΑ.Ο.Σ. (των κ.κ. Βορίδη – Γεωργιάδη, τότε),

με έναν και μοναδικό στόχο: Να μην εκλεγεί στο νησί κομμουνιστής δήμαρχος.

Ρωτάμε: Αυτή η τακτική παρουσιάζει ή όχι κοινά στοιχεία με την τακτική που καταγγέλθηκε από τον κ. Τσίπρα που, όπως είπε, εκλέγει «βλαχοδήμαρχους»;…

Ρωτάμε, επίσης: Το γεγονός ότι η δημοτική αρχή που στηρίζει ο ΣΥΡΙΖΑ στην Ικαρία,

καλοβλέπει (ή μήπως όχι;) τη μετατροπή όλης της κορυφογραμμής του νησιού σε «αιολικό πάρκο» για να στήσει τις γεννήτριές του επιφανής μεγαλοκαπιταλιστής,

ότι συμμετέχει στο «succes story» της όσμωσης με την «ιδιωτική πρωτοβουλία»,

ότι πρωταγωνίστησε στην εφαρμογή της πολιτικής της λεγόμενης «διαθεσιμότητας»,

ότι η «φιλολαϊκή» της προσέγγιση απέναντι στο χαράτσι της ΔΕΗ είναι όχι ότι το χαράτσι πρέπει να καταργηθεί, αλλά ότι το χαράτσι πρέπει να είναι… «δίκαιο»,

όλα αυτά κι άλλα τόσα,

είναι ή μήπως όχι αντίστοιχα και ομοειδή με τα διαπραττόμενα από τους – κατά τη ρήση Τσίπρα –«βλαχοδήμαρχους» του δικομματισμού στην υπόλοιπη Ελλάδα;

*Δημοσιεύθηκε στο «ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ» την Τετάρτη 4 Σεπτεμβρίου 2013

Bloomberg: «Φάτε ληγμένα γιατί ζούσατε πάνω από τις δυνάμεις σας»

Στη λιτότητα κι όχι στις κοινωνικές ανισότητες αποδίδει αρθρογράφος του αμερικανικού πρακτορείου Bloomberg την πώληση ληγμένων προϊόντων στα ελληνικά σούπερ μάρκετ. Ο Λέονιντ Μπερσίτσκι αναφέρει πως στην έκτη χρονιά της ύφεσης στην Ελλάδα, οι υπεραγορές επιτρέπεται πλέον να πωλούν φαγητά μετά από την ημερομηνία λήξης τους και πως το μέτρο είναι σχεδιασμένο να βοηθήσει τόσο τους λιανέμπορους, οι οποίοι έχουν χτυπηθεί από την πτώση της ζήτησης, όσο και τους «φτωχοποιημένους» καταναλωτές.

Ο ίδιος αρθρογράφος κάνει λόγο για «αγανακτισμένους» σχολιαστές στον ελληνικό Τύπο, οι οποίοι αποκήρυξαν την επίμαχη κυβερνητική απόφαση ως μια στυγνή υπενθύμιση του αυξανόμενου ανοίγματος της «ψαλίδας» μεταξύ των πλούσιων και των φτωχών. Ο Μπερσίτσκι, ωστόσο, δικαιολογεί την κυβέρνηση, υποστηρίζοντας πως οι Έλληνες χρειάστηκε να περάσει πολύς καιρός για να καταλάβουν πως ό,τι συνέβη στην οικονομία τους ήταν απευθείας αποτέλεσμα του ότι ζούσαν πάνω από τις δυνατότητές τους. «Το νέο μέτρο έκπτωσης για τα ληγμένα σχετίζεται με τη λιτότητα κι όχι με τις κοινωνικές ανισότητες», καταλήγει σκωπτικά ο αρθρογράφος.

Διαβάστε εδώ το σχόλιο του Bloomberg (στο τέλος της σελίδας).

Το τέλος της Συρίας και η ανίερη συμμαχία των «ιερών πολεμιστών» του ισλαμισμού με τους πολεμοκάπηλους του ιμπεριαλισμού

Του Πέτρου Αργυρίου 

Γράψαμε από πολύ νωρίς ότι η πολυδιαφημιζόμενη «Αραβική Άνοιξη» ήταν κυρίως ένα προπέτασμα καπνού για να αφήσει καμένη γη η παραπαίουσα αμερικάνικη αυτοκρατορία στη Μέση Ανατολή. Η πρόκληση χάους και η ανάδειξη εξτρεμιστικών ενόπλων ισλαμιστικών δυνάμεων στην περιοχή που ανακόπτει τη διείσδυση Ρωσίας και Κίνας ενώ μακροπρόθεσμα απειλεί και την σταθερότητα σε μια Ευρώπη που σφύζει πλέον ποικίλων μη ενσωματωμένων ισλαμικών πληθυσμών με σημαντικότερη πύλη εισόδου τους πλέον την Ελλάδα, επιτρέπει στις ΗΠΑ να χρησιμοποιούν άλλοτε ως εργαλείο αποσταθεροποίησης και άλλοτε ως φόβητρο τον ισλαμιστικό κίνδυνο  προκειμένου να διατηρήσουν τον ρόλο τους ως παγκοσμίου μπάτσου/μπράβου, ρόλο που τις επιτρέπει να συνεχίζουν να κόβουν ανεξέλεγκτους πακτωλούς πληθωριστικών δολαρίων ώστε να επιπλέουν στο χάος που οι ίδιες δημιουργούν.

Όπως γράψαμε εδώ, η Συρία του Μπασίρ Αλ Άσαντ ήταν το τελευταίο οχυρό της παγκόσμιας σταθερότητας καθώς εγκλώβιζε τους ένοπλους τζιχαντιστές στα εδάφη της, αποτρέποντας τους από το να μεταφέρουν τη δράση τους και σε άλλες αποσταθεροποιημένες χώρες της περιοχής.

Για αυτόν ακριβώς το λόγο ο Άσαντ θα πέσει. Άνανδρα.

Για μια ακόμη φορά οι δυτικοί θα επικαλεστούν το επιχείρημα των όπλων μαζικής καταστροφής χωρίς καμία επιβεβαίωση των ούτως ή άλλως αριθμητικά διογκωμένων ισχυρισμών θανάτων αμάχων της επί χρόνια χρηματοδοτούμενης από το USAID και άλλες αμερικάνικες πηγές αντιπολίτευσης (ενδεικτικά εδώhttp://www.globalresearch.ca/thousands-of-syrian-police-who-joined-the-rebels-are-on-u-s-payroll/5344145).

Ο ισχυρισμός της χρήσης χημικών όπλων κρεμόταν πάνω από το κεφάλι του Άσαντ επί μήνες, απομακρύνθηκε όμως προσωρινά χάρη στη γνωμοδότηση ουδέτερων παρατηρητών. Οι ισχυρισμοί το 2012 πχ ότι το καθεστώς Άσαντ χρησιμοποίησε το νευροτοξικό αέριο Σαρίν γύρισαν μπούμερνανγκ καθώς το μέλος των επιθεωρητών του ΟΗΕ στη Συρία Carla Del Ponte, δήλωσε τότε πως υπήρχαν ενδείξεις για τη χρήση χημικών όπλων από τους «αντάρτες». (εδώ)

Φυσικά, η ανακοίνωση της Del Ponte δεν προκάλεσε σάλο και διεθνή κατακραυγή για τις έστω ενδείξεις χρήσης χημικών όπλων από τους «αντάρτες» καθώς αυτοί βρίσκονται στο απυρόβλητο από τις δυτικές ελίτ κάνοντας τη βρώμικη δουλειά των αμερικανών στον κατά φαντασία «ιερό» αλλά πολύ πραγματικό πόλεμο τους.

Μένουν στο απυρόβλητο ακόμα και όταν εκατοντάδες άμαχοι ακρωτηριάζονται από αυτούς στη Λατάκεια στη συνέχεια ενός ντόμινο σφαγών αμάχων που δε βλέπουν το φως της δημοσιότητας,

Λίγες μέρες πριν την άφιξη των επιθεωρητών του ΟΗΕ για τη διερεύνηση των ισχυρισμών για χρήση χημικών και μετά τη Λατάκεια, οι δυνάμεις του Άσαντ βομβαρδίζουν θέσεις των ανταρτών στα περίχωρα της Δαμασκού,  μια ακόμη κίνηση σε μια σειρά επιτυχημένων πληγμάτων κατά των «ανταρτών»/τρομοκρατών. Όλα έδειχναν ότι αυτή τη φορά η σύγκρουση θα έβαινε υπέρ των κοσμικών.

Ο τελευταίος όμως βομβαρδισμός αυτός  άλλαξε τα δεδομένα και όχι σε στρατιωτικό επίπεδο. Και αυτό γιατί πάνω από 100 άμαχοι βρήκαν τραγικό θάνατο μάλλον εξαιτίας του βομβαρδισμού.

Εικάζουμε και μόνο εικάζουμε ότι άμαχοι που έσπευσαν σε υπόγεια κατά τη διάρκεια των βομβαρδισμών έπεσαν θύματα αέριων που απελευθερώθηκαν ή δημιουργήθηκαν αθέλητα κατά τη διάρκεια των βομβαρδισμών με αποτέλεσμα πάνω από εκατό άμαχοι να πεθάνουν, μάλλον από ασφυξία.

Γιατί προβαίνουμε σε μια τόσο παρακινδυνευμένη σε σχέση με την έλλειψη στοιχείων ερμηνεία;

Γιατί η μονόπλευρα αποδοθείσα από τους αντάρτες και κυρίαρχη πλέον στα δυτικά μήντια ερμηνεία του βομβαρδισμού με χημικά όπλα φαίνεται ακόμη πιο τραβηγμένη και αβάσιμη.

Σύμφωνα ακόμη και με τις πρόχειρες εξ αποστάσεως εκτιμήσεις ειδικών, η εικόνα των θυμάτων δεν συνταιριάζει  για μια πληθώρα λόγω με την εικόνα θυμάτων Σαρίν.

Ο ισχυρισμός των ανταρτών για τη χρήση χημικών όπλων ήταν ήδη αριθμητικά διογκωμένος ανεβάζοντας τους νεκρούς σε 1200. Ούτε καν ο ισχυρισμός για χρήση χημικών όπλων από τη ΜΚΟ Γιατροί Χωρίς Σύνορα δεν επιβεβαιώνει τον αριθμό των νεκρών που τους τοποθετεί γύρω στους 300. Αυθαίρετα και καταχρηστικά καθώς, όπως οι ίδιοι έχουν παραδεχτεί, οι άνθρωποι της ΜΚΟ ούτε ήταν ούτε έσπευσαν στον τόπο των βομβαρδισμών.

Με τι κριτήρια και με τι τεκμήρια λοιπόν πιστοποίησαν οι Γιατροί χωρίς Σύνορα τη χρήση χημικών;

Τους αυθαίρετους και μάλλον αβάσιμους λοιπόν ισχυρισμούς περί χρήσης χημικών όπλων από τους καθεστωτικούς έσπευσαν αυθαίρετα, άκριτα και πρόστυχα να υιοθετήσουν και να αναπαράγουν κυβερνήσεις και στελέχη τους ανάμεσα στους οποίους και ο κος Βενιζέλος, ο οποίος εδώ και χρόνια προσπαθεί να αντικαταστάσει την απώλεια κάθε λαϊκού ερείσματος του ΠΑΣΟΚ με τη σύσφιξη σχέσεων με το διεθνή παράγοντα.

Η ρήξη χημικών στη Δαμασκό, λίγες μέρες πριν την άφιξη των επιθεωρητών του ΟΗΕ , δέκα λεπτά μακριά από τα αρχηγεία του ΟΗΕ στη Δαμασκό και μερικά λεπτά μακριά από σημαντικότατες θέσεις των κυβερνητικών στη Δαμασκό και μάλιστα σε μια περίοδο που οι «αντάρτες» δέχονται πλήγματα τόσο σοβαρά ώστε ο Σαουδάραβας πρίγκιπας Μπαντάρ να σπεύδει στη Ρωσία και να συναντιέται με τον Πούτιν για να ζητήσει μάλλον την απόσυρση της ρωσικής στήριξης της Ρωσίας προς τον Άσαντ, θα ήταν μια αυτοκτονία.

Όχι μόνο για τον Άσαντ αλλά και για τους Αλαουίτες που αυτός κατά κάποιο τρόπο αντιπροσωπεύει.

Έτσι λοιπόν και κάτω από αυτές τις συνθήκες που θέλουν τους αντάρτες να χάνουν καθοριστικά έδαφος, ο μύθος της χρήσης των χημικών όπλων επανεφευρέθηκε και σερβιρίστηκε. Ένα άλλο αντάρτικο ξεκίνησε στο πεδίο της πληροφόρησης με εντελώς συμβατικά όπλα: αυτά της παραπλάνησης και της προπαγάνδας.

«Πεπεισμένος» λοιπόν από ανύπαρκτα μα πολύ βολικά πειστήρια, ο δυτικός ιμπεριαλισμός σπεύδει οσονούπω να συμβάλει στην καταστροφή του Άσαντ και την πλήρη αποσταθεροποίηση της Συρίας μέσω αεροπορικής κάλυψης στους αντάρτες που μάλλον θα μετεξελιχθεί και σε βραχείας διάρκειας αποκλεισμό των δυνάμεων του Άσαντ, όπως έγινε και στη Λιβύη.

Γιατί να θέλει να αυτοκτονήσει λοιπόν ο Άσαντ και να πάρει στο λαιμό του και τους υπόλοιπους αλουίτες;

Η μόνη λογική απάντηση είναι ότι ο Άσαντ δε θέλει να αυτοκτονήσει. Προσπαθούν να τον αυτοκτονήσουν.

Ακόμη και την ύστατη στιγμή που οι επιθεωρητές του ΟΗΕ καταφθάνουν τελικά στη Δαμασκό για να εξετάσουν τους ισχυρισμούς χημικών όπλων, αυτοί δέχονται επίθεση από ελεύθερους σκοπευτές, μια ακόμη ισχυρή ένδειξη προβοκάτσιας.

Γιατί να επιτρέψει ο Άσαντ την έλευση επιθεωρητών; Για να εξασκήσει το σημάδι του και να τους πυροβολήσει με το που πατάν το πόδι τους στη Δαμασκό; Η όλη υπόθεση θα ήταν γελοία.. αν δεν ήταν δραματικότατη…

Δεν είναι η πρώτη φορά που ο ιμπεριαλισμός χρησιμοποιεί τέτοια βρώμικα ψέματα. Στον πρώτο πόλεμο του κόλπου, ο κολλητός του Ανδρέα Παπανδρέου γερουσιαστής Τομ Λάντος παρουσίασε στο κογκρέσο μια νεαρή «κουβειτιανή» νοσοκόμα που κατάθεσε πως ιρακινοί στρατιώτες βγάζαν μωρά από τις θερμοκοιτίδες και τα αφήναν να πεθάνουν στους διαδρόμους. Η νοσοκόμα φυσικά αποδείχτηκε ότι δεν ήταν νοσοκόμα αλλά κόρη του κουβετιανού πρέσβη στις ΗΠΑ που παρουσίασε ένα κατασκευασμένο ψέμα για να προωθηθεί η αντιιρακινή προπαγάνδα που το Κουβέιτ είχε αναθέσει σε μεγάλη αμερικάνικη εταιρεία PR. Η συκοφαντία και η προπαγάνδα που στήθηκε, παρότι αποκαλύφθηκε, οδήγησε αρχικά σε επέμβαση και έπειτα σε  πολυετές εμπάργκο κατά του Ιράκ, ένα εμπάργκο γεμάτο σκάνδαλα που αφορούσαν και τον υιό του τότε ΓΓ του ΟΗΕ Κόφι Ανάν αλλά και κάποιους Έλληνες, ένα εμπάργκο που κόστισε τη ζωή εκατοντάδων χιλιάδων ιρακινών παιδιών.

Παρά την καταστροφή που οι ΗΠΑ προκάλεσαν στο Ιράκ, ο Σαντάμ συνέχισε να γλείφει τους αμερικανούς. Και για ανταμοιβή εκείνοι ανακάλυψαν ότι ο Σαντάμ είχε χημικά όπλα, παρότι γνώριζαν πολύ καλά ότι το χημικό του οπλοστάσιο είχε σχεδόν εξαντληθεί στον πολυετή πόλεμο Ιράκ/Ιράν (άλλωστε οι αμερικάνοι του τα είχαν προμηθεύσει)και πως ότι είχε απομείνει δεν μπορούσε να συντηρηθεί εξαιτίας της οικτρής οικονομικής κατάστασης του Ιράκ λόγω του εμπάργκο. Έτσι λοιπόν και σε αντίθεση με τα μηδενικά ευρήματα των επιθεωρητών, η CIAπαρουσίασε νταλίκες με ήλιον ως κινητά εργαστήρια χημικών όπλων και έχτισε τη φούσκα των όπλων μαζικής καταστροφής του Ιράκ.

Παρότι το ψέμα αποκαλύφθηκε με πολλαπλούς τρόπους ανάμεσα στους οποίους και η μαρτυρία ενός υποτιθέμενου ειδικού ιρακινού επιστήμονα με την κωδική ονομασία curveball  ο οποίος στη συνέχεια αποκάλυψε ότι ψευδόταν σε μια υπόθεση που ο τότε υπουργός αμύνης Colin Powell χαρακτήρισε ως το «χαμηλότερο σημείο» της καριέρας του, η επέμβαση έγινε. (το πληρέστερο άρθρο για το φάκελο Ιράκ μπορείτε να βρείτε εδώ). Παράπλευρη απώλεια του βρώμικου και συνωμοτικού φακέλου Ιράκ ήταν η αυτοκτονία του επιθεωρητή του ΟΗΕDavid Kelly το 2003 (περισσότερα για το θέμα στο αντίστοιχο κεφάλαιο του βιβλίου μου «Θανάσιμες Θεραπείες» εκδ ΕΤΡΑ 2011).

Στο Αφγανιστάν δε,  οι αμερικάνοι θα εφεύρουν την ύπαρξη μιας διεθνούς τρομοκρατικής οργάνωσης με εγκέφαλο τον Μπιν Λάντεν όταν οι αμερικάνοι γνώριζαν πάρα πολύ καλά τα επίπεδα της οργάνωσης των Μουτζαχεντίν στην περιοχή καθώς ήταν οι ίδιοι που τους οργάνωναν, τους εξόπλιζαν και τους χρηματοδοτούσαν και όταν γνώριζαν πάρα πολύ καλά ότι ο Λάντεν δεν ήταν παρά ένα βαλιτσάκιας της Σαουδικής Αραβίας η οποία μαζί με το Ισραήλ, το Πακιστάν και της ΗΠΑ συγχρηματοδοτούσε την υπονομευτική δράση των «ιερών πολεμιστών» στο μαλακό υπογάστριο της πρώην «Σοβιετικής Ένωσης».

Αυτά επί Bush. Με το πέρας της θητείας Bush και την στρατηγική κατάρρευση του δόγματος «Κυριαρχία Πλήρους φάσματος» της ομάδας των νεοσυντηριτικών συμβούλων του και στελεχών της κυβέρνησης του του Project for A new AmericanCentury, η αμερικανική πολιτική στη Μέση Ανατολή άλλαξε. Τα αποτελέσματα της ήταν όμως τα ίδια: Χάος και πόλεμοι.

Ο νομπελίστας ειρήνης Μπάρακ Ομπάμα πάει με τη Συρία να βάλει και δεύτερο πόλεμο στο ενεργητικό του, να ισοφαρίσει τον προκάτοχο του.

Και φυσικά, δεν θα μπορούσε να το πετύχει αυτό χωρίς οικτρά ψέματα που με την πλήρη στήριξη των μήντια εξαπατούν την αμερικανική και τη διεθνή κοινή γνώμη.

Ας δούμε λοιπόν πως σκηνοθετήθηκε ο εμφύλιος στη Λιβύη. Μέσω της χρήσης των κοινωνικών μέσων και της δράσης ΜΚΟ που έχουμε κάθε λόγο να πιστεύουμε ότι τύγχαναν αμερικάνικης χρηματοδότησης, ορίζεται η 17η του Φλεβάρη του 2011 ως η μέρα της οργής. Η 17η του μηνός όμως θα είναι η μέρα που θα εμφυσηθεί αντικανταφικό περιεχόμενο σε αυτήν. Στις 15 του Φλεβάρη, ο «αντικαθεστωτικός» συγγραφέας Idris al- Mesmari θα στήσει κάμερα που επιβλέπει την πλατεία της Βεγγάζης. Θα καταγράψει μικρής κλίμακας και άοπλες συγκρούσεις ανάμεσα σε μικρές ομάδες αντικανταφικών και σωμάτων ασφαλείας.

Ο ίδιος όμως, ευρισκόμενος σε επικοινωνία με το Al-Jazeera θα μεταφέρει μάλλον ψευδώς πως η αστυνομία πυροβολούσε διαδηλωτές. Η τηλεφωνική επικοινωνία θα διακοπεί εξίσου δραματικά ενώ σύντομα θα προωθηθεί video στον παγκόσμιο ιστό που έδειχνε Λίβυους αστυνομικούς να πυροβολούν διαδηλωτές, βίντεο που όπως αποκαλύφθηκε είχε τραβηχτεί ένα χρόνο νωρίτερα. Αυτό ήταν. Μέσα σε αυτό το σκηνοθετημένο αντικανταφικό κλίμα στην καρδιά της αραβικής άνοιξης, οι τοπικοί αντίπαλοι του Καντάφι, εξτρεμιστές μουσουλμάνοι και πιστοί στον έκπτωτου από τον Καντάφι και μαριονέτα των αποικιοκρατών πάλαι πότε βασιλιά Idris, θα συμπράξουν κοινό μέτωπο κατά του Καντάφι. (περισσότερα εδώ).

Αλλά ας γυρίσουμε στη Συρία. Καταλαβαίνουμε τα κίνητρα των αμερικανών για τη διάλυση της. Λίγο περισσότερο δυσνόητα είναι τα κίνητρα των Ευρωπαίων.

Οι Γάλλοι, έχοντας παραγκωνιστεί από τους Γερμανούς στην πρωτοκαθεδρία της Ευρώπης μάλλον επιδιώκουν για τον εαυτό τους το ρόλο της μικρής αμερικής της Ευρώπης, της ηγέτιδος δηλαδή πολεμικής δύναμης της ΕΕ. Για αυτό και προστρέχουν σε κάθε πολεμική σύρραξη σαν να είχαν ραντεβού με την καψούρα τους.

Μετά τη Λιβύη και το Μάλι, η Συρία θα είναι η τρίτη πολεμική επιχείρηση που οι Γάλλοι θα  συμμετέχουν τα τελευταία μόλις δύο χρόνια. Τι κι αν η αποσταθεροποίηση στο Μάλι έγινε από Λίβυους και άλλους ισλαμιστές που αποδεσμεύτηκαν από τα μέτωπα της Λιβύης;

Τι και αν στη Συρία οι Γάλλοι θα βοηθούν αυτούς που οι ίδιοι οι Γάλλοι πολεμούν στο Μάλι και αυτούς που οι ίδιοι οι Γάλλοι βοήθησαν να κερδίσουν στη Λιβύη;

Άλλωστε και οι μέντορες τους οι αμερικάνοι, στη Συρία θα βοηθούν τους πρώην συμμάχους τους στο Αφγανιστάν που πολεμούν τον πρώην Σύμμαχο τους Άσαντ, παρότι την προηγούμενη δεκαετία η ισλαμική τρομοκρατία είχε αναχθεί από τις ΗΠΑ στον μεγαλύτερο διακηρυγμένο εχθρό τους…  Ο εχθρός του εχθρού μου είναι φίλος μου…

Όσο για τη στήριξη της Γερμανίας, έ όλο και κάποιο αντάλλαγμα θα έχουν πάρει κάτω από το τραπέζι σε σχέση με πιο επιθυμητή έκβαση για αυτούς της ευρωπαϊκής κρίσης και της διένεξης τους με τους αμερικανούς για την ηγεμονία της ΕΕ.

Εκτός απροόπτου, σύντομα τα γεράκια του πολέμου θα πετάν πάνω από τη γειτονική και φίλια Συρία οργάνωντας και σπέρνοντας όλεθρο σε μια ακόμη ωμή παρέμβαση που ξεπερνά κάθε έννοια διεθνούς δικαίου.

Οι μακελλάρηδες εξτρεμιστές θα ξεπαστρέψουν εκατοντάδες χιλιάδες αλαουίτες, χριστιανούς και Κούρδους.

Κάποιοι από αυτούς έχουν τα μέσα να αποδράσουν της  γενοκτονίας που πλησιάζει, θα έρθουν στην Ελλάδα πρόσφυγες. Η Ελλάδα που βρίσκεται σε ανθρωπιστική κρίση θα βιώσει μια νέα μικρή «Μικρασιατική καταστροφή».

Στην Ελλάδα, αλαουίτες και χριστιανοί θα βρεθούν δίπλα σε σουνιτικές κοινότητες…

Ιράκ+Αμερικανοί=χάος. Αφγανιστάν+Αμερικανοί=χάος. Λιβύη+Αμερικανοί=χάος.

Και πολύ φοβάμαι ότι σύντομα θα τελεστεί και το Ελλάδα+Αμερικανοί=χάος.

Οι ένοπλοι ισλαμικοί θύλακες  που θα απεγκλωβιστούν από τη Συρία θα προωθηθούν στην Αίγυπτο όπου ίσως να αποτελέσουν την κρίσιμη ένοπλη μάζα για να έχουμε και εκεί ένα εμφύλιο πλήρους κλίμακας ενώ εμφύλιος προβλέπεται και για το Λίβανο ανάλογα με τις εξελίξεις.

Όλη η Μέση Ανατολή στην κόλαση σαν κάποιος να είχε πυρπολήσει τα κοιτάσματα της πετρελαίου παντού.

Και η Ελλάδα που κάποτε θα μπορούσε να παίζει ρόλο ισορροπιστικό να είναι το απόλυτο πουτανάκι των βρωμερών και άτιμων ιμπεριαλιστών και να παρέχει «διευκολύνσεις κάθε είδους».

Όπως έχει πει και ένας κρητίκαρος για τη βάση στη Σούδα: Είμαστε σε διπλή κατοχή: Και από τους Γερμανούς και από τους Αμερικάνους.

Οι αμερικάνοι, οι υπέρμαχοι της ειρήνης και της δημοκρατίας απανταχού, έχουν κάνει εκατοντάδες πραξικοπήματα, δεκάδες βρώμικους πολέμους. Είναι η πιο αμοραλιστική και ανεξέλεγκτη δύναμη στον πλανήτη και μάλιστα εξαιρετικά πιο επικίνδυνη τώρα που καταρρέει.

Και για τους αμερικάνους, ο ισλαμικός φανατισμός είναι εξαιρετικά χρήσιμο όπλο, δίστομο κι όλας. Και σαν φίλος κόβει και σαν εχθρός.

Από πάνω μας, η Σερβία διαλύθηκε από τους «συμμάχους μας» με τη βοήθεια του ισλαμικού παράγοντα.

Από κάτω μας, μια ολόκληρη περιοχή διαλύθηκε από τους συμμάχους μας με τη βοήθεια των ισλαμιστών εξτρεμιστών.

Εμείς, στη μέση των πάντων διαλυθήκαμε οικονομικά και κοινωνικά με τη «βοήθεια» των συμμάχων μας. Είναι η νιοστή φορά που οι «σύμμαχοι» μας μας γαμάνε.

Μήπως ήρθε η ώρα να ξαναβρούμε την αίσθηση δικαίου μας και κάποια από τη χαμένη μας αξιοπρέπεια και να βροντοφωνάξουμε το προφανές και το ιστορικά αληθές «Φονιάδες των λαών αμερικάνοι;». Ή μήπως σαν θύματα που είμαστε να μην φωνάξουμε μην τυχόν και ξυπνήσουν οι θύτες;

«Η Ελλάδα είναι θύμα εγκλήματος»

ΓΚΡΕΓΚ ΠΑΛΑΣΤ (δημοσιογράφος-ερευνητής, οικονομολόγος, συγγραφέας) 

«Καταλαβαίνω την κούραση και την απογοήτευση, και ότι μερικοί άνθρωποι κυριολεκτικά πεινάνε, αισθάνονται αβοήθητοι και απελπισμένοι. Αλλά δεν πρέπει να τα παρατήσετε. Η εναλλακτική για την Ελλάδα είναι… ο Ισημερινός»
«Η Ελλάδα είναι ήδη κατεστραμμένη. Με ρωτάτε, δηλαδή, εάν είναι καλή ιδέα να πηδήξετε έξω από ένα κτήριο που καίγεται; Πραγματικά είναι λογικό να ανησυχείτε για το τι θα συμβεί όταν πηδήξετε, αλλά εάν μείνετε μέσα, θα καείτε ζωντανοί»
«Με ρωτάτε εάν πρέπει να πηδήξετε έξω από ένα κτήριο που καίγεται; Ε, ναι λοιπόν, να πηδήξετε, γιατί θα καείτε. Και ο Ισημερινός σάς δείχνει το δρόμο… Γιατί το ευρώ έχει ήδη εγκαταλείψει την Ελλάδα. Πιστέψτε με, δεν θέλετε να είστε στην Ευρωζώνη», δηλώνει ο…Γκρεγκ Πάλαστ, που μιλά αποκλειστικά στην «Κ.Ε.» για τη νέα διεθνή οικονομική τάξη, η οποία χρησιμοποίησε επιτυχώς το κοινό νόμισμα για να αλώσει το ευρωπαϊκό κοινωνικό κράτος και να κάνει τους πλουσίους πλουσιότερους. Ο Αμερικανός δημοσιογράφος-ερευνητής, με αποκλειστικά ρεπορτάζ και έρευνες που προκαλούν τριγμούς, υποστηρίζει ότι οι λαοί που χρησιμοποιούν το ευρώ και υποφέρουν από τη λιτότητα είναι όλοι «Ελληνες».

* Η μεγάλη πλειονότητα των Ελλήνων πιστεύει ότι πίσω από τα προγράμματα λιτότητας υπάρχει συνωμοσία εξόντωσης των Ελλήνων και του ελληνικού πολιτισμού. Τι δείχνουν οι έρευνές σας;

– Αυτή η πεποίθηση ή εντύπωση των Ελλήνων μεταφράζεται ψυχολογικά από τον Φρόιντ, που την αποκαλεί «υπεροψία της μικρής διαφοράς», δηλαδή την τάση των ανθρώπων να πιστεύουν ότι είναι ξεχωριστοί και γι’ αυτό καταδιώκονται. Αυτή η θεωρία όμως είναι ανόητη. Εχω μια άλλη: όλοι όσοι χρησιμοποιούν το ευρώ είναι «Ελληνες». Είναι, δηλαδή, στόχοι της οικονομικής κατάρρευσης. Ολα τα κράτη που υποφέρουν υπό τη διοίκηση των φανατικών της λιτότητας κυβερνήσεων είναι «Ελλάδες» – όπως και οι ιδιοκτησίες τους… Είναι προγραμματισμένο να κλαπούν μέσω της ιδιωτικοποίησης. Δεν υπάρχει τίποτε ιδιαίτερο στις κακοποιήσεις που ζει η ελληνική οικονομία, ούτε και στο έγκλημα που διαπράττεται στην Ελλάδα. Απλώς είστε ο πρώτος στόχος μέσα στην Ευρωπαϊκή Ενωση – μια μικρή, ευάλωτη χώρα με ελκυστικά «περιουσιακά στοιχεία» για… κλοπή.

Ρατσισμός* Υποστηρίζετε ότι η Ελλάδα είναι η σκηνή ενός εγκλήματος, ποιος όμως είναι ο δολοφόνος;

– Να πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Οι Ελληνες παρουσιάζονται ως τεμπέληδες που πίνουν ούζο στον ήλιο, δανείζονται πάρα πολλά και δουλεύουν πολύ λίγο. Γι’ αυτό και η οικονομία τους κατέρρευσε. Πόσο λάθος ισχυρισμός… Στοιχεία από τον ΟΟΣΑ (από το 2000 έως το 2012), τα οποία και χρησιμοποιώ στο άρθρο μου στο περιοδικό VICE, με τίτλο «My Big Fat Greek Minister», αποδεικνύουν ότι οι Ελληνες εργάζονται κατά μέσο όρο 619 ώρες το χρόνο περισσότερες από τους Γερμανούς, τους Αγγλους και τους Αμερικανούς. Δυστυχώς, το πρόβλημα είναι ότι οι περισσότεροι Ελληνες ηγέτες συμφωνούν με αυτή τη ρατσιστική προσέγγιση, που προωθείται από την «ισχυρή γερμανική φυλή». Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ο πρώην υπουργός Θεόδωρος Πάγκαλος…

Η αλήθεια όμως είναι μία: η Ελλάδα είναι θύμα εγκλήματος που διαπράχθηκε σε δύο πράξεις. Η πρώτη πράξη ξεκίνησε όταν η διεθνής οικονομική τάξη αποφάσισε την «εφεύρεση» του ευρώ ως οχήματος για την εφαρμογή των σκληρών οικονομικών θεωριών των Τόμας Φρίντμαν, Μίλτον Φρίντμαν, Τζόσεφ Σούμπετερ και του Ρόμπερτ Μούντελ, που πίστευαν στη δημιουργία ενός καλύτερου κόσμου μέσω της «δημιουργικής καταστροφής». Μέχρι τώρα βλέπουμε μόνο την καταστροφή. Στην Ελλάδα, η πρώτη πράξη του εγκλήματος ξεκίνησε το 2002 με τα κρυφά παιχνίδια παραγώγων συναλλάγματος, που έπαιξαν τα δύο μεγάλα κόμματα με τη συνεργασία της Goldman Sachs, μια τρελή ταχυδακτυλουργία ώστε οι ελληνικές κυβερνήσεις να προσποιηθούν ότι το έλλειμμα της χώρας δεν ξεπερνούσε το 3% του ΑΕΠ.

Δέσμη επτά μέτρων φέρνει μαζί του το τρίτο πακέτο στήριξης

Κοινωνική ασφάλιση, υγεία, ευρύτερος δημόσιος τομέας και ταχύτερες αποκρατικοποιήσεις στο νέο πρόγραμμα

 

 

Νέα μέτρα για την κοινωνική ασφάλιση, την υγεία, τον ευρύτερο δημόσιο τομέα και ταχύτερες αποκρατικοποιήσεις φέρνει μαζί του το τρίτο μνημόνιο, το οποίο αποτελεί πια κοινό «μυστικό» μεταξύ Αθήνας και Βρυξελλών.

Μπορεί το τρίτο πακέτο στήριξης επισήμως να διαψεύδεται, αλλά παρ’ όλα αυτά τόσο το υπουργείο Οικονομικών όσο και οι Βρυξέλλες το προετοιμάζουν όχι μόνο χρηματοδοτικά, αλλά και στο σκέλος που αφορά τις νέες υποχρεώσεις που θα αναγκαστεί να αναλάβει η Ελλάδα.

Η ύπαρξη της σκέψης για νέο πακέτο (έστω και σημαντικά περιορισμένο σε σχέση με τα δύο προηγούμενα) επιβεβαιώνεται σε καθημερινή βάση από τον ίδιο το Γερμανό υπουργό Οικονομικών,  Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, ο οποίος στις επίμονες διαδοχικές ερωτήσεις του γερμανικού Τύπου μιλά για νέο, μικρό δάνειο προς την Ελλάδα.

Με τον τρόπο αυτό η Γερμανία θα κρατήσει εντός του προγράμματος και το ΔΝΤ, το οποίο σύμφωνα με το σημερινό πρόγραμμα θα συνεχίσει να χρηματοδοτεί την Ελλάδα μέχρι και το 2017.
 
Τα νέα μέτρα

Η Ελλάδα έχει ήδη αναλάβει την υποχρέωση να εμφανίσει πρωτογενές πλεόνασμα, το οποίο θα καταγραφεί οριακά φέτος, θα φτάσει στο 4,5% του ΑΕΠ το 2016 και το 2017 και θα υποχωρήσει οριακά στο 4,3% του ΑΕΠ το 2018, ενώ θα πρέπει να παραμείνει στο επίπεδο του 4% του ΑΕΠ τουλάχιστον μέχρι και το 2020. Αυτό από μόνο του ενέχει πολύ υψηλές δημοσιονομικές υποχρεώσεις, οι οποίες όμως συνδέονται άμεσα με τη βιωσιμότητα του ελληνικού χρέους.

 

 

 

Αξιωματούχοι από τις Βρυξέλλες σημειώνουν ότι το νέο πρόγραμμα -όπως αυτό και αν διαμορφωθεί- δεν είναι δυνατό να περιέχει μόνιμες περικοπές μισθών και συντάξεων. Κάτι τέτοιο, άλλωστε, σε μια χώρα με έκτη συνεχή χρονιά ύφεσης, θα έθετε σε κίνδυνο την εφαρμογή του και κατά συνέπεια και τα χρήματα που έχουν δανείσει τα κράτη-μέλη της Ευρωζώνης στην Ελλάδα.

 

Παρ’ όλα αυτά θα ζητηθούν περισσότερες εγγυήσεις για την τήρηση του προγράμματος.

1. Ενας τρόπος θα είναι η περαιτέρω αυτοματοποίηση στις ρήτρες αυτόματης διόρθωσης, οι οποίες έχουν συμφωνηθεί αλλά δεν έχουν ενεργοποιηθεί μέχρι τώρα. Θα πρέπει, δηλαδή, να επανεξεταστούν αυτόματοι σταθεροποιητές σε περίπτωση που για παράδειγμα τα ασφαλιστικά ταμεία συνεχίζουν να επιδεινώνουν την οικονομική τους κατάσταση, αλλά και να επιλεχθούν συγκεκριμένοι τομείς στους οποίους θα περικόπτονται -αυτόματα- κονδύλια ώστε να αποσβένεται η όποια απόκλιση.
2. Εφάπαξ και επικουρικές συντάξεις είναι κάτι που σίγουρα θα περικοπούν στο επόμενο πακέτο. Αντικείμενο διαπραγμάτευσης θα αποτελέσει και η αυτόματη διόρθωση των συντάξεων σε περίπτωση δημοσιονομικών αποκλίσεων. Το μέτρο έχει ήδη ψηφιστεί, αλλά πρόκειται να εφαρμοστεί από το 2015. Μια νέα δανειακή σύμβαση μπορεί να επανέφερε την αυτόματη ρύθμιση των συντάξεων.
3. Το σύστημα υγείας και κοινωνικής ασφάλισης στην Ελλάδα, παρά τις διαδοχικές περικοπές, θεωρείται από την τρόικα ακόμη «σπάταλο» και αναποτελεσματικό ως προς τους στόχους του. Συνεπώς, θα πρέπει να συνεχιστεί η ενοποίηση των ασφαλιστικών ταμείων και η περικοπή περιττών «παροχών» υγείας.
4. Θα πρέπει, επίσης, να υπάρχει στροφή στην ιδιωτική ασφάλιση, είτε μέσω της ίδρυσης επαγγελματικών ταμείων είτε μέσω συμπληρωματικής ασφάλισης σε ιδιωτικές ασφαλιστικές εταιρείες, προκειμένου να ελαφρυνθούν κάπως οι υποχρεώσεις των ασφαλιστικών ταμείων.
5. Ο τομέας της Γενικής Κυβέρνησης (εκτός των ασφαλιστικών ταμείων και των δημόσιων νοσοκομείων) θεωρείται επίσης ότι έχει ακόμη περιθώρια βελτίωσης. Η διαχείριση των ΟΤΑ εμφανίζει αποκλίσεις οι οποίες θα πρέπει να αντιμετωπιστούν, ενώ πολλές ακόμη δημόσιες επιχειρήσεις που παράγουν έλλειμμα θα πρέπει να συγχωνευτούν, να πουληθούν στον ιδιωτικό τομέα ή να κλείσουν. Η σχετική προσπάθεια που ξεκίνησε από το 2010 δεν εξασφάλισε τους αναμενόμενους καρπούς λόγω και των διαδοχικών πολιτικών κρίσεων.
6. Μεγάλες προσδοκίες έχει ακόμη η τρόικα από την εξάλειψη του διοικητικού βάρους που επωμίζονται σε ετήσια βάση οι επιχειρήσεις. Το κόστος της γραφειοκρατίας (που έχει να κάνει κυρίως με τη λειτουργία του Δημοσίου) υπολογίζεται ότι στην Ελλάδα της κρίσης φτάνει τα 15 δισ. ευρώ. Ενας ακόμη τομέας που θα παίξει ρόλο στο επόμενο πακέτο μέτρων (απολύσεις δημ υπαλλήλων) θα είναι η δεύτερη φάση της αναδιοργάνωσης του Δημοσίου.
7. Το κομμάτι των αποκρατικοποιήσεων θεωρείται από την τρόικα ως μια ακόμη αποτυχία του προγράμματος. Το Σεπτέμβριο θα ληφθούν τελικές αποφάσεις οι οποίες, όπως σημειώνουν κοινοτικοί κύκλοι, θα πρέπει να εξασφαλίσουν ότι τα έσοδα που έχουν προγραμματιστεί θα έχουν μια συνεχή ροή και θα μειώνουν το δημόσιο χρέος. Η αναβολή της εφαρμογής της ρήτρας αυτόματης διόρθωσης στην περίπτωση απόκλισης για δύο συνεχόμενα τρίμηνα των εσόδων από αξιοποίηση δημόσιας περιουσίας για το 2013 θα εφαρμοστεί στο ακέραιο κατά το τρίτο πρόγραμμα. Αυτό μπορεί να σημαίνει από οριστικές πωλήσεις (αντί των συμβάσεων παραχώρησης) για την ακίνητη περιουσία, μέχρι και τη «ρευστοποίηση» κρατικών προβληματικών εταιρειών, με πιλότο αυτά που έρχονται για ΕΑΣ, ΕΛΒΟ και ΛΑΡΚΟ.

14 δισ. ευρώ

Το σχέδιο που επεξεργάζονται οι Βρυξέλλες είναι σε πρώτη φάση ένα νέο δάνειο περίπου 14 δισ. ευρώ, ως συνέχεια του πακέτου χρηματοδότησης από την Ε.Ε. που ολοκληρώνεται τον ερχόμενο Ιούλιο και θα κλείσει το χρηματοδοτικό κενό της διετίας 2014-2015 που υπολογίζεται στα 11 δισ. ευρώ.

Δημοκήδης, όχι Δημοκίδης!(Σαραντακος)

Κάτι άλλο είχα σκοπό να γράψω σήμερα, αλλά όταν πέφτει στην απόχη σου ένα τόσο θεϊκό μαργαριτάρι, και μάλιστα υπουργικό, αξίζει να αλλάξεις σχέδιο, πολύ περισσότερο που το εν λόγω μαργαριτάρι υπάρχει κίνδυνος να θεσμοποιηθεί, να γίνει δηλαδή θεσμική κι επίσημη κοτσάνα.

Αλλά να τα πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά. Χτες το πρωί, ο Υπουργός Υγείας (οΘντκ) Άδωνης Γεωργιάδης παρουσίασε, σε ανώτατα στελέχη του κλάδου της υγείας, το σχέδιο “Δημοκίδης” (τρεις οκάδες sic εδώ), το οποίο αφορά την κινητικότητα (διάβαζε: περικοπές θέσεων) στον τομέα της υγείας. Σήμερα, απ’ ό,τι είπε ο ίδιος σε συνέντευξη, πρόκειται να πραγματοποιηθεί ανάλογη σύσκεψη στη Θεσσαλονίκη.

Το νέο αυτό σχέδιο το ανακοίνωσε ο ίδιος ο υπουργός (οΘντκ) από το Τουίτερ, στο τιτίβισμα που βλέπετε αριστερά, και που το μεταγράφω εδώ:

Τώρα. Πρωινή Σύσκεψη στο ΕΚΕΠΥ για την Λειτουργία Δομών Υγείας κατά την Κινητικότητα. Σχέδιο “Δημοκίδης” (ιατρός στην Αθήνα τον 6ο πΧ)

Το δυστύχημα είναι ότι δεν υπάρχει κανείς γιατρός με το όνομα Δημοκίδηςστην ιστορία, είτε στην Αθήνα, είτε αλλού. Ο μόνος Δημοκίδης που υπάρχει είναι ο Άρης Δημοκίδης, συγγραφέας παιδικών κυρίως βιβλίων, που γράφει και στη Lifo (διατηρεί την τακτική στήλη Μικροπράγματα).

Γιατρός με περίπου τέτοιο όνομα υπήρξε στην αρχαιότητα, και μάλιστα ιατροφιλόσοφος, ονομαστός, ο καλύτερος γιατρός της εποχής του αν πιστέψουμε τον Ηρόδοτο, που τον αποκάλεσε “την τέχνην ασκέοντα άριστα των κατ’ εωυτόν” (αυτό το ασκέοντα είναι ασυναίρετο, ας πούμε πως είναι ‘ασκούντα’).

Μόνο που ο διακεκριμένος αυτός γιατρός δεν λεγόταν Δημοκίδης, όπως ο Άρης, αλλά Δημοκήδης, με ήτα και όχι με γιώτα. Θα μου πείτε, τόση σημασία έχει ένα ορθογραφικό λαθάκι, έστω κι αν το διαπράττει ένας υπουργός που δεν κουράζεται να διαλαλεί την υποτιθέμενη αρχαιομάθειά του;  Αξίζει ολόκληρο άρθρο για μια κοτσάνα, έστω και υπουργική;

Νομίζω ναι. Καταρχάς, πρόκειται για σχέδιο του κράτους, οπότε είναι ντροπή να το γράφουμε λάθος, μπορεί να το δει κανένας αρχαιομαθής αλλοδαπός και να μας κόψει τη δόση. Το κυριότερο, βρίσκω πως είναι πολύ ενδιαφέρουσα η αντίδραση του κ. υπουργού (οΘντκ) όταν του  επισημάνθηκε πως η λέξη είναι γραμμένη λάθος.

 

Διότι το λάθος βγάζει μάτι, και αμέσως έσπευσαν μερικοί από τους συνομιλητές του Άδωνη να του το υποδείξουν, άλλοι ευγενικά κι άλλοι πιο δηκτικά:

“Δημοκήδης αν δεν απατώμαι”, λέει ο ένας.

“Δημοκίδης είναι ο Άρης Δημοκίδης. Ο ιατρός ήταν ο Δημοκήδης (κήδομαι = φροντίζω). Μας το παίζεις και αρχαιολάτρης τρομάρα σου”.

Όλος ο διάλογος είναι εδώ, αλλά, επειδή δεν ξέρω αν αυτά σβήνονται ή όχι, απέσπασα μερικά στιγμιότυπα για να τα διατηρήσω πιο μόνιμα.

Ο δεύτερος συνομιλητής, όπως βλέπετε, δίνει στον Άδωνη και το κλειδί, την ετυμολογία του ονόματος, του εξηγεί από που προήλθε αυτό το εκ πρώτης όψεως περίεργο -κήδης αντί για το “αναμενόμενο” -ίδης.

Πώς όμως αντέδρασε ο κ. Υπουργός όταν του επισημάνθηκε το λάθος; Με χειρότερο λάθος. Κρίνετε και μόνοι σας την απάντηση: “Ζευς Κρονίδης στον Όμηρο. Άρα και οι δυο γραφές ορθές. Επιλέξαμε την πιο εύκολη στο μάτι του σημερινού έλληνα”.

Λέω ότι το λάθος είναι χειρότερο, διότι φανερώνει την παχυλή αμάθεια του κ. Γεωργιάδη -όχι απλώς δεν παραδέχεται το λάθος του, αλλά αδυνατεί και να το καταλάβει. Διότι βέβαια, όπως του έχει υποδείξει ο συνομιλητής του, στην περίπτωση του ονόματος “Δημοκήδης” δεν έχουμε πατρωνυμικό (-ίδης), αλλά το ρήμα κήδομαι, “φροντίζω, μεριμνώ” απ’ όπου και ο κηδεμόνας, που μας φροντίζει, και η (μακριά από εμάς) κηδεία (η αρχική σημασία της λέξης διέφερε από τη σημερινή), αλλά και η ακηδία, η έλλειψη μέριμνας, η αδιαφορία, που είναι και θανάσιμο αμάρτημα για ορισμένους -αλλά το σταματάω εδώ, διότι δεν θεολογούμε.

Επειδή λοιπόν βρήκε το “Ζευς Κρονίδης” και ανακοινώνει κιόλας ότι το βρήκε στον Όμηρο (!! -λες και είναι κάτι σπάνιο, ενώ υπάρχουν χιλιάδες πατρωνυμικά), ο κ. υπουργός (οΘντκ) βγάζει το… συμπέρασμα ότι “και οι δυο γραφές” είναι ορθές, λες και πρόκειται για κάποια λέξη με δυο εναλλακτικές ορθογραφίες, σαν να λέμε “κτίριο” και “κτήριο” (έτσι το ένα λεξικό, αλλιώς το άλλο), σαν να υπάρχει πέντε φορές η γραφή φορές “Δημοκίδης” στα αρχαία συγγράμματα και άλλες έξι φορές “Δημοκήδης”, οπότε είναι θεμιτό να διαλέξεις είτε το ένα είτε το άλλο. Όχι όμως, Δημοκίδης δεν υπάρχει στην αρχαία γραμματεία, ούτε στη μεταγενέστερη, μόνο ο σημερινός στη Lifo.

Και με το δίκιο του σχολιάζει ο συνομιλητής του Άδωνη στο τουίτερ: Ό,τι νάναι λες, δεν το σώζεις, το -κήδης στο Δημοκήδης δεν είναι κατάληξη. Και ο άλλος συνομιλητής:
Άλλο το Κρονίδης (Κρόνος+ίδης) κι άλλο το Δημοκήδης (δήμος + κήδομαι). Θα έγραφες ποτέ Διομίδης ή Γανυμίδης;

Εύστοχο παράδειγμα, μια και ο Διομήδης είναι ανάλογη περίπτωση με τον Δημοκήδη, είναι σύνθετο από το Ζευς-Διός και το μήδος (σκέψη). Παρόμοια και ο Γανυμήδης, από το γάνυμαι (αστράφτω, χαίρομαι) και μήδος, αλλά και ο Αρχιμήδης από την ίδια λέξη βγαίνει. Επειδή λοιπόν υπάρχει και Χαρμίδης (γιος του Χάρμου), αυτό δεν σημαίνει, κατά την υπουργική “λογική”, ότι οι δυο γραφές είναι εξίσου ορθές, και ότι μπορούμε να γράψουμε *Αρχιμίδης! Παρεμπιπτόντως, τα αρχαία ονόματα σε -κήδης δεν είναι πολλά: εγώ βρήκα μόνο ένα ακόμα, κάποιον Λεωκήδη από το Άργος (λεώς θα πει λαός), ενώ ο Μιχάλης Μελιδώνης στο σχ. 31βρήκε μερικά ακόμα, Τιμοκήδης, Φιλοκήδης κτλ.

Για να γυρίσουμε στον Άδωνη, είναι λυπηρό ότι, όταν αρχικά του επισημάνθηκε το λάθος, δεν είχε την εντιμότητα και το θάρρος να πει “ναι, δίκιο έχετε, λάθος μας, θα το διορθώσουμε”, να ευχαριστήσει κιόλας για την επισήμανση. Τελικά το να παραδεχτεί κάποιος, χωρίς “ναι μεν αλλά”, το σφάλμα του, ακόμα κι όταν είναι ολοφάνερο, ακόμα κι όταν το θέμα είναι ασήμαντο, φαίνεται πως είναι εξαιρετικά δύσκολο πράγμα. Θα μου πείτε, αυτό το ξέρετε. Εδώ η καλή συγγραφέας Λένα Διβάνη, μετά το τραγικό τιτίβισμά της για τον 19χρονο “τζαμπατζή” του τρόλεϊ,έγραψε 1302 λέξεις, είπε άλλα κι άλλα, και μια λεξούλα δεν βρήκε να πει, ένα Συγνώμη. Tελικά είχε δίκιο εκείνος ο τυπάκος με τα αστεία γυαλιά, το συγνώμη λέγεται πολύ δύσκολα. Αλλά είναι θλιβερό ένας υπουργός να προσπαθεί να σκεπάσει το πρώτο λάθος του με δεύτερο, ακόμα μεγαλύτερο, που τον δείχνει και εντελώς ακατάρτιστο στην αρχαία ελληνική.

Υπάρχει κι ένα ακόμα λαθάκι στην αρχική ανακοίνωση του κ. υπουργού. Ο Δημοκήδης δεν ήταν “ιατρός στην Αθήνα”. Αν ο κ. υπουργός είχε κάνει τον κόπο να διαβάσει τις περιπέτειες του πολύπλαγκτου Δημοκήδη, (έχει γράψει ένα κεφάλαιο στο βιβλίο του ο μακαρίτης ο πατέρας μου), θα ήξερε ότι ο Δημοκήδης ελάχιστη σχέση είχε με την Αθήνα. Γεννημένος στον Κρότωνα, έκανε ένα χρόνο στην Αίγινα ως γιατρός διορισμένος από την πόλη, ύστερα πήγε στην Αθήνα όπου του πρόσφεραν εκατό μνες μισθό, αλλά δεν έκατσε πολύ εκεί, αφού λίγο αργότερα έφυγε για τη Σάμο, της οποίας ο τύραννος, ο περίφημος Πολυκράτης, του πρόσφερε ηγεμονικό μισθό, δύο τάλαντα. Αργότερα έπεσε αιχμάλωτος των Περσών, αλλά κι εκεί έλαμψε το ιατρικό του δαιμόνιο και αφού γιάτρεψε την αυτοκράτειρα βρέθηκε δοξασμένος και πλούσιος -αλλά και σε χρυσό κλουβί κλεισμένος, καθώς ο Δαρείος δεν ήθελε με τίποτα να χάσει τέτοιο κελεπούρι, και χρειάστηκε περίπλοκο τέχνασμα για να μπορέσει ο Δημοκήδης να γυρίσει, χωρίς πλούτη αλλά ελεύθερος, στην πατρίδα του τον Κρότωνα -οπότε αυτό το ‘στην Αθήνα’ δεν δικαιολογείται, αλλά εν πάση περιπτώσει είναι παρωνυχίδα μπροστά στο άλλο λάθος.

Είμαι περίεργος να δω αν το γινάτι του κ. υπουργού θα κρατήσει, δηλαδή αν θα επιμείνει στο ανορθόγραφο όνομα ή αν θα το διορθώσει, σιωπηλά ή όχι. Βέβαια, αν επιμείνει στο ανορθόγραφο “Σχέδιο *Δημοκίδης” δεν αποκλείεται ο Άρης Δημοκίδης να του ζητήσει ποσοστά!

Διαφημιστικό υστερόγραφο: Καλώς εχόντων των πραγμάτων, σήμερα το απόγεμα στις 18.30 θα δώσω μια μικρή τηλεφωνική συνέντευξη στο δημοτικό ραδιόφωνο της Αθήνας, τον 984.

http://sarantakos.wordpress.com/2013/08/21/democedes-2/

Θα χαθούν και τα 100 εκ του ΜΕGA.

Μια περίοδος χάριτος κι ένα δάνειο 98 εκατ. ευρώ για το κανάλι!…Παραιτήθηκε από μέλος του Δ.Σ της Τηλέτυπος ο Γ. Βαρδινογιάννης

Για τον απλό κόσμο η κυβέρνηση προωθεί τους πλειστηριασμούς της πρώτης κατοικίας, υπό τις οδηγίες της Τρόικα. Για το Mega που διαπιστώνει πως δεν μπορεί να ανταποκριθεί στους όρους του ομολογιακού δανείου των 98 εκατ. ευρώ, οι τράπεζες δίνουν «άφεση αμαρτιών»! Άραγε θα..δείξουν οι τράπεζες το ίδιο μοντέλο «ανοχής» με το κεντρικό δελτίο ειδήσεων του Mega και για κάθε ιδιοκτήτη ακινήτου;
Το Mega ζήτησε και έλαβε περίοδο χάριτος από τις τράπεζες που χορήγησαν το ομολογιακό δάνειο καθώς δεν μπορούσε να ανταποκριθεί σε δύο από τους 3 όρους που είχαν θέσει κατά τη σύναψη του. Οι τράπεζες (Alpha, Πειραιώς, Εθνική, Eurobank, Εμπορική, Τράπεζα Κύπρου, Millenium)«συναίνεσαν σε μή καταγγελία του ομολογιακού δανείου» (σελίδα 86 του ενημερωτικού δελτίου). Και δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει αυτό. Και με το προηγούμενο ομολογιακό δάνειο των 50 εκατ. ευρώ (2009), όταν το Mega δεν είχε μπορέσει να ανταποκριθεί στις δόσεις και γι αυτό συνάφθηκε τo νέο δάνειο των 98 εκατ. ευρώ… Θυμίζουμε πως στις 31.12.2011 η εταιρεία δεν είχε πετύχει τους χρηματοοικονομικούς δείκτες που ορίζονταν στη σύμβαση, πλην όμως το δάνειο δεν έγινε απαιτητό. Η δόση των 10 εκατ. ευρώ που είχε οριστεί για τις 14.09.2012 δεν καταβλήθηκε, και στη συνέχεια βρέθηκε η λύση του μεγαλύτερου δανείου των 98 εκατ. ευρώ

Σε περίπτωση καταγγελίας του νέου ομολογιακού δανείου, θα έπρεπε να ξεκινήσουν οι διαδικασίες πλειστηριασμού, επί των ενεχύρων, στα οποία περιλαμβάνεται το σήμα του Mega, η ταινιοθήκη του, η κυπριακή του εταιρεία και οι υποχρεώσεις που έχουν εκχωρηθεί σε εταιρεία για να εισπραχθεί. Σημειώνεται πως για το ομολογιακό δάνειο των 98 εκατ. ευρώ είχε ξεκινήσει εισαγγελική έρευνα από τον Γρηγόρη Πεπόνη.

Το Mega με την αύξηση του μετοχικού του κεφαλαίου κατά 15,1 εκατ. ευρώ θα κατευθυνθούν στη δόση του επόμενου Δεκεμβρίου.

Συγκεκριμένα, και μόνο για το ομολογιακό δάνειο, στις 28 Δεκεμβρίου του τρέχοντος έτους το Mega πρέπει να καταβάλει το ποσό των 5.880.000 ευρώ. Εντός του 2014 πρέπει να καταβάλει με δύο δόσεις (εξάμηνο και τέλος έτους) ύψους 8.820.000 ευρώ. Το 2015 πρέπει να πληρώσει πάλι σε δύο δόσεις το ποσό των 14.700.000 ευρώ και μετά το 2016 πρέπει να πληρώσει το ποσό των …68.600.000 ευρώ.
Τελος την παραίτηση του Γεώργιου Βαρδινογιάννη από το Διοικητικό Συμβούλιο της Τηλέτυπος Ανώνυμη Εταιρεία Τηλεοπτικών Προγραμμάτων, ανακοίνωσε η εισηγμένη στο Χρηματιστήριο Αθηνών εταιρεία.

Το Διοικητικό Συμβούλιο εξέλεξε, σύμφωνα με το άρθρο 22 του καταστατικού, αντικαταστάτη του παραιτηθέντος για το υπόλοιπο της θητείας του (1.7.2018) τον Αντώνιο Θ. Θεοχάρη.

Τα καλόπαιδα την κάνουνε σιγά σιγά.

«Θαυμάσιες οι διακοπές στην Ελλάδα, αλλά πού είναι οι Ελληνες;»…

Με το ερώτημα γιατί δεν εργάζονται στα τουριστικά θέρετρα οι Έλληνες άνεργοι γύρισε από τις διακοπές του στην Ελλάδα ο αρχισυντάκτης της βρετανικής εφημερίδας Independent, Κρις Μπλάκχερστ.

Συγκεκριμένα, αναρωτιέται πού πήγαν οι…
Ελληνες άνεργοι και διατηρεί αμφιβολίες για το πόσο ειλικρινής είναι η προσπάθεια προσαρμογής της χώρας στις οδηγίες και τις επιταγές δανειστών και εταίρων.

Όπως περιγράφει, «Η νεαρή γκαρσόνα στο ξενοδοχείο μου ζήτησε συγγνώμη, ήταν Ουγγαρέζα και τα αγγλικά της δεν ήταν καλά. Φώναξε έναν συνάδελφό της, Πολωνό, για να καταλάβει ποιο κρασί ζητούσα. Στο μπαρ, άλλοι δύο Πολωνοί υπάλληλοι, ένας Ούγγρος και ένας Λετονός συμπλήρωναν την ομάδα. Για την διασκέδαση των παιδιών υπήρχαν επίσης κάποια άτομα από την Ιταλία, την Πολωνία, την Τσεχία και ένας πιτσιρικάς από την Βραζιλία.

¨¨Προφανώς και η απάντηση είναι ότι όλοι αυτοί δεν έχουν ευρώ στην χώρα τους και εκεί είναι που θα καταναλώσουν τον χειμώνα τον μισθό τους, αλλά και αν έχουν όπως ο ιταλος ,οι περισσότεροι είναι παιδάκια που ερχονται για να κάνουν διακοπές να διασκεδάσουν και να πάρουν και κάνα ψιλό (καθόλου άσχημα )από την πολλές φορές παράνομη εργασία τους ,με τα γνωστά αποτελεσματα βέβαια κάποιες φορές ,σαν αυτό του 20χρονου ολλανδου ανιματερ που ήταν αυτιστικός και έσφαξε τον νεαρό ρωσο για να του πάρει τον υπολογιστή.
Βλέπεις οι Ελληνες έχουν δυο ντεζαβανταζ το ένα είναι ότι θα ξοδέψουν τα χρήματα τους εδώ και το άλλο ότι οι περισσότεροι εχουμε οικογένεια και σπίτια,είναι δηλαδή κάπως δύσκολο να μείνουμε και να εργαστούμε μέσα σε ένα ξενοδοχείο όπως οι Πακιστανοι στην Μανωλαδα. ¨¨

Στην Βρετανία έχουμε συνηθίσει σε τέτοιο εθνικό κατακερματισμό στις υπηρεσίες, ειδικά σε μπαρ και εστιατόρια – στο Σίτι του Λονδίνου είναι μάλλον πρωτότυπο να σε σερβίρει άτομο βρετανικής καταγωγής – αλλά εδώ δεν είναι Βρετανία.

Εκανα διακοπές στην Ελλάδα, όπου η ανεργία στις ηλικίες 15-24 φτάνει το 57,5%, ενώ συνολικά το 26,9%, πάνω από διπλάσια σε σχέση με τον μέσο όρο της Ευρωζώνης. Από τους Ελληνες ανέργους, σχεδόν δύο στους τρεις είναι άνεργοι πάνω από 12 μήνες. Από το 2009 όταν εξεράγη η κρίση στην χώρα, έχουν απολυθεί εκατοντάδες χιλιάδες, ενώ σύμφωνα με την ΕΛΣΤΑΤ καθημερινά χάνονται 700 ως 1.000 θέσεις εργασίας.

Κι όμως ορίστε που βρέθηκα σε ένα ελληνικό νησί να με εξυπηρετούν άτομα που δεν είναι Ελληνες. Μάλιστα, γυρίζοντας στο θέρετρο, όλοι φαίνεται να ήταν από οπουδήποτε αλλού πλην της Ελλάδας. Μόνο καθαρίστριες και κηπουροί ανήκουν αναμφίβολα στον ντόπιο πληθυσμό, ενώ οι υπόλοιποι κατάγονται από κάθε γωνιά της Γης, αλλά κυρίως από την κεντρική και ανατολική Ευρώπη.

Ρωτώντας την διεύθυνση του ξενοδοχείου, πήρα απαντήσεις που θα ακούγαμε και στη Βρετανία: το προσωπικό δουλεύει τόσο πολλές ώρες που οι ντόπιοι δεν πρόκειται να πειστούν να δουλέψουν και σίγουρα όχι για αυτές τις αμοιβές. Είναι καλύτερα τα επιδόματα από την εργασία, ενώ οι ντόπιοι χρειάζονται μόνιμες και όχι εποχικές εργασίες.

Γνωρίζοντας ότι η κρίση χτύπησε σκληρότερα την ηπειρωτική Ελλάδα από ότι τα νησιά, όπου βρέθηκα, η εικόνα προκαλεί έκπληξη: οι τιμές ήταν αυξημένες σε σχέση με πέρυσι, ενώ όταν ρώτησα έναν καταστηματάρχη μου είπε ότι όλα ακρίβυναν και δεν ήταν δική του επιλογή.

Υπάρχει ωστόσο μία σταθερά, σε σχέση με τις προηγούμενες επισκέψεις μου στην Ελλάδα. Οι φόροι, ή καλύτερα η απουσία της επιβολής τους. Στο διπλανό λιμάνι υπήρχαν πάντα τα λαμπερά γιωτ με τις ελληνικής σημαίες. Οι ιδιοκτήτες τους φαίνονται τόσο περιποιημένοι και επιτυχημένοι όσο ποτέ. Και συνηθίζουν να πληρώνουν με μετρητά αντί κάρτας, κάτι που γίνεται δεκτό με ένα χαμογελαστό νεύμα.

Η ελληνική κοινωνία παραμένει αλλεργική στην πληρωμή φόρων. Οτιδήποτε εισαγόμενο είναι ακριβό, με τη δικαιολογία ότι φορολογείται πολύ. Αλλά οι έμποροι και οι υπάλληλοί τους πληρώνουν φόρο εισοδήματος; Αυτή η ερώτηση προκαλεί γέλια όλο νόημα.

Υπάρχουν αυτοί που επιμένουν ότι η κρίση στην Ευρωζώνη τελείωσε, η Ελλάδα εφαρμόζει μεταρρυθμίσεις και εξυγιαίνει τα δημοσιονομικά της. Ισως, αλλά όχι με βάση την βιαστική πράγματι δική μου παρατήρηση.

Από πού θα έρθει η ανάπτυξη; Η απουσία πόρων για την μελλοντική ευμάρεια είναι ανησυχητική. Αυτό που αντελήφθην εγώ είναι ένα Εθνος που ελίσσεται, παριστάνοντας ότι εκτελεί οδηγίες, ενώ συνεχίζει να λειτουργεί ως συνήθως.

Αυτό δεν μπορεί να αποδώσει κάτι καλό. Αν και δεν με εμπόδισε να κάνω εξαιρετικές διακοπές».

Αυτός ο μαλάκας που διαβάσατε όχι μόνο είναι αρχισυντακτης αλλά διαμορφώνει εν μέρει την αγγλική κοινή γνώμη.

ΤΟ ΜΕΓΑ ΔΙΑΖΥΓΙΟ

Toυ Γιάννη Βαρουφάκη

4η Αυγούστου 2013
Στην δεκαετία του 1980 δύο σηµαντικές µεταβλητές που, έως τότε,αυξοµειώνονταν µαζί παγκοσµίως πήραν ξαφνικά διαζύγιο. Η µία µεταβλητή ήταντα κέρδη των επιχειρήσεων. Η άλλη ήταν οι ιδιωτικές επενδύσεις στις οποίεςεπιδίδονταν οι επιχειρήσεις αυτές. Πράγµατι, έως τα µέσα της δεκαετίας του1980, οι δύο αυτές µεταβλητές κυµαίνονταν, σε διεθνές επίπεδο, περίπου στο 9% του συνολικού εισοδήµατος του πλανήτη. Ανέβαιναν οι επενδύσεις, µεγάλωνε το συνολικό εισόδηµα και µεγεθύνονταν παράλληλα τα κέρδη. Μεγάλωναν τα κέρδη, αυξάνονταν οι επενδύσεις, ανέβαινε το συνολικό εισόδηµα. Έπεφτε το συνολικό εισόδηµα (όπως π.χ. κατά την διάρκεια της διεθνούς κρίσης του 1980-
3), συρρικνώνονταν οι επενδύσεις και συµπιέζονταν τα κέρδη. Κ.ο.κ. Έως ότου περίτο 1985 αυτή η σχέση διερρήχθη.
Από το 1985 έως το Κραχ του 2008, ενώ τα κέρδη αυξάνονται συστηµατικά, σε πλανητικό επίπεδο (τόσο σε απόλυτες τιµές όσο και ως ποσοστό του συνολικού εισοδήµατος), οι επενδύσεις έµεναν πίσω (και µάλιστα µειώνονταν ως ποσοστό του συνολικού εισοδήµατος). Μάλιστα µετά το Κραχ του 2008, οι δύο µεταβλητές ακολούθησαν εντελώς αντίθετους δρόµους – καθιστώντας οριστικό το µεταξύ
τους διαζύγιο. Τα κέρδη σήµερα αντιπροσωπεύουν το 12% του συνολικού πλανητικού εισοδήµατος ενώ οι επενδύσεις ένα µόνο ισχνό 4%.
Οι κατεστηµενική, κυρίαρχη οικονοµική θεωρία δεν µπορεί να εξηγήσει αυτό το φαινόµενο. Καθώς διδάσκει στους φοιτητές πως οι επενδυτικές αποφάσεις λαµβάνονται µε γνώµονα την µεγιστοποίηση της κερδοφορίας, η υψηλήκερδοφορία θα έπρεπε να κινητοποιείτις επιχειρήσεις να επενδύουν περισσότερα ώστε να εξάγουν ακόµα περισσότερα κέρδη, σε µια περίοδο που τα κέρδη σχεδόν φύονται στα δέντρα και, µην ξεχνάµε, τα επιτόκια δανεισµού (δηλαδή το κόστος µιας επένδυσης) βρίσκεται σε ιστορικά χαµηλά επίπεδα.
Το πρόβληµα µε τους κατεστηµενικούς οικονοµολόγους (τους οποίους ο Μαρξ ονόµαζε, µε την γνωστή του «ευγένεια», χυδαίους οικονοµολόγους) είναι ότι επισταµένως αγνούν δύο σοβαρούς λόγους που η υψηλή κερδοφορία δεν οδηγεί
στην αύξηση των επενδύσεων.
Ο πρώτος λόγος έχει να κάνει µε τον φθίνοντα ανταγωνισµό ή, για πω το ίδιο πράγµα µε άλλα λόγια, µε την όλο και αυξανόµενη µονοπωλιακή (ήολιγοπωλιακή) ισχύ των επιχειρήσεων. Όσο πιο δεσπόζουσα, π.χ., η θέση της Microsoft, της Exxon, της Apple ή της Samsung στην αγορά, τόσο µεγαλύτερο είναι το ποσοστό των κερδών τους που οφείλεται στην ολιγοπωλιακή τους θέση και µικρότερο το ποσοστό που αποτελεί ανταµοιβή για τις επενδύσεις που έκαναν. Υπό αυτό το πρίσµα, η υπερ-συγκέντρωση ολιγοπωλιακής ισχύος των µεγάλων επιχειρήσεων, µετά το 1985, στις διεθνείς αγορές, εξηγεί σε µεγάλο βαθµό τον λόγο που, από τότε και έπειτα, η αύξηση της κερδοφορίας δενσυνεπάγεται αύξηση καιτων επενδύσεων. Δεν είναιτυχαίο ότι, µετά το 1985, οι µεγάλες επιχειρήσεις αντί να επενδύουν τα κέρδη τους σε παραγωγικές διαδικασίες τα χρησιµοποίησαν, σε µεγάλο ποσοστό, για να επιδίδονται σε εξαγορές (η µία την άλλη), συγχωνεύσεις και χρηµατιστηριακά παίγνια σαν εκείνα που µας οδήγησαν στο Κραχ του 2008.
Ο δεύτερος λόγος είναι, στις µέρες µας, µετά το 2008, η ίδια η Ύφεση (ή, το ίδιο είναι, ο φόβος της Ύφεσης). Καθώς τα εργοστάσια υπολειτουργούν, λόγω χαµηλής ζήτησης, η υψηλή κερδοφορία δεν τους δίνει κανένα κίνητρο να επενδύσουν σε νέες παραγωγικές µονάδες, εφόσον δεν εκµεταλλεύονται καν τις υπάρχουσες. Μόνο µια γενναία αύξηση της ζήτησης θα κάνειτους επιχειρηµατίες να πάρουν από τα κέρδη και να τα επενδύσουν. Όµως, όταν οι άλλοι επιχειρηµατίες δεν το κάνουν και, παράλληλα, το κράτος (ή τα κράτη συλλήβδην) µειώνουν δαπάνες και επενδύσεις, η ζήτηση αντί να αυξάνει µειώνεται – καιτα συσσωρεύοµενα κέρδη συσσωρεύονται χωρίς να επενδύονται.
Εν κατακλείδι, το Μέγα Διαζύγιο κερδών-επενδύσεων αποτελεί έναν από τους βασικούς λόγους που η ανάκαµψη δεν έρχεται και η λιτότητα αποδεικνύεται όλο και πιο τοξική

Μπογδανοκαναλια

Επειδή ακόμα έχω την ξινίλα, το αναδημοσιεύω για να τη μοιραστώ μαζί σας. Νιώθω αηδία από χθες, που άκουσα στο δελτίο του ΣΚΑΙ (δελτίο που πρέπει να βιντεοσκοπείται και να διδάσκεται στις σχολές προπαγάνδας των μυστικών και φανερών υπηρεσιών όπου γης) όπου αναπαραγόταν με ποικίλους τρόπους, δημοσίευμα της πάλαι ποτέ, έγκριτης ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ (που βέβαια κατάντησε πατσαβούρα -κάτι σαν ΣΚΑΙ) για το Γυμνάσιο του Άη Στράτη. Ο ξεφτίλας δημοσιογραφίσκος πήρε τον κουβά με τη λάσπη, που του έδωσε το αφεντικό του και την πέταξε στον ανεμιστήρα. Πόσοι διάβασαν την «αποκάλυψη» του γελοίου; Πόσοι διάβασαν την απάντηση της τοπικής ΕΛΜΕ; Πόσοι το σχόλιο του ΕΓΚΥΡΟΤΑΤΟΥ Χ. Κάτσικα; Γιατί τα κτήνη αυτά της προπαγάνδας και της παραδημοσιογραφίας κυβερνούν τον τόπο; Γιατί να αναρωτιέται μετά ο κάθε φελλός (βλέπε υπόθεση Μπογδάνου) γιατί νιώθει πως απειλείται όταν βγαίνει έξω; Όταν έχεις ήδη επιτεθεί πρώτος, λογικό δεν είναι να σου επιστρέψει κάποιος το χτύπημα με όποιον τρόπο μπορεί;

Του Χρήστου Κάτσικα

Γράφει στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ο δημοσιογράφος σε θέματα παιδείας, Απόστολος Λακασάς:

«Στο Γυμνάσιο του Αγίου Ευστρατίου οι καθηγητές που απουσιάζουν με απόσπαση σε άλλες θέσεις είναι περισσότεροι από όσους διδάσκουν. Μάλιστα, για τους οκτώ μαθητές του Γυμνασίου του ακριτικού νησιού έχουν διοριστεί 17 καθηγητές φυσικής αγωγής! Συνολικά υπάρχουν στο Γυμνάσιο 29 καθηγητές με οργανική θέση, εκ των οποίων οι 11 διδάσκουν στο σχολείο και οι 18 εργάζονται, με απόσπαση, εκτός νησιού φυσικά».

Η γνωστή μέθοδος: Ρίχνεις σε κάποιον λάσπη και μετά τον καταγγέλεις ότι είναι βρώμικος. Παρουσιάζεις την κατάλληλη στιγμή μια κατάσταση που βγάζει μάτι (γνωστή από παλιά, έχει καταγγελθεί από τους εκπαιδευτικούς) και ρίχνεις έντεχνα την ευθύνη γι αυτήν όχι στο Υπουργείο που τη δημιούργησε για να κάνει ρουσφέτια, αλλά στους ίδιους τους καθηγητές. Έτσι ώστε να «κατασκευάσεις» και να υφαρπασεις τη συναίνεση της κοινής γνώμης στις απολύσεις καθηγητών. Γιατί περί αυτού πρόκειται.

«Ξέχασε» ο δημοσιογράφος να αναφέρει σε ποιον ανήκει πραγματικά η ευθύνη. «Ξέχασε» ότι δε διορίζουν οι εκπαιδευτικοί αλλά το Υπουργείο Παιδείας. «Ξέχασε» ότι την κατάσταση αυτή πρώτοι την κατήγγειλαν οι ίδιοι οι εκπαιδευτικοί του νησιού και η ΕΛΜΕ Λήμνου…

Η ΕΛΜΕ Λήμνου επισημαίνει :

«Θεωρούμε ότι η απροκάλυπτα σκόπιμη παραπληροφόρηση των αναγνωστών σας και κατασυκοφάντηση των συναδέλφων και των συνδικάτων μας, που επιχειρήθηκε στη σημερινή έκδοση της εφημερίδας σας, έχει  μοναδικό σκοπό να πείσει την ελληνική κοινωνία ότι την ευθύνη για την απαράδεκτη κατάσταση της Παιδείας την έχουν οι εκπαιδευτικοί και όχι τα Υπουργεία που αποφασίζουν και διατάζουν τόσα χρόνια! Την πολιτική, κύριοι, την ασκούν οι πολιτικοί και την νομοθέτηση επίσης. Οι εκπαιδευτικοί όλα αυτά τα χρόνια πάλευαν για να ένα αξιοκρατικό σύστημα μεταθέσεων και αποσπάσεων. Το Υπουργείο κώφευε…

Και έρχεται σήμερα το Υπουργείο-θύτης να μας παρουσιάσει, με την φιλότιμη βοήθεια σας, ως θύτες τους «κακούς» εκπαιδευτικούς, οι οποίοι πρέπει να απολυθούν!»

Αυτή είναι η «δημοσιογραφία» των «δημοσιογράφων» εκείνων που εξασφαλίζουν το παντεσπάνι τους ανάλογα με τη μαεστρία που διαθέτουν να κατευθύνουν την κοινή γνώμη εκεί που θέλουν οι κυρίαρχοι.

Όμως δεν έχουν καταλάβει αυτού του τύπου οι δημοσιογράφοι της αυλής και της οθόνης ότι έχουμε μπει σε άλλες εποχές. Και δεν είναι απίθανο, όπως ήδη συνέβη και συμβαίνει, να βρεθούν πολύ γρήγορα και αυτοί σα στυμμένες λεμονόκουπες από τους ίδιους εκείνους κύκλους που λιβάνιζαν και λιβανίζουν.

Ας δούμε όμως και την απάντηση που δίνει στο δημοσίευμα η ΕΛΜΕ Λήμνου

ΕΛΜΕ Λήμνου

 Μύρινα 27-07-2013

Αρ. Πρωτ. 136

Λεωφ. Δημοκρατίας 16

Μύρινα Λήμνου

Τηλ. 6946017039

Email: elmelimnos@gmail.com

ΠΡΟΣ: εφημερίδα «Καθημερινή»

ΚΟΙΝΟΠ: ΜΜΕ

Κύριοι,

διαβάσαμε στη σημερινή σας εφημερίδα, και μάλιστα στο πρωτοσέλιδο αυτής, το άρθρο για τους εκπαιδευτικούς που ανήκουν στο Γυμνάσιο Αγίου Ευστρατίου. Μιλάτε για «μαξιμαλιστικά αιτήματα της ΟΛΜΕ για διορισμούς» και για εκμετάλλευση της κατάστασης αυτής από μέρους των εκπαιδευτικών.

                Ξεχάσατε όμως, να αναφέρετε σε ποιον ανήκει πραγματικά η ευθύνη…

Ξεχάσατε ότι δε διορίζουν οι εκπαιδευτικοί αλλά το Υπουργείο Παιδείας…

700.000 ευρώ θα μας στοιχίσει του γραφείο του Βενιζέλου για δύο χρόνια

Τί να τα κάνουμε τα νηπιαγωγεία και τα σχολεία όταν μπορούμε να έχουμε ένα πολύ καλά κι ακριβά επανδρωμένο γραφείο για τον αντιπρόεδρο της κυβέρνησης Ευάγγελο Βενιζέλο; Την ώρα που η κυβέρνηση επιθυμεί να εξοικονομήσει 76.000 ευρώ το 2013 και 228.000 ευρώ το 2014 από το κλείσιμο 118 σχολείων και νηπιαγωγείων, θα δαπανήσει 234.353 ευρώ από το φετινό κρατικό προϋπολογισμό για τη σύσταση του πολιτικού γραφείου του αντιπροέδρου της κυβέρνησης και για θέσεις ειδικών συμβούλων-συνεργατών, μετακλητών διοικητικών υπαλλήλων κι αποσπασμένων υπαλλήλων του Δημοσίου ή νομικού προσώπου του Δημόσιου Τομέα. Τα έξοδα, μάλιστα, για να έχει ο κ. Βενιζέλος όλα τα κομφόρ θα φτάσουν τα 468.706 ευρώ το 2014 και το ίδιο ποσό θα διατίθεται και τα επόμενα έτη. Για τον επόμενο ενάμισι χρόνο, δηλαδή, θα μας στοιχίσει περίπου 700.000 ευρώ, μολονότι ο ίδιος έχει γραφείο και στο υπουργείο Εξωτερικών και στο ΠΑΣΟΚ.

Σύμφωνα με όσα αναφέρονται στο επίμαχο ΦΕΚ, το οποίο μάλιστα υπογράφει ο ίδιος ο κ. Βενιζέλος μαζί με τον αναπληρωτή υπουργό Οικονομικών Χρήστο Σταϊκούρα, στο πολιτικό γραφείο του αντιπροέδρου συνιστώνται δέκα θέσεις μετακλητών διοικητικών υπαλλήλων και πέντε ενιαίες θέσεις ειδικών συμβούλων και ειδικών συνεργατών. Αποσπώνται, επίσης, μέχρι πέντε υπάλληλοι του Δημοσίου ή νομικού προσώπου του Δημοσίου Τομέα.

Διαβάστε το επίμαχο ΦΕΚ

Άφαντα τα 15 εκατ. που χρωστά ο “Ελληνικός Χρυσός” στο κράτος

Αγνοούνται τα 15,34 εκατ. ευρώ που οφείλει η Ελληνικός Χρυσός στην ελληνική κυβέρνηση από παράνομες κρατικές ενισχύσεις, όπως προκύπτει από την απάντηση του Επίτροπου για θέματα Ανταγωνισμού, Χοακίν Αλμούνια στον ευρωβουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Ν. Χουντή.

Υπενθυμίζεται ότι η Κομισιόν μετά από έρευνα, το 2011 είχε κρίνει ότι η διαδικασία πώλησης των μεταλλείων ήταν σκανδαλώδης, αφού η πώληση έγινε χωρίς δημόσιο διαγωνισμό, με ιδιαίτερα χαμηλό τίμημα πώλησης μεταλλείων και γης και με φοροαπαλλαγές που συνιστούσαν παράνομη κρατική ενίσχυση εκ μέρους του κράτους στην εταιρία Ελληνικός Χρυσός. Η Κομισιόν υποχρέωσε την ελληνική κυβέρνηση να ανακτήσει ποσό ύψους 15,34 εκατομμυρίων ευρώ συν τόκους από την Ελληνικός Χρυσός, γιατί αλλιώς θα θεωρούσε την πώληση ως παράνομη κρατική ενίσχυση και θα παρέπεμπε την Ελλάδα στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο.

«Τη στιγμή που η κυβέρνηση κυριολεκτικά έχει γονατίσει τους πολίτες, με φόρους, χαράτσια και περικοπές, αποτελεί σκανδαλώδη πρόκληση το γεγονός ότι δεν εισπράττει καν τα 15 εκατομμύρια ευρώ από την Ελληνικός Χρυσός, που ακόμα και η Κομισιόν, με ιδιαίτερα συντηρητικές εκτιμήσεις, έχει ορίσει ως εύλογο τίμημα», επισημαίνει ο Ν. Χουντής.

Στην απάντησή του ο Επίτροπος αρμόδιος για θέματα ανταγωνισμού Χ. Αλμούνια αφού ενημέρωσε ότι  «στις 23 Φεβρουαρίου 2011, η Επιτροπή εξέδωσε απόφαση με την οποία διατάσσεται η ανάκτηση παράνομης ενίσχυσης ύψους 15,34 εκατ. ευρώ που χορηγήθηκε στην εταιρεία «Ελληνικός Χρυσός Α.Ε.»  τόνισε ότι «Η εταιρία «Ελληνικός Χρυσός» αμφισβήτησε την απόφαση της Επιτροπής ενώπιον του Γενικού Δικαστηρίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αλλά αυτή η προσφυγή δεν έχει ανασταλτικό αποτέλεσμα και οι ελληνικές αρχές όφειλαν να ανακτήσουν την ενίσχυση εντός της προθεσμίας που ορίζεται στην απόφαση της Επιτροπής» (Μάιος 2011).

Σχόλιο στον Μαζάουερ: οι εμμονές της Γερμανίας είναι που θέτουν σε κίνδυνο το μέλλον της Ευρώπης

Του Μάκη Ανδρονόπουλου (πηγή: makisandronopoulos.blogspot.gr)

1. Δεν είναι οι φόβοι της Γερμανίας απέναντι στην ιστορία που θέτουν σε κίνδυνο το μέλλον της Ευρώπης, αλλά οι εμμονές της. Οι Γερμανοί δεν φοβούνται την ιστορία, διότι δεν την καταλαβαίνουν. Την προκαλούν και πάντα κάνουν τα ίδια λάθη. Άλλωστε, ήταν ο Χέγκελ που πρώτος υπονόησε το τέλος της ιστορίας. Η Γερμανία την επομένη του πολέμου, ούτε το μάθημά της είχε μάθει, ούτε το ναζισμό είχε ξεχάσει. Ήταν απλώς αμήχανη και οργισμένη με την ήττα της και χρειάστηκε τεράστια προσπάθεια των σοφών Αμερικανών και πολύ χρήμα για να συμβιβαστούν οι γερμανικές μάζες, όπως εξαντλητικά εξηγεί στην «Σκοτεινή ‘Ήπειρο» ο Μαζάουερ.

2. Η άποψη που εκφράζει ο Μαζάουερ στο άρθρο που δημοσίευσε στους Financial Times με αφορμή την οκτάωρη επίσκεψη Σόιμπλε στην Αθήνα είναι συντηρητική και μοιρολατρική. Στο άρθρο με τίτλο «Ο γερμανικός φόβος της ιστορίας «Ο γερμανικός φόβος της ιστορίας θέτει σε κίνδυνο το μέλλον της Ευρώπης» λέει πρώτον ότι δεν υπάρχει κανείς άλλως στην Ευρώπη για να παίξει το ρόλο του ηγέτη, δεύτερον ότι οι Γερμανοί φοβούνται την ιστορία και θέλουν απλώς να επιβάλλουν κανόνες στους οποίους να υποταχθούν όλοι και τρίτον, ότι ο ηγέτης πρέπει να χρηματοδοτεί την ανάπτυξη για να είναι ηγέτης. Και θέτει το ερώτημα αν η Γερμανία είναι σε θέσει να ξεφύγει από το παρελθόν της και να ηγηθεί.
Το ερώτημα όμως για την Ευρώπη δεν είναι αν μπορεί να ηγηθεί η Γερμανία ή κάποιος άλλος, αλλά αν μπορεί η Ευρώπη να προχωρήσει στον εκδημοκρατισμό της και στην ομοσπονδοποίησή της. Η λύση του ενός δεν μπορεί να είναι αποδεχτή ούτε ως μεταβατική φάση. Αυτό που συμβαίνει τώρα είναι πρόσκαιρο, είναι μια στιγμή της ιστορίας. Η Γερμανία φαίνεται να παίζει μόνη της τώρα στην Ευρώπη, αλλά αυτό οφείλεται σε λόγους πολιτικής και οικονομικής συγκυρίας. Το «σετ κανόνων» του Βόλφγκανγκ Σόιμπλε δεν είναι ούτε αθώο, ούτε δημοκρατικό. Κατοχυρώνει την επιβολή και την κατοχύρωση των πλεονεκτημάτων της Γερμανίας και του προβαδίσματός της. Μοντάρει τον ευρωπαϊκό παραγωγικό ιστό στα μέτρα της.

Χαίρε Σόιμπλε! Του έδωσαν στεφάνι ελιάς.

Αμέσως μετά το τέλος της τοποθέτησης του Γερμανού υπουργού Οικονομικών, Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, οι ιθύνοντες του Ελληνογερμανικού Εμπορικού και Βιομηχανικού Επιμελητηρίου, του παρέδωσαν ένα στεφάνι από ελιά.

 

 

 

Ο κλάδος ελιάς και η συνάντηση του Σπύρου Λούη με τον Χίτλερ στην Ολυμπιάδα του Βερολίνου.

Γράφει ο Ελευθέριος Γ. Σκιαδάς.

Δεν τον λες και ευφυή.

Γιάννης Στουρνάρας

“ Θα μπορούσε να έχει λάβει το βραβείο του «Δημοσίου υπαλλήλου των τελευταίων 30 ετών» ”

Όσοι έχουν γνωρίσει τον Γιάννη Στουρνάρα από κοντά συμφωνούν στο εξής: «Δεν τον λες ευφυή και για αυτόν τον λόγο δεν μπορεί ποτέ να διαχειριστεί πληροφορίες και αναλύσεις πέραν από εκείνες που του υποδεικνύουν. Επίσης ενώ έχει κάνει καλές σπουδές στα οικονομικά, δεν διαθέτει αυτό που λέμε οικονομική σκέψη».

 

Ο σημερινός υπουργός Οικονομικών Γιάννης Στουρνάρας, παρότι δείχνει να μισεί θανάσιμα τον δημόσιο τομέα, θα μπορούσε να λάβει το βραβείο του «Δημοσίου Υπαλλήλου της 30ετίας». Είναι εντυπωσιακό το γεγονός ότι ο τεχνοκράτης και αγαπημένο παιδί του Κώστα Σημίτη, τοποθετείται εδώ και περίπου 30 χρόνια μόνο σε δημόσιες θέσεις από τις οποίες λαμβάνει παχυλούς μισθούς. Τόσο παχυλούς, ώστε μπορεί να διαμένει σε έπαυλη στην Κηφισιά, αλλά και να διαθέτει πολυτελέστατη βίλα στη Σύρο, δίπλα ακριβώς από τη βίλα του κουμπάρου του Γιάννου Παπαντωνίου.

 

Και μπορεί ο Γιάννης Στουρνάρας να έχει πέσει έξω σε όλες του τις προβλέψεις, σε όλες του τις εκτιμήσεις για την ελληνική οικονομία και όχι μόνο, μπορεί να φέρει τεράστιες ευθύνες μαζί με τον Κώστα Σημίτη για το γεγονός ότι η Ελλάδα εντάχθηκε ανέτοιμη στην Οικονομική Νομισματική Ένωση, με αποτέλεσμα σήμερα η χώρα να απειλείται με την απόλυτη καταστροφή, αλλά πάντοτε φρόντιζε να κάνει σωστή διαχείριση της δικής του οικονομικής κατάστασης. Εξάλλου, πόσοι δημόσιοι υπάλληλοι ή πόσοι καθηγητές πανεπιστημίου, όπως είναι ο ίδιος, μπορούν και ζουν με πολυτελέστατο τρόπο, μπορούν και τρώνε σούσι και μπορούν ενώ φτωχοποιούν τον ελληνικό λαό να κοιμούνται ήσυχοι τα βράδια, αφού νωρίτερα συμβουλεύουν τις κόρες τους να μην αγοράσουν σπίτι στο εξωτερικό, αλλά να περιμένουν ενδεχομένως να πέσουν κι άλλο οι τιμές.

 

Όμως, δεν μένει σε αυτά ο «Τσάρος» της ελληνικής οικονομίας. Ο άνθρωπος που αμφισβήτησε τις αποφάσεις της δικαιοσύνης για την αντισυνταγματικότητα του χαρατσιού, ο υπεύθυνος για το γεγονός ότι πολλές οικογένειες έχουν μείνει χωρίς θέρμανση αυτόν τον χειμώνα, ο εκτελεστής του σχεδίου αρπαγής των ιδιόκτητων οικημάτων από εδώ και πέρα, αρθρώνει το τελευταίο χρονικό διάστημα και μάλιστα με τρόπο προκλητικό, πολιτικό λόγο. Το βέβαιο είναι ότι ο Γιάννης Στουρνάρας αποτελεί μοναδική περίπτωση δημοσίου υπαλλήλου: Επαύλεις, υψηλές γνωριμίες, κουμπαριές, σούσι, αποταμιεύσεις και πολυτελής ζωή.

 

 

Μια ζωή στο δημόσιο

 

Ο Γιάννης Στουρνάρας έχει μακρά παρουσία στο ελληνικό δημόσιο. Την περίοδο 1986-1989 εργάστηκε ως ειδικός σύμβουλος του υπουργείου Οικονομικών για θέματα δημοσίων επιχειρήσεων και εισοδηματικής πολιτικής. Το γεγονός ότι το 1989 το ΠΑΣΟΚ έχασε τις εκλογές, δεν επέφερε ουσιαστικά μεγάλες μεταβολές στη σχέση του με τον δημόσιο τομέα, αφού με απόφαση του τότε διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδος (ΤτΕ), Δημήτρη Χαλικιά, τοποθετήθηκε σύμβουλος σε θέματα νομισματικής πολιτικής. Με την επιστροφή του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία το 1993, ένα χρόνο μόλις μετά, το 1994 ο Γιάννης Στουρνάρας ανέλαβε το πόστο του προέδρου του ΣΟΕ, του βασικού συμβούλου του υπουργού Εθνικής Οικονομίας και Οικονομικών. Από τη θέση του ο Γιάννος Παπαντωνίου, ο οποίος τη δεκαετία του 1970 είχε φοιτητή τον Γιάννη Στουρνάρα, κατηύθυνε, από το 1994 έως το 2001 την προσπάθεια ένταξης της Ελλάδας στην ΟΝΕ, η οποία έγινε με τέτοιο τρόπο ώστε η χώρα οδηγήθηκε στην καταστροφή. Φυσικά έβαλε το χεράκι του και ο Γιάννης Στουρνάρας αφού επί μία επταετία εκπροσωπούσε το υπουργείο στη Νομισματική Επιτροπή της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Οπότε ο κάθε ένας μπορεί να καταλάβει, ποια είναι η μεγάλη ευθύνη του Γιάννη Στουρνάρα στην υπόθεση της καταστροφής της ελληνικής οικονομίας, η οποία σήμερα συνεπάγεται την καταστροφή ενός ολόκληρου λαού.

Έρχεται τσουνάμι στο Νότο της Ευρώπης .

Υπό κατάρρευση η στρατηγική αντιμετώπισης της κρίσης. Γιατί είναι στην κόψη του ξυραφιού όλος ο Νότος. Αργά ή γρήγορα οι αγορές θα κινηθούν, γράφει ο Ambrose Evans-Pritchard. Το τσουνάμι που έρχεται και πόσο «μετρά» η υπόσχεση Ντράγκι.
Η στρατηγική για την κρίση χρέους της ευρωζώνης κοντεύει να καταρρεύσει. Η πολυαναμενόμενη ανάκαμψη δεν έχει έρθει. Τα χρέη σε όλη τη Νότια Ευρώπη αυξάνονται με επιταχυνόμενο ρυθμό. Η πολιτική συγκατάθεση για ακραία μέτρα λιτότητας εξασθενεί σχεδόν σε κάθε κράτος της κρίσης. Και τώρα και η Fed επέφερε ένα πλήρες πιστωτικό σοκ.

Κανένας από τους βασικούς «παίκτες» της Ευρώπης δεν φαίνεται πρόθυμος να παραδεχθεί ότι η τρέχουσα στρατηγική είναι αδύνατον να υλοποιηθεί. Ελπίζουν να μπαλώσουν τις τρύπες μέχρι τις γερμανικές εκλογές του Σεπτεμβρίου, λες και αυτό θα κάνει κάποια διαφορά. Έκθεση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής που διέρρευσε επιβεβαιώνει ότι η Ελλάδα θα χάσει τους στόχους για μία ακόμα φορά και με μεγάλη διαφορά. Ισχυρίζεται ότι η Ελλάδα δεν έχει την «προθυμία ούτε και τη δυνατότητα» να συλλέξει φόρους.

Στην πραγματικότητα, η Αθήνα χάνει τους στόχους διότι η οικονομία της χώρας εξακολουθεί να βρίσκεται σε ελεύθερη πτώση και αυτό οφείλεται στην υπερβολική λιτότητα. Το ΙΟΒΕ εκτιμά πως το ΑΕΠ θα συρρικνωθεί κατά 5% φέτος. Σε δημοσιογράφους έχει πει κατ’ ιδίαν ότι το τελικό νούμερο μπορεί να είναι 7%. Η ελληνική σταθεροποίηση είναι μια οφθαλμαπάτη.

Η αργή κρίση στην Ιταλία αναζωπυρώνεται και πάλι. Η τροχιά του χρέους της έχει υπερβεί τη ζώνη κινδύνου τα τελευταία δύο χρόνια. Το χρέος ύψους 2,1 τρισ. ευρώ της χώρας -στο 129% του ΑΕΠ- μπορεί ήδη να έχει φτάσει στο σημείο χωρίς επιστροφή, για μια χώρα που δεν διαθέτει δικό της νόμισμα. Η Standard & Poor’σ δεν το είπε αυτό ξεκάθαρα όταν υποβάθμισε την αξιολόγηση της χώρας στο ΒΒΒ την Τρίτη. Αν όμως διαβάσει κανείς ανάμεσα στις γραμμές, σχεδόν λέει ότι το παιχνίδι τελείωσε για την Ιταλία. Σημειώνει πως αν η αύξηση του ονομαστικού ΑΕΠ παραμείνει κοντά στο μηδέν, η Ρώμη θα πρέπει να εμφανίζει πρωτογενές πλεόνασμα 5% του ΑΕΠ κάθε χρόνο για να σταθεροποιήσει το χρέος. «Οι κίνδυνοι απέναντι στο ενδεχόμενο επίτευξης ενός τέτοιου αποτελέσματος φαίνεται πως αυξάνονται», αναφέρει.

Πράγματι. Το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο μόλις περιέκοψε τις προβλέψεις του για την Ιταλία για φέτος στο -1,8%. Η συνολική πτώση του ιταλικού ΑΕΠ από το 2007 θα φτάσει το 10%. Αυτό είναι οικονομική κρίση. Πώς όμως θα μπορέσει η χώρα να βγει από αυτήν την παγίδα, με ένα νόμισμα υπερτιμημένο κατά 20-30% εντός της ΟΝΕ;

Η κρίση στην Ισπανία πήρε νέα τροπή. Το κυβερνών Λαϊκό Κόμμα έχει εμπλακεί σε ένα σκάνδαλο δωροδοκίας τόσο σοβαρό που δεν μπορεί πια με εύλογο τρόπο να συνεχίσει να απορρίπτει τις κατηγορίες, πόσο μάλλον να συσπειρώσει το έθνος για έναν ακόμα χρόνο περικοπών. Η El Mundo κάνει λόγο για ένα προεπαναστατικό κλίμα. Ένας ειρηνοδίκης ισχυρίζεται πως ο πρωθυπουργός Μαριάνο Ραχόι δέχθηκε παράνομες πληρωμές όταν ήταν υπουργός. Η Αριστερά ζητά την κεφαλήν του επί πίνακι, όμως το ίδιο θέλουν και τα μέλη των Αρχών της Δικαιοσύνης, του Consejo General del Poder Judicial.

Υπόθεση Σακκά

Toυ Θανάση Καρτερού

Η Δικαιοσύνη έκρινε πριν λίγο καιρό ότι πρέπει να μείνει προφυλακισμένος για άλλους έξι μήνες.

Ο υπουργός Δικαιοσύνης δήλωσε αμέσως μετά ότι και νομότυπη και δίκαιη είναι η απόφαση -περίπου δηλαδή ότι καλά του κάνουν.

Τα ποντίκια της truth team και τα συνήθη παπαγαλάκια οργίασαν για τον τρομοκράτη που οι άλλοι τρομοκράτες φίλοι του τον θέλουν έξω από τη φυλακή.

Η ΝΔ με ανακοίνωσή της στιγμάτισε το ΣΥΡΙΖΑ γιατί απαιτούσε την αποφυλάκιση ενός αναρχικού (αυτό για τον κ. Σαμαρά είναι ποινικώς κολάσιμο!) και τρομοκράτη.

Όλα αυτά πριν ο Σακκάς δικαστεί, πριν κριθεί ένοχος, πριν υπάρξει η δυνατότητα η αστυνομία να εκθέσεις τις αποδείξεις της και ο ίδιος τη δική του εκδοχή.

Κι όμως παρ” όλα αυτά τελικώς αναγκάστηκαν να τον αποφυλακίσουν. Έστω με αυστηρούς όρους θα γυρίσει στο σπίτι του, μέχρι να δικαστεί. Όχι γιατί ξαφνικά άλλαξε το σύστημα. Αλλά γιατί υποχρεώθηκε να υποχωρήσει.

Κι αυτό είναι μια νίκη πρώτα-πρώτα για τον ίδιο, που εδώ και τόσο καιρό βρίσκεται σε απεργία πείνας και δίνει τη μάχη της απελευθέρωσής του.

Πλεονέκτημα για τη Βρετανία η προσέλκυση μεταναστών .

Του Simon Tilford

Ένα από τα βασικά οικονομικά πλεονεκτήματα του Ηνωμένου Βασιλείου είναι η επιτυχία του στην προσέλκυση ειδικευμένων μεταναστών. Ειδικότερα, η ικανότητα του Λονδίνου να παράγει τον πλούτο από τον οποίον η Βρετανία εξαρτάται για τη χρηματοδότηση των δημόσιων υπηρεσιών της είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με το ότι η πόλη είναι ανοιχτή σε ιδέες, κεφάλαια και μετανάστες. Αλλά η συζήτηση της Βρετανίας για τη μετανάστευση σχετίζεται πλέον με το πώς να δυσκολέψει τους νεοφερμένους, αντί για το πώς να κάνει τη χώρα πιο ελκυστική γι αυτούς. Σε μεγάλο βαθμό, αυτό υποκινείται από τις ανησυχίες και τους φόβους των ψηφοφόρων των ημιαστικών και αγροτικών περιοχών, ιδιαίτερα των πιο μεγάλων σε ηλικία. Η ετοιμότητα των πολιτικών από όλο το μήκος του πολιτικού φάσματος να υποκύψουν σε αυτούς τους φόβους βλάπτει την οικονομία, τρέφει τον ευρωσκεπτικισμό και μαζί με αυτόν, τις πιθανότητες εξόδου του Ηνωμένου Βασιλείου από την ΕΕ.

Η κυβέρνηση θέλει να μειώσει την καθαρή μετανάστευση σε λιγότερο από 100.000 άτομα το χρόνο. Για το σκοπό αυτό έχει καταστήσει πιο αυστηρό το καθεστώς για τις θεωρήσεις για σπουδαστές και για τη μετανάστευση εξειδικευμένων ατόμων στο Ηνωμένο Βασίλειο από χώρες εκτός της ΕΕ (οι εκτός ΕΕ χώρες αντιπροσωπεύουν τα δύο τρίτα της καθαρής μετανάστευσης: η ΕΕ το υπόλοιπο). Η κυβέρνηση μπορεί να κάνει ελάχιστα για τους μετανάστες από την ΕΕ, γεγονός που εξηγεί την ολοένα και πιο υστερική εκστρατεία μείωσης της πρόσβασής τους σε παροχές. Η κυβέρνηση υποστηρίζει ότι η κλίμακα της μετανάστευσης ζημιώνει τις προοπτικές απασχόλησης των χαμηλής ειδίκευσης Βρετανών εργαζομένων (κατά το τελευταίο έτος πάνω από το ήμισυ των νέων θέσεων εργασίας πήγε στους μετανάστες και η ανεργία των νέων βρίσκεται σε επίπεδα ρεκόρ, καθώς παίρνουν βρετανικές θέσεις εργασίας), φορτώνει ένα επιπλέον βάρος στην ήδη πνιγμένη Εθνική Υπηρεσία Υγείας (NHS) και το εκπαιδευτικό σύστημα και οδηγεί σε κατάχρηση του συστήματος πρόνοιας της χώρας.

Οι ισχυρισμοί αυτοί είναι είτε λανθασμένοι, είτε παραπλανητικοί. Τα επίπεδα καθαρής μετανάστευσης στο Ηνωμένο Βασίλειο δεν είναι ιδιαίτερα υψηλά. Είναι βέβαιο ότι αυξήθηκαν μετά το άνοιγμα της αγοράς εργασίας του Ηνωμένου Βασιλείου στα νέα μέλη της ΕΕ από την Ανατολική Ευρώπη το 2004. Κατά τη διάρκεια των οκτώ χρόνων έως το 2011 η καθαρή μετανάστευση ήταν κατά μέσο όρο 214.000 άτομα το χρόνο, προτού υποχωρήσει σε 165.000 άτομα το 2012. Στο πλαίσιο μιας χώρας τόσο πολυπληθούς όπως το Ηνωμένο Βασίλειο, αυτή είναι μια σχετικά μέτρια εισροή, που προσθέτει περίπου 0,3% στο σύνολο του πληθυσμού κάθε χρόνο. Και δεν είναι ιδιαίτερα υψηλή σε ευρωπαϊκό πλαίσιο: τα τελευταία δέκα χρόνια, η καθαρή μετανάστευση στη Βρετανία ήταν υψηλότερη από τη Γαλλία και τη Γερμανία, αλλά χαμηλότερη από ό,τι στην Ιταλία ή την Ισπανία. Η συζήτηση της «μαζικής μετανάστευσης» είναι εντελώς εκτός θέματος.

Το Ηνωμένο Βασίλειο είναι επίσης πολύ καλό στο να προσελκύει ειδικευμένους μετανάστες: σχεδόν το 40% της πρώτης γενιάς μεταναστών έχουν πτυχίο πανεπιστημίου. Τα συγκρίσιμα στοιχεία για τη Γαλλία και τη Γερμανία είναι στο μισό από αυτό το ποσοστό και δείχνουν ακόμη χαμηλότερα για την Ισπανία και την Ιταλία. Πράγματι, το νότιο-ανατολικό μέρος της Αγγλίας είναι η περιοχή της μεγαλύτερης συγκέντρωσης αλλοδαπών επαγγελματιών στη γη. Οι λόγοι αυτής της επιτυχίας εκτείνονται από την Αγγλική γλώσσα, στην μεγαλύτερη ετοιμότητα των εργοδοτών του Ηνωμένου Βασιλείου να αναγνωρίσουν τα ξένα προσόντα. Πολλοί άλλοι μετανάστες πρώτης γενιάς έχουν επαγγελματικά προσόντα σε δεξιότητες όπως η οικοδομή, επάγγελμα που είναι δυσεύρετο στο Ηνωμένο Βασίλειο. Ακόμη κι εκείνοι που είναι ανειδίκευτοι πιθανότατα δεν παραγκωνίζουν πολλούς ντόπιους εργαζόμενους: αυτές οι θέσεις εργασίας τείνουν να δίνουν τον κατώτατο μισθό ή κάτι παραπλήσιο, αν οι εργοδότες προσλαμβάνουν μετανάστες, των οποίων τα αγγλικά μερικές φορές είναι σπαστά και που συχνά εγκαταλείπουν τη θέση γρήγορα, θα πρέπει να είναι εν μέρει επειδή οι ντόπιοι είναι απρόθυμοι να αναλάβουν αυτές τις θέσεις εργασίας.

Οι μετανάστες πρώτης γενιάς τείνουν να ζουν στις πιο δυναμικές οικονομικά περιοχές του Ηνωμένου Βασιλείου. Αυτό είναι αναπόφευκτο, οι μετανάστες πηγαίνουν εκεί όπου βρίσκονται η εργασία και οι ευκαιρίες. Αλλά αυτές οι περιοχές είναι επίσης πλούσιες και δυναμικές λόγω του ότι είναι ανοιχτές. Σε αντίθεση με τον δημοφιλή μύθο, οι περιοχές με τη μεγαλύτερη μετανάστευση δεν είναι αυτές με τη μεγαλύτερη εχθρότητα προς τη μετανάστευση. Το Λονδίνο, για παράδειγμα, είναι η πιο ανεκτική περιοχή του Ηνωμένου Βασιλείου. Οι περιοχές όπου υπάρχει η μεγαλύτερη εχθρότητα προς τους μετανάστες τείνουν να είναι εκείνες στις οποίες υπάρχουν λιγότεροι μετανάστες, ή εκεί όπου φαίνονται έντονα οι πολιτιστικές και θρησκευτικές διαφορές, όπως και σε ορισμένες πόλεις της Βόρειας Αγγλίας.

Το γεγονός πως είναι ανοιχτή πόλη εξηγεί κατά μεγάλο μέρος την αναγέννηση του Λονδίνου και την ανάδειξη ως τη μόνη κοσμόπολη στην Ευρώπη. Είναι ίσως το πιο πολύτιμο περιουσιακό στοιχείο της οικονομίας του Ηνωμένου Βασιλείου. Τα τεράστια ποσά φορολογικών εσόδων αναδιανέμονται από το Λονδίνο στην υπόλοιπη χώρα. Σύμφωνα με το Κέντρο Οικονομικών Ερευνών και Επιχειρήσεων, 1 στις 5 λίρες που κερδίσει το Λονδίνο, πηγαίνει στην επιδότηση άλλων περιοχών του Ηνωμένου Βασιλείου. Χωρίς αυτή την αναδιανομή (και μια μικρότερη, αλλά που εξακολουθεί να είναι πολύ μεγάλη από την υπόλοιπη νοτιοανατολική Αγγλία), οι δυσοίωνες οικονομικές προοπτικές πολλών κατοίκων της Βρετανίας θα ήταν ακόμη πιο ζοφερές. Φυσικά το Λονδίνο θα πρέπει να υποστηρίζει το υπόλοιπο του Ηνωμένου Βασιλείου. Είναι σίγουρα η πλουσιότερη περιφέρεια της χώρας. Ωστόσο, η βρετανική κυβέρνηση θα πρέπει να αντισταθεί στις λαϊκές πιέσεις για ελέγχους που θα διαβρώσουν την ικανότητα του Λονδίνου να παράγει αυτόν τον πλούτο.

Οι Βρετανοί πολιτικοί πρέπει να σκεφτούν ποιές πολιτικές είναι απαραίτητες για να βοηθήσουν το Λονδίνο και τα περίχωρά του να αξιοποιήσουν τη μοναδική θέση που βρίσκεται. Πρώτον, θα πρέπει να αντιστρέψουν το όριο στις φοιτητικές βίζες. Αυτό το κακώς μελετημένο βήμα έχει καταστρέψει ήδη τα βρετανικά πανεπιστήμια, μία από τις πιο επιτυχημένες βιομηχανίες εξαγωγής της χώρας, κάνοντας πιο δύσκολο για τους ανθρώπους το να σπουδάσουν στο Ηνωμένο Βασίλειο. Ο αριθμός των ξένων φοιτητών στη Βρετανία είναι μια αξιοζήλευτη πηγή ήπιας δύναμης (πολλοί είτε παραμένουν εκεί ή διατηρούν μακροπρόθεσμους δεσμούς με τη χώρα) κι εσόδων από τις εξαγωγές. Ενώ άλλες ευρωπαϊκές χώρες προσπαθούν επειγόντως να προσελκύσουν περισσότερους ξένους φοιτητές, η Βρετανία σκέφτεται τρόπους να τους αποτρέψει.

Δεύτερον, η κυβέρνηση θα πρέπει να άρει ή να καταργήσει τα ανώτατα όρια που τοποθετούνται σε ειδικευμένους μετανάστες που δε προέρχονται από την ΕΕ. Δεδομένου του ολοένα και πιο έντονου παγκόσμιου ανταγωνισμού για τέτοιου είδους εργαζομένους, ο περιορισμός του αριθμού στον οποίο επιτρέπεται η είσοδος στη χώρα είναι αυτοκαταστροφικός.

Τρίτον, η κυβέρνηση θα πρέπει να σταματήσει το στιγματισμό των μεταναστών της ΕΕ. Δεν υπάρχει καμία απόδειξη ύπαρξης του τουρισμού οφέλους και του τουρισμού υγείας. Αν μη τι άλλο, συμβαίνει το αντίθετο. Οι μετανάστες της ΕΕ στο Ηνωμένο Βασίλειο είναι κατά μέσο όρο πολύ νεότεροι από αυτούς της Βρετανίας που ζουν σε άλλα μέρη της ΕΕ και πιο πιθανό να εργαστούν από το γηγενή πληθυσμό. Αν υπάρχει μια χώρα στην ΕΕ που να έχει πραγματικό λόγο να απεχθάνεται τον τουρισμό υγείας, είναι η Ισπανία, η οποία πρέπει να αντιμετωπίσει μεγάλους αριθμούς ηλικιωμένων Βρετανών.

Τέταρτον, θα πρέπει να ανοίξει το δρόμο για περισσότερες κατασκευές. Το μεγάλο κόστος της ιδιοκτησίας είναι πλέον μια σοβαρή απειλή για την ευημερία του Λονδίνου και γενικότερα της νότιας Αγγλίας. Εάν δεν ληφθούν μέτρα, θα είναι ολοένα και δυσκολότερο οι επιχειρήσεις να δελεάσουν τους ανθρώπους να εργαστούν εκεί. Θα είναι, με τη σειρά του, αδύνατο να οικοδομηθούν αυτά τα σπίτια, εκτός εάν οι εργολάβοι μπορούν να βασιστούν στην εισαγόμενη εργασία. Η Βρετανία έχει μια έντονη έλλειψη ειδικευμένων εργαζομένων στις κατασκευές και υπάρχουν ελάχιστες ενδείξεις ότι οι άνεργοι σε άλλα μέρη της χώρας έχουν την όποια επιθυμία να κάνουν αυτού του είδους την εργασία στο Λονδίνο. Υπάρχει λόγος για τον οποίο τα εργοτάξια του Λονδίνου είναι γεμάτα από Πολωνούς και όχι καταγόμενους από το Λίβερπουλ.

Πώς θα έπρεπε η κυβέρνηση να αντιμετωπίσει το αυξανόμενο αντι-μεταναστευτικό συναίσθημα που απειλεί την οικονομική ζωντάνια του Ηνωμένου Βασιλείου, ακόμα και την παραμονή του στην ΕΕ; Μπορεί να κάνει λίγα πράγματα για την άγνοια, εκτός από το να σταματήσει να την νομιμοποιεί και να την ενισχύει. Αντί να μετατρέπει τους μετανάστες στους αποδιοπομπαίους τράγους που χρειάζεται η Βρετανία, η κυβέρνηση θα πρέπει να επικεντρωθεί στην αντιμετώπιση της υποκείμενης αιτίας της λαϊκής απογοήτευσης: την οξεία έλλειψη προσιτής στέγης, ακόμη και σε πολλές οικονομικά υποβαθμισμένες περιοχές της χώρας, την έλλειψη επαγγελματικής κατάρτισης για εκείνους που δεν πάνε στο πανεπιστήμιο και την υπερβολική επιβάρυνση των δημόσιων υπηρεσιών. Αν υπάρχει έλλειψη δημοτικών σχολείων στο Λονδίνο, η απάντηση είναι η οικοδόμηση περισσοτέρων δημοτικών σχολείων. Οι περισσότερες χώρες στην Ευρώπη θα έκαναν τα πάντα γι αυτού του είδους το πρόβλημα: με τους πληθυσμούς να γερνούν γρήγορα, οι ευρωπαϊκές χώρες (συμπεριλαμβανομένης της Μεγάλης Βρετανίας), χρειάζονται όλους τους νέους που μπορούν να βρουν. Αν οι ικανότητες του NHS είναι περιορισμένες στο Λονδίνο, να τις επεκτείνουν. Εν τέλει, οι μετανάστες πληρώνουν φόρο. Μάλιστα, ο ΟΟΣΑ υπολογίζει ότι στο Ηνωμένο Βασίλειο πληρώνουν περισσότερα στο δημόσιο από ό,τι παίρνουν από αυτό.

Οι Βρετανοί, ιδίως εκείνοι που ζουν έξω από το Λονδίνο, θα γίνουν ακόμα πιο φτωχοί αν οι πολιτικοί αποτύχουν να αμφισβητήσουν την ευρέως διαδεδομένη πεποίθηση ότι η μετανάστευση είναι βάρος και όχι ευλογία.

Μπορείτε να δείτε το κείμενο εδώ:http://www.cer.org.uk/insights/dont-let-englands-poujadists-kill-londons-golden-goose

Πηγή:www.capital.gr

Vprc: Μεγάλη πτώση ΔΗΜΑΡ, μπροστά ο ΣΥΡΙΖΑ με 0,5%

Η μεγάλη πτώση της ΔΗΜΑΡ και η αποδοκιμασία της κυβέρνησης είναι τα δύο βασικά χαρακτηριστικά από την νέα πανελλαδική δημοσκόπηση της Vprc για το tvxs.gr, μετά τον πρόσφατο ανασχηματισμό και την αποχώρηση του Φ. Κουβέλη από την τρικομματική. Από την πτώση της ΔΗΜΑΡ μοιάζει να ευνοείται η ΝΔ, παρ’ ότι χάνει από τη Χρυσή Αυγή η οποία σημειώνει οριακή άνοδο, ενώ το ΠΑΣΟΚ καταφέρνει να συγκρατήσει την -μέχρι πρότινος ελεύθερη- πτώση του. Από τα υπόλοιπα ευρήματα της εξαιρετικά ενδιαφέρουσας δημοσκόπησης ξεχωρίζουν η παρακολούθηση της διαδικτυακής ΕΡΤ από ένα πολύ σημαντικό αριθμό πολιτών (1.650.000 εκτιμάται με την αναγωγή στον πληθυσμό) καθώς και η πεποίθηση της μεγάλης πλειοψηφίας των ερωτηθέντων ότι θα γίνουν πρόωρες εκλογές και επομένως η κυβέρνηση δεν θα εξαντλήσει την τετραετία. Εντυπωσιακό είναι επίσης ότι μόλις το 9% δηλώνει ικανοποιημένο από την σύνθεση της νέας κυβέρνησης. Αξίζει να σημειωθεί ότι τα αποτελέσματα της πανελλαδικής δημοσκόπησης μεταδίδονται ταυτόχρονα σε όλη την Ελλάδα από 15 site. Γράφει ο Στέλιος Κούλογλου

Το υψηλό ποσοστό(73%) των πολιτών που πιστεύει ότι η χώρα βαδίζει σε λάθος κατεύθυνση παραμένει στα ίδια επίπεδα και δεν αλλάζει μετά τον πρόσφατο ανασχηματισμό.

Από την σύνθεση της νέας κυβέρνησης το 81% δηλώνουν δυσαρεστημένοι και μόλις στο 9% ικανοποιημένοι, επιβεβαιώνοντας ότι ο ανασχηματισμός δεν έδωσε στην κυβέρνηση πρόσθετη περίοδο χάριτος.

 

Αντίθετα μόλις το 22% συμμερίζεται την άποψη ότι από η κυβέρνηση που σχηματίστηκε θα εξαντλήσει την τετραετία, ενώ το 59% πιστεύει ότι θα διεξαχθούν πρόωρες εκλογές.

Ενδιαφέροντα είναι τα ευρήματα από τις απαντήσεις σχετικά με την στάση των δύο μικρότερων κυβερνητικών εταίρων στην πρόσφατη κυβερνητική κρίση. Διχασμένη είναι η άποψη των πολιτών για το αν ο Ε. Βενιζέλος έκανε σωστά ή λάθος να στηρίξει την κυβέρνηση(39% σωστά, 39% λάθος).

Mε την απόφαση Κουβέλη διαφωνούν οι περισσότεροι(44% λάθος, 35% σωστά), άποψη που φαίνεται να πληρώνει η ΔΗΜΑΡ στην εκτίμηση της εκλογικής επιρροής, όπως θα δούμε παρακάτω.

Σε σχέση με την Νέα Δημοκρατία, ενδιαφέρον παρουσιάζει η γνώμη για το κλείσιμο της ΕΡΤ, το οποίο συνεχίζει να βρίσκει αντίθετη την μεγάλη πλειοψηφία(58% έναντι 30%) ενώ μόνο οι ψηφοφόροι της ΝΔ την εγκρίνουν κατά πλειοψηφία, αλλά με ένα αξιοσημείωτα υψηλό ποσοστό(32%) να διαφωνεί. (Oι ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ εμφανίζονται απολύτως διχασμένοι).

Νέο στοιχείο στα τηλεοπτικά και ιντερνετικά δεδομένα, το 20% των ερωτηθέντων έχει παρακολουθήσει το πρόγραμμα της ΕΡΤ διαδικτυακά, ο εκτιμώμενος δηλαδή αριθμός ανθρώπων που την παρακολούθησαν ανέρχεται 1.665.000!


 

Τέλος, σε ένα περιβάλλον όπου η ανεργία φτάνει στο 27,4% του ενεργού πληθυσμού και η κοινωνική δυσαρέσκεια φαίνεται να διαχέεται , μόλις το 45% των ερωτηθέντων δηλώνουν εκλογική προτίμηση.

Από αυτούς, στην εκτίμηση της εκλογικής επιρροής ο ΣΥΡΙΖΑ προηγείται οριακά της ΝΔ(0,5%) η οποία δείχνει να βελτιώνει ελαφρά την θέση της σε σχέση με την προηγούμενη δημοσκόπηση της Vprc για το Tvxs, αντισταθμίζοντας τις συνεχιζόμενες απώλειες της προς τα δεξιά και την Χρυσή Αυγή, με κέρδη από τα αριστερά και την ΔΗΜΑΡ.

 

Όπως ήδη σημειώθηκε το ΠΑΣΟΚ συγκράτησε την πτώση του, οι Ανεξάρτητοι Έλληνες συνεχίζουν να δηλώνουν παρών με ένα ικανοποιητικό ποσοστό, ενώ αξιοσημείωτη είναι και η άνοδος του ΚΚΕ. Για πρώτη φορά η ΔΗΜΑΡ εμφανίζεται κάτω από το ποσοστό του 3% ενώ στο «άλλο κόμμα» αξιοσημείωτα ποσοστά εμφανίζουν οι Οικολόγοι Πράσινοι και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ.

Τα ενημερωτικά site σε όλη την Ελλάδα που μεταδίδουν ταυτόχρονα τα αποτέλεσματα της δημοσκόπησης(αλλά και επιπλέον στοιχεία για την περιφέρεια όπου βρίσκονται) είναι τα παρακάτω:

Alterthess.gr, cretalive.gr, eleftheriaonline.gr, epiruspost.gr,florineanews.blogspot.gr, grafida.net, inpost.gr, lamiareport.gr, larissanet.gr,thebest.gr, trikalanews.gr, tvxs.gr, vetonews.gr, xanthipress.gr

Ολόκληρη η έρευνα

Open publication – Free publishing

 

Ταυτότητα της έρευνας

Open publication – Free publishing

 

• Ελλάδα
• δημοσκόπηση VPRC

«Μανιφέστο για την έξοδο της Ισπανίας από το ευρώ»

ΠΡΟΛΟΓΟΣ ΤΟΥ ΣΤΑΘΗ ΚΟΥΒΕΛΑΚΗ

ΙΣΠΑΝΟΙ ΟΙΚΟΝΟΜΟΛΟΓΟΙ, ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΕΣ, ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΕΣ, ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΙ ΕΙΣΗΓΟΥΝΤΑΙ ΕΞΟΔΟ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΥΡΩΖΩΝΗ!

Πριν από ένα μήνα περίπου, 90 Ισπανοί οικονομολόγοι, επιστήμονες άλλων ειδικοτήτων, συνδικαλιστές, δημοσιογράφοικ.ά. υπέγραψαν ένα «Μανιφέστο για την έξοδο της Ισπανίας από το ευρώ«. Ήρθαν να προσθέσουν και τη δική τους φωνή στους προβληματισμούς και τις συζητήσεις που διεξάγονται σ’ όλες τις χώρες της Ευρώπης και εντείνονται όσο η πολιτική της Ευρωζώνης επιδεινώνει την οικονομική και κοινωνική κρίση.

Βασικός πρωτεργάτης της πρωτοβουλίας είναι ο πρώην γραμματέας του ΚΚ Ισπανίας και συντονιστής της Ενωμένης Αριστεράς (από το 1989 ως το 2000) Χούλιο Ανγκίτα. Παραμένοντας ενεργός στο ΚΚΙ και την Ενωμένη Αριστερά, ο Ανγκίτα ίδρυσε μαζί με άλλα στελέχη της αριστεράς και των συνδικάτων τοΜέτωπο Πολιτών «Ειμαστε η πλειοψηφία» (Frente Civico «Somos Mayoria») με στόχο την ενεργοποίηση εντός ενός οργανωμένου και ανοιχτού πλαισίου όσων δεν αισθάνονται να εκπροσωπούνται από τα υπάρχοντα κομματικά μορφώματα. Το Μέτωπο Πολιτών δίνει μεγάλο βάρος στην επεξεργασία εναλλακτικών προτάσεων εξόδου από την κρίση προς όφελος τις κοινωνικής πλειοψηφίας αλλά και στο μείζον θέμα της πολιτειακής αλλαγής που έχει ανοίξει στην Ισπανίαόταν τα κινήματα της τελευταίας περιόδου έθεσαν θέμα ρήξης με τη μοναρχία την οποία αποδέχθηκαν τα δύο «ιστορικά» κόμματα της Ισπανικής Αριστεράς κατά τη «μετάβαση» που ακολούθησε το θάνατο του Φράνκο. Βασικός στόχος είναι η «σύγλιση της κοινωνικής με την πολιτική Αριστερά», κεντρικό αλλά και εξαιρετικά πολύπλοκο αίτημα που θέτει η συγκυρία στην Ισπανία όπως και αλλού.

 

Στο Μανιφέστο για την έξοδο από το ευρώ, γύρω από τον Αγκίτα και το Μέτωπο Πολιτών, συσπειρώνονται μεταξύ άλλων γνωστοί οικονομολόγοι όπως ο Πέντρο Μόντες και ο Χουάν Μαρτίν Σέκο, ο πρώην πρόδρος του ATTAC Ισπανίας Κάρλος Μαρτίνεζ, το μέλος της διεύθυνσης της Ενωμένης Αριστεράς (ΕΑ) και στέλεχος προερχόμενο από τον τροτσκιστικό χώρο Ντιοσντάντο Τολεντάνο καθώς και άλλα στελέχη του κόμματος, ο γνωστός κομμουνιστής θεωρητικός και στέλεχος του ΚΚ Ισπανίας Μανόλο Μονερέο, ορισμένοι από τους εμβληματικούς διανοούμενους της ισπανικής αριστεράς όπως ο διευθυντής του «Χώρου Μαρξ» (Espay Marx) της Καταλωνίας Χοακίν Ταφάλια, ο φιλόσοφος Χουάν Ραμόν Καπέλα και ο Μιγκέλ Ριέρα, εκδότης του ιστορικού περιοδικού El Viejo Topo (ο Γερο-Τυφλοπόντικας), αλλά και αρκετοί συνδικαλιστές που πρόσκεινται στην αριστερή πτέρυγα του συνδικάτου Εργατικές Επιτροπές (CCOO).

 

Το Μανιφέστο δεν είναι η πρώτη κίνηση αμφισβήτησης του ευρώ στην ισπανική Αριστερά. Ηδη από την άνοιξη του 2012, ο πρώην συντονιστής της ΕΑ Γκασπάρ Γιαμαθάρες, που έχει τώρα δημιουργήσει τη δική του κίνηση «Ανοιχτή Αριστερά», και θεωρείτο ότι κινείται στα δεξιά της ΕΑ, είχε δηλώσει ότι πρέπει να εξεταστεί σοβαρά το ενδεχόμενο εξόδου της Ισπανίας από την ΟΝΕ. Στην πρόταση για κοινή κάθοδο στις ευρωεκλογές του 2014 που απηύθυνε τον περασμένο Μάη στην ΕΑ και σε άλλες δυνάμεις, ο Γιαμαθάρες έθεσε 4 βασικά σημεία: την καταγγελία των Μνημονίων και της λιτότητας, τονδημόσιο λογιστικό έλεγχο του χρέους, το άνοιγμα της συζήτησης για την έξοδο από το ευρώ και μια νέα συντακτική διαδικασία για την επαναθεμελίωση της Ευρωπαϊκής Ενωσης.

Αντιδρώντας σε αυτήν την πίεση, η ΕΑ τοποθετήθηκε για πρώτη φορά σχετικά διεξοδικά στο θέμα του ευρώ στο προπαρασκευαστικό ντοκουμέντο της συνδιάσκεψης που διοργάνωσε στις 22 Ιούνημε θέμα την ευρωπαϊκή κρίση. Η ΕΑ τονίζει ότι «η συζήτηση (για το ευρώ) έχει ανοίξει» και ότι «τόσο οι υποστηρικτές της μονομερούς εξόδου όσο και αυτοί που τάσσονται υπέρ της επαναθεμελίωσης της Ευρώπης έχουν επιχειρήματα». Το κείμενο αναλύει κατόπιν τις πιθανές επιπτώσεις της επιστροφής στο πέσο. Ενα υποτιμημένο εθνικό νόμισμα θα μπορούσε να τονώσει τηνανταγωνιστικότητα και να οδηγήσει σε ανάπτυξη εκτός των πλαισίων της νεοφιλελεύθερης εσωτερικής υποτίμησης: «επί της αρχής (αυτή η επιλογή) αποτελεί εναλλακτική στην μείωση των μισθών που επιβάλλουν οι πολιτικές της οικονομικής προσαρμογής, που θα μετέτρεπε την αργή νεοφιλελεύθερη προσαρμογή σε μια ταχύρρυθμη προσαρμογή, που με τη σειρά της θα έδινε ευκαιρίες για την εκκίνηση μιας διαδικασίας επανεκβιομηχάνισης της παραγωγικής ισπανικής οικονομίας». Το κείμενο δίνει όμως κατόπιν μεγάλο βάρος στα κοινωνικά κόστη μιας τέτοιας επιλογής, τόσο για το εξωτερικό χρέος, που είναι σε ευρώ, όσο και για το εμπορικό ισοζύγιο και για τονπληθωρισμό λόγω της αναμενόμενης υπερτίμησης των εισαγωγών και τον υψηλό βαθμό ενεργειακής εξάρτησης της Ισπανίας, που συνδυάζεται με την μείωση των εξαγωγικών της δυνατοτήτων ωςσυνέπεια της αποβιομηχάνισης.

Ως εκ τούτου το κείμενο θεωρεί ότι «οι συνέπειες μιας εξόδου από το ευρώ είναι απρόβλεπτες, και σίγουρα δεν συνιστούν εγγύηση ότι θα δοθεί τέλος στο νεοφιλελεύθερο πρόγραμμα. Στην πραγματικότητα, οι εργαζόμενοι χωρών εκτός της ευρωζώνης, όπως το Ηνωμένο Βασίλειο, είναι επίσης θύματα των σχεδίων οικονομικής προσαρμογής. Εν ολίγοις, το πρόβλημα δεν είναι μόνο νομισματικό». Η προσεκτική και «εξισορροπιστική» θέση στην οποία καταλήγει το κείμενο είναι η ακόλουθη: «θεωρούμε πρόωρο να πάρει τώρα η ΕΑ μια τελική θέση στο θέμα του ευρώ, εφόσον όλοι συμφωνούμε στη μη-βιωσιμότητά του στο μέλλον, και θεωρούμε ότι το επόμενο συνέδριο τουΚόμματος της Ευρωπαϊκής Αριστεράς πρέπει να υιοθετήσει μια συλλογική στάση που να εξυπηρετεί το σύνολο της ευρωπαϊκής αριστεράς και που να επιτρέπει την επεξεργασία συγκεκριμένων προτάσεων για το εκλογικό πρόγραμμα εν όψει των επόμενων ευρωεκλογών. Σ’αυτό το δρόμο οφείλουμε να προχωρήσουμε επιδεικνύοντας το μέγιστο σεβασμό σε όλες τις απόψεις που έχουν εκφραστεί ως τώρα».

Σε άλλα κείμενα που επεξεργάστηκε η συνδιάσκεψη της ΕΑ περιλαμβάνονται τα αιτήματα τουδημόσιου λογιστικού έλεγχου του χρέους, η άρνηση πληρωμής του μέρους που θα κριθεί επαχθές και μια ευρωπαϊκή διαδικασία συντακτικού τύπου. Μπορούμε λοιπόν να πούμε ότι και τα τέσσερα σημεία που έθεσε ο Γιαμαθάρες για μια ευρύτερη συμπόρευση της Αριστεράς έχουν γίνει αποδεκτά από την ΕΑ. Αλλά αυτό σίγουρα δεν αποτελεί και την τελευταία λέξη της όλης συζήτησης.

ΣΤΑΘΗΣ ΚΟΥΒΕΛΑΚΗΣ

ΟΛΟΚΛΗΡΟ ΤΟ ΜΑΝΙΦΕΣΤΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΞΟΔΟ ΤΗΣ ΙΣΠΑΝΙΑΣ ΑΠΟ ΤΟ ΕΥΡΩ

Η δραματική κοινωνική και οικονομική κατάσταση στην οποία βυθίζεται η κοινωνία μας απαιτεί μιαπολιτική ικανή να δημιουργήσει τις συνθήκες διεξόδου από την κρίση. Είναι μια επείγουσα αναγκαιότητα. Ο χρόνος έχει καταστεί θεμελιώδης παράγοντας όσον αφορά τους υπαρκτούς κινδύνους επιδείνωσης και υποβάθμισης, λόγω των τεράστιων κοινωνικών προβλημάτων πουπροκαλεί η επιμονή στην πολιτική της προσαρμογής, της λιτότητας και της ιδιωτικοποίησης των δημόσιων αγαθών.

Το δίχτυ στο οποίο έχουμε παγιδευτεί αποτελείται από τα καταστροφικά επίπεδα ανεργίας, από έναν εξωτερικό δανεισμό της χώρας που είναι αδύνατον να αντιμετωπιστεί και από την εξέλιξη των δημοσίων οικονομικών που οδηγούν σε οικονομική κατάρρευση του κράτους. Πάνω από 6 εκατ. άνεργοι , πάνω από 2,3 τρισ. ευρώ ολικών υποχρεώσεων προς ξένους και ένα δημόσιο χρέος σχεδόν 1 τρισ. ευρώ, που πλησιάζει το 100% του ΑΕΠ, αυτά είναι τα δεδομένα που ορίζουν μια καταστροφή μη αντιμετωπίσιμη που θέτει σε κίνδυνο την κοινωνική συμβίωση και κατεδαφίζει θεμελιώδη κοινωνικά δικαιώματα.

Μια κρίση τέτοιου μεγέθους έχει πολλές και περίπλοκες αιτίες που κυμαίνονται από τη γενική κρίση του χρηματιστικού καπιταλισμού μέχρι τη σπατάλη και τη διαφθορά, μέσω ενός φορολογικού συστήματος που απαλλάσσει τα μεγάλα εισοδήματα και είναι ακραία άδικο. Όμως, ακόμη και με κίνδυνο να απλουστεύσουμε την ανάλυση, για να ξεκαθαρίσουμε ποιες είναι οι λύσεις, πρέπει να αποδώσουμε την κύρια αιτία αυτής της ελεεινής κατάστασης στην ένταξη της χώρας μας στο κοινό νόμισμα.

Όπως αναγνωρίζεται πλέον, δεν υπήρχαν οι όροι για την υιοθέτηση κοινού νομίσματος ανάμεσα σε χώρες με οικονομίες άνισες, χωρίς να συνοδεύεται από ενιαία φορολογία. Από την άλλη μεριά, η εισαγωγή του κοινού νομίσματος είχε ως συνέπεια να δημιουργηθεί ένα πλαίσιο αντιδραστικής και αντικοινωνικής πολιτικής εφ’ όλης της ύλης, σύμφωνα με τα νεοφιλελεύθερα δόγματα, που στην Ευρώπη του Μάαστριχτ βρήκαν την πιο τέλεια εφαρμογή τους. Με βάση τις ρυθμίσεις εκείνης της εποχής, το κράτος πρόνοιας είναι ασύμβατο με την Ευρώπη του Μάαστριχτ.

Με την ένταξη στην Ευρωζώνη, η χώρα μας έχασε ένα ουσιώδες εργαλείο για να ανταγωνιστεί και να διατηρήσει ένα ισοζύγιο οικονομικών συναλλαγών με το εξωτερικό, όπως είναι ο έλεγχος και η διαχείριση της συναλλαγματικής ισοτιμίας με τα άλλα νομίσματα. Επιπλέον, εκχωρήθηκε κυριαρχία προς τηνΕυρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα όσον αφορά τη ρευστότητα και την εφαρμογή της νομισματικής πολιτικής, σε ένα ίδρυμα δηλαδή που εξαρχής κυριαρχείται από τα συμφέροντα του γερμανικού καπιταλισμού.

Ήταν λοιπόν μαθηματικά βέβαιο ότι η καθυστέρηση και η αδυναμία της ισπανικής οικονομίας έναντι των άλλων χωρών, καθώς και η απόλυτη αυστηρότητα που επιβλήθηκε με τους κανόνες του ευρώ θα οδηγούσαν, όπως και έγινε κατά την πρώτη δεκαετία του 2000, σε ένα συντριπτικό έλλειμμα του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών. Σημειώθηκαν δυσβάστακτες ανισορροπίες, όπως και σε άλλες χώρες, την Ελλάδα και την Πορτογαλία, που βρέθηκαν στην ίδια παγίδα. Στα 14 χρόνια από την εισαγωγή του ευρώ, το 1999, και μέχρι το τέλος του 2012, το συσσωρευμένο εμπορικό έλλειμμα της Ισπανίας ήταν σχεδόν 700 δισ. ευρώ και χρηματοδοτούνταν με ξένο δανεισμό. Από πιστωτικούς οργανισμούς και ισπανικές επιχειρήσεις υπάρχουν απαιτήσεις για πάνω από 1 τρισ. ευρώ για επενδυτικά σχέδια στο εξωτερικό, κυρίως στη Λατινική Αμερική.

Μέχρι το 2008, όταν ξέσπασε η διεθνής χρηματοπιστωτική κρίση και έπληξε μεγάλα πιστωτικά ιδρύματα, η χώρα ζούσε σε ένα όνειρο, σαν ναρκωμένη, τροφοδοτώντας τη φούσκα των ακινήτων και έχοντας λησμονήσει τα προβλήματα που εγκυμονούσε. Εκείνο το έτος, όλα άλλαξαν άρδην, οι χρηματοπιστωτικές αγορές έκλεισαν τα κανάλια ρευστότητας και η κατάσταση κάθε οφειλέτη αξιολογήθηκε με μεγάλη αυστηρότητα. Με την απότομη αλλαγή των εξωτερικών δανειστών έναντι της Ισπανίας ως οικονομίας με μεγάλα χρέη, οι ολικές υποχρεώσεις αυξήθηκαν από 540 δισ. ευρώ στα τέλη του 1998 σε 2,2 τρισ. το 2008. Η χώρα χρεοκόπησε και εισήλθε σε βαθιά ύφεση με σοβαρότατες συνέπειες.

Έκτοτε, ο δημόσιος τομέας εκμηδενίστηκε, έχοντας τεράστιο έλλειμμα λόγω της δραματικής πτώσης των εσόδων, μια κατάσταση που επιδεινώθηκε με την κατάρρευση της φούσκας των ακινήτων. Το κράτος, στο οποίο μόλις είχαν μεταφερθεί οι εντάσεις των δημόσιων διοικήσεων, χρειάστηκε εκατοντάδες εκατ. ευρώ, τα οποία προσπορίστηκε εκδίδοντας ομόλογα δημοσίου χρέους προς την εσωτερική και διεθνή αγορά, εφόσον δεν υπήρχε η δυνατότητα να χρηματοδοτηθεί από τις νομισματικές αρχές. Στα τέλη του 2007, το χρέος του κράτους ήταν 307 δισ. ευρώ, ή το 37% του ΑΕΠ. Στα τέλη του 2012 είχε ανέλθει στα 688 δισ. ή 65% του ΑΕΠ και αυξάνεται σε αντιστοιχία με την εξέλιξη του ελλείμματος των δημοσίων λογαριασμών.

Από τη στιγμή που αναγνωρίστηκε το γεγονός της κρίσης, η οικονομική πολιτική έχει μερικά βασικά χαρακτηριστικά που μένουν αμετακίνητα. Η απώλεια ανταγωνιστικότητας της ισπανικής οικονομίας ήταν η δικαιολογία για τις βάρβαρες νεοφιλελεύθερες πολιτικές που επιβλήθηκαν με στόχο να αντισταθμιστεί αυτή η απώλεια μέσω της αποκαλούμενης “εσωτερικής προσαρμογής”. Μιας διαδικασίας που μειώνει τους μισθούς και διευκολύνει τις απολύσεις, προκειμένου να μειωθούν οι τιμές των ισπανικών προϊόντων και υπηρεσιών, στο βαθμό που η φυσιολογική και ιστορική οδός της υποτίμησης του νομίσματος ήταν απαγορευμένη λόγω του ευρώ. Οι προσαρμογές, οι αντεργατικές μεταρρυθμίσεις, οι περικοπές συνεχίζονται όλα τα τελευταία χρόνια. Επιπλέον, η λιτότητα που εφαρμόστηκε με τόση κτηνωδία στη δημοσιονομική πολιτική, όπως και οι απαιτήσεις των οικονομικών εξουσιών, καθιστούν παραπλανητική τη μάχη ενάντια στο δημόσιο έλλειμμα ως υποτιθέμενη διέξοδο από την κρίση.

Αυτή η ουσιαστικά άχρηστη πολιτική οδήγησε σε οδυνηρή και ανεξέλεγκτη κοινωνική παρακμή και στην αύξηση της ανεργίας. Η χώρα κατρακυλάει χωρίς φρένο και βυθίζεται σε ένα βαθύ πηγάδι. Οι παράγοντες που προκάλεσαν την κρίση μένουν άθικτοι. Οι εξωτερικές υποχρεώσεις δεν μπορούν να μειωθούν χωρίς να καταγραφεί πλεόνασμα του ισοζυγίου πληρωμών, πρακτικά ανέφικτο λόγω της κατεστραμμένης οικονομίας και της αδύναμης ανταγωνιστικότητας, και το δημόσιο χρέος δεν θα σταματήσει να αυξάνεται μέχρι να απαλειφθεί το έλλειμμα, το τέλος του οποίου ούτε για την κυβέρνηση είναι ορατό. Η έλλειψη εμπιστοσύνης είναι γενικευμένη.  

Η ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΣΕ ΣΤΑΥΡΟΔΡΟΜΙ

Πώς θα αντιμετωπίσουμε την καταστροφή; Η λύση της τρόικας την οποία υποστηρίζει και το κυβερνών Λαϊκό Κόμμα είναι να βαθύνουν οι προσαρμογές, η λιτότητα και να εκποιηθούν δημόσια αγαθά. Η ισπανική οικονομία, όπως συνέβη στην Ελλάδα και την Πορτογαλία, κατρακυλάει στην άβυσσο με δραματικές κοινωνικές συνέπειες και πολιτικούς κινδύνους.

Το Ισπανικό Σοσιαλιστικό Κόμμα, δραστήριος εταίρος στον τρέχοντα οικονομικό και κοινωνικό σχεδιασμό, υποκρίνεται τώρα ότι διαφωνεί με το Λαϊκό Κόμμα και επικρίνει την αυτοκτονική πολιτικήτου, αλλά είναι απόλυτα ταυτισμένο με την άποψη ότι η ένταξη στην Ευρωζώνη είναι μη αναστρέψιμη.

Οι διοικήσεις των μεγάλων εργατικών συνομοσπονδιών, που κάποτε εναντιώνονταν σε όλους όσοι επέκριναν τη Συνθήκη του Μάαστριχτ, υποστηρίζοντας ότι κάνουν λάθος υπολογισμούς, καταγγέλλουν πλέον την παρούσα κατάσταση πραγμάτων, αλλά δεν είναι σε θέση να προσφέρουν πραγματικά αποτελεσματικά αντίμετρα στην κρίση εφόσον δεν αμφισβητούν τη συνοχή μιας Ευρώπης που έχει οικοδομηθεί κατ’ αυτό τον τρόπο.

Άλλες δυνάμεις, οργανώσεις και δρώντες της αριστεράς κριτικάρουν τη σημερινή Ευρώπη και προτείνουν αλλαγές εντελώς ουτοπικές και αβάσιμα σχέδια , δεδομένου ότι η σημερινή Ευρώπη δεν μεταρρυθμίζεται, ιδίως μετά τη διεύρυνση της περιοχής του ευρώ προς την Ανατολή. Στις εκ γενετής ανεπάρκειες του κοινού νομίσματος προστίθενται ο ηγεμονικός ρόλος που έχει αναλάβει η Γερμανία και η πραγματικότητα της κατάρρευσης της Ευρώπης, εφόσον κάποιες χώρες είναι φυλακισμένες σε χρέη που δεν μπορούν να πληρωθούν. Είναι επιτακτική και επείγουσα ανάγκη να σπάσουμε τα δεσμά των ευρωπαϊκών συνθηκών και αυτή η ανάγκη δεν μπορεί να εξουδετερωθεί ούτε να κρυφτεί πίσω από διάφορα άλλα σχέδια. Όσο επιθυμητή και αν είναι η άλλη Ευρώπη, προσώρας είναι ανέφικτη, απαιτούνται άλλες βάσεις, πολύ διαφορετικές, και η ανάκτηση της χαμένης κυριαρχίας του κάθε κράτους.

Η αποτυχία του ευρωπαϊκού σχεδίου είναι αναμφισβήτητη, παρόλο που δεν είναι δυνατόν να προσδιορίσουμε πότε και πώς θα διαλυθεί αυτή η μη βιώσιμη κατάσταση.

Για όσους υπογράφουν αυτό το Μανιφέστο, είναι καθαρό ότι η Ευρώπη του Μάαστριχτ δεν μπορεί να επιβιώσει με το σημερινό της σχήμα, μετά από τις καταστροφές και τα δεινά που έχει προκαλέσει, ξέχωρα από το ότι έχει σακατέψει τη δημοκρατία και έχει αφαιρέσει τη λαϊκή κυριαρχία.

Επιβεβαιώνουμε επίσης ότι η χώρα μας δεν μπορεί να ανακάμψει από την κρίση μέσα στην Ευρωζώνη. Χωρίς δικό της νόμισμα, χωρίς νομισματική αυτονομία είναι αδύνατον να αλλάξει τη δραματική οικονομική και κοινωνική κατάσταση, ιδίως αφότου ακυρώθηκε η ικανότητα άσκησης δημοσιονομικής πολιτικής μέσω του Συμφώνου Σταθερότητας, το οποίο με ύπουλο τρόπο απέκτησε συνταγματική ισχύ.

Χρειάζεται το δικό της νόμισμα, για να μπορεί να ανταγωνιστεί, και κυρίαρχη νομισματική πολιτική για να παράσχει ρευστότητα στο σύστημα και να διεγείρει τη ζήτηση. Αυτός είναι ένας πρώτος αναγκαίος όρος, αλλά καθόλου επαρκής, για να αναπτύξει προωθημένο δημόσιο έλεγχο των στρατηγικών τομέων της οικονομίας, συμπεριλαμβάνοντας την εθνικοποίηση των τραπεζών, την ανοικοδόμηση της βιομηχανίας και της αγροτικής οικονομίας. Για να υπερασπιστεί και να ενισχύσει τις βασικές δημόσιες υπηρεσίες με ένα ισχυρό και κλιμακωτό, ανάλογα με το εισόδημα, φορολογικό σύστημα που μειώνει την ανισότητα και ανακατανέμει τον πλούτο. Για να κατανείμει την εργασία ώστε να καταπολεμηθεί η ανεργία. Για να ανακληθούν τα μέτρα κατά των εργαζομένων και των συνταξιούχων, να υπάρξει σεβασμός προς το περιβάλλον κοκ. Για να θεσπίσει μια συνταγματική διαδικασία που θα δώσει τη δυνατότητα να ανακτηθεί και να βαθύνει η δημοκρατία. Συνεπώς, προσωρινά ας μην ασχοληθούμε με το δημόσιο έλλειμμα, ας μην κάνουμε προτάσεις που είναι αδύνατον να εφαρμόσει η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, ας μη λαχταρούμε τις πρακτικές της Αμερικανικής Κεντρικής Τράπεζας ή της Τράπεζας της Αγγλίας, εφόσον μπορούμε να έχουμε την Τράπεζα της Ισπανίας ως ισοδύναμο θεσμό.

Το χρέος δεν είναι δυνατόν να πληρωθεί. Το μεγαλύτερο μέρος του είναι χρέος του ιδιωτικού τομέα και αποτελεί υπόθεση αυτών των φορέων, συμπεριλαμβανομένου του χρηματοπιστωτικού τομέα, να λύσουν τα προβλήματα που προέκυψαν. Συνεπώς απορρίπτουμε οποιαδήποτε “διάσωση” της χώρας μας και για τον ίδιο λόγο θεωρούμε εντελώς παράνομο το χρέος που ανέλαβε το κράτος για να εξασφαλίσει κεφάλαια διάσωσης σε πιστωτικά ιδρύματα που δεν έχουν εθνικοποιηθεί.

Όσον αφορά το δημόσιο χρέος, το κράτος πρέπει να προχωρήσει στην βαθιά αναδιάρθρωσή του (με διαγραφή, μορατόρια, μετατροπή του στο εθνικό νόμισμα) για να ελαφρύνει τη συντριπτική πίεση που ασκεί στους δημόσιους λογαριασμούς. Αλλιώς, η χρεοκοπία του δημόσιου τομέα είναι αναπόφευκτη.

Δεν θα αποφύγουμε τα προβλήματα και τις περίπλοκες καταστάσεις με τα μέτρα που προτείνουμε, μεταξύ άλλων και τον περιορισμό της ελεύθερης κυκλοφορίας των κεφαλαίων. Ούτε η ανάλυσή μας μας εμποδίζει να συνεργαστούμε σε δράσεις, υποβολή προτάσεων και διαμαρτυρίες με εκείνο το μέρος των πολιτών και των οργανώσεών τους που, κάτω από το βομβαρδισμό των ΜΜΕ ή για άλλους λόγους, δεν συμμερίζονται την άποψή μας ότι βρισκόμαστε σε ένα σταυροδρόμι και ότι υπάρχει ανάγκη να κόψουμε τον γόρδιο δεσμό του ευρώ. Ωστόσο, με δεδομένη τη σύγχυση που μας περιβάλλει και τους σκοπούς τους οποίους εξυπηρετεί, δεν μπορούμε να μείνουμε σιωπηλοί ή να κρατήσουμε διφορούμενη στάση. Έχουμε επίγνωση ότι η σημερινή ισπανική κοινωνία , που ήδη έχει εισέλθει σε μια παρατεταμένη και απελπιστική αγωνία, δεν έχει άλλη επιλογή εκτός από το να αποχωρήσει από την Ευρωζώνη για να αποφύγει την οριστική κατάρρευση της χώρας.

Η ανάκτηση της χαμένης οικονομικής κυριαρχίας, η ενίσχυση της λαϊκής κυριαρχίας απαιτούν να απαλλαγούμε από το βρόχο που μας παραλύει, να αντιμετωπίσουμε τη σκληρή πραγματικότητακαι να εξασφαλίσουμε τα μέσα για ένα σχέδιο επιβίωσης, με όλες του τις δυσκολίες, που μπορεί επίσης να αντιπροσωπεύει μια μεγάλη ευκαιρία για να δημιουργήσουμε μια κυρίαρχη, ευημερούσα, δίκαιη, ενωμένη, δημοκρατική και περιβαλλοντικά υπεύθυνη, ελεύθερη κοινωνία.

Πρώτες υπογραφές

 

1		Maite	Agredano	Funcionaria. FCSM
2		Mateo	Aguado	Científico
3		Javier	Aguilera	Abogado
4		Alejandro	Andreassi	Profesor UAB
5		Julio	Anguita	Ex Coor. Gral IU
6		Mercedes	Arancibia	Periodista
7		Pedro	Aranda	Revista Berlín
8		Manuel	Ariza	Secrt Gral Fed Pensiont. CCOO
9		Antonio	Arnau	Activista social. EUPV.
10		Leonel	Basso	Periodista
11		Domingo	Benito	Coor Gral IU Salamanca
12		Javier	Bernad	Sindicalista de Telefónica
13		Miguel	Candel	Catedrático Univ.  de Barcelona
14		Manuel	Cañada	Ex Coor. Gral IU. Extremd
15		Paloma	Cañamero	Psicóloga
16		Juan Ramón	Capella	Catedrático Univ. Barcelona
17		Víctor	Cascos	Diputado Asam. Extremd.
18		Manuel	Colomer	Economista. EUPV.
19		Jorge	Cortegana	Trabaj.SEAT-Socialismo 21
20		Alejandra	Criado	Ing. Informática
21		Antonio	Criado	Secrt Gral ISI
22		Isabel, de la	Cruz	Profesora
23		Susana	De la Morena	Investigadora
24		Alejandro	De los Santos	Informático
25		Ángel	Duarte	Catedrático Univ. Gerona
26		Albert	Escofet	Ex Secrt. Gral Psuc-viu
27		Iban	Escofet	Gestor
28		Carlos	Fenández Liria	Profesor UAM
29		Ginés	Fernandez	Director Mundo Obrero
30		Santiago	Fernández Vecilla	Coor Gral IU Zamora
31		Josep	Fontana	Historiador
32		Ramón	Franquesa	Ex Secrt. Gral Psuc-viu
33		Ana	Gabarró	Sindicalista
34		Antonio	Gallifa	Economista
35		Juan	García	Pres. Colectivo Prometeo
36		Valentín	García Navalpotro	Jubilado. FCSM
37		Fernando	García Noval
38		Ángel	García Pintado	Escritor y Periodista
39		José Luis	Garrot	Historiador
40		Antonio	Gil	Ex Secrt. CGT Seat
41		Ernesto	Gomez de la Hera	Sindicalista de CCOO
42		José A.	González Espada	Abogado-Socialismo 21
43		Alberto	Herbera	Trabaj.SEAT-Socialisme 21
44		Héctor	Illueca	Abogado. FCSM
45		Pedro	Jiménez	Sindicalista
46		Josefa Villaverde	Josefa Villaverde	Administrativa
47		Ángel	Lara	Concejal IU. Ayunta. Madrid
48		Salvador	López Arnal	Escritor y Periodista
49		María T.	López Pina	Cuidadora Mayores
50		Eduardo	Luque	Profesor y ensayista.
51		Damián	Martin	Informático
52		Sebastián	Martin Recio	Ex Alcalde Carmona. FCSM
53		Juan F.	Martin Seco	Ex Interventor Gral Estado. Econ.
54		Carlos	Martínez	Ex Pres. ATTAC España
55		Magdalena	Martínez Bode	Coord. FCSM Murcia
56		Amelia	Martínez Lobo	Coord. FCSM Madrid
57		Joan	Massó	Profesor
58		Joaquín	Miras	Profesor
59		María T.	Molares	Ex Coord. Áreas IU
60		Manuel	Monereo	Politólogo
61		Alberto	Montero	Economista. Presidente CEPS
62		Juan	Montero	Activista
63		Pedro	Montes	Economista. Presidente S 21
64		Israel	Morales	Técnico Copo y Des.
65		Agustín	Moreno	Ex sindicalista. Marea Verde
66		Manuel	Muela	Escritor y Periodista
67		María Dolores	Nieto	Ex concejala de Jaén. IU
68		Araceli	Ortiz	Sindicalista CCOO. Marea Blanca
69		Francisco	Palacios	Profesor Dcho. Constitucional
70		Gumer	Pardo	Sindicalista. Consejo Pol. IU
71		Miquel-D	Piñero	Librero
72		Andrés	Piqueras	Profesor
73		Raquel	Reyes	Desempleada
74		Miguel	Riera	Editor Viejo Topo
75		Víctor	Ríos	Ex Coord. Pres. IU
76		Juan	Rivera	Profesor. FCSM
77		Pedro	Rodriguez Lomo	Agricultor
78		Antonio	Romero Cuellar	FCSM
79		David	Ruiz	Historiador
80		Salvador	Sáinz	Actor
81		Rosario	Segura García	Economista
82		Pascual	Serra	Periodista
83		Lynn	Strother	Profesora
84		Joan	Tafalla	Profesor. Espay Marx
85		Celia	Téllez	Profesora
86		Diosdado	Toledano	Presidencia IU
87		José María	Torres	Pres. As. Rubén Darío
88		Ángel	Trasobares	Escritor
89		Juan	Valdés Paz	Sociólogo
90		Rodrigo	Vázquez de Prada	Director Crónica Popular
91		Jorge	Verstrynge	Profesor

 

Πηγή: ιστοσελίδα Salir del euro, via tometopo.gr. Επιμέλεια μετάφρασης: Μ.Ν.

Νίκος Κουνενής: Γράμμα στον πρώην συμμαθητή μου, Θόδωρο Μαργαρίτη.

Θυμάσαι Θόδωρε; Ήταν τα τελευταία χρόνια της χούντας και το πρώτο της μεταπολίτευσης, κι εμείς ήμασταν μαθητές στο Πρώτο Εξατάξιο Γυμνάσιο Αρρένων του Ζωγράφου. Στο «κλασικό» βρισκόμουν στο ίδιο τμήμα με τον Νίκο Γιαννόπουλο (στέλεχος σήμερα του Δικτύου για τα Κοινωνικά και πολιτικά Δικαιώματα) και με τον δημοσιογράφο εδώ και δεκαετίες Γιώργο Σταματόπουλο. Στο «πρακτικό» φοιτούσε, δίπλα στη δικιά μας αίθουσα, ο θυελλώδης, today, ευπώλητος άνκορμαν, Γιώργος Αυτιάς!
Εσύ ήσουν μια τάξη παρακάτω. Υπήρξες ένα από τα καλομαθημένα παιδάκια, που εισέπρατταν συχνά πυκνά σφαλιάρες από τους «μάγκες» του σχολείου. Εμείς, που δεν ανήκαμε σε καμία από τις δυο αυτές κατηγορίες, ούτε τη δική σου, ούτε τη δική τους, σε προστατέψαμε κάποιες φορές. Ελπίζω να μην τα έχεις ξεχάσει, ο μηχανισμός της μνήμης είναι επιλεκτικός, γράφει ο Άντλερ, και ενίοτε απωθεί τις ταπεινωτικές εμπειρίες. Μπορείς πάντως να ρωτήσεις παλιούς συμμαθητές, κάτι θα θυμούνται επ’ αυτών.
Στη μεταπολίτευση όλοι κάπου ενταχθήκαμε, εσύ μπήκες στην ΕΚΟΝ Ρήγας Φεραίος. Τα γραφεία της βρίσκονταν κάνα κατοστάρι μέτρα από το σπίτι μου, στη δεύτερη στάση του Ζωγράφου. Ήσουν από τότε το δεξιότερο μέλος της οργάνωσής σου, καθ’ ομολογίαν και των δικών σου κομματικών συντρόφων. Δεν είχες πάρει χαμπάρι το παραμικρό από τη εκρηκτική ριζοσπαστικοποίηση της μεταπολίτευσης. Τέλος πάντων, παρά ταύτα συνεργαζόμασταν τότε αρκετά, μαχόμασταν, διαδηλώναμε μαζί (κάποιες φορές, γιατί κάποιες άλλες κάτι τέτοια τα θεωρούσες αριστερίστικα κι αδιέξοδα, και καθόσουν στο σπιτάκι σου). Πάντως, νεαρούλης κι άμαθος ήμουν τότε, πίστευα ότι όλοι μας, οι εκατοντάδες χιλιάδες πιτσιρικάδες που είχαν στρατευθεί με ενθουσιασμό στην υπόθεση της Αριστεράς, θα συνέχιζαν τον αγώνα εφ’ όρου ζωής, κι ας δεξιοφέρναν μερικοί από δαύτους στην τότε συγκυρία. Αμ δε…Ο Ανδρουλάκης, η Δαμανάκη, ο Μπίστης, ο Χατζησωκράτης, εσύ και τ’ άλλα τα παιδιά, αποδείξατε το απολύτως αναληθές αυτής της προσδοκίας. Τα διαβατήρια κάθε είδους ή τα ανανεώνεις ανά τακτά χρονικά διαστήματα, ή καθίστανται απολύτως ανενεργά, αγόρι μου. Εδώ αισθάνομαι την ανάγκη να μνημονεύσω Βάρναλη: Αχ, πού’σαι νιότη πού’ δειχνες πως θα γινόμουν άλλος! Αχ, πού’ σαι νιότη, πού’ σαι αγνή νεανική αφέλεια που μας έκανες να πιστεύουμε σ’ εσάς, και να πιστεύετε -ή να δείχνετε πως πιστεύετε, που είναι και το πιθανότερο- σε μας: να νιώθουμε πως σίγουρα θα συμπορευτούμε με κάποιους τρόπους, παρά τις κόντρες, τους άγριους καβγάδες, τις αφελείς «συνεπείς μοναδικότητες» του πολιτικού χώρου καθ’ ενός εξ ημών. Θυμάσαι; Το πρωί μπορεί να τσακωνόμασταν, αλλά κάποια βράδια τα πίναμε τα διαπαραταξιακά κρασάκια μας, καμιά εικοσαριά νοματαίοι και νοματαίες.
Τα χρόνια πέρασαν, είμαστε πια πενήντα φεύγα κι οι δυο μας. Στο μεσοδιάστημα εσύ πήγες στην ΕΑΡ του Κύρκου, εν συνεχεία στον Συνασπισμό και τέλος (μέχρι στιγμής δηλαδή, γιατί δεν έχω ιδέα πού αλλού είναι δυνατό να σε οδηγήσει η ζωτική σου ανάγκη για πολιτική επιβίωση- άλλωστε τύποι σαν εσένα τη βρίσκουν συνήθως την άκρη). Στο τελευταίο αυτό διάστημα, συνέβαλες κι εσύ, στο- σοβαρότατο- μερίδιο που σου αναλογεί, στη φτωχοποίηση, την απόγνωση, την απελπισία της συντριπτικής πλειονότητας της έμψυχης συνιστώσας αυτής της χώρας. Τη σκληρή απάντηση, πολιτική, κινηματική, ανατρεπτική, οπωσδήποτε, σας τη χρωστάμε.
Ελπίζω πως θα την ζήσω αυτή τη μέρα με ενθουσιασμό, αλλά- δεν το κρύβω- και με ρεβανσιστική ικανοποίηση. Άνθρωπος είμαι κι εγώ άλλωστε, με τις ατέλειές μου, δεν έχω τη φαντασίωση πως είμαι φραγκισκανός μοναχός ή μητέρα Τερέζα. Όπως τραγουδούσε κι ο υπέροχος τότε, και όμοιός σου στη συνέχεια, Διονύσης Σαββόπουλος, σ’ αυτό τον τόπο όσοι αγαπούνε/ τρώνε βρώμικο ψωμί. Οι άλλοι, αυτοί που αγαπάνε την πάρτη τους και μόνο, τρώνε ντελικάτο χαβιάρι στα Κολωνάκια. Αν οι πρώτοι δεν επικρατήσουν, θα αφανιστούν για δεκαετίες, είναι φανερό πια δια γυμνού οφθαλμού.
Στο ίδιο διάστημα των τελευταίων δεκαετιών (προ της ΔΗΜΑΡ) σε συνάντησα κάποιες φορές στον δρόμο, χαιρετηθήκαμε και είπαμε κάνα δυο κουβέντες στα χαλαρά. Σε μια από αυτές τις συναντήσεις σε ρώτησα αν μένεις ακόμη στου Ζωγράφου, και μου είπες, εμφανώς αμήχανος, ότι κατοικείς πλέον στο κέντρο, για να είσαι κοντά στις κομματικές διαδικασίες. Μου μπήκαν ψύλλοι στ’ αυτιά και σε ρώτησα σε ποια ακριβώς περιοχή του κέντρου μένεις. Ακόμη πιο αμήχανος, μου απάντησες: «Στο Κολωνάκι». Σου ανταπάντησα πως κι εγώ στο κέντρο κατοικώ. Αναθάρρησες, και με ρώτησες πού ακριβώς. «Στα Σεπόλια», σου απάντησα. Κόμπλαρες. Ακόμα στα Σεπόλια μένω, σε πολυκατοικία του ’61, μπροστά στην πολυθόρυβη λεωφόρο Δυρραχίου, χωρίς ασανσέρ, διαμέρισμα 68 τ.μ., με μόλις αντικατασταθείσες, μετά οικονομικού πόνου ψυχής, τις πανάρχαιες σωληνώσεις.
Έκτοτε έκανα χρόνια να σε συναντήσω. Την τελευταία φορά σε είδα, πριν από κάτι μήνες, να διαδηλώνεις! Να διαδηλώνεις εσύ, μετά από τόσα χρόνια, αν είναι ποτέ δυνατόν! Κι όμως ήταν, καθ’ ότι επρόκειτο για μια εξαιρετικά λάιτ αντιρατσιστική συγκέντρωση, οργανωμένη από ντελικάτους- κατά κύριο λόγο- φορείς, στο Σύνταγμα. Σκέφτηκα να σε πλησιάσω και να σε ρωτήσω, αν ντρέπεσαι καμιά φορά γι’ αυτά που κάνεις. Ήξερα από πριν την απάντηση, οπότε δεν το έπραξα. Αν ξαναπέσουμε ο ένας πάνω στον άλλο μπορεί και να σε ρωτήσω. Χλωμό, πάντως, το βλέπω, αφού φαντάζομαι πως ψιλοκρύβεσαι όπως και οι άλλοι νεοφιλελεύθεροι Ταλιμπάν της μέχρι πρότινος εσωτερικής τρόικας, ώστε ν’ αποφύγεις τις εκδηλώσεις οργής ανθρώπων λιγότερο ευγενικών και συγκρατημένων από εμένα. Ανθρώπων που έμαθαν πια για τα καλά το άθλημα του άλματος εντός κάδου απορριμάτων, άθλημα το οποίο διόλου δεν αποκλείεται να ασκήσει στο μέλλον κι οποιοσδήποτε άλλος από μας, τους πληβείους.
Αντιρατσιστής, λοιπόν. Το τελευταίο, και πανεύκολο, άλλοθι της «υπεύθυνης αριστεράς» σας. Όντως, δεν αμφισβητώ την ειλικρίνεια της θέσης σας ότι δεν διαχωρίζετε τους ανθρώπους ανάλογα με το χρώμα, τη φυλή και το φύλο, αν και κάποιες αμφιβολίες δικαιούμαι να τις διατηρώ. Τους διαχωρίζετε όμως ταξικά με τον πιο βάρβαρο τρόπο, καθώς μαζί με τους Μερκολάντ, τους Τομσερμονμαζούχ και τις πάμπολλες νεοφιλελεύθερες κυβερνήσεις αυτού του πλανήτη πετάτε στον Καιάδα την πλέμπα των εκατομμυρίων και δισεκατομμυρίων ανθρώπων, προκειμένου να διατηρήσετε τα απίστευτα κέρδη και προνόμια των τραπεζιτών, των ραντιέρηδων και των λοιπών μεγαλοκαρχαριών. Διαφοριστικός ρατσισμός λέγεται αυτό, σύμφωνα με τον ορισμό των Μπαλιμπάρ και Βαλερστάιν, και ελάχιστα διαφέρει από τον κλασικό ρατσισμό. Τουτέστιν, είσαστε ρατσιστές μέχρι τα μπούνια, κι ας βελάζετε αδιάλλακτους δεκάρικους, προς απόδειξιν του αντιθέτου.
Δεν σε συναντώ πλέον στο δρόμο, σε βλέπω όμως σχεδόν καθημερινά στην τηλεόραση. Πώς τα κατάφερες, ρε μπαγασάκο, και πλασάρεσαι σαν πρωτοκλασάτος παπαγαλοπαραθυράκιας; Κάθε φορά που σε αντικρίζω να αρθρώνεις, τάχα μου, πολιτικό λόγο, μιλώντας μάλιστα για πολιτικό πολιτισμό (!), τα παίρνω στο κρανίο, που λέμε κι εμείς οι «απολίτιστοι». Σαν πρόκες πρέπει να καρφώνονται οι λέξεις έγραφε ο Αναγνωστάκης. Οι δικές σου μοιάζουν με στραβές σκουριασμένες βίδες, που είναι αδύνατο να τις χρησιμοποιήσεις. Ο λόγος σου είναι απολύτως ξύλινος, για να ανταποδώσω το κομπλιμέντο σας προς εμάς τους αριστερούς, και, επίσης, προβλέψιμος μέχρι θανάτου. Το λεξιλόγιό σου είναι πάμπτωχο, δεν υπερβαίνει τις τριακόσιες-τετρακόσιες τετριμμένες λέξεις: αν θέλεις έλεγξε το τελευταίο σε μια μαγνητοσκοπημένη εκπομπή στην οποία συμμετείχες. Εγώ το έχω ήδη κάνει, και έχω απολύτως πειστεί για τη λεκτική σου ένδεια. Επιπροσθέτως, κάθε πρόταση που διατυπώνεις, κάθε θέση που εκφράζεις, κάθε «αγανάκτηση» που σε καταλαμβάνει συχνά πυκνά, θυμίζουν τον λόγο μπάτλερ, που υπερασπίζεται με κάθε τρόπο και μέσο τους αφέντες του, εγχώριους και μη.
Διακαής πόθος σου, πρώην «σύντροφε» της συμφοράς και νυν «απαγκιστρωτή», ήταν το βουλευτιλίκι. Απέτυχες. Στις πάμπολλες εκλογικές αναμετρήσεις στις οποίες συμμετείχες ως υποψήφιος, οι ψηφοφόροι σε μαύρισαν κατά συρροήν και εξακολούθησιν, παρ’ όλη τη σκανδαλώδη τηλεοπτική προβολή σου. (Το ίδιο ακριβώς έπαθε και ο φίλος σου ο Μπίστης, ε;). Τώρα πλέον είναι αργά, το πουλάκι πέταξε. Game over, που λένε και οι Aγγλοσάξονες. Παραφράζοντας τον Μαρξ, σου λέω πως η πρώτη φάρσα (αυτή του Κουβέλη της ακροδεξιάς, του Καρατζαφέρη, ντε) επαναλαμβάνεται με τον ίδιο, εντελώς απαράλλακτο, τρόπο. Η ΔΗΜΑΡ δεν θα μπει ξανά στη βουλή, θα εξαερωθεί οσονούπω.( Έχω βάλει στοίχημα δέκα ευρώ με ένα φίλο ότι έτσι θα συμβεί, από τη μέρα της συγκρότησης της κυβέρνησης, ήταν νομοτελειακό, για τους νοήμονες). Όσο για σένα, σε βλέπω -και εύχομαι εκ βάθους καρδίας-) σε λίγο καιρό να επαναλαμβάνεις με συντριβή τα λόγια του (παλιού) Σαββόπουλου: Δεν με λένε Σταύρο και κυρ Σταύρο και αφέντη τσουτσουλομύτη. Μόνο Σταύρο με λένε. Μόνο Σταύρο…
Κλείνω με μια ευχή: Ζωή και ελπίδα σε λόγου μας, αγκίστρια (πολιτικά) στους οισοφάγους σας.
kounenik@yahoo.gr

Όταν η Κου Κλουξ Κλαν έκανε πορείες κατά των Ελλήνων…

Ο Ελληνοαμερικανός Zeese Papanikolas, έγραψε την παρακάτω επιστολή, δίνοντάς της τον τίτλο « Κανείς δεν μπορεί να βάλει φρένο στην ιστορία-Γράμμα από τη διασπορά: Έλληνες μετανάστες στις Η.Π.Α.- ξένοι μετανάστες στην Ελλάδα».

Δείτε την επιστολή, όπως δημοσιεύτηκε μεταφρασμένη, στην ιστοσελίδα «chronosmag.eu»:

«Όταν βρίσκομαι στην Αθήνα, επισκέπτομαι πάντα το Εθνικό Ιστορικό Μουσείο, κοντά στην πλατεία Συντάγματος. Έστω για μία ώρα, περιφέρομαι στις αίθουσές του και χαζεύω τις γυάλινες προθήκες με τις ασημένιες πιστόλες, τις παλάσκες με το μπαρούτι και τα φονικά γιαταγάνια, ενώ οι ήρωες του ’21 με αγριοκοιτάζουν από ψηλά. Τα φέσια τους, τα μακριά μουστάκια τους, τα μαλλιά μέχρι τον ώμο, όλα αυτά τους κάνουν να δείχνουν απόκοσμοι. Κι όμως, ένας από αυτούς είναι μακρινός πρόγονός μου. Κοιτάζω ψηλά το πρόσωπο του Θεόδωρου Γρίβα που δεν μοιάζει σε τίποτα με το δικό μου κι αμέσως μετά τρέχω να δω το σπαθί και την πολυποίκιλτη κάπα του που βρίσκεται πίσω από την προθήκη σε έναν από τους διαδρόμους της έκθεσης. Μετά από τόσα χρόνια που έρχομαι εδώ, ξέρω ακριβώς πού θα τα βρω. Ο Θεόδωρος Γρίβας είναι ο μόνος, αν και χαλαρός, σύνδεσμος μεταξύ της οικογένειάς μου και του ηρωικού εκείνου παρελθόντος: το γενεαλογικό μας δέντρο, κι από τις δυο μεριές της οικογένειας, φτάνει μόνο μέχρι τους προπαππούδες μου (ένας εκ των οποίων παντρεύτηκε κάποια από την οικογένεια των Γριβαίων) κι έπειτα χάνεται στα φτωχά χωριά της Αρκαδίας, της Ναυπακτίας και της Μακεδονίας. Αν εξαιρέσει κανείς αυτό το λεπτό νήμα που μας συνδέει με την οικογένεια Γρίβα, είμαστε ένα τίποτα. Στη σημερινή περίοδο των οργισμένων αντιδράσεων κατά των μεταναστών που κατακλύζουν την Ελλάδα, μια τέτοια επίσκεψη στο Ιστορικό Μουσείο, με τις μπαρουτοκαπνισμένες σημαίες και τους ήρωες, ίσως κάνει τον επισκέπτη να αναρωτηθεί τι θα πει Έλληνας τελικά. Γιατί το σημαντικότερο από τα ελάχιστα που γνωρίζω για την οικογένεια των Γριβαίων –όλοι τους μαχητές, μισθοφόροι και πειρατές– νομίζω ότι είναι η αλβανική καταγωγή τους.

Ξένη καταγωγή, ελληνικό παρόν
Ίσως επειδή δεν έρχομαι ιδιαίτερα συχνά στην Αθήνα, σκηνές όπως η ακόλουθη μου προκάλεσαν καταρχήν έκπληξη: έχω σταθεί σε ένα περίπτερο κοντά στο Πανεπιστήμιο για να αγοράσω μια τηλεκάρτα. Η υπάλληλος του περιπτέρου ψάχνει κάτω από τον πάγκο και με ρωτάει πόσο χρόνο ομιλίας θέλω. Όταν σηκώνεται, βλέπω ότι πρόκειται για μια νεαρή Γιαπωνέζα, η οποία όμως μιλά ελληνικά και μάλιστα πολύ καλύτερα από μένα, με τη φτωχή και διστακτική προφορά μου. Στην Ερμού, νεαροί Αφρικανοί πουλάνε επώνυμες τσάντες σε προσφορά. Σε όλα τα προηγούμενα ταξίδια μου στην Ελλάδα δεν είχα δει ούτε έναν μαύρο, εκτός από έναν Αμερικανό ιπτάμενο φροντιστή κάποιο βράδυ στην Πλάκα στις αρχές του ’60. Στην Υπερείδου, κοντά στο Μουσείο Λαϊκής Τέχνης, βλέπω κι άλλους τέτοιους Αφρικανούς, αυτή τη φορά να πουλάνε παιχνίδια. Ένα άλλο βράδυ, φεύγοντας από ένα εστιατόριο στα Εξάρχεια, η Ελληνίδα της παρέας μάς διαβεβαιώνει ότι η πανέμορφη μαύρη που είναι απασχολημένη στο κινητό της, μιλάει σε άπταιστη αθηναϊκή αργκό. Κανένας από τους Αλβανούς, Σλάβους, Ιρανούς και Αφγανούς που συνωστίζονται γύρω μου στο μετρό και το τρόλεϊ δεν θα μου έδινε αμέσως την εντύπωση ότι είναι Έλληνας. Η Ελλάδα, αφετηρία μαζικής μετανάστευσης πριν από τον Α΄ Παγκόσμιο πόλεμο –και μάλιστα σε τέτοιο βαθμό ώστε ολόκληρες πόλεις στην κυριολεξία έχασαν τους άντρες και τα παιδιά τους–, σήμερα είναι προορισμός μεταναστών.

Φυσικά, οι περισσότεροι από αυτούς τους μετανάστες δεν ήρθαν να εγκατασταθούν σε μια χώρα που αντιμετωπίζει τις μεγαλύτερες ίσως δυσκολίες από τον Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο. Στην πραγματικότητα –και κατά κύριο λόγο– είναι παγιδευμένοι, εγκλωβισμένοι στην απελπισμένη τους προσπάθεια να φτάσουν στις πλούσιες χώρες της Ευρώπης, χώρες που μπορεί να τους χρησιμοποιήσουν σαν εργατικά χέρια και όπου μπορεί να εγκατασταθούν προσωρινά ή ακόμα και μόνιμα. Έχω διαβάσει μερικά πράγματα για τις συνθήκες ζωής τους στην Ελλάδα. Φτάνουν έχοντας ήδη υποστεί στερήσεις και κακοποίηση καταρχήν από τις χώρες από τις οποίες έχουν αποδράσει –χώρες ρημαγμένες από τον πόλεμο και τη βία του φανατισμού– αλλά και από τη φτώχεια που έχει αυξηθεί σήμερα εξαιτίας της ξηρασίας και της παγκοσμιοποίησης. Επιπλέον έχουν κακοποιηθεί από τους σωματέμπορους που τους κρύβουν, τους κλέβουν κι έπειτα τους εγκαταλείπουν. Δεν ήρθαν λοιπόν στην Ελλάδα για να απολαύσουν τους πορτοκαλεώνες και τον ήλιο και να καθίσουν σε κάποια παραθαλάσσια ταβέρνα. Ήρθαν επειδή δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς.

Η ουτοπία στους δρόμους της Βραζιλίας

Κρίτων Ηλιόπουλος

«Ζούμε μακριά ο ένας απ’ τον άλλον /Στην κόλασή του ο καθένας /Πρέπει να πληρώνουμε εισιτήρια /Για να συναντηθούμε / Ειδάλλως ας κατέβουμε στους δρόμους /ν’ αγωνιστούμε / Δωρεάν να έχουμε λεωφορεία /Είναι δικαίωμά μας στην πόλη /Δωρεάν να κινούμαστε όλοι». Η κατράκα, το περιστρεφόμενο κιγκλίδωμα στις πόρτες των λεωφορείων, εμπόδιο στον έρωτα. Σκίτσο από το tarifazero.org, το ποίημα σε μετάφραση Κ.Η.

Την αποκάλεσαν και «εξέγερση των βουτυρόπαιδων», έγιναν συγκρίσεις με άλλες εξεγέρσεις, βγήκαν συμπεράσματα για την οικονομία και την πολιτική. Μάλιστα ορισμένα συμπεράσματα βγαίνουν τόσο εύκολα, που μάλλον είναι έτοιμα από πριν και απλώς επιβεβαιώνονται ανεξαρτήτως εάν η πραγματικότητα συμφωνεί.Καθώς η Βραζιλία επί μία δεκαετία έχει ανάπτυξη αντί για οικονομική κρίση, «κλασικές» κοινωνιολογικές προγνώσεις που συνδέουν αυτόματα τις κρίσεις του καπιταλισμού με τις εξεγέρσεις των καταπιεσμένων θα προέβλεπαν το ξέσπασμα μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Ρίο, κατά τα ειωθότα.

 

Με αφορμή τις μετακινήσεις. Το κίνημα των εκατομμυρίων που ξεχείλισε στους τεράστιους δρόμους της Βραζιλίας έλειπε εδώ και χρόνια και φαινόταν αδιανόητο ακόμα και δέκα μέρες προτού ξεσπάσει. Οι Βραζιλιάνοι θεωρούνταν «απολίτικοι», παρά τις συχνές δυναμικές κινητοποιήσεις και τις εξεγέρσεις μικρής κλίμακας, διότι πράγματι η μεσαία τάξη ήταν «απολίτικη». Επίσης, με την ίδια αφορμή, δηλαδή το εισιτήριο των λεωφορείων, γίνονταν συνέχεια κινητοποιήσεις, η μεγαλύτερη το 2005. Από τότε το εισιτήριο έχει διπλασιαστεί. Στις αχανείς πόλεις η συγκοινωνία είναι ιδιωτική, οι εταιρείες άκρως κερδοφόρες και ληστρικά κερδοσκοπικές. Οι ιδιώτες εισπράττουν ακέραιο το αντίτιμο του εισιτηρίου που διαμορφώνεται με κριτήριο το μέγιστο κέρδος και επιπλέον επιδοτούνται από το δημόσιο. Επειδή το κόστος μετακίνησης των εργαζομένων φτάνει περίπου στο 20% του μηνιαίου μισθού, το καταβάλει ο εργοδότης και αποτελεί αντικείμενο συνδικαλιστικής (ή ατομικής) διαπραγμάτευσης. Οι αποστάσεις είναι τεράστιες και καθημερινά χάνεις 3-4 ώρες σε μετακινήσεις που δεν είναι διόλου άνετες. Οι φτωχογειτονιές είναι αποκλεισμένες. Χαρακτηριστικό είναι ότι στο Σάο Πάουλο, εκτός από πολλούς άστεγους, βλέπεις εκατοντάδες να κοιμούνται στο δρόμο επειδή απλώς δεν μπορούν να γυρίσουν σπίτι από τη δουλειά και να ξανάρθουν την επόμενη μέρα.

Το MPL (Κίνημα για Δωρεάν Μετακίνηση) είναι η οργάνωση που κάλεσε σε κινητοποιήσεις κατά της αύξησης του εισιτηρίου. Έχει «μέλη» λίγες δεκάδες νέους με αντικαπιταλιστικές ιδέες –κάποιοι είναι φοιτητές ή επιστήμονες αστικού περιβάλλοντος– και δεν ταυτίζεται με κανένα κόμμα. Ωστόσο στο MPL δεν είναι καθόλου ρεαλιστές, ή μάλλον είναι τόσο ρεαλιστές που «διεκδικούν το αδύνατο». Στόχος τους είναι η δωρεάν μετακίνηση με αληθινά δημόσια μέσα μεταφοράς για όλους τους πολίτες — αρκετοί τους θεωρούσαν γραφικούς ή ρομαντικούς. Στις άφθονες σελίδες των κειμένων τους τεκμηριώνουν τόσο καλά το αίτημα, που πράγματι αποδεικνύεται παραλογισμός το εισιτήριο και όχι η δωρεάν μεταφορά. Τα προηγούμενα χρόνια στις διαδηλώσεις τους συμμετείχαν διακόσια-τριακόσια άτομα και σχεδόν πάντα η αστυνομία χτυπούσε και έκανε συλλήψεις. Όμως δεν το έβαλαν κάτω και τώρα εύλογα πρέπει να θεωρούν δικαίωση όχι μόνο την ακύρωση της αύξησης στο εισιτήριο («το αδύνατο») αλλά και το ότι η πρόεδρος της Βραζιλίας τους κάλεσε να συζητήσουν το «ουτοπικό» τους αίτημα. Τι συνέβη;

ΤΡΙΑ ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ. ΤΕΤΕΛΕΣΤΑΙ!

Μια εκτενέστατη ανάλυση για τα μεγέθη της σημερινής ελληνικής οικονομίας .

Οι εκλογές στην Ευρώπη δεν παίζουν πια σχεδόν κανένα ρόλο.

Με θέμα το μέλλον της δημοκρατίας και κομβικά σημεία τις αγκυλώσεις της στην Ευρώπη της κρίσης αλλά και στις ΗΠΑ, μίλησε ο Νόαμ Τσόμσκι σε ειδική εκδήλωση του Global Media Forum της DW στη Βόννη.

«Χάραξη πορείας προς ένα δίκαιο κόσμο-Ανανοηματοδοτώντας τη δημοκρατία». Αυτός ήταν ο τίτλος της πολυεπίπεδης διάλεξης του αμερικανού πολιτικού φιλοσόφου και ομότιμου καθηγητή Γλωσσολογίας στο Τεχνολογικό Ινστιτούτο της Μασαχουσέτης (MIT) Νόαμ Τσόμσκι στο Global Media Forum της Deutsche Welle στη Βόννη. Στη σκιά της ευρωκρίσης και των διαδηλώσεων στην Τουρκία αλλά και με φόντο την επίσκεψη Ομπάμα στο Βερολίνο, ο αμερικανός φιλόσοφος σχολίασε «όλα εκείνα τα θέματα που θα έπρεπε να βρίσκονται στα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων αλλά καταλήγουν τελικά να γίνονται ψιλά γράμματα». Αποφεύγοντας τα κλισέ και τις ακαδημαϊκές μακρηγορίες, ο 85 ετών πλέον διανοητής ανέλυσε με ενάργεια πτυχές της κρίσης του κοινοβουλευτισμού, τις στρεβλώσεις της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας σε ΗΠΑ και ΕΕ αλλά και του ρόλου των ΜΜΕ. Δε δίστασε να μιλήσει με οξεία γλώσσα κατά της αμερικανικής «ρητορείας της τρομοκρατίας» που έχει γίνει το βασικότερο «εξαγώγιμο προϊόν» των ΗΠΑ από το 1945 και μετά, ασκώντας δριμεία κριτική στην εξωτερική πολιτική του Μπαράκ Ομπάμα και των προκατόχων του.

Η Ευρώπη στο έλεος της μακροοικονομιας

 Σημείο εκκίνησης ήταν η γηραιά ήπειρος, στο συγκείμενο της οικονομικής κρίσης. «Για τη μεγάλη πλειοψηφία των πολιτών το ζητούμενο είναι η εργασία. Για τους υπερεθνικούς χρηματοπιστωτικούς οργανισμούς, όμως, το διακύβευμα έγκειται στη μείωση των ελλειμμάτων. Τα ελλείμματα διαμορφώνουν πλέον την πολιτική. Και ως προς αυτό η Ευρώπη βρίσκεται σε αλγεινότερη κατάσταση σε σχέση με τις ΗΠΑ», είπε χαρακτηριστικά.

Σύμφωνα με τον Τσόμσκι το κέντρο βάρος στην ευρωπαϊκή ήπειρο έχει μετατοπιστεί ανεπιστρεπτί από την πολιτική στην οικονομία, η οποία αποτελεί το αδιαπραγμάτευτο πρόταγμα. Στις χώρες της κρίσης ήρθαν αίφνης στο προσκήνιο τα ασαφή όρια μεταξύ σύγχρονης αριστεράς και δεξιάς ως προς την κατάστρωση πολιτικών, ώστε οι βασικοί ιδεολογικοί διαχωρισμοί να καθίστανται πλέον δυσδιάκριτοι. Ως χαρακτηριστικό παράδειγμα για αυτό ανέφερε την Κύπρο και τις πρόσφατες περιπέτειές της. Η άρση των διαφορών και η σύγκλιση εν τέλει αριστεράς και δεξιάς έγκειται στο γεγονός ότι «οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις δεσμεύονται να ακολουθούν προγράμματα μακροοικονομικής φύσης, τα οποία θέτει η Κομισιόν». Αυτό συνεπάγεται την επιλογή σκληρής λιτότητας και αύξησης των φόρων σε βάθος χρόνου, ανεξαρτήτως «πολιτικού χρώματος». Ο αμερικανός διανοητής εκτιμά πως οι χειρισμοί στην αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης είναι αποτυχημένοι και πως η αναγωγή τους στην αυθεντία διεθνών οργανισμών, όπως το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, είχε αρνητικές επιπτώσεις. Κατά τον Τσόμσκι, «το θεωρητικό μοντέλο των λεγόμενων συστημικών κινδύνων, κατά το οποίο εάν αποτύχει μία οικονομική διαπραγμάτευση, το συνολικό σύστημα καταρρέει» είναι προβληματικό και δρα εις βάρος της παραγωγικής οικονομίας.

«Τρίτο κόσμο» θυμίζουν τα κοινοβούλια της Ευρώπης

Σπάει η τρικομματική ομΕΡΤά.

Του Κώστα Βαξεβάνη

Κανένας δεν πίστευε πως το θέμα της ΕΡΤ θα προκαλούσε μια τέτοια πολιτική κρίση. Αυτοί, που με μεγάλη ευκολία έδωσαν εντολή «μαύρου», υπέθεταν πως το κλείσιμο της ΕΡΤ θα ήταν μια πολύ εύκολη υπόθεση. Στη δική τους πολιτική ανάλυση, κανένας δεν έβλεπε ΕΡΤ, όλοι ήταν αγανακτισμένοι από τη λειτουργία της Δημόσιας Ραδιοτηλεόρασης ως κυβερνητικό παραμάγαζο και η απόφαση να μπει λουκέτο απλώς θα έδινε την εντύπωση ενός ισχυρού και αποφασιστικού Σαμαρά.
Όταν όμως ο Μουρούτης σχεδιάζει, η ζωή γελάει και η τρικομματική καταλήγει να κλαίει. Ικανοί στον παλαιοκομματισμό, αλλά ανίκανοι στην διαλεκτική ανάλυση, δεν περίμεναν πως όπως ακριβώς στην Πλατεία Ταξίμ, έτσι και στην Μεσογείων, μια απλή αφορμή, όπως το καπάκι της κατσαρόλας, όταν σηκώνεται, αποκαλύπτει το βρασμό. Δεν υπολόγισαν ούτε τον συμβολισμό της ΕΡΤ, ούτε το δικαίωμα που ένιωθε ο καθε πολίτης πως έχει σε σχέση με τη Δημόσια ΕΡΤ, ούτε τη θύελλα που θα προκαλούσε η βαρβαρότητα και οι αντισυνταγματικοί νομικισμοί των Πράξεων Νομοθετικού Περιεχομένου.

Οι πληροφορίες θέλουν ακόμη και τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας να είναι προσβεβλημένος με τους χειρισμούς στους οποίους τον έριξαν και την έκθεσή του, η οποία προκλήθηκε από την έλλειψη αρμοδιοτήτων του. Εξ ου και η δήλωση εκ των υστέρων πως πρέπει να μείνει ανοιχτή η ΕΡΤ.
Και πάμε τώρα στην ίδια την πολιτική κρίση που ας υποθέσουμε πως προήλθε από την ειλικρινή στάση Κουβέλη και Βενιζέλου και όχι από μία ανακυβίστηση. Ας πούμε, δηλαδή, πως ο Βενιζέλος που υπέγραψε το κλείσιμο της ΕΡΤ με το νόμο 4002/2011 δεν ήξερε τι υπέγραφε και αποφάσισε βρε αδελφέ πως το καλό και συμφέρον είναι αυτό που υποστηρίζει τώρα. Τι συνέβη ξαφνικά και μέσα σε μια νύχτα τινάχτηκε η κυβέρνηση στον αέρα; Τι συνέβη και στο όνομα για μιας ακόμη της σωτηρίας μας, παλεύουν να σώσουν τον εαυτό τους;

Αυτή τη φορά η ενδοκυβερνητική αντιπαράθεση εκφράζει όχι μόνο τους πραγματικούς συσχετισμούς αλλά πολύ περισσότερο τους πραγματικούς φόβους. Με βάση αυτούς διαμορφώθηκαν οι νέες πολιτικές «σωτηρίας». Οι τελευταίες δημοσκοπήσεις εσωτερικής χρήσης, έδειξαν καταβύθιση της ΔΗΜΑΡ και ένα ανύπαρκτο κομματικά Βενιζέλο. Έτσι, οι δύο εταίροι, μαζί αλλά και χώρια, συμπέραναν πως η συνέχιση της συμπαράταξης με τη ΝΔ οδηγεί στον πολιτικό αφανισμό τους. Κατάλαβαν, εν ολίγοις, πως είναι τραγικό να βάζεις πλάτη στον Άδωνι αλλά να μην έχεις έστω κάτι από τη δημοφιλία του.

Τι ανταποδοτικό τέλος πληρώνουν τα μέλη της Ευρωπαϊκης Ενωσης, για να έχουν δημόσια τηλεόραση…

Από τη στιγμή που η κυβέρνηση αποφάσισε το κλείσιμο της ΕΡΤ, έχει έρθει ξανά στο προσκήνιο το θέμα του ανταποδοτικού τέλος που πληρώνουμε – μέσω ΔΕΗ – για να έχουμε κρατική τηλεόραση.

Τελος, το οποίο έχει οριστεί στα…
51,60 ευρώ ετησίως και πολλές φορές έχει αποτελέσει αντικείμενο κόντρας, αφού είναι πολλοί εκείνοι που ζητούν να κοπεί.

Το Euronews δημοσίευσε μια ενδιαφέρουσα έρευνα όπου δείχνει τι πληρώνουν τα υπόλοιπα κράτη μέλη της Ευρωπαϊκής Ενωσης για την τηλεόρασή τους. Οπως θα διαπιστώσετε το ελληνικό ανταποδοτικό τέλος είναι από τα πιο φτηνά στην Ευρώπη. Υπάρχουν, βέβαια, και χώρες, όπως η επίσης ευρισκόμενη σε οικονομική κρίση, όπου οι πολίτες δεν καλούνται να πληρώσουν για την κρατική τηλεόραση

1. ΚΥΠΡΟΣ: Μετά από μια μεγάλη αντιπαράθεση πολιτών και κράτους στις αρχές του 2000, η κυπριακή κυβέρνηση αποφάσισε να σταματήσει το ανταποδοτικό τέλος προς το ΡΙΚ μέσω τον λογαριασμό του ηλεκτρικού ρεύματος. Το κράτος χρηματοδοτεί κάθε χρόνο ένα μικρό ποσό από τον προϋπολογισμό στο ΡΙΚ και στη συνέχεια το ίδιο το Ραδιοφωνικό Ίδρυμα Κύπρου αναζητεί άλλους πόρους για να καλύψει τα έξοδα του, όπως είναι η διαφήμιση. Αυτό είχε και ως συνέπεια το ΡΙΚ να γίνει αρκετά ανταγωνιστικό με τα ιδιωτικά κυπριακά κανάλια και να παίρνει και ένα υψηλό ποσοστό τηλεθέασης.

2. ΓΕΡΜΑΝΙΑ: Το ανταποδοτικό τέλος στη Γερμανία είναι 204,35 ευρώ το χρόνο για την τηλεόραση και 66,24 ευρώ για το ραδιόφωνο.

3. ΒΡΕΤΑΝΙΑ: Στο Ηνωμένο Βασίλειο το ανταποδοτικό τέλος για την έγχρωμη τηλεόραση ανέρχεται στα 164 ευρώ και στα 55 ευρώ για την ασπρόμαυρη.

4. ΣΟΥΗΔΙΑ: Στη Σουηδία το ανταποδοτικό τέλος ανέρχεται στις 2076 κορώνες ή 200 ευρώ το χρόνο

5. ΦΙΝΛΑΝΔΙΑ: Στη Φινλανδία το ανταποδοτικό τέλος κυμαίνεται μεταξύ 224.30 και 232.20 ευρώ (ανάλογα με τις δόσεις αποπληρωμής του ποσού)

Ελλάδα του 2013

 

 

Σκίνχεντ σκότωσαν αντιφασίστα φοιτητή στο Παρίσι…

Ένας 18χρονος φοιτητής πολιτικών επιστημών και ενεργό μέλος του αντιφασιστικού κινήματος στο Παρίσι, δέχθηκε επίθεση την Τετάρτη από ομάδα ακροδεξιών κοντά στο σταθμό του Σεν Λαζάρ. Αφού τον ξυλοκόπησαν, τον …
εγκατέλειψαν αναίσθητο και διαπιστώθηκε ο θάνατός του στο νοσοκομείο όπου μεταφέρθηκε. Το κόμμα της Αριστεράς καλεί το υπουργείο Εσωτερικών να βρει άμεσα τους ενόχους.

Ο νεαρός Κλεμάν Μερίκ, είχε μετακομίσει πρόσφατα στο Παρίσι από την Μπρεστ για να σπουδάσει Πολιτικές Επιστήμες, αναφέρεται στη σελίδα στο Facebook της Αντιφασιστικής Δράσης Παρισιού και προαστίων.

Σε ανακοίνωσή του το κόμμα της Αριστεράς κάνει λόγο για φασιστικό τρόμο μετά τη δολοφονία πολίτη στο κέντρο της γαλλικής πρωτεύουσας ενώ καταγγέλλει ότι οι πράξεις βίας από ακροδεξιές ομάδες έχουν πολλαπλασιαστεί τις τελευταίες εβδομάδες όχι μόνο στο Παρίσι αλλά σε όλη τη Γαλλία.

Η Ελένη Αρβελέρ διαλύει τους μύθους για την Αλωση

«Κερκόπορτα; Αστεία πράγματα»

Η Ελένη Γλύκατζη- Αρβελέρ θυμάται παλαιότερα τους- ξένους φοιτητές της στη Σορβόννη να της στέλνουν… συλλυπητήριο τηλεγράφημα κάθε 29η Μαΐου, την ίδια ώρα που τα περισσότερα Ελληνόπουλα αν τα ρωτούσες τι έγινε τη μέρα εκείνη δεν ήξεραν ακριβώς. Τα τελευταία χρόνια η κατάσταση αντιστράφηκε. Στην Ελλάδα έγινε, λίγο έως πολύ, μόδα να θυμόμαστε κάθε χρόνο τέτοια μέρα την Αλωση της Πόλης- μερικοί από κεκτημένη ταχύτητα ή άγνοια μιλούν για «εορτασμό», αντί για επέτειο, και να μην αρκούμαστε στον εορτασμό της έναρξης της Επανάστασης, κάθε 25 του Μαρτίου. Μεγάλη η σημασία της Πόλης, θα πει κανείς, για τους Ελληνες. Σωστό. Οπότε και η συμβολική σημασία της Αλωσης είναι εξίσου μεγάλη. Εστω και αν η πολιορκία της από τους Οθωμανούς ήταν απλώς μία από τις πολλές, έστω και αν το κλίμα της εποχής ήταν τέτοιο, η κατάσταση της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας ήταν τέτοια, που έκπληξη θα ήταν το να μην αλωθεί η Πόλη.

«Βρισκόμαστε στα μέσα του 15ου αιώνα, γύρω στο 1450. Η Πόλη είναι μια μικρή πόλη πια- έχει δεν έχει 70.000 κατοίκους, όταν άλλοτε είχε περάσει το μισό εκατομμύριο» αφηγείται στα «ΝΕΑ» η Ελένη Γλύκατζη- Αρβελέρ, επιχειρώντας να βάλει για λογαριασμό μας τα πράγματα στη θέση τους, να καταγράψει αλήθειες και μύθους της Αλωσης έτσι όπως μόνο μία βυζαντινολόγος με τη δική της διαδρομή μπορεί να κάνει. «Η Πόλη έχει αποδεκατιστεί από την πανώλη και τις αλλεπάλληλες πολιορκίες των Τούρκων. Αλλά και από τις διαμάχες των Δυτικών, αφού οι προστριβές Γενοβέζων και Βενετσιάνων γίνονταν στο λιμάνι της μέσα. Υπήρχε και μια τάση ανεξαρτητοποίησης των λίγων χωρών που παρέμεναν ελεύθερες- όχι μόνο του Μυστρά που παρεμπιπτόντως έπεσε το 1460, επίσης στις 29 Μαΐου! Η κατάσταση ήταν μιας ανασφάλειας γενικής».

Ο διχασμός. Και σαν να μην έφθαναν αυτά, «υπήρχε μια μεγάλη ενωτική και ανθενωτική διαμάχη, υπέρ και εναντίον της Ενωσης των Εκκλησιών. Οι αντίθετοι στην Ενωση συμμαχούσαν και με τους Τούρκουςήταν οι λεγόμενες παρά φύσιν συμμαχίες. Οι υπέρμαχοι της Ενωσης διακήρυσσαν: «Οταν οι δύο Ρώμες ήταν ενωμένες διαφεντεύαμε τον κόσμο. Οταν διχάστηκαν, χάσαμε τα πρωτεία». Με αυτή την έννοια η πραγματική πτώση της Πόλης χρονολογείται από το 1204 και μετά. Η ανθενωτική διαμάχη πήρε μάλιστα τεράστιες διαστάσεις μετά το 1438 και τη Σύνοδο της Φερράρας. Εκεί ο Αυτοκράτορας Ιωάννης Η΄ ξεσήκωσε την Εκκλησία σε μια τελευταία προσπάθεια Ενωσης, αλλά ενώ η διανόηση ήθελε να είναι αναγεννησιακή, η Εκκλησία παρέμενε προσηλωμένη στα πάτρια κατά τρόπο φανατικό, αν όχι τίποτα παραπάνω», λέει χωρίς να μασάει τα λόγια της η ελληνίδα βυζαντινολόγος, η πρώτη γυναίκα πρύτανης της Σορβόννης στα 700 χρόνια ιστορίας του μεγάλου γαλλικού πανεπιστημίου.

Πως φτάσαμε στις αιματηρές συμπλοκές στην Τουρκία.

Του Χρήστου Μηνάγια

Τούρκοι αναλυτές θεωρούν ότι με την ανακριτική διαδικασία που βρίσκεται σε εξέλιξη, αναφορικά με τα πραξικοπήματα και τις παρεμβάσεις του στρατού στην πολιτική ζωή της χώρας, άρχισε να δημιουργείται η εντύπωση ότι επιχειρείται μια αντιπαράθεση προς τον ατατουρκισμό. Επιπρόσθετα δε, οι εν λόγω αναλυτές προειδοποιούν τον πρωθυπουργό Ερντογάν ότι αυτό αποτελεί μια κενή περιεχομένου αμφισβήτηση και αντιδικία που προσβάλει, ταπεινώνει και εξυβρίζει άμεσα την μνήμη του Ατατούρκ.

Η Τουρκική κοινή γνώμη, ενώ έχει αντιληφθεί τις προθέσεις του κυβερνώντος κόμματος ΑΚΡ για τη δημιουργία μιας συντηρητικής Τουρκίας, σε όλες τις εκλογικές αναμετρήσεις στήριξε τον Ερντογάν. Ωστόσο, είναι αντίθετη και θα αντιδράσει δυναμικά στην ιδέα εγκαθίδρυσης ενός θεοκρατικού συστήματος διακυβέρνησης της χώρας. Για το θέμα αυτό, ο Τούρκος δημοσιογράφος Mehmet Ali Birand, o οποίος με την αρθρογραφία του στήριξε τις μεταρρυθμίσεις του ισλαμιστή πρωθυπουργού, δήλωσε ότι εάν η πολιτική ηγεσία της χώρας σκοπεύει να εγκαθιδρύσει ένα θεοκρατικό καθεστώς τότε δεν θα χρειασθεί να βγει ο στρατός από τα στρατόπεδα διότι όλοι εμείς που επαγρυπνούμε για να διαφυλαχθεί το κοσμικό-δημοκρατικό μας σύστημα θα βγούμε στους δρόμους.

Η συγκεκριμένη άποψη ενισχύει και τις εκτιμήσεις για την ιδιάζουσα ιδιομορφία της ιδεολογικής σύνθεσης του εκλογικού σώματος που στήριξε τον Ερντογάν στις εκλογές της 12-6-2011, από το οποίο: το 27,1% ανήκει στους συντηρητικούς ισλαμιστές, το 24,4% στους Τούρκους εθνικιστές, το 16,4% στους ατατουρκιστές-κεμαλιστές, το 7,2% στους σοσιαλδημοκράτες, το 5,9% στους φιλελεύθερους-δημοκρατικούς, το 3% στους ακραίους εθνικιστές και το 1,4% στους Κούρδους εθνικιστές.

Όταν το 2002 το κόμμα ΑΚΡ ανήλθε στην εξουσία, τόσο στο στρατιωτικό κατεστημένο όσο και σε μεγάλο τμήμα της τουρκικής κοινής γνώμης υπήρχε ο φόβος της δημιουργίας ενός ισλαμικού κράτους. Όμως την παρούσα περίοδο δημιουργήθηκε ένας νέος φόβος: ο φόβος της αυταρχικής εξουσίας και της αυταρχικής διακυβέρνησης της χώρας. ∆ηλαδή οι Τούρκοι άρχισαν να διερωτώνται εάν, με το πρόσχημα του εκδημοκρατισμού της χώρας, η στρατιωτική χειραφέτηση αντικαταστάθηκε από μια πολιτική δικτατορία και ένα τουρκο-ισλαμικό εθνικιστικό καθεστώς.

Για εννέα χρόνια η ηγεσία του ΑΚΡ παραπλανούσε τον τουρκικό λαό υποσχόμενη ότι θα φέρει τη δημοκρατία στη χώρα, ενώ ταυτόχρονα αυτή εγκαθίδρυε το αυταρχικό ισλαμικό καθεστώς της. Συνεπώς, το γεγονός αυτό επιβεβαιώνει την άποψη ότι η Τουρκία αποτελεί μια χώρα με ενδημικά προβλήματα, που κανένας δεν μπορεί να εμπιστευθεί ούτε το στρατιωτικό της κατεστημένο και ούτε την κυβέρνησή της. Τούτο οφείλεται σε δύο λόγους:

• Πρώτον, στο γεγονός ότι το στρατιωτικό της κατεστημένο, προκειμένου να μη χάσει τα κεκτημένα του, σχεδίασε την ανατροπή της κυβέρνησης Ερντογάν δημιουργώντας στην τουρκική κοινωνία το αίσθημα του φόβου με την εκτέλεση τρομοκρατικών ενεργειών, επηρεάζοντας την κοινή γνώμη με τη διενέργεια ψυχολογικών επιχειρήσεων και προκαλώντας «θερμή συγκρουσιακή» κρίση με την Ελλάδα στο Αιγαίο και στον Έβρο. 

«Μαύρη Φλόγα»

Των Lucien van der  Walt  και   Michael Schmidt Θέλουμε να μελετήσουμε τις ιδέες και την ιστορία της ευρύτερης αναρχικής παράδοσης από την εποχή της ανάδυσης της. Πρόκειται για μια παράδοση με πλούτο ιδεών και με τεράστιο αντίκτυπο στην ιστορία των εργατικών κι αγροτικών κινημάτων, καθώς και στην Αριστερά γενικότερα. Αν και η ευρύτερη αναρχική παράδοση έχει κερδίσει μεγάλη προσοχή τα τελευταία χρόνια, λόγω του εξέχοντος ρόλου των αναρχικών στο κίνημα της «αντιπαγκοσμιοποίησης» και της αναγέννησης των συνδικαλιστικών ρευμάτων, οι ιδέες και η ιστορία της δεν είναι ευρέως γνωστές σήμερα. Σε πολλές περιστάσεις, οι προσπάθειες για μια σωστή εκτίμηση των ιδεών και των δραστηριοτήτων του κινήματος έχουν επισκιαστεί από αρνητικά διακείμενους διανοούμενους και από τα Μ.Μ.Ε., όμως το πρόβλημα είναι ακόμη βαθύτερο. Ακόμη και ορισμένες εργασίες που έχουν συνταχθεί από συμπαθούντες συχνά παρανοούν τον πυρήνα των ιδεών του και υποτιμούν την ιστορική έκταση της ευρύτερης αναρχικής παράδοσης.   Απορρίπτουμε την αντίληψη ότι προσωπικότητες όπως ο Γουίλιαμ Γκόντγουιν (1756-1836), ο Μαξ Στίρνερ (1806-1856), ο Προυντόν, ο Μπέντζαμιν Τάκερ (1854-1939) και ο Λέων Τολστόι (1828-1910) αποτελούν τμήματα της ευρύτερης αναρχικής παράδοσης. Αντίστοιχα, απορρίπτουμε την αντίληψη ότι μπορούν να εντοπιστούν αναρχικές τάσεις καθ’ όλη τη διάρκεια της ιστορίας. Το αναρχικό κίνημα αναδύθηκε μόλις τη δεκαετία του 1860, ως μία τάση του σύγχρονου εργατικού και σοσιαλιστικού κινήματος. Αν και αποκλείουμε το Γκόντγουιν και τους υπολοίπους, για λόγους που θα γίνουν εμφανείς στη συνέχεια, συμπεριλαμβάνουμε κάτω από τον τίτλο «ευρύτερη αναρχική παράδοση» συνδικαλιστές όπως ο Ντανιέλ Ντε Λεόν (1852-1914), ο Τζέιμς Κόνολι (1868-1916) και ο Ουίλλιαμ «Big Bill» Χέιγουντ (1869-1928). Όμως, οι βασικές προσωπικότητες που όρισαν τον αναρχισμό και το συνδικαλισμό ήταν ο Μπακούνιν (1814-1876) και ο Πιότρ Κροπότκιν (1842-1921). Η ευρύτερη αναρχική παράδοση έχει επηρεαστεί σαφώς και από τον Προυντόν και από τον Μαρξ, αλλά η προοπτική της ξεπέρασε κατά πολύ τις ιδέες και τους στόχους και των δύο. Επικεντρώθηκε στη διεθνιστική πολιτική και προσπάθησε να αντιμετωπίσει πληθώρα κοινωνικών ζητημάτων σε ταξικά πλαίσια και αποτελεί ιστορικά ένα κίνημα κυρίως της εργατικής τάξης, αν και οι αγρότες έπαιξαν επίσης σημαντικό ρόλο. Το γεγονός ότι εμείς επικεντρώνουμε μεγάλο μέρος της προσοχής μας στο συνδικαλισμό στους χώρους δουλειάς οφείλεται στο ότι ο συνδικαλισμός είναι κεντρικό σημείο της ιστορίας της ευρύτερης αναρχικής παράδοσης. Όταν μιλάμε για συνδικαλισμό εννοούμε ένα επαναστατικό κίνημα σωματείων, ικανών να παράξουν μια ευρεία γκάμα τακτικών και δράσεων. Ο συνδικαλισμός δεν θα πρέπει να περιορίζεται στην πολιτική της διαρκούς δημιουργίας καινούριων σωματείων, καθώς πολλά επαναστατικά συνδικαλιστικά σωματεία δημιουργήθηκαν μέσω της επαναστατικοποίησης ήδη υπαρχόντων. Όντας αντίθετοι στην οπτική που θέλει τον αναρχισμό να «μην έχει υπάρξει τίποτε άλλο παρά ένας πόλος έλξης μειοψηφιών», ή σαν τον φτωχό συγγενή των υπολοίπων παραδόσεων της Αριστεράς, υποστηρίζουμε ότι σε πολλές περιοχές αναδύθηκαν μαζικά αναρχικά και συνδικαλιστικά κινήματα· ιδιαίτερα στην Ευρώπη, την Αμερική και την Ανατολική Ασία2.   Συζητώντας τη βιβλιογραφία Ξεκινάμε με μια έρευνα των τρόπων με τους οποίους έχει οριστεί ο αναρχισμός κι ο συνδικαλισμός στη βιβλιογραφία. Οι μελέτες πάνω στον αναρχισμό και τον συνδικαλισμό έχουν πολλές φορές το μειονέκτημα της απουσίας ξεκάθαρου ορισμού του αντικειμένου τους. Όπως αναφέρθηκε στο προηγούμενο κεφάλαιο, ένα από τα προβλήματα είναι η δημοφιλής θέαση του αναρχισμού σαν χάος, καταστροφή και κατάρρευση κάθε έννοιας τάξης3. Αυτό είναι λάθος, καθώς ο αναρχισμός είναι μια κοινωνική θεωρία που προσδιορίζεται με θετικό τρόπο· αντιτιθέμενος στην υπάρχουσα κοινωνική τάξη πραγμάτων, προτείνει μια νέα.

Δημοσιογράφος του BBC για Πάγκαλο: Ο Xoντρομπάσταρδος που γαβγίζει στο μαντρί των δανειστών..

Δεν είναι και πολύ δύσκολο να ξεχωρίσεις τον Χοντρομπάσταρδο* ανάμεσα σε ένα πλήθος από πανέμορφες Ρωσίδες, βιομήχανους και μιντιάρχες στο Eurasia Media Forum στο Καζακστάν (κάτι σαν καρναβάλι για τους ανατολίτες ολιγάρχες), γράφει ο…
δημοσιογράφος Γκρεγκ Πάλαστ για τον πρώην υπουργό σε ένα απίστευτα σκληρό άρθρο με τίτλο «Έτσι εκνεύρισα τον Πάγκαλο».

Γράφει ο Πάλαστ:

«Αν μη τι άλλο θέλαμε και οι δυο θέλαμε απεγνωσμένα καφέ και ήμασταν στην ίδια ουρά. Σε κάθε περίπτωση αποφεύγω να αναφέρομαι στο βάρος ενός ανθρώπου ή στην ηλικία του δεδομένων και των δικών μου μειονεκτημάτων. Αλλά ο συγκεκριμένος Χοντρομπάσταρδος το αποζητά. Είχα προσπαθήσει να βγάλω την εικόνα της κοιλιάς του από το μυαλό μου αλλά ένα απόκομμα των New York Times βάραινε την τσέπη μου καθώς αναφερόταν στα υποσιτισμένα παιδιά των δημοτικών σχολείων.

Ο Χοντρομπάσταρδος, ή αλλιώς Θεόδωρος Πάγκαλος, κορυφαίο στέλεχος του ΠΑΣΟΚ, θεωρεί ότι τα μικρά ελληνόπουλα πρέπει να σταματήσουν να πεινάνε. Όπως βλέπετε στην φωτογραφία κάτω ούτε εκείνος σφαδάζει από τον πόνο της πείνας. Ίσως να δείχνει ότι θα διπλώσει από τον πόνο από την δουλειά ή καλύτερα ότι δεν μπορεί να διπλώσει καθόλου.

Ο Πάγκαλος κατηγορεί τους εργαζόμενους ότι ευθύνονται για την πείνα και την κατάσταση στην οποία βρίσκεται η ελληνική οικονομία. Αλλά δεν είναι δικό του το λάθος και παρόλο που ήταν αντιπρόεδρος της κυβέρνησης που αντιμετώπισε τον πυρήνα της κρίσης γιατί να θεωρηθεί υπεύθυνος για οτιδήποτε;

Ο Υπουργός Πάγκαλος είναι πολύ αγαπητός ανάμεσα στους Ευρωπαίους τραπεζίτες, στους σπεκουλαδόρους, στην Άγκελα Μέρκελ γιατί στην ουσία είναι ο σκύλος που γαβγίζει για το μαντρί τους: Φωνάζει ότι η χώρα του κατέρρευσε απότομα γιατί το λάδι έρρεε άφθονο, οι τεμπελχανάδες οι Έλληνες δεν μπορούσαν να δουλέψουν για περισσότερες από τρεις ώρες την εβδομάδα και έπαιρναν σύνταξη όντας ακόμη έφηβοι ώστε να μπεκροπίνουν τοπικό ουζάκι.

Ο ίδιος επιμένει να καλεί τους Έλληνες να δεχθούν την οικονομική κατοχή, την ώρα που ένας στους τέσσερις δεν έχουν δουλειά. Για το αρχείο, οι Έλληνες δουλεύουν ετησίως 619 ώρες περισσότερο από τους Γερμανούς και πολλές περισσότερες από τους Βρετανούς ή τους Αμερικάνους.

Καθώς ήμασταν στην ουρά για τον καφέ λοιπόν, ο Χοντρομπάσταρδος μου λέει ότι όποιος αντιδρά στην λιτότητα είναι «φασίστας ή κομμουνιστής ή συνομωσιολόγος». Δεν μου εξήγησε βέβαια σε ποια από τις προαναφερθείσες κατηγορίες εντάσσεται ένας 11χρονος που λιποθυμά από την πείνα.

Για τον Πάγκαλο, την Μέρκελ, τα ανθρωποφάγα μίντια και τους σπεκουλαδόρους η Ελλάδα πήγε κατά διαόλου γιατί οι Έλληνες δεν μπορούσαν να καθίσουν σε μια καρέκλα και ήθελαν διακοπές. Αλλά υπάρχει και μια άλλη εξήγηση: η Ελλάδα είναι ένας τεράστιος τόπος εγκλήματος με τους εργαζόμενους να μην είναι οι θύτες αλλά τα θύματα – απατημένοι με τις κρατικές βιομηχανίες τους λεηλατημένες και τις καταθέσεις τους αποστειρωμένες από τα οικονομικά παιχνίδια.

Αλλά όταν πέρασαν από την δραχμή – που τόσο αγαπούσαν οι τουρίστες – στο ευρώ πείραξαν τα νούμερα του ελλείμματος. Γιατί το έκαναν αυτό; Γιατί το ευρώ είναι κάτι περισσότερο από νόμισμα. Είναι ένα πλέγμα νόμων και κανονισμών που απαγορεύει να υπάρχει χώρα με έλλειμμα πάνω από 3%.

Αυτό όμως είναι αδύνατο να γίνει σε μια περίοδο ύφεσης καθώς απαιτεί περικοπές δαπανών όταν αυτές είναι πιο απαραίτητες από ποτέ. Φοβούμενη λοιπόν η Ελλάδα ότι θα μείνει έξω από τον χορό του ευρώ στράφηκε στην Goldman Sachs. Εκείνη μαγείρεψε τα νούμερα για το διόλου ευκαταφρόνητο ποσό των 400 εκατομμυρίων δολαρίων. Όταν όμως το κόλπο αποκαλύφθηκε το 2009 οι Έλληνες κλήθηκαν να πληρώσουν τα σπασμένα στους ομολογιούχους. Το ποσό ανερχόταν σε 14.000 δολάρια ανά οικογένεια.

Όταν ήμουν ερευνητής του αμερικανικού Υπουργείου Δικαιοσύνης – την περίοδο που υπήρχε ακόμη δικαιοσύνη στις ΗΠΑ – θα είχαμε ονομάσει «απάτη των αγορών» το κόλπο με τα παράγωγα, θα είχαμε συλλάβει τους υπαίτιους ή στην καλύτερη των περιπτώσεων θα τους είχαμε αναγκάσει να επιστρέψουν την «μίζα».

Πρέπει λοιπόν να πληρώσει η Goldman Sachs; Όχι κατά τον Πάγκαλο που θεωρεί ότι το θύμα είναι εξίσου υπεύθυνο με τον θύτη κάτι που αποδεικνύεται από το «μαζί τα φάγαμε». Αλλά οι φωτογραφίες δείχνουν ότι μόνο ο Πάγκαλος, και όχι ο 11χρονος μαθητής του άρθρου των NYT, τα έφαγε όλα.

Θα πήγαινα για μεσημεριανό μαζί με τον Πάγκαλο για να καταλάβω ακριβώς τις απόψεις του αλλά έφυγε με έναν ρόγχο παχύδερμου όταν τον ρώτησα για τον πρώην πρωθυπουργό της Ισλανδίας που κατέληξε στην φυλακή επειδή υπέκρυψε παιχνίδια με την οικονομία της χώρας. Ίσως δεν ήθελε να φάμε παρέα γιατί τον ρώτησα εάν πιστεύει ότι πρέπει και αυτός να πάει στην φυλακή

*¹ Όνομα αντιήρωα στις ταινίες με τον Austin Powers

*Ο Πάλαστ είναι πολυδιαβασμένος συγγραφέας και ερευνητής δημοσιογράφος για το BBC Newsnight και τον Guardian. Πηγή: Vice.com

Στη φωτογραφία ο Πάλαστ με τον Πάγκαλο, όπως την ανέβασε ο ίδιος ο δημοσιογράφος

Το άρθρο του Πάλαστ στα αγγλικά:

My Big Fat Greek Minister

Monday, May 20, 2013

By Greg Palast for Vice Magazine

It wasn’t too difficult picking out the Fat Bastard in the crowd of Russian models, craven moochers and media mavens. Besides, Fat Bastard and I were both desperate for coffee and heading for the same empty urn.

Είμαι υπόδικος και δεν το ξέρω;

Δεν καταλαβαίνω την πρεμούρα του ΣΥΡΙΖΑ να υποστηρίξει τον νόμοΡουπακιώτη στον βαθμό που πρόκειται για τον νόμο Μιλτιάδη Παπαϊωάννου (κι αργότερα Καστανίδη), εις ό,τι αφορά την ελεύθερη διακίνηση των ιδεών ή αντιθέτως περί τη φραγή εναντίον ορισμένων απ’ αυτές,

έστω για λόγους ανωτέρας βίας υπέρ του καλού και του ωφέλιμου.

Ο δρόμος προς την κόλαση είναι στρωμένος με τις καλύτερες προθέσεις και το καλό όταν μετέρχεται μεθόδους του κακού για να κατισχύσει γίνεται κακό το ίδιο – κοινώς, ο σκοπός δεν αγιάζει τα μέσα.

Με τον νόμο Ρουπακιώτη διατρέχει κίνδυνο η έκφραση γνώμης. Μια γνώμη μπορεί να είναι λάθος ή επικίνδυνη ή ηλίθια ή απάνθρωπη. Εχειδικαίωμα όμως να εκφρασθεί. Και μια άλλη γνώμη σωστή ή έξυπνη ήωφέλιμη ή ανθρωπιστική να την αντικρούσει. Αν μπορεί. Και πάντως ηέκβαση της σύγκρουσης των γνωμών ή των ιδεών δεν μπορεί νααποφασίζεται στα δικαστήρια. Αποφασίζεται στην πολιτική, αφορά τη φιλοσοφία, την ηθική και τις ιδεολογίες. Κι όχι τον ποινικό κώδικα.

Ποινικό κώδικα εναντίον των ιδεών καθιέρωσαν, στη νεότερη ιστορία, και χρησιμοποίησαν μόνον οι φασίστες και κατά παρέκβασιν οι κομμουνιστές στις χώρες του υπαρκτού σοσιαλισμού – με τα γνωστά θλιβερά αποτελέσματα.

Τα «εγκλήματα γνώμης», όπως στη Γαλλία καθιέρωσε ο νόμοςΓκεϋσώ κι άλλοι προγενέστεροι νόμοι στη Γερμανία (λόγω του ναζιστικού παρελθόντος της), αποτελούν μια γοτθική, μπρουτάλ, συσκότιση τηςδιαφοράς μεταξύ της σκέψης και της πράξης. Η πράξη δικάζεται, η σκέψηποτέ. Μπορεί να έχει σκεφτεί κάποιος χίλιες φορές να σκοτώσει τον πατέρατου, αν όμως δεν το διαπράξει, δεν δικάζεται. Η σκέψη, η σκοτεινή σκέψη, η φωτεινή σκέψη, κρίνεται, αλλά δεν δικάζεται. Δικάζεται μόνον η πράξη.

Και κατά την εκδίκαση της πράξης, όταν είναι αξιόποινη, δικάζεται και η σκέψη που την προκάλεσε (του ίδιου του υποδίκου ή η τυχόν ηθική αυτουργία άλλων) – αλλά αφού έχει

συντελεσθεί η πράξη. Αφού πρώτα υπάρξει σώμα εγκλήματος. Ποτέπριν! Προληπτική δίκη της σκέψης για να μη γίνει η πράξη, είναι τόσο γελοία, όσον η προληπτική επιστράτευση των καθηγητών, στην οποία προ ημερών κατέφυγε η κυβέρνηση – για να φέρουμε ένα μόνον παράδειγμα.

Ο ριζοσπαστικός φιλελευθερισμός του Άνταμ Σμίθ

Κατά τον Άνταμ Σμιθ (1723-1790), στόχος του κράτους είναι να προστατέψει τους πλούσιους από τη βία και την αρπακτική διάθεση (rapacity) των φτωχών, διατηρώντας τη χρήσιμη ανισότητα στις περιουσίες, η οποία αναγκαία προκύπτει από τον διαφορετικό βαθμό εργατικότητας, ικανοτήτων και επιμέλειας των πολιτών. Το κράτος στον Σμιθ είναι σαφέστατα ταξικά προσανατολισμένο, με αποκλειστικό στόχο την προστασία της ιδιοκτησίας, δηλαδή της ταξικής κυριαρχίας των καπιταλιστών και των γαιοκτημόνων έναντι της εργατικής τάξης. Στον Πλούτο των Εθνών ρητά αναφέρει ότι η αναγκαιότητα της δημιουργίας διακυβέρνησης προκύπτει όσο αυξάνεται η κατοχή ιδιοκτησίας.

Η ταξική πάλη στη σκέψη του Σμιθ

Από τη στιγμή που εγκαινιάστηκε η πρακτική της ιδιοποίησης μεγάλων εκτάσεων γης, εισήχθη και η λογική της συσσώρευσης του χρήματος, κάτι που ο Σμιθ περιγράφει με τον όρο στοκ (stock), ενώ ο Μαρξ θα περιγράψει ως κεφάλαιο. Οι οικονομολόγοι υποστηρίζουν ότι στον Σμιθ υπάρχουν δύο θεωρίες της αξίας ή, αν θέλετε, μία που είναι αμφίσημη. Από τη μία, υποστηρίζει ότι το ενοίκιο της γης και το κέρδος είναι δύο πηγές εισοδήματος που αφαιρούνται από την εργασία του εργάτη. Με άλλα λόγια, ο γαιοκτήμονας και ο καπιταλιστής υφαρπάζουν μέρος της εργασίας του εργάτη. Στον Σμιθ συναντάμε το γνωστό σχήμα των τριών τάξεων: των γαιοκτημόνων, των καπιταλιστών και της εργατικής τάξης. Οι εργάτες, μας λέει στον Πλούτο των Εθνών, αναγκάζονται να συνασπίζονται προκειμένω να διεκδικούν πιο υψηλούς μισθούς και οι εργοδότες να συνασπίζονται και αυτοί για να κρατάνε τους μισθούς πιο χαμηλά. Μάλιστα τα αφεντικά, γράφει, βρίσκονται σε μια σιωπηρή συμφωνία μεταξύ τους.Από την άλλη, στο ίδιο έργο, βρίσκουμε την άποψη ότι και οι τρεις τάξεις συντελούν στην αύξηση του πλούτου και ότι τα κέρδη τους δεν έρχονται σε σύγκρουση αναμεταξύ τους, εφόσον είναι τρεις ανεξάρτητες μεταξύ τους πηγές εισοδήματος. Ο Μαρξ αυτό θα το ονομάσει τριαδική φόρμουλα. Οι γαιοκτήμονες έτσι παίρνουν ενοίκιο, οι καπιταλιστές το κέρδος (profit) και ο εργάτης τον μισθό του. Είναι σαφές ότι ο Σμιθ διαθέτει δύο αντιφατικές θεωρίες για την αξία, μία εργασιακή και μια άλλη που αντιλαμβάνεται το ενοίκιο, τους μισθούς και το κέρδος ως ανεξάρτητα μέρη της αξίας του εμπορεύματος. Η δεύτερη είναι εκείνη που τελικά κυριαρχεί.

Επικήδειες τιμές: Μια ιστορία του Danilo Kiš για τον αναρχικό Μπαντούρα και την πουτάνα Μαριέττα

Η ιστορία διαδραματίζεται το 1923 ή ’24. Νομίζω στο Αμβούργο. Είναι η εποχή της οικονομικής κρίσης και των ραγδαίων υποτιμήσεων: ένας λιμενεργάτης βγάζει μεροκάματο δεκαεφτά δισεκατομμύρια μάρκα και οι καλές πόρνες για τις υπηρεσίες τους ζητάνε τα τριπλάσια. (Οι ναύτες στο λιμάνι του Αμβούργου τα «ψιλά» τους τα φυλάνε σε χάρτινες κούτες κάτω από τη μασχάλη.)
Σε ένα ροζ δωματιάκι της περιοχής του λιμανιού πέθανε ξαφνικά, από πνευμονία, μια πόρνη με το όνομα Μαριέττα. Ο Ουκρανός Μπαντούρα, ναύτης και επαναστάτης, ισχυριζόταν ότι «την έκαψε ο έρωτας». Του ήταν αδύνατο να συσχετίσει το θεϊκό της σώμα με κάτι τόσο κοινότοπο σαν την πνευμονία, που επιπλέον είναι «αστική ασθένεια». «Σαν να κάηκε στην πυρά». Έλεγε. Μολονότι είχαν περάσει σχεδόν πέντε χρόνια από το γεγονός, η φωνή του Μπαντούρα, ακόμα και τώρα, καθώς μιλούσε γι’ αυτό, ακουγόταν βραχνή και έτρεμε, σαν να τον έπνιγε ο βήχας. Δεν έφταιγε μόνο το αλκοόλ, αν και, κακά τα ψέματα, ο Μπαντούρα εκείνο τον καιρό ήταν ήδη ερείπιο, διωγμένος από τους δικούς του, και θύμιζε ένα μεγάλο σκουριασμένο καράβι που σαπίζει, αραγμένο, στα ρηχά.

«Πίστεψέ με», μουγκρίζει ο Μπαντούρα, «καμιά πουτάνα σε όλο τον κόσμο δεν θρηνήθηκε πιο ειλικρινά… Καμιά δεν κηδεύτηκε με μεγαλύτερες τιμές».

Για την κηδεία της Μαριέττας ερημώθηκαν τα παρτέρια των δημοτικών θερμοκηπίων και λεηλατήθηκαν οι κήποι των εξοχικών επαύλεων, τα σκυλιά γάβγιζαν όλη τη νύχτα, οι μολοσσοί και τα λυκόσκυλα ούρλιαζαν, προσπαθώντας να σπάσουν τα περιλαίμια τους που θυμίζουν ακάνθινο στεφάνι^. Οι χαλκάδες των βαριών αλυσίδων σύρονταν στα τεντωμένα ατσάλινα σύρματα, λες και χτυπούσαν οι αλυσίδες όλων των σκλάβων της ιστορίας, αλλά και κανείς δεν υποψιάστηκε, ούτε καν οι ταλαίπωροι γερο-κηπουροί, που τα πονεμένα κόκαλά τους έκρυβαν ένα ιστορικό αρρώστιας μακρύ σαν την ιστορία του προλεταριάτου, κανείς δεν υποψιάστηκε, λοιπόν, ότι εκείνη τη νύχτα είχε ξεσπάσει μια μικρή, ιδιαίτερη επανάσταση: οι ναυτικοί από το λιμάνι του Αμβούργου κατέλαβαν αιφνιδιαστικά τις ενορίες των πλουσίων και αυτά τα παιδιά των προλεταρίων από τη Χάβρη, τη Μασσαλία, την Αμβέρσα, κάτω από τα φτερά της νύχτας έσφαξαν τις γλαδιόλες, θερίζοντας σύρριζα τα κοτσάνια με κοφτερούς ναυτικούς σουγιάδες, και τσαλαπάτησαν με τις ξεχαρβαλωμένες αρβύλες τους όλη τη μικρότερη βλάστηση που δεν άξιζε μαχαίρι. Εκείνη τη νύχτα τα πάρκα και οι κήποι «καταπατήθηκαν βάρβαρα» και δεν γλίτωσε ούτε το Δημοτικό Άλσος, ούτε το Πάρκο του Δημαρχείου, «δυο βήματα από την αστυνομία». «Η βάρβαρη αυτή πράξη», έγραφαν οι εφημερίδες, «οφείλεται αναμφίβολα σε άτομα με αναρχικές τάσεις και αδίστακτους λαθρεμπόρους λουλουδιών».

Στο τάφο της Μαριέττας μεταφέρθηκαν ολόκληρες τριανταφυλλιές, άσπρες και κόκκινες, καθώς επίσης πευκόκλαδα με νωπές μαχαιριές, τουλίπες και χρυσάνθεμα, πυράκανθοι, γαλανές ορτανσίες, παρακμιακές ίριδες, αυτά τα έκφυλα λουλούδια της μπελ επόκ, υάκινθοι και πολύτιμες μαύρες τουλίπες, νυχτολούλουδα, νεκρικοί κέρινοι κρίνοι, το άνθος της αγνότητας και της πρώτης Μετάληψης, μενεξεδένιες πασχαλιές που αποπνέουν σήψη, κακόμοιρες ορτανσίες και αποκρουστικές γλαδιόλες (αυτές ήταν οι περισσότερες), χλομές και ροζέ, άγιες, αγγελικές γλαδιόλες, φορτισμένες με όλο το μυστικισμό του ρόδου και του ξίφους, και όλα αυτά στον αστερισμό του σάπιου πλούτου, στον αστερισμό της ψυχρής πολυτέλειας των επαύλεων, γλαδιόλες θανάσιμα πληθωρικές, ποτισμένες με τον ιδρώτα των ταλαίπωρων γερο-κηπουρών, με τα σιντριβάνια των ποτιστηριών, με την τεχνητή βροχή των αρτεσιανών φρεάτων, ούτως ώστε να προστατεύεται απ τις δυσμενείς καιρικές συνθήκες η νοσηρή άνθηση αυτών των στείρων λουλουδιών που δεν έχουν καμιά μυρωδιά, ούτε καν ψαρίλας, παρά την εκπληκτική τους μορφή με τις αρθρώσεις σαν δαγκάνες αστακού, παρά τις κέρινες καμπύλες των πετάλων και την απατηλή αιχμηρότητα των μπουμπουκιών- όλη αυτή η τερατώδης αφθονία δεν ήταν ικανή να βγάλει το παραμικρό ίχνος ευωδιάς, ούτε καν όσο μια άγρια βιολέτα. Ως κορώνα σε αυτό το πολύχρωμο φυτικό πυροτέχνημα έστεκαν κλαδιά μανόλιας, λάφυρα από τον Βοτανικό Κήπο, φουντωτά κλαδιά με σαρκώδη φύλλα και σε κάθε κλαδί από ένα μεγάλο άσπρο λουλούδι, σαν τους μεταξωτούς φιόγκους στα μαλλιά των «κοριτσιών από σπίτι» που ο kamerad Μπαντούρα παρομοίαζε (υπερβάλλοντας , ως συνήθως) με τις πουτάνες του λιμανιού. Προς το παρόν άθικτα έμεναν τα νεκροταφεία, γιατί ο Μπαντούρα στην έκκληση του «σε όλους τους ναύτες, σε όλους τους λιμενεργάτες, σε όλους που την αγάπησαν», απαίτησε αποκλειστικά ζωντανό λουλούδι και, προφανώς υπό το κράτος κάποιας, θα λέγαμε, μυστικιστικής έμπνευσης, ρητά απαγόρευσε να βεβηλωθούν οι τάφοι. Πιστεύω ότι μπορώ να αναπαραστήσω, έστω κατά προσέγγιση, τη ροή των σκέψεων του: «Το θάνατο δεν μπορείς να τον ξεγελάσεις^. Το λουλούδι έχει μια σαφή διαλεκτική πορεία και ένα βιολογικό κύκλο όπως και ο άνθρωπος: από την άνθηση μέχρι τη διάλυση^. Οι προλετάριοι δικαιούνται τις ίδιες επικήδειες τιμές με τα αφεντικά^. Οι πουτάνες είναι προϊόν ταξικών διακρίσεων^. οι πουτάνες (άρα) αξίζουν τα ίδια λουλούδια με τις δεσποινίδες από σπίτι». Κ.ο.κ.

Η σιωπηλή πομπή με επικεφαλής τον Μπαντούρα, μόλις έφτασε στα εργατικά προάστια, ύψωσε αμέσως τις κόκκινες και τις μαύρες σημαίες, και αυτές ανοίχτηκαν στον αέρα, πλατάγισαν σαν κακός οιωνός, το κόκκινο της φωτιάς και το μαύρο της νύχτας- σύμβολα με έντονες κοινωνικές αναφορές, παρόλο που τόσο θυμίζουν τη γλώσσα των λουλουδιών.

Πόσα ράμματα χωράνε σε ένα παιδικό πρόσωπο;…

Της Αντας Ψαρρά, από τη σημερινή «Εφημερίδα των Συντακτών»

Η ιστορία ενός 14χρονου Αφγανού, που είχε έρθει με τη μητέρα του στην Ελλάδα για μια καλύτερη ζωή, θέλησε να φύγει για την Ελβετία όπου ζει ο αδελφός του, αλλά τον πρόλαβε ένα τάγμα εφόδου για να…
του χαρακώσει τη ζωή.

Τριάντα ράμματα σε ένα παιδικό πρόσωπο, αποτέλεσμα τυφλής ρατσιστικής βίας. Ενα δεκατετράχρονο παιδί που δεν έκανε τίποτα, που απλά υπάρχει, εισέπραξε την άγρια ναζιστική τιμωρία ενός ακόμη τάγματος εφόδου.

Είχε έρθει στην Ελλάδα με τη μητέρα του και το όνειρο να φύγει μακριά από τη φρίκη. Ο μικρός Αφγανός ετοιμαζόταν να πάει με τη μητέρα του στην Ελβετία, όπου βρίσκεται και ο αδελφός του. Μια και η νομιμότητα δεν επιτρέπει τέτοια όνειρα σε ένα παιδί του Τρίτου Κόσμου, η μόνη γνωστή οδός είναι η επί πληρωμή διασφάλιση μια πολυπόθητης θέσης σε ένα αεροπλάνο.

Ο μικρός είχε χωριστεί από τη μητέρα, μια και ο οργανωτής της διαφυγής τούς είχε βάλει σε ξεχωριστά γκρουπ, για προφανείς λόγους. Το γκρουπ της μητέρας επιβιβάστηκε κι έφυγε, ενώ η ίδια ήταν σίγουρη ότι ο μικρός είχε ήδη επιβιβαστεί νωρίτερα. Τελικά, για -πολλοστή φορά- κακή του τύχη συνελήφθη στο αεροδρόμιο κι αφού παρέμεινε για 20 λεπτά στο αστυνομικό τμήμα τον άφησαν, και αυτός πήρε το μετρό για να φύγει. Επέστρεψε στο σπίτι που έμενε με τη μητέρα του και με άλλες οικογένειες Αφγανών προσφύγων στην Αθήνα.

Αφησαν δηλαδή ένα δεκατετράχρονο παιδί έτσι απροστάτευτο χωρίς να ενδιαφερθεί κανείς για το πού θα πάει και πώς χωρίστηκε από τους δικούς του. Ο μικρός προσπαθούσε να βρει μια άκρη και γυρνώντας με το μετρό το απόγευμα της προηγούμενης Δευτέρας, στις 5.30, κατέβηκε στον σταθμό της πλατείας Αττικής. Κάποια στιγμή κατάλαβε ότι κάποιοι τον ακολουθούσαν και ξαφνικά ένιωσε ένα χτύπημα στον ώμο. Γύρισε και είδε τρεις νέους άντρες με μαύρα ρούχα.

«Οι μπλούζες τους είχαν ένα σήμα με δύο δάφνινα δεντράκια που κάτω ενώνονταν και μέσα είχαν ένα άλλο σχήμα» περιέγραψε ο μικρός. Τον ρώτησαν στα ελληνικά από πού είναι και του ζήτησαν τα χαρτιά του και μόλις εκείνος είπε Αφγανιστάν τον κλότσησε ο ένας και έπεσε κάτω. Του έσπασαν ένα μπουκάλι μπίρας στο πρόσωπο και τον χαράκωσαν. Ο μικρός αιμόφυρτος λιποθύμησε και ένας περαστικός τον πήγε στο νοσοκομείο. Εκεί τον έραψαν, του έδωσαν μια συνταγή για φάρμακα και τον άφησαν να φύγει.

Οι φράουλες ανήκουν σε αυτόν που τις μαζεύει.

Η φράουλα είναι ένα από τα κατεξοχήν προϊόντα που οι οικονομολόγοι ονομάζουν, εντάσεως εργασίας. Με απλά λόγια για το μεγαλύτερο μέρος του κόστους παραγωγής της, ευθύνεται η εργασία που χρειάζεται.

Είναι επίσης ένα ευπαθές προϊόν με πολύ μικρή σεζόν και πολύ συγκεκριμένες κλιματικές προτιμήσεις. Για την ακρίβεια αγαπά τα ηπειρωτικά κλίματα ελαφρώς πιο βόρια της ελλάδας. Και τότε γιατί σκατά η ελλάδα και η ισπανία εξάγουν φράουλες? Μα γιατί βάση του συνθήματος όλα τα φρούτα όλες τις εποχές, η σεζόν της φράουλας στην ελλάδα έρχεται νωρίτερα από τη σεζόν της πραγματικής φράουλας. Α ναι ξέχασα να σας πω. Αν είστε από τη βόρια ελλάδα ή αν έχετε φάει φράουλες της κεντρικής ευρώπης στην εποχή τους, θα ξέρετε ήδη πως η φράουλα μανωλάδας έχει τόση σχέση με φράουλα, όσο η ντομάτα ολλανδίας έχει σχέση με ντομάτα.

Αλλά αυτό δεν ενδιαφέρει τα σουπερμάρκετ που πολύ συγχύζονται όταν οι γραμμές τροφοδοσίας τους στερεύουν. Για τα σουπερμάρκετ, κάτι που μοιάζει με φράουλα και κάτι που μοιάζει με ντομάτα είναι αρκετά για να ικανοποιήσουν τη ζήτηση του καταναλωτή που εκεί που τσιμπάει την κρέμα γάλακτος, σκέφτεται ας πάρω κι ένα κεσεδάκι “φράουλες”.

Κάπως έτσι λοιπόν δημιουργήθηκε αυτή η καταπληκτική ευκαιρία, όπου οι μανωλαδιότες γίνανε μπίζνεσμεν και η -τρόπος του λέγειν- φράουλα μανωλάδας εξαγώγιμο προϊόν. Το μικρό πρόβλημα σε αυτή την καταπληκτική ιδέα ήταν φυσικά πως το γαμημένο φρουτάκι πρέπει να το ξετινάξεις στα φάρμακα για να επιβιώσει εκτός της γεωγραφικής του εντοπιότητας. Αλλά ποιος χέστηκε για τους καταναλωτές ας πρόσεχαν αυτό είναι ένα externality στα πλαίσια που τα όρια είναι κάτω από τα ανώτατα που θέτει η ΕΕ. Το δεύτερο προβληματάκι με το γαμημένο φρουτάκι είναι πως συνεχίζει να είναι προϊόν εντάσεως εργασίας και άρα για να είναι ανταγωνιστικό πρέπει κάποιος αράπης να το μαζέψει, είτε βρίσκεται στην ελλάδα, είτε στην ισπανία. Αλλά και ο αράπης είναι externality διότι δεν ψηφίζει και του κάνουμε τη χάρη και του δίνουμε δουλειά. Άρα όλα μια χαρά.

S Vs F

Φυσικά υπήρχαν πάντα κάποιοι τρελοί που δεν το θεωρούσαν μια χαρά. Αλλά ήταν κι αυτοί externality ή μια μικρή ασήμαντη ποσότητα. Κι όσο η μηχανή δούλευε καλά, κανείς δεν ενδιαφερόταν για μερικές δεκάδες χιλιάδες αράπηδες, είτε έχτιζαν ολυμπιακούς παρθενώνες, είτε μάζευαν φράουλες. Εδώ η ελληνική κοινωνία δεν ενδιαφερόταν για το αίμα της, για τους αράπηδες θα ενδιαφέρεται? Άρα μαύρα τα μαντάτα?

Εντελώς. Με μια μικρή αλλά όχι ασήμαντη διαφορά. Ότι εδώ και πέντε χρόνια ζούμε σε μια άλλη κατάσταση. Μια κατάσταση που μοιάζει με την παραπάνω αλλά είναι δραματικά διαφορετική. Είναι η περίοδος που το σκατό χτύπησε στον ανεμιστήρα όπως πολύ περιγραφικά λένε οι αμερικάνοι. Και η κακή η μοίρα του έλληνα, έφερε μέρος των τρελών που δεν θεωρούσαν την εκμετάλλευση των αραπάδων μια χαρά, να είναι αξιωματική αντιπολίτευση. Στην πραγματικότητα να είναι η επόμενη σίγουρη κυβέρνηση της χώρας.

ΠΑΤΡΙΔΕΣ ΔΕΝ ΑΝΑΣΤΑΙΝΟΝΤΑΙ ΟΥΤΕ ΜΕ ΠΡΟΘΥΜΕΣ ΠΟΥΤ@ΝΕΣ, ΟΥΤΕ ΜΕ ΚΑΚΟΜΟΙΡΟΥΣ ΖΗΤΙΑΝΟΥΣ.

Το 54% ανεργία στους νέους είναι το μεγάλο πρόβλημα ή για να το θέσουμε καλύτερα “είναι η εκπαίδευση για δουλεία” σε παιδιά που θα ζήσουν και θα πρέπει να δουλεύουν στα χωράφια των νέων φεδουδαρχών. Ο μισθός των διακοσίων ή τριακοσίων ευρώ, δεν είναι λύση λιτότητας στην οικονομία του κράτους. Είναι το όριο συνειδητοποίησης πως αυτά που ξέρατε τελείωσαν. 

Πόσες φορές δεν ακούσαμε μετά τα γεγονότα στη Μανωλάδα τη φράση “γιατί δεν πήγαιναν ελληνόπουλα να δουλέψουν εκεί”, πόσες αναλύσεις για το γεγονός πως οι μετανάστες κάνουν τις βρωμοδουλειές ενώ τα ελληνόπουλα απαξιούν να δουλέψουν σε τέτοιες συνθήκες.  Κι αυτό ειπωμένο με μια δόση μπράβο για τους μετανάστες που μπορούν και κερδίζουν το ψωμί τους με τόσο άθλιες συνθήκες, ενώ τα ελληνόπουλα είναι μαμμόθρεφτα.

Σοβαροί άνθρωποι, γονείς, εκπαιδευτικοί αρχίζουν κι αναρωτιούνται μέσα στα πλαίσια αυτής της αισχρής και παρανοϊκής σκέψης. Αρχίζουν και θεωρούν έντιμο και σοβαρό ένα παιδί που θα δεχτεί να δουλεύει με τρία κατοστάρικα, χωρίς, ασφάλεια, σε συνθήκες εκβιασμού και δουλείας για να φέρνει ένα κομμάτι ψωμί στο σπίτι. Η κοινωνία συνηθίζει να επιβραβεύει τα παιδιά που έχουν κρεμάσει τα πτυχία τους στο τοίχο και βγάζουν κάλους από την ορθοστασία με το δίσκο στο χέρι, ζυμώνοντας πίτσες, πουλώντας φυλλάδια στο δρόμο, καθαρίζοντας τουαλέτες, και σύντομα μαζεύοντας φράουλες κι αίμα, για ένα μεροκάματο που δεν φτάνει ούτε για τα απολύτως απαραίτητα για μια ελάχιστη αξιοπρεπή διαβίωση.

Τα όνειρα των νέων επιβάλλεται να μετατραπούν σιγά σιγά σε “ανάγκη επιβίωσης” κι όχι σε στόχους που να συμβαδίζουν με τα ταλέντα τους, την ικανότητά τους σε κάποιο τομέα που αγαπούν, στη προοπτική να εργαστούν για να ζήσουν καλύτερα και να κάνουν οικογένεια, αλλά στη προοπτική του να μην πεθάνουν από τη πείνα ή να βρεθούν άστεγοι σε κάποια σκαλιά. Η αποδοχή αυτής της αθλιότητας ονομάζεται σοβαρότητα κι ευθύνη.

Δεν υπάρχει στον ορίζοντα σαν στόχος η ανάπτυξη τομέων που είχαν μείνει πίσω από μια σχιζοφρενική πολιτική. Αυτά είναι μπούρδες. Δεν υπάρχει στόχος να γεμίσουν τα χωράφια με νέους αγρότες εκπαιδευμένους, που θα βγάζουν κοπιάζοντας όπως κοπιαστική είναι δουλειά να δουλεύεις τη γη, αλλά μ΄ενα γερό μεροκάματο και προοπτική να πάρεις τη δική σου γη και να γίνεις πχ μικροπαραγωγός. Δεν υπάρχει σαν στόχος να γεμίσουν νέα εργοστάσια που ανοίξουν με γερούς  εργάτες με γερά μεροκάματα,  επιδόματα, μια σύνταξη νωρίτερα λόγο βαριάς και ανθυγιεινής εργασίας. Δεν υπάρχουν στόχοι να ανθίσει το επάγγελμα του τεχνίτη, του βιοτέχνη, κλπ.

Ο στόχος είναι στα υπάρχοντα κι αυτά που θα ξεπουληθούν σε διεθνείς κολοσσούς, στις πολυθενικές, στα εργοστάσια που θα ανήκουν σε μεγάλες ξένες βιομηχανίες, στα λιμάνια και τα αεροδρόμια που θα ανήκουν σε ξένους επενδυτές, στα σούπερ μαρκετ, στις αλυσίδες, στα τουριστικά θέρετρα, οι νέοι να έχουν εκπαιδευτεί να εργάζονται όπως οι λαθρομετανάστες της Μανωλάδας.

Ο ίδιος ο γονιός μέσα στην απόγνωση της νέας φτώχειας, της ανεργίας, των δανείων που τρέχουν, των χρεών σε δημόσια ταμεία και σε τράπεζες, ΑΠΟΔΕΧΕΤΑΙ το παιδί του να γίνει δούλος. Χωρίς να κουνάει τσίνορο. Χωρίς να υπάρχει καν η πολυτέλεια να το αποτρέψει από αυτή τη κατάντια. Φυσικά και καμιά δουλειά δεν είναι ντροπή. Αρκεί να πιάνουν τα χέρια σου, να βαστάει το σώμα σου, να είσαι έτοιμος να κουραστείς, να ιδρώσεις, να αγωνιστείς για τη ζωή σου. Αλλά αν όλα αυτά τα κάνεις για να εισπράξεις ένα ξεφτιλισμένο χαρτζιλίκι που θα σου δώσει τη δυνατότητα να ζεις με άλλους πέντε σε μια τρύπα, ή να κοιμάσαι στο χωράφι ή στα σκαλιά μιας πλατείας, και όλος σου ο κόπος να πηγαίνει για να φοράς ένα τρύπιο παπούτσι και να κινδυνεύεις από αρρώστιες, με τη ζωή σου να κονταίνει όλο και πιο γρήγορα τότε δεν είσαι σοβαρός,  είσαι ή μ@λάκας ή δούλος.

Πέντε ελληνικά πανεπιστήμια στα 200 κορυφαία (οι αξίες δεν κρύβονται όσο και να τις σπιλώνεται)

Ανάμεσα στα 200 κορυφαία πανεπιστήμια στον κόσμο, συγκαταλέγονται πέντε ελληνικά πανεπιστημιακά ιδρύματα, βάσει τους Διεθνούς Πίνακα Κατάταξης Πανεπιστημίων ανά Ειδικότητα 2013 της QS.

Στους πίνακες περιλαμβάνονται τα 200 κορυφαία πανεπιστήμια στον κόσμο για 30 κλάδους, συμπεριλαμβανομένων και ειδικοτήτων όπως η οικονομία, τα μαθηματικά, η φυσική, το δίκαιο και η ιστορία.

Το Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης καταλαμβάνει σημαντικές θέσεις στις κατατάξεις ανάμεσα στα κορυφαία 200 και σε 10 ειδικότητες.
Το Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο κατέχει την υψηλότερη θέση –ανάμεσα στα άλλα ελληνικά πανεπιστήμια- στην ειδικότητα των πολιτικών μηχανικών, καθώς κατατάσσεται στην 25η θέση.
Το Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών, το Πανεπιστήμιο Πατρών και το Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών έχουν υψηλή κατάταξη σε τουλάχιστον μία από τις ειδικότητες.
Για τους Διεθνείς Πίνακες Κατάταξης Πανεπιστημίων της QS 2013 αξιολογήθηκαν 2.858 πανεπιστήμια και  κατατάχθηκαν 678 στο σύνολο.

Πηγή: naftemporiki.gr

Το άλλο μείγμα διαχείρισης [1938-39]

Τον Ιανουάριο τού 1939, ξεχνώντας τις αποπληθωριστικές υποδείξεις όσων στο παρελθόν έκρουαν τον κώδωνα τού κινδύνου για τις κρατικές σπατάλες, [ο Ροζέ Ομπουέν, εκπρόσωπος τής Τράπεζας τής Γαλλίας στην BIS] εξέφρασε αναλυτικότερα την πρόθεσή του να διορθώσει «τα γαλλικά σφάλματα λαμβάνοντας ως γνώμονα τη γερμανική οικονομική εμπειρία», με άλλα λόγια, «την πολιτική τού Σαχτ», που είχε ως θεμέλιο την «εσκεμμένη πιστωτική επέκταση, […] που, αν και ανορθόδοξη, δεν [έπαυε] να είναι σταθμισμένη και πλήρως ελεγχόμενη». Στο οχτασέλιδό σημείωμά του, η ενότητα που αφορούσε «τα αδύναμα σημεία τού γερμανικού συστήματος» κάλυπτε μία μόλις σελίδα· οι υπόλοιπες αφιερώνονταν στον εγκωμιασμό τής πολιτικής τής σύνθλιψης των μισθών: «[π]ροκειμένου αυτή η προφανώς τολμηρή πολιτική να εξακολουθήσει να παράγει πρακτικά αποτελέσματα και, κυρίως, προκειμένου να αποσοβηθεί ο κίνδυνος ενός ανεξέλεγκτου νομισματικού πληθωρισμού, ελήφθησαν λεπτομερέστατα και δραστικότατα μέτρα προφύλαξης», όπως, για παράδειγμα: «—μια δρακόντεια πολιτική σταθερότητας των τιμών που ως ακρογωνιαίους λίθους έχει όχι μόνο την απαρέγκλιτη εφαρμογή των αυστηρότατων μέτρων ελέγχου των τιμών, αλλά και την απόλυτη σταθερότητα των ωρομίσθιων αμοιβών και τησυστηματική συμπίεση τής “αγοραστικής δύναμης” όσον αφορά τα καταναλωτικά αγαθά. Εφόσον, δε, κρίνεται αναγκαίο, περιορίζεται απευθείας η κατανάλωση (επιβολή δελτίου σε ορισμένα προϊόντα). —Λαμβάνεται ιδιαίτερη μέριμνα για τη διατήρηση τής επιχειρησιακής κερδοφορίας ή και τησημαντική διεύρυνση των περιθωρίων κέρδους των μεγάλων εταιρειών, για τις οποίες μάλιστα προβλέπεται απαγόρευση διανομής μερίσματος, προκειμένου να εξασφαλιστούν κονδύλια για τη χρηματοδότηση δημοσίων επενδύσεων μέσω δανεισμού και φορολόγησης. — Εντατικοποίηση τής δημοσιονομικής προσπάθειας μέσω τής χρησιμοποίησης «εθελοντικών» μισθολογικών εισφορών,[*] κ.λπ. «σοβιετικού» τύπου [πολιτική, βεβαίως, που ουδέποτε βρήκε απήχηση στην Τράπεζα τής Γαλλίας]. — Ιδιαίτερη μέριμνα λαμβάνεται και για την υποστήριξη και ενθάρρυνση τής εθελοντικής αποταμίευσης: διατήρηση των επιτοκίων σε αρκετά ικανοποιητικά επίπεδα, εσωτερική νομισματική σταθερότητα. — Ένταση των προσπαθειών στον τομέα τής εργασίας, δεδομένου τού ότι η επιμήκυνση τού χρόνου εργασίας αποτελεί το μόνο μέσο για τη διατήρηση τού επιπέδου διαβίωσης των εργατών.»[64]

Απο πέρσι τρώνε ένα δις φέσι πάνω κάτω τον μήνα στο κεφάλι και μυαλό δεν λένε να βάλουν . [με τέτοιους μαλάκες έχουμε να κάνουμε]

Άλλα 862 εκατ. ευρώ έβαλαν το Μάρτιο «φέσι» φορολογούμενοι στις εφορίες.  Αυτό προκύπτει από τα στοιχεία για την παρακολούθηση της φορολογικής διοίκησης που δίνει στη δημοσιότητα το υπουργείο Οικονομικών. Παράλληλα, από τα ίδια στοιχεία προκύπτει ότι εξακολουθεί ο 1 στους 4 φορολογούμενους να μην υποβάλει περιοδική δήλωση ΦΠΑ και να μην καταβάλει το σχετικό φόρο.

Ειδικότερα, με βάση τα στοιχεία:

– Το «νέο» ληξιπρόθεσμο χρέος προς τις εφορίες, αυτό δηλαδή που συσσωρεύτηκε εντός του 2013 διαμορφώθηκε το Μάρτιο στα 2,178 δισ. ευρώ έναντι 1,316 δισ. ευρώ που

  ήταν τον Φεβρουάριο. Η αύξηση είναι της τάξης των 862 εκατ. ευρώ. Σύμφωνα με πληροφορίες, τα ποσά αυτά αφορούν κυρίως φόρος προστιθέμενης αξίας αλλά και μη απόδοση φόρου μισθωτών υπηρεσιών.

– Το σύνολο των ληξιπρόθεσμων χρεών προς το δημόσιο ανήλθε το Μάρτιο στα 55,103 δισ. ευρώ έναντι 55,307 δισ. ευρώ που ήταν τον Φεβρουάριο. Η μείωση οφείλεται κατά κύριο λόγο στην είσπραξη περίπου 170 εκατ. ευρώ από χρέος των φορολογούμενων που είχε συσσωρευτεί έως το 2012.

– Περίπου το 24% των υπόχρεων σε δήλωση ΦΠΑ δεν την υπέβαλαν.

– Το πρώτο τρίμηνο του έτους οι ελεγκτικές υπηρεσίες του υπουργείου Οικονομικών υπέβαλαν 2.378 μηνυτήριες αναφορές για αδικήματα φοροδιαφυγής, ενώ υποβλήθηκαν στην αρχή καταπολέμησης ξεπλύματος μαύρου χρήματος 1.446 αναφορές που αφορούν σε συναλλαγές που πιθανόν να υποκρύπτουν ξέπλυμα.

Να το ¨¨ισοφαρίσετ娨( που λέει και τσιπρας) με το πρωτογενές πλεόνασμα , γελοίοι!!!!

Γερμανία: Αύξηση του δημόσιου χρέους στα 2,166 τρισεκατομμύρια ευρώ,ο λόγος χρέους προς ΑΕΠ αυξήθηκε στο 81,9%.

Στον δανεισμό προς τα κράτη-μέλη της ευρωζώνης που αντιμετωπίζουν κρίσεις χρέους αποδίδεται η αύξηση των χρηματοοικονομικών υποχρεώσεων της Γερμανίας σε επίπεδο που αποτελεί ιστορικό υψηλό, στα 2,166 τρισεκατομμύρια ευρώ στα τέλη του 2012, σύμφωνα με τα στοιχεία που έδωσε στην δημοσιότητα χθες η Μπούντεσμπανκ, το γερμανικό κεντρικό πιστωτικό ίδρυμα.

Το 2011, το γερμανικό χρέος είχε φθάσει τα 2,085 τρισ. ευρώ. Το 2012, η Γερμανία συνεισέφερε 36 δισ. ευρώ στον Ευρωπαϊκό Ταμείο Χρηματοοικονομικής Σταθερότητας (ΕΤΧΣ) και 9 δισ. στον διάδοχό του Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Σταθερότητας (ΕΜΣ), αυξάνοντας σε 65 δισ. τη συνολική συνεισφορά της χώρας στους λεγόμενους μηχανισμούς «διάσωσης» του ευρώ από το 2008.

Η Γερμανία υπήρξε η κύρια πηγή χρηματοδότησης στα δανειακά προγράμματα χρηματοοικονομικής στήριξης κατά την διάρκεια της κρίσης. Η κυβέρνηση της χώρας χρειάζεται να δανείζεται από τις αγορές για να εξασφαλίζει τα προς δανεισμό κεφάλαια, τα οποία ξεπερνούν μακράν κάθε ενδεχόμενο πλεόνασμα χάρη σε φορολογικά έσοδα. Αλλά η Γερμανία χαίρει προνομιακά χαμηλών επιτοκίων χάρη στη σταθερά καλή αξιολόγηση του αξιόχρεου.

Σπάει ο «ενάρετος κύκλος» της Τουρκίας.

Η μεγέθυνση του ΑΕΠ της Τουρκίας προσγειώθηκε στο 2,2% το 2012 , έναντι 8,8% το 2011 και 9,2% το 2010. Το αποτέλεσμα ήταν λίγο χειρότερο του αναμενομένου από τους διεθνείς οργανισμούς, οι οποίοι εκτιμούσαν ότι η μεγέθυνση θα κυμαινόταν μεταξύ του 2,3% και του 2,6%.

Το χειρότερο αποτέλεσμα οφείλεται στο ότι το τέταρτο εξάμηνο του 2012 η μεγέθυνση προσγειώθηκε στο 1,4%. Το γεγονός αυτό θα πρέπει ίσως να οδηγήσει σε αναθεώρηση προς το χειρότερο τις εκτιμήσεις για το 2013, οι οποίες κυμαίνονται από 3,2% έως 3,6%. Πάντως, φαίνεται ότι ο «ενάρετος κύκλος μεγέθυνσης» της τουρκικής οικονομίας αρχίζει να παρουσιάζει προβλήματα, τα οποία γίνονται αντιληπτά διά γυμνού οφθαλμού.

Σύμφωνα με τα στοιχεία της Turkish Statistical Institute, οι συνιστώσες του ΑΕΠ παρουσίασαν την παρακάτω εικόνα, η οποία εξηγεί τις εξελίξεις:

* Η κατανάλωση των νοικοκυριών μειώθηκε 0,5% το 2012 σε σχέση με το έτος 2011, όταν είχε αυξηθεί κατά 5,3% σε σχέση με το 2010.

* Οι δημόσιες δαπάνες ουσιαστικά παρέμειναν αμετάβλητες, παρουσιάζοντας αύξηση 0,5% το 2012 έναντι αύξησης 0,6% το 2011.

* Οι επενδύσεις του ιδιωτικού τομέα παρουσίασαν μείωση 1% το 2012, έναντι αύξησης 4,4% το 2011.

* Αντίστοιχα, οι δημόσιες επενδύσεις παρουσίασαν μείωση 0,1% το 2012, έναντι αύξησης 0,3% το 2011.

* Ο εξωτερικός τομέας παρουσίασε αύξηση 4,1% έναντι μείωσης 1,1% το 2011.

Η αύξηση της συνεισφοράς του εξωτερικού τομέα αποτελεί αντίστροφη συνάρτηση της ιδιωτικής κατανάλωσης. Προέρχεται κατά περίπου 60% από τη μείωση των εισαγωγών και κατά 40% από τη μεταβολή των εξαγωγών. Αυτό συνάγεται από το ότι η παρατηρούμενη, το 2012, μείωση 3,5% του ελλείμματος του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών προέρχεται περίπου κατά 1,5% από τη μείωση των επενδύσεων και 2% από την αύξηση των αποταμιεύσεων. 

Η ΑΚΡΟΔΕΞΙΑ, ΤΟ INDYMEDIA ΚΑΙ Η ΛΟΓΟΚΡΙΣΙΑ

Το άλλο πανεπιστημιακό άσυλο

 

Τριανταπέντε χρόνια συμπληρώθηκαν από την πτώση της δικτατορίας και οι νοσταλγοί της δεν παύουν να μηχανεύονται τρόπους για τη συρρίκνωση της δημοκρατίας. Αυτή τη φορά στόχος είναι η ελεύθερη διακίνηση ιδεών μέσα στα Πανεπιστήμια.

Το καλοκαίρι είναι κατά κανόνα μια περίοδος ύφεσης των φοιτητικών κινητοποιήσεων και, κατ’ επέκταση, της δημόσιας συζήτησης για το πανεπιστημιακό άσυλο. Χάρη στην πρόσφατη εκλογική «επιτυχία» της ακροδεξιάς, η φετινή περίοδος των διακοπών φαίνεται όμως πως θ’ αποτελέσει τελικά εξαίρεση.

Τούτη τη φορά, ωστόσο, η συζήτηση περί ασύλου δεν προκαλείται από τη μετατροπή των πανεπιστημιακών χώρων σε καταφύγιο (ή ορμητήριο) διαδηλωτών που συγκρούονται με την αστυνομία. Αντικείμενό της αποτελεί, αντίθετα, η προσπάθεια επανοριοθέτησης του σκληρού πυρήνα του ασύλου, που μέχρι σήμερα θεωρούνταν δεδομένος ακόμη κι από τους υποστηρικτές της ανενόχλητης εισόδου των ΜΑΤ στα ΑΕΙ: της προσφυγής στους πανεπιστημιακούς χώρους για την απόλυτη προστασία της ελευθερίας του λόγου κι ακύρωση κάθε απόπειρας ποινικοποίησης των αιρετικών απόψεων, αναλύσεων κι επεξεργασιών.

Αναφερόμαστε, φυσικά, στην εκστρατεία που βρίσκεται σε εξέλιξη τους τελευταίους μήνες για το κλείσιμο του γνωστού δικτυακού τόπου αντιπληροφόρησης Athens Indymedia, με πρώτο βήμα το αίτημα εκδίωξης του υπολογιστή που τον εξυπηρετεί (server) από το «άσυλο» του ΕΜΠ.

Το περασμένο Σάββατο περιγράψαμε συνοπτικά την κοινοβουλευτική πτυχή της καμπάνιας: τις διαδοχικές σχετικές ερωτήσεις του ΛΑΟΣ στη Βουλή και την ταχύτατη συμμόρφωση προς αυτές, τόσο του υφυπουργού Παιδείας Σπύρου Ταλιαδούρου όσο και του «ιδιωτικοποιημένου» ΟΤΕ. Με δεδομένη τη σοβαρότητα του ζητήματος και τα κρίσιμα πολιτικά διακυβεύματα, καλό είναι ωστόσο ν’ ασχοληθούμε κάπως αναλυτικότερα με την ουσία της υπόθεσης.

Από το Σιάτλ στο Πολυτεχνείο

Το Athens Indymedia αποτελεί τμήμα του ομώνυμου διεθνούς δικτύου αντιπληροφόρησης που πρωτοδημιουργήθηκε το Νοέμβριο του 1999 στο Σιάτλ, από ακτιβιστές του κινήματος ενάντια στη νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση, για τη μεταξύ τους ανταλλαγή απόψεων και πληροφοριών. Κάθε επιμέρους Indymedia λειτουργεί αυτόνομα, με αυτοτελή εσωτερική λειτουργία και δικό του πολιτικό προσανατολισμό (στο ευρύτερο συνήθως ρεύμα της ελευθεριακής αριστεράς).

Κοινό χαρακτηριστικό είναι η παράλληλη λειτουργία μιας συντακτικής ομάδας (που επιμελείται τη βασική δομή του σάιτ) και της ανεξέλεγκτης «συνεισφοράς» ειδήσεων, μεταφράσεων, φωτογραφιών, βίντεο, σχολίων κλπ από τους χρήστες, η ανωνυμία των οποίων είναι τεχνικά εξασφαλισμένη. Διακηρυγμένο στόχο αυτής της πολιτικής συνιστά η κατάργηση του διαχωρισμού μεταξύ «πομπού» και «δέκτη» της ενημέρωσης.

Οσο για την αντιπληροφόρηση, ως τέτοια χαρακτηρίζεται από το αθηναϊκό σάιτ η «διάδοση της πληροφορίας από την οπτική όλων εκείνων που αγωνίζονται, που η φωνή τους και οι διεκδικήσεις τους δεν πρόκειται ποτέ να ακουστούν από τα καθεστωτικά μέσα, μεταδίδοντας μια πραγματικότητα έτσι όπως την έχουν βιώσει μέσα από τους κοινωνικούς και πολιτικούς τους αγώνες».

To Athens Indymedia λειτούργησε για πρώτη φορά το Νοέμβριο του 2001, με πρωτοβουλία μιας εικοσαριάς ακτιβιστών της ριζοσπαστικής Αριστεράς και του αντιεξουσιαστικού χώρου που είχαν έρθει σε επαφή με την αντίστοιχη διεθνή πρακτική κατά τη διάρκεια των κινητοποιήσεων της Πράγας και της Γένοβα. Οπως όλες οι συλλογικότητες του χώρου, γνώρισε κι αυτό εσωτερικές τριβές και διασπάσεις, με σημαντικότερη αυτήν που οδήγησε το 2007 στη δημιουργία του παράλληλου δικτυακού τόπου Indy.gr.

Η απόδοση του εγχειρήματος υπήρξε μάλλον άνιση, σε άμεση κατά κανόνα συνάρτηση προς το εκάστοτε επίπεδο ανάπτυξης των κοινωνικών κινημάτων. Η μεγαλύτερη επιτυχία του Indymedia αφορά την παροχή άμεσης κι άπλετης ενημέρωσης γι’ αυτά τα ίδια κινήματα (εργατικό, αντιαυταρχικό, αντιρατσιστικό) και ιδίως για τις πτυχές τους που τα επίσημα ΜΜΕ συνήθως αγνοούν, συσκοτίζουν ή παραποιούν.

Πολύτιμη υπήρξε επίσης η πληροφόρηση για τη σκοτεινή πλευρά της δράσης των διωκτικών υπηρεσιών, από την καθημερινή αστυνομική βία (στα Εξάρχεια ή αλλού) ώς το «αντιτρομοκρατικό» καλοκαίρι του 2002 και το συνεχιζόμενο ανθρωποκυνηγητό κατά των «λαθρομεταναστών». Οι ακριβείς συνθήκες του φόνου του Αλέξη Γρηγορόπουλου μεταδόθηκαν π.χ. από το Indymedia κι όχι από τους ραδιοτηλεοπτικούς σταθμούς, που αρχικά αναπαρήγαγαν άκριτα την επίσημη αστυνομική εκδοχή περί «μαζικής επίθεσης αναρχικών» κατά των πιστολέρο αστυνομικών. Το ίδιο έγινε και με τις φωτογραφίες από τις συνθήκες κράτησης συλληφθέντων μεταναστών στην Ελασσόνα, αποκάλυψη που οδήγησε σε διαθεσιμότητα του διοικητή της τοπικής συνοριοφυλακής («Ε» 29.8.08).

Για τις απεργίες, τις διώξεις συνδικαλιστών και τις κινητοποιήσεις αλληλεγγύης, το Indymedia αποτελεί βασική πηγή πληροφοριών, όπως και το καθημερινό «ημερολόγιό» του για κάθε λογής εναλλακτικές πολιτικές, ενημερωτικές ή πολιτιστικές εκδηλώσεις που πραγματοποιούνται σε όλη τη χώρα. Στο επίπεδο της «κεντρικής» πολιτικής, εσωτερικής και διεθνούς, δεν διαφέρει αντίθετα από τα υπόλοιπα μπλογκ, καθώς περιορίζεται μοιραία στην αναπαραγωγή (και το σχολιασμό) ειδήσεων από τα «κανονικά» ΜΜΕ. Στο ίδιο επίπεδο κινούνται και οι «ηλεκτρονικές συζητήσεις» του, με αναπαραγωγή όλων των χαρακτηριστικών του είδους, θετικών (αμεσότητα) ή αρνητικών (ανωνυμογραφία – πλαστοπροσωπία).

«Το ΚΕΠΙΚ της αναρχίας»

Μια πρώτη εκστρατεία κατά του Athens Indymedia σημειώθηκε από τα ηλεκτρονικά ΜΜΕ το φθινόπωρο του 2002, στα πλαίσια της συντονισμένης «αντιτρομοκρατικής» καμπάνιας που συνόδευσε την εξάρθρωση της 17Ν. Η απόκλιση του σάιτ απ’ την υστερική τρομολαγνία των ημερών οδήγησε σε κραυγές για το κλείσιμό του, ιδίως μετά τη μαζική διαδήλωση της 1ης Οκτωβρίου.

Την ίδια ακριβώς περίοδο σημειώθηκε και η απόπειρα αστυνομικής «διείσδυσης» στις γραμμές του: υποκρινόμενος έναν άσχετο θαυμαστή που «ήθελε να προτείνει κάποιες ιδέες», ο επικεφαλής της δίωξης ηλεκτρονικού εγκλήματος της ΕΛΑΣ Μάνος Σφακιανάκης επιχείρησε να έρθει σε επαφή με τα μέλη της συντακτικής ομάδας. Δυστυχώς, ο (όχι και τόσο έμπειρος, τότε) αστυνομικός ξέχασε να «σβήσει» τα «ίχνη» της πραγματικής ταυτότητάς του απ’ τα ψευδώνυμα e-mail που έστειλε, οπότε τον πήραν είδηση κι έφαγε το αναμενόμενο διαδικτυακό «ξεφώνημα».

Σαπίλα:Στην Χαλκιδική οι “εκδρομείς δημοσιογράφοι” με την Eldorado Gold. Επίσης: Το ΔΝΤ «μαντρώνει» έλληνες δημοσιoγράφους για χλιδάτες διακοπές στη Νέα Υόρκη, πριν από το Πάσχα

Εκδρομή για δημοσιογράφους στις εγκαταστάσεις της στην Χαλκιδική και στην Σμύρνη διοργανώνει η Eldorado Gold.   Αυτή την στιγμή κάτοικοι της περιοχής που αντιδρούν στην επένδυση διαμαρτύρονται για τον τρόπο με τον οποίο η εταιρεία προσπαθεί να παρέμβει στην διαμόρφωση της κοινής γνώμης. Οι κάτοικοι βρίσκονται στην τοποθεσία Χονδρό Δέντρο όπου έχουν βρεθεί μπροστά σε μπλόκο της αστυνομίας. Οι συγκεντρωμένοι επικαλούνται το αρθρο 5 του κώδικα των δημοσιογράφων όπου αναφέρεται πως ο δημοσιογράφος οφείλει “να μην επιδιώκει και να μην δέχεται οποιεσδήποτε παροχές σε χρήμα και είδος, που θίγουν την αξιοπιστία και αξιοπρέπεια και επηρεάζουν την ανεξαρτησία και την αμεροληψία του”.

ΠΟΕΣΥ:  Όχι δημοσιογράφοι «χρυσο…δάκτυλοι»

Στο Γενικό Συμβούλιο της ΠΟΕΣΥ καταγγέλθηκε η “επικοινωνιακή αντεπίθεση” της εταιρείας εξόρυξης χρυσού “Eldorado Gold” την ίδια ώρα που διογκώνεται το κλίμα διαμαρτυρίας των κατοίκων της Χαλκιδικής, αλλά και της Θεσσαλονίκης, για τη δρομολογημένη οικολογική καταστροφή.

“Οι δημοσιογράφοι που επελέγησαν από την εταιρεία, σύμφωνα με την πρόσκληση, αφού διαμείνουν σε πολυτελή ξενοδοχεία θα πραγματοποιήσουν επιτόπιο ρεπορτάζ στα ορυχεία της Χαλκιδικής σε “χώρους που λειτουργούν υποδειγματικά” και θα υποδεικνύονται κατ΄ αποκλειστικότητα από τα στελέχη της Eldorado. Καταγγέλλουμε την παραπάνω απόπειρα, ουσιαστικά χειραγώγησης των εκπροσώπων του τύπου και δημιουργίας ενσωματωμένων δημοσιογράφων προς υπηρέτηση της ‘καλής εικόνας” της εταιρείας” αναφέρει η Ομοσπονδία Ενώσεων Συντακτών.

Το Διοικητικό Συμβούλιο της ΠΟΕΣΥ ζητά από τις Ενώσεις-μέλη της να καταδικάσουν την πρακτική της εν λόγω εταιρείας, υπενθυμίζοντας ότι ο Κώδικας Δεοντολογίας προβλέπει ότι ο δημοσιογράφος οφείλει “να μην επιδιώκει και να μην δέχεται οποιεσδήποτε παροχές σε χρήμα και είδος, που θίγουν την αξιοπιστία και αξιοπρέπεια και επηρεάζουν την ανεξαρτησία και την αμεροληψία του”.

“Ας μην αποκτήσει ο κλάδος … “χρυσο-δάκτυλους”” καταλήγει.

Προσπαθεί η εταιρεία να αντιστρέψει την εικόνα

Μετά την συνέντευξη τύπου που έδωσε στην Θεσσαλονίκη στην οποία δήλωσε αποφασισμένη να μείνει στην Ελλάδα, η Eldorado Gold επιστρατεύει τις γνωστές μεθόδους εξαγοράς θετικών δημοσιευμάτων προκειμένου να αντιστρέψει τη κακή εικόνα που έχουν προκαλέσει οι αντιδράσεις για τις συνέπειες της επιχειρούμενης εξορυκτικής δραστηριότητάς της στις περιοχές της Χαλκιδικής και της Θράκης. Η εκδρομή περιλαμβάνει επίσκεψη στις εγκαταστάσεις της Ολυμπιάδας, στα γραφεία της στο Μαντέμ Λάκκο, μεταφορά στην Κωνσταντινούπολη και από εκεί στις εγκαταστάσεις της στα μεταλλεία  Efemcukuru στη Σμύρνη ενώ στο ενδιάμεσο θα λάβουν χώρα πλήθος γευμάτων σε ξενοδοχεία της Θεσσαλονίκης και της Σμύρνης με στελέχη της εταιρείας. Χωρίς να θέλουμε να προκαταβάλλουμε το αποτέλεσμα των ρεπορτάζ που θα ακολουθήσουν, ευχόμαστε οι δημοσιογράφοι να τηρήσουν την σχετική δεοντολογία και ανεξαρτησία τους.

Το κατοχικό δάνειο και η θεία από το Σικάγο

Κάθε χρόνο ο αμερικάνος πρόεδρος απευθύνεται στον λαό του, στην ονομαζόμενη State of the Union Address. Φέτος λέω να απευθυνθώ κι εγώ στον λαό, πριν ο ΓΑΠ μου φάει την πρωτιά για την ελλάδα.

Η ελληνική κοινωνία δείχνει να περνάει σιγά σιγά από όλα τα στάδια της θλίψης. Πρώτα από την άρνηση (δεν υπάρχει κρίση, η κρίση δεν θα μας αγγίξει), ύστερα από την οργή, και τώρα έχει αρχίσει τα παζαρέματα. Συγκεκριμένα ψάχνει να βρει έναν μαγικό τρόπο να επιστρέψει στην πρότερη κατάσταση. Κι αυτό η κυβέρνηση το εκμεταλλεύεται στο έπακρο. Είτε με μεμονωμένες ομάδες που ελπίζουν “να την γλυτώσουν” από τη σφαγή, είτε με την κοινωνία ως σύνολο.

Ένα τέτοιο γκραν παζάρεμα είναι και τα πετρέλαια. Η κυβέρνηση κλείνει το μάτι και λέει “υπάρχει πετρελαϊκό δυναμικό” θέλοντας λίγο πολύ να υπονοήσει πως τα προβλήματά μας θα λυθούν από το μαύρο χρυσό. Είτε για να κερδίσει χρόνο, είτε για να προσφέρει φιλετάκια στους ιδιώτες με τους οποίους διαπλέκεται, είτε για να τα χρησιμοποιήσει ως επικοινωνιακό χαρτί σε κάποιο μεγάλο στρατηγικό συμβιβασμό (αυτά παθαίνεις όταν κάνεις πολύ παρέα με τον μπίμπι)

Ένα άλλο τέτοιο γκραν παζάρεμα είναι και οι μαμούθ αποκρατικοποιήσεις, ένα πολύ κλασικό θέμα που επαναλαμβάνεται με εντυπωσιακή ακρίβεια σε όλες τις χώρες του τρίτου κόσμου που πατάει το πόδι του το ΔΝΤ. Άλλωστε καλή είναι η οικονομική ορθοδοξία, αλλά εάν δεν βγάλουμε και κανένα φραγκάκι από το μοίρασμα των κρατικών μονοπωλίων τι νόημα έχει όλη η φασαρία?

Ένα τρίτο γκραν παζάρεμα είναι και το λεγόμενο “κατοχικό δάνειο”, μια δανειακή σύμβαση που συνήφθη μεταξύ ελλάδος, γερμανίας και ιταλίας κατά τη διάρκεια της κατοχής. Όπως και με τα πετρέλαια, αυτό το δάνειο υπάρχει και μάλιστα ως διμερής διακρατική συμφωνία είναι και απαιτητό από την ελληνική κυβέρνηση. Αλλά όπως συμβαίνει εξίσου με τα πετρέλαια, η φαντασίωση που αφήνεται να διαφανεί, δεν είναι παρά ένα επικοινωνιακό τέχνασμα. Αλλά ας εξηγηθούμε:

Ο κακός λύκος από το βερολίνο.

Πριν αρχίσουμε να πετάμε διάφορα νούμερα στον αέρα, καλό θα ήταν να βρούμε το αρχικό κεφάλαιο αυτού του δανείου στην εποχή που συνήφθη. Και μετά μπορούμε να κάνουμε ό,τι θέλουμε με τους τόκους.

Δυστυχώς δεν υπάρχει κάποια σιγουριά για το ύψος του δανείου. Οι εκτιμήσεις ποικίλουν, παρόλαυτά νομίζω πως κατάφερα να συλλέξω δύο ακρότατα από αυτά που κυκλοφορούν. Η πιο υψηλή εκτίμηση είναι αυτή που αναφέρει ο Αγγελόπουλος στο βιβλίο ”Από την Κατοχή στον Εμφύλιο-Η μεγάλη ευθύνη των Συμμάχων” και κάνει λόγο για 38εκ χρυσές λίρες αγγλίας (βασίζεται στην εκτίμηση του γερμανού εκπροσώπου στην ΤτΕ Νέστλερ σύμφωνα με τον τότε διοικητή Σπ.Χατζηκυριάκο. Η πιο χαμηλή εκτίμηση είναι του ανώτατου πολιτικού υπαλλήλου της γερμανίας στην ελλάδα Άλτενμπουργκ που την υπολογίζει σε 200εκ χρυσά γερμανικά μάρκα (RM), (από το βιβλίο του κ.Ηλιαδάκη “οι επανορθώσεις και το γερμανικό κατοχικό δάνειο”).

Ας δούμε αρχικά τι σημαίνουν 38εκ χρυσές λίρες Αγγλίας. Η κάθε λίρα ζυγίζει 7,9881γρ ή 0,2568 ουγγιές, αλλά αποτελείται από χρυσό 22 καρατίων. Αυτό σημαίνει δηλαδή 22 μέρη χρυσό και 2 μέρη χαλκού με το παλιό σύστημα, ή σε δεκαδικά 91,66% καθαρό χρυσό. Άρα κάθε χρυσή λίρα διαθέτει 7,3224γρ ή 0,2354 ουγγιές καθαρού χρυσού. Η κάθε ουγγιά καθαρού χρυσού κόστιζε 35 δολάρια το 1947, έτσι το δάνειο σε δολάρια είναι 38×0,2354×35= 313 εκ δολάρια του 1947.

Ας δούμε όμως και τη χαμηλή εκτίμηση του γερμανού διοικητή της Ελλάδας Άλτενμπουργκ, σύμφωνα με τον οποίο το χρέος της γερμανίας ανέρχεται σε 200εκ χρυσά μάρκα (ή RM) . Κάθε χρυσό μάρκο αντιστοιχούσε σε 358mgr χρυσού 24 καρατίων, έτσι μπορούμε εύκολα να βρούμε πως 200εκ χρυσά μάρκα αντιστοιχούν σε 9,77 εκ χρυσές λίρες, ή 2,3εκ ουγγιές χρυσού. Εκμεταλλευόμενοι τη σταθερή ισοτιμία χρυσού-δολαρίου, βρίσκουμε πως το ποσό του Άλτενμπουργκ αντιστοιχεί σε80 εκ USD (1947). To νούμερο αυτό επιβεβαιώνεται και από κάτι πίνακες που βρήκαεδώ και αφορούν την ιστορική ισοτιμία δολαρίου μάρκου και η οποία είναι σταθερή μετά την υποτίμηση του Ρούσβελτ σε 1USD=2,5RM.

Θα μου πείτε τώρα τι σημαίνουν 80εκ ή 313εκ δολάρια του 1947 ? Εδώ είναι λοιπόν που αρχίζει το γαϊτανάκι. Ο καθένας βάζει τους τόκους που τον βολεύουν και έτσι μπορείς να βγάλεις τέρατα. Έχουν περάσει και σχεδόν 70 χρόνια από το δάνειο δεν θέλει και πολύ.

Κάναμε λοιπόν διάφορες υποθέσεις. 4 από αυτές γίνονται με βάση τα επιτόκια και οι άλλες 4 γίνονται με βάση διάφορους δείκτες που θα μπορούσαν να μας βοηθήσουν να καταλάβουμε τι σημαίνουν αυτά τα ποσά του 1947 σε σημερινές τιμές.

Οι 4 επιτοκιακές θεωρούν επιτόκιο 3% ή 5% με ή χωρίς ετήσια επανακεφαλαιοποίηση των τόκων. Ετήσια επανακεφαλαιοποίηση των τόκων (ή αλλιώς πανωτόκια) σημαίνει να υπολογίζεις ως κεφάλαιο του 1951 το ποσό του δανείου συν τους τόκους του 1950 και είναι τουλάχιστον τοκογλυφία. Μοιάζει λίγο με τον τρόπο που υπολόγιζε ο θείος Σκρούτζ τους τόκους του Ντόναλντ, αλλά για χάρη σύγκρισης το υπολογίσαμε.

Οι υπόλοιποι 4 υπολογισμοί γίνονται με βάση τον δείκτη του πληθωρισμού, τις μονάδες αγοραστικής δύναμης, το βασικό μισθό και την τρέχουσα τιμή του χρυσού (από τη στιγμή που το δάνειο υπολογιζόταν σε νομίσματα μετατρέψιμα σε χρυσό). Τα 3 πρώτα νούμερα τα υπολόγισα από εδώ, κι όσο το διασταύρωσα είναι αρκετά σωστό. Παρόλαυτά κανένας από τους 4 αυτούς υπολογισμούς δεν είναι ούτε ακριβής ούτε δεδομένος, η ιδέα είναι να μας δώσει μια σχετική τάξη μεγέθους. Είναι άλλο να ξέρεις πως μας χρωστάνε 5 δις ευρώ κι είναι άλλο να ξέρεις πως μας χρωστάνε 150δις ευρώ. Διότι ο στόχος αυτού του αρθρου είναι να βάλουμε σε μια προοπτική την όλη ιστορία του κατοχικού δανείου που φυσικά και πρέπει να απαιτηθεί από την ελλάδα.

Βλέπουμε λοιπόν, πως ακόμα κι αν πάρουμε τον πιο ευνοϊκό υπολογισμό (τον υπολογισμό σε χρυσό), το ποσό δεν ξεπερνά σε καλύτερη περίπτωση τα 9δις ευρώ. Αν μάλιστα κάναμε τον ίδιο υπολογισμό πριν 2 χρόνια, το ποσό αυτό δεν θα ξεπερνούσε τα 5 δις ευρώ (καθώς ο χρυσός σήμερα βρίσκεται σε υψηλά 25ετίας). Για να δώσουμε μια τάξη μεγέθους, μόνο το έλλειμμα της κυβέρνησης του 2010 (μετά δηλαδή και από τις σαρωτικές περικοπές σε μισθούς και συντάξεις) ανέρχεται περίπου σε 23 δις ευρώ. Με λίγα λόγια το κατοχικό δάνειο σε σημερινές τιμές δεν θα έφτανε για να καλύψει, ούτε τα επιπλέον δανεικά που χρειαζόμασταν για το 2010. Για να μη λέμε όμως πως 9δις είναι και του πεταματού, επενδεδυμένα σε φ/β θα μας πρόσφεραν 4,5 GW εγκατεστημένης ισχύς και δεν θα χρειαζόμασταν όλες αυτές τις αρπακόλικες επενδύσεις των ιδιωτών σε εισαγόμενο και επισφαλές φυσικό αέριο.

Mιχ.Ιγνατίου: Ποιά είναι η σχέση του ΣΥΡΙΖΑ με το «Οχι» της Κύπρου…

Toυ Μιχάλη Ιγνατίου 
Θα μπορούσα να μην ασχοληθώ με τα ανθρωπάκια του αθηναϊκού δημοσιογραφικού και πολιτικού κατεστημένου, που χαίρονται όταν αντιμετωπίζουν προβλήματα οι Έλληνες της Κύπρου, αλλά μετά από μεγάλη σκέψη κατέληξα στο συμπέρασμα ότι απαιτείται απάντηση, και διόρθωση των λανθασμένων πληροφοριών που μετέδωσαν για να μειώσουν το «ΟΧΙ» της κυπριακής Βουλής και του κυπριακού λαού.

Το μεγαλύτερο ψέμα που ακούστηκε και, μάλιστα, η αναπαραγωγή δούλεψε συγχρονισμένα, όπως και στο Δημοψήφισμα του 2004, ήταν ότι η πρώτη απόφαση του Εurogroup ήταν καλύτερη από τη δεύτερη, και θα διέσωζε τη Λαϊκή και την Κύπρου -την πρώτη από την εξαφάνιση και τη δεύτερη από τη σκληρή αναδιάρθρωση και την απώλεια εκατομμυρίων ευρώ για τους πελάτες τους.

Και οι δύο αποφάσεις ήταν καταστροφικές για το νησί.

Αλλά την υπερψήφιση της πρώτης απόφασης θα ακολουθούσε σε διάστημα ολίγων ημερών και η ισοπέδωση των δύο μεγαλύτερων κυπριακών τραπεζών. Αυτό ήταν το αρχικό σχέδιο, η υλοποίηση του οποίου θα έθετε σε άμεσο κίνδυνο και τις υπόλοιπες τράπεζες, οι οποίες δεν ακολούθησαν την βλακώδη πολιτική των δύο μεγαλύτερων, που συναγωνίζονταν στο «ξέπλυμα» των ρωσικών δισεκατομμυρίων και στο χάρισμα μέρους των δανείων στους πολιτικούς και τους συγγενείς τους.

Ο Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας γνώριζε ότι η Λαϊκή ήταν χαμένη υπόθεση και η Κύπρου ήταν στην άκρη του γκρεμού. Απλά ήλπιζε πως η δική του πρόταση, για «κούρεμα» όλων των καταθέσεων, θα έσωζε τις δύο τράπεζες. Πίστευε σε θαύμα –και στην εποχή μας δεν γίνονται θαύματα. Γι” αυτό και την υπέβαλε. Γι” αυτό και την υποστήριξε με πάθος στο διάγγελμά του, αν και οι πληροφορίες που έφτασαν σε μένα από πολιτικός αρχηγό, αναφέρουν ότι όταν επέστρεψε στη Λευκωσία από τις Βρυξέλλες, είχε αντιληφθεί ότι όλα ήσαν μάταια.

Η δεύτερη απόφαση του Εurogroup, που επίσης έφερε πόνο και απόγνωση σε χιλιάδες πολίτες-καταθέτες, τουλάχιστον σώζει τις υγιείς τράπεζες που συνειδητά δεν έπαιξαν με τη φωτιά.

Σχέση ΣΥΡΙΖΑ με το Οχι της Κύπρου

Είναι απαράδεκτοι όσοι στην Αθήνα συνέδεσαν την πρώτη απόφαση της Κυπριακής Βουλής με το ΣΥΡΙΖΑ και τους υπολοίπους αντιμνημονιακούς. Ούτε από το ΣΥΡΙΖΑ επηρεάστηκαν οι βουλευτές, ούτε από τον κ. Καμμένο. Είδαν την επερχόμενη τραγωδία και απλά προσπάθησαν να αμυνθούν. Διότι αυτό απαιτούσαν οι ψηφοφόροι τους, αλλά και η λογική.

Ολα όσα ισχυρίστηκαν μερικοί αρθρογράφοι και πολιτικοί δεν έχουν καμία σχέση με την πραγματικότητα. Δεν γνωρίζουν ούτε στο ελάχιστον τους Κύπριους. Δεν είναι μόνο άνθρωποι σκληρά και έντιμα εργαζόμενοι. Είναι φρέσκια στη μνήμη τους η καταστροφή του 1974. Έχασαν δικούς τους ανθρώπους, έχασαν τα πάντα, αλλά δεν γονάτισαν. Εργάστηκαν και προσπάθησαν με νύχια και με δόντια να ξανακτίσουν τις ζωές τους. Και τα κατάφεραν ενωμένοι και αδελφωμένοι, έχοντας απέναντι τους, στον κατεχόμενο Βορρά, χιλιάδες πάνοπλους στρατιώτες του Αττίλα.

Ποσοστά ανεργίας σε Ισλανδία και Ελλάδα

Μόλις το τουίταρε ο zerohedge.

Ναι, αλλά οι Ισλανδοί δεν έχουν ευρώ! Έχουν? Δεν έχουν!

Βέβαια συνέβη και αυτό, η ισλανδική κορώνα έχασε τη μισή της αξία σε σχέση τουλάχιστον με το ευρώ. Φαντάζομαι λόγω του ότι υφίστανται ακόμα οι περιορισμοί στην κίνηση κεφαλαίων εντός-εκτός κι επί τ’ αυτά.

Αλλά οι Ισλανδοί έχουν δουλειά και τόριξαν μάλιστα και στην καλλιτεχνία, όπως γράφει η El Pais.

Journey to Iceland’s cultural miracle

http://e-cynical.blogspot.gr/2013/03/blog-post_31.html

«Αν θέλετε ευρώ ετοιμαστείτε να φύγετε»

Ο Χα Τζουν Τσανγκ, οικονομολόγος – «δάσκαλος» του Ραφαέλ Κορέα, μιλά για την ανύπαρκτη ελεύθερη αγορά και την ευρωζώνη.

Συνέντευξη στον Άρη Χατζηστεφάνου

Στην «πιάτσα» των οικονομολόγων είναι γνωστός σαν «δάσκαλος» του προέδρου του Ισημερινού Ραφαέλ Κορέα. Με ένα πλούσιο βιογραφικό, όμως, που περιλαμβάνει διαφορετικά πόστα, από την Παγκόσμια Τράπεζα και το πανεπιστήμιο του Κέιμπριτζ μέχρι ανθρωπιστικές οργανώσεις σε όλο τον κόσμο, ο Χα Τζουν Τσανκ είναι κάτι περισσότερο από πηγή έμπνευσης για τους ηγέτες της Νότιας Αμερικής.
Στο τελευταίο του βιβλίο, με τίτλο Αλήθειες που δεν μας λένε για τον Καπιταλισμό (Εκδόσεις Καστανιώτη) καταρρίπτει 23 μύθους που έγιναν καραμέλα για χιλιάδες οπαδούς του νεοφιλελευθερισμού. Μήπως ο πληθωρισμός είναι μια κάποια λύση για χώρες όπως η Ελλάδα;. Μπορεί ένα πλυντήριο ρούχων να είναι σημαντικότερο από το Ίντερνετ;
Το Unfollow τον συνάντησε στην Αθήνα και μίλησε μαζί του για το ευρώ, την Αργεντινή και την Ισλανδία αλλά και τις ιδιωτικοποιήσεις και τις τράπεζες.

Στο βιβλίο σας λέτε ότι δεν υπάρχει ελεύθερη αγορά; Και αυτό που ζούμε τι είναι;

Οι άνθρωποι συχνά πιστεύουν ότι η ελεύθερη αγορά αποτελεί νόμο της φύσης και συνεπώς οι κυβερνήσεις δεν πρέπει να παρεμβαίνουν. Όλες οι αγορές όμως, όσο ελεύθερες και αν δείχνουν, έχουν περιορισμούς και κανόνες Στο βιβλίο μου χρησιμοποιώ το παράδειγμα της παιδικής εργασίας η οποία ήταν πολύ διαδεδομένη το 19ο αιώνα. Όταν λοιπόν κάποιοι ζήτησαν να τεθούν περιορισμοί, οι άνθρωποι της ελεύθερης αγοράς αντέδρασαν λέγοντας ότι έτσι υποσκάπτονται τα θεμέλια της ελεύθερης οικονομίας. «Αν τα παιδιά θέλουν να δουλέψουν», έλεγαν «και κάποιοι θέλουν να τα προσλάβουν εσείς τι πρόβλημα έχετε». Σήμερα βέβαια ούτε οι πιο φανατικοί θιασώτες της ελεύθερης αγοράς δεν θα υποστήριζαν την επαναφορά της παιδικής εργασίας.
Η κυβερνητική παρέμβαση λοιπόν υπάρχει παντού απλώς δεν την καταλαβαίνουμε γιατί αποδεχόμαστε τις κοινωνικές και ηθικές αρχές που την διέπουν.

Η φαντασιακή θέσμιση του bitcoin και ο σκρούτζ μακ ντακ στο κλονταϊκ

Για όσους δεν έχουν ιδέα γι’αυτό, το bitcoin είναι ένα εναλλακτικό νόμισμα. Ο στόχος του είναι να αποτελέσει μια ανεξάρτητη, εναλλακτική, ανταλλακτική μονάδα, σε μια αγορά που κυριαρχείται από δολάρια ευρώ, τράπεζες και το paypal. Βασικό του μέλημα – σύμφωνα με τις διακηρύξεις – είναι η ασφάλεια και η ανωνυμία που παρέχει στις συναλλαγές. Σε αυτόν τον τομέα υπήρχαν κάποια προβλήματα βέβαια όπως διάφορες ηλεκτρονικές ληστείες δεκάδων πορτοφολιών, αλλά ο δικός μου στόχος της κριτικής δεν είναι αυτός.

Το bitcoin γεννήθηκε από διάφορα nerd με αναρχοφιλελεύθερες φαντασιώσεις, και όπως όλα τα δημιουργήματα του μυαλού, έτσι κι αυτό διέπεται από τις ίδιες αρχές των πατεράδων του. Κι αυτό είναι το μυστικό της επιτυχίας του, αλλά ταυτόχρονα και της ηλιθιότητάς του. Διότι τα nerd που το έφτιαξαν, μπορεί να ήταν πολύ ικανά στο να δημιουργούν αλγόριθμους, αλλά από οικονομική θεωρία δεν σκάμπαζαν πολλά με αποτέλεσμα και το παιδί τους να πάσχει ανάλογα.

Ας το πιάσουμε όμως από την αρχή.

Πώς παράγεται ένα bitcoin?

Θα γελάσετε αλλά η απάντηση είναι εντελώς νέρντικη όπως λέει και ο ρικούδης. Για να παραχθεί ένα bitcoin βάζετε τον υπολογιστή σας να κάνει μερικούς πολύ περίπλοκους υπολογισμούς και όταν καταφέρει να τους πραγματοποιήσει έχει φτιαχτεί ένα bitcoin. Τέτοια είναι η φύση των υπολογισμών, που έχει μεγαλύτερη σημασία η ποιότητα της κάρτας γραφικών σου, παρά του επεξεργαστή σου. Άρα η απάντηση για το ποιός παράγει bitcoins είναι, αυτός που έχει την πιο γαμάτη κάρτα γραφικών.

Αυτοί οι υπολογισμοί (ή αλλιώς hashes) αποτελούν μέρος της ασφάλειας του bitcoin, αλλά στην ουσία δεν αποτελούν κάτι άλλο πέρα από αυτό. Δεν παράγουν δηλαδή κάποιο προϊόν ή υπηρεσία και είναι εντελώς αυτο-αναφορικά στο bitcoin σύμπαν.

Ωραία θα μου πείτε άρα όλοι μπορούμε να παράγουμε bitcoin. Η απάντηση είναι ναι και όχι. Ναι, όλοι έχουμε δικαίωμα να παράγουμε ένα bitcoin, και όχι, είναι πρακτικά αδύνατο να μπορέσουμε σήμερα να τα καταφέρουμε, όσο γαμάτη κάρτα γραφικών κι αν έχουμε. Κι εδώ βρίσκεται το πρώτο μυστικό του.

Καθώς μεγάλο μέρος του τεχνοαναρχισμού βρίσκεται ριζωμένο στην αμερική, το ίδιο ισχύει και για τις φαντασιώσεις αυτού του αναρχισμού. Μέρος των φαντασιώσεων αποτελεί και η κάβλα για το χρυσό, ως το μοναδικό πραγματικό ανταλλακτικό αγαθό που δεν αφορά το κράτος. Στην ουσία υιοθετούν τη φαντασίωση του 19ου αιώνα περί του χρυσού. Βάση του χρυσού δημιουργήθηκε και η ιδέα του bitcoin. Γιαυτό και το να βάλεις τον υπολογιστή σου να κάνει τους υπολογισμούς που χρειάζονται για να παράγουν ένα bitcoin, ονομάζεται mining.

Η φαντασίωση λοιπόν έχει να κάνει με αυτή τη ρομαντική εικόνα του μοναχικού χρυσοθήρα στην αγρια δύση, κάτι σε στυλ σκρουτζ μακντακ στο κλονταίκ. Αυτή η αφελής φαντασίωση γεμίζει με όμορφες εικόνες όπου ο κάθε άνθρωπος έχει δικαίωμα στο χρυσάφι του. Πάντα βέβαια με σκληρή δουλειά που είναι τυπικό αμερικάνικο μοτίβο (έστω κι αν τη δουλειά την κάνει η κάρτα γραφικών).

Είναι κρίμα να χαλάς τέτοιες όμορφες φαντασιώσεις με την ιστορική πραγματικότητα όπου ο χρυσός έβγαινε από τη γη από σκλάβους/αιχμαλώτους πολέμου όπως όλοι μάθαμε στο σχολείο από τη σικελική εκστρατεία των αθηνέζων. Όμως κρατήστε την φαντασίωση γιατί έχει σημασία.

 

Βαρουφάκης: Εάν είχα λεφτά θα τα έβαζα σε γερμανική τράπεζα. Δεν θα πετύχει η ανακεφαλαιοποίηση των ελληνικών τραπεζών

Η συμφωνία του Εurogroup επί του κυπριακού ζητήματος έχει και τα θετικά της, ανέφερε ο γνωστός οικονομολόγος, Γιάννης Βαρουφάκης.
Όπως είπε, μιλώντας στην πρωινή ζώνη του ΣΚΑΪ, μετά την πρωτοφανή απόφαση για “κούρεμα” των καταθέσεων στις τράπεζες της Κύπρου, αλλά και τις εισηγήσεις Ντάισελμπλουμ για γενίκευση του υποδείγματος της Κύπρου και σε άλλα  τραπεζικά συστήματα της Ευρώπης, άνοιξε πλέον η συζήτηση ότι ο φορολογούμενος δεν πρέπει να επιβαρύνεται de facto με τη διάσωση τραπεζών υπέρ των καταθετών – και δη των ανασφάλιστων καταθετών, άνω των 100 χιλ. ευρώ.
Αυτό, σημείωσε ο κ. Βαρουφάκης είναι και το θετικό της υπόθεσης, τόνισε όμως ότι οι χώρες και οι τράπεζές τους δεν θα πρέπει να αντιμετωπίζονται με δύο μέτρα και δύο σταθμά, ανάλογα δηλ. με το πόσο ισχυρό είναι ένα κράτος και παρέθεσε το παράδειγμα της Ολλανδίας. Όταν κατέρρευσε η τράπεζα SNS Real, δεν κουρεύτηκε καμιά κατάθεση γιατί το δημόσιο δεν ήταν χρεωμένο. Πράγμα που, φυσικά, δεν έγινε στην Κύπρο.

Λουκέτο για την Michelin στην Ελλάδα (πάλι οι ΚΚΕδες σας φταίνε?)

Η θυγατρική εταιρεία ελαστικών της Michelin αποχωρεί από τη χώρα μας από την 1 Ιανουαρίου του 2014 εξαιτίας της σημαντικής αναδιάρθρωσης των θυγατρικών της, ενώ στην εν λόγω απόφαση, κομβικό ρόλο παίζει και η δραματική οικονομική κατάσταση της χώρας μας.

Σύμφωνα με την επιστολή που απέστειλε ο Γενικός Διευθυντής των Ελαστικών Michelin κ. David Jean στους εξουσιοδοτημένους εμπόρους ελαστικών, αναφέρεται, μεταξύ άλλων:

«Αγαπητοί συνεργάτες θα ήθελα με την επιστολή μου αυτή, να σας ενημερώσω για την επικείμενη εμπορική και διοικητική οργανωτική αλλαγή της Michelin στην Κεντρική και Νότια Ευρώπη, που αφορά και την Ελλάδα.

Αυτή η οργανωτική αλλαγή θα εξασφαλίσει την μακρόχρονη παρουσία της Michelin στην Κεντρική και Νότια Ευρώπη όπου έχουμε φιλοδοξίες ανάπτυξης.

Από τον Ιανουάριο του επόμενου χρόνου, η Ελλάδα θα είναι μέρος μιας νέας εμπορικής περιοχής που δημιουργήθηκε, το διοικητικό κέντρο της οποίας θα εδρεύει στο Βουκουρέστι, στη Ρουμανία».

Σημειώνεται πως η Michelin έχει εμπορική παρουσία στην Ελλάδα από το 1950 μέχρι και το 1969 σαν εταιρεία εξαγωγών ελαστικών λειτουργώντας σαν υποκατάστημα Αθηνών.

Το 1969 ιδρύεται επίσημα η εταιρεία Michelin Ελλάδος και στην συνέχεια το 1978 έλαβε την σημερινή της νομική μορφή σαν ανώνυμη. H θυγατρική της Michelin στην Ελλάδα απασχολεί περίπου 100 άτομα.

Και αυτό είναι ένα δωράκι: 

Η Goodyear, η Pirelli, και τα ψέμματα της ΝΔ

 

«Διάτρητες» οι γερμανικές τράπεζες, αλλά μένουν στο απυρόβλητο.

Του Ηλία Γ. Μπέλλου

«Διάτρητες» οι γερμανικές τράπεζες, παραμένουν στο απυρόβλητο τουλάχιστον της κοινής γνώμης. Όμως οίκοι πιστοληπτικής αξιολόγησης όπως η Moody’s, αμερικανικές επενδυτικές τράπεζες όπως η Goldman Sachs ή παραδοσιακά ονόματα όπως το γερμανικό σκέλος τους ομίλου Rothschild μιλούν ανοιχτά για τεράστια ζητήματα προβληματικών δανείων, μεγάλες ανάγκες ανακεφαλαιοποίησης, υψηλότατη μόχλευση, αναιμική κερδοφορία και ελλιπείς προβλέψεις.

Παρά ταύτα η προσοχή της διεθνούς επενδυτικής κοινότητας μονοπωλείται από τις επικεφαλίδες για τις τράπεζες της Ιταλίας, της Ισπανίας και οψίμως της Κύπρου αφαιρώντας την πίεση για αναδιάρθρωση από τις μεγάλες συστημικές τράπεζες της ευρωζώνης με πρώτες, βέβαια, τις Γερμανικές.

Ο Martin Reitz επικεφαλής αναλυτής του οίκου Rothschild επισημαίνει πως αν και οι ευρωπαϊκές τράπεζες ελέγχουν το 45% του ενεργητικού του παγκόσμιου τραπεζικού συστήματος παράγουν μόλις το 7% των κερδών διεθνώς. Και ενώ προσπαθούν να πουλήσουν πολύ μεγάλα τμήματα του ενεργητικού «δεν υπάρχουν αγοραστές».

«Ο συνδυασμός χαμηλού ρυθμού ανάπτυξης της κερδοφορίας, σε συνδυασμό με την υψηλή μόχλευση, καθιστά αρκετές γερμανικές τράπεζες ανίκανες να ανταπεξέλθουν σε μη αναμενόμενες ζημίες στο μέλλον», τονίζει ο οίκος Moody’ s στην τελευταία του έκθεση για τις τράπεζες της χώρας. Συγκεκριμένα για 41 τράπεζες, οι οποίες έχουν χορηγήσει το 85% των δανείων.

Όμως οι ζημίες αυξάνονται. Οι αγορές ακινήτων, ναυτιλίας και κρατικών ομολόγων όπως και η έκθεση στον ευρωπαϊκό νότο εν γένει αποδεικνύονται αχίλλειος πτέρνα σε ένα ακατάλληλα προετοιμασμένο γερμανικό τραπεζικό σύστημα το οποίο ήδη έχει βουτήξει βαθιά το χέρι του στην κρατική βοήθεια.

Ενώ η κρίση στην αγορά ακινήτων όπως και τον ευρωπαϊκό νότο είναι γνωστή, λιγότερο γνωστή είναι η κρίση στις ναυαλαγορές. Υπογραμμίζεται ότι η ναυτιλία περνά μια από τις δυσκολότερες, βαθύτερες και μακροβιότερες κρίσεις στην Ιστορία με τις πραγματικές επισφάλειες να ανέρχονται εν δυνάμει σύμφωνα με ορισμένους υπολογισμούς από 30% έως και 50% του συνολικού δανεισμού ανάλογα με το προφίλ της κάθε τράπεζας.

Σημειώνεται πως οι χορηγήσει από το διεθνές τραπεζικό σύστημα προς τη ναυτιλία είναι της τάξης των 500 δισ. δολ. Τα 100 περίπου εξ’ αυτών τα έχουν χορηγήσει γερμανικές τράπεζες. 

16 δις ευρώ η έκθεση των Ελληνικών Τραπεζών σε δάνεια Κυπριακών εταιρειών!

Διασυνοριακοί δανειστές, με εξαίρεση αυτούς από τη Ρωσία, είχαν 59,2 δισεκατομμύρια δολάρια εκκρεμών δανείων προς εταιρείες στην Κύπρο στο τέλος Σεπτεμβρίου, σύμφωνα με τα στοιχεία της Τράπεζας Διεθνών Διακανονισμών (BIS).
Στα στατιστικά στοιχεία της BIS, που είναι η μόνη που καταγράφει το διασυνοριακό δανεισμό σε όλο τον κόσμο, δεν περιλαμβάνονται δάνεια από τη Ρωσία.
Ο οίκος αξιολόγησης Moody’s εκτιμά ότι τα δάνεια που παραχώρησαν ρωσικές τράπεζες σε ρωσικές εταιρείες που εδρεύουν στην Κύπρο ανέρχονταν στα 30-40 δισ. δολάρια. Τα στοιχεία της BIS δείχνουν ότι δανειστές από την Ελλάδα και τη Γερμανία έχουν τη μεγαλύτερη έκθεση στην Κύπρο, από τις χώρες που υπέβαλαν εκθέσεις.

Όπως δημοσιεύει κυπριακή εφημερίδα , μερικές τράπεζες δεν αποκάλυψαν τα δάνειά τους στην Κύπρο, αλλά η Ευρωπαϊκή Τραπεζική Αρχή δεν έχει υποχρεώσει τις τράπεζες να ανακοινώσουν μια ανάλυση των στοιχείων με αφορμή το τεστ αντοχής που διενήργησε το 2011 στις ευρωπαϊκές τράπεζες.
Το τεστ αντοχής έδειξε ότι η Alpha Bank στην Ελλάδα είχε έκθεση 4,8 δις. ευρώ στο τέλος του 2010, η οποία διαμορφώθηκε στα 4,6 δισ. ευρώ στο τέλος Σεπτεμβρίου.
Η γερμανική HSH Nordbank είχε περίπου 6,1 δισεκατομμύρια ευρώ σε επιχειρηματικά δάνεια προς την Κύπρο στο τέλος Σεπτεμβρίου, κυρίως για πλοία που ανήκουν σε γερμανικές και διεθνείς επιχειρήσεις που έχουν εγγραφεί στην Κύπρο.

Η Ευρώπη χρηματοδοτεί μια στρατιά από ανώνυμα «trolls»…

Μαρία Δεναξά

Για τους Ευρωπαίους ηγέτες, αυτοσκοπός – κι έτσι πρέπει να είναι εδώ που φθάσαμε – δεν είναι άλλος από την Ευρωπαϊκή ολοκλήρωση, που θα επιτευχθεί με την πολιτική και οικονομική ένωση.  Στον δρόμο, όμως, προς αυτή την ολοκλήρωση φαίνεται ότι δεν χωρούν όσα  πραγματικά σκέφτονται οι λαοί -οι οποίοι, άλλοτε επωφελούνται, και άλλοτε υπομένουν τις ευρωπαϊκές πολιτικές.
Τις τελευταίες ημέρες ειπώθηκε επανειλημμένως πως, στην εποχή των ισχνών αγελάδων και της δημοσιονομικής πειθαρχίας,  το αποτέλεσμα των ιταλικών εκλογών ήταν ένα ακόμη αντιευρωπαϊκό μήνυμα των πολιτών της γηραιάς Ηπείρου. Μήνυμα ότι οι κοινωνίες δεν αντέχουν άλλο με τις ακραίες μορφές λιτότητας.
Τέτοια ηχηρά μηνύματα πλημμυρίζουν τα τελευταία χρόνια τις Βρυξέλλες.
Το πιο λογικό θα ήταν, λοιπόν, οι Ευρωπαίοι τεχνοκράτες να καθίσουν να μελετήσουν τα αιτία της αποδοκιμασίας που οδηγούν  στον ευρωσκεπτικισμό και να χαράξουν μια πολιτική αντιμετώπισής τους.
Αγρόν ηγόρασαν!
Το νόημα των μηνυμάτων δυσφορίας των ευρωπαϊκών κοινωνιών εξακολουθεί να παρερμηνεύεται και να υποβαθμίζεται από τους υψηλόβαθμους χαρτογιακάδες που πληρώνονται αδρά για να χτίσουν και να διατηρήσουν ζωντανή την Ευρώπη, την ευρωπαϊκή ιδέα και συνοχή. Έτσι, για να δικαιολογήσουν τον παχυλό μισθό τους ορισμένες φορές, κατεβάζουν ιδέες που επιδέχονται κριτικής, όπως αυτή που θα διαβάσετε παρακάτω.
Υπό τον φόβο εκπροσώπησης των άκρων στο Ευρωκοινοβούλιο, εν όψει των ευρωεκλογών του 2014, η ΕΕ με τον μειωμένο προϋπολογισμό για το 2014-2020 βρήκε πόρους για να χρηματοδοτήσει  μια στρατιά από ανώνυμα ‘’Trolls’’, – σωστά διαβάσατε μια στρατιά από ανώνυμα ‘’Trolls’’ (Ευρωπαίους αξιωματούχους που δρουν ανώνυμα )  – που ήδη έχουν λάβει θέσεις στα διαδικτυακά φόρουμ  συζητήσεων,  στο FB και στο twitter.  Αποστολή τους να  αντικρούουν όποιον εκφέρει αντίθετη, από την επιθυμητή,  άποψη για την ΕΕ –  εκείνη δηλαδή των ευρωενθουσιαστών όπως αποκαλούνται στη Γαλλία –  και σε γενικότερες γραμμές για την αντιμετώπιση του  αυξανόμενου ευρωσκεπτικισμού .

Λύσσαξαν οι δοσίλογοι

 

Του Γ. Δελαστίκ

Απύθμενο είναι το μίσος όλων των φερέφωνων της κυβέρνησης «Τσολάκογλου» των κατάπτυστων Σαμαρά, Βενιζέλου, Κουβέλη εναντίον της Κύπρου, από τη στιγμή που η κυπριακή Βουλή των Αντιπροσώπων απέρριψε με 36 ψήφους κατά και 19 αποχές την καταλήστευση μέρους όλων των καταθέσεων στις τράπεζες της Κύπρου, την οποία αποφάσισε να επιβάλει η Γερμανία μέσω του Γιούρογκρουπ.
Αφού απέτυχε η προσπάθεια εξαγοράς δύο – τριών βουλευτών για να εξασφαλιστεί η πλειοψηφία των 29 ψήφων στο 56μελές κυπριακό κοινοβούλιο, τα απεχθή κόμματα του ακροδεξιού ΔΗΣΥ του προέδρου Αναοτασιάδη και του απίστευτα καιροσκοπικού κεντροδεξιού ΔΗΚΟ προχώρησαν σε θεαματική «πολιτική κωλοτούμπα».

Το ΔΗΚΟ πέρασε με το «Όχι» και το ΔΗΣΥ έκανε αποχή, με αποτέλεσμα να μην υπάρξει …ούτε μία (!) ψήφος υπέρ της απόφασης του Γιούρογκρουπ, με την οποία είχε συμφωνήσει ο πολιτικά δοσίλογος πρόεδρος της Κύπρου.
Ανεξάρτητα όμως από τις λεπτομέρειες, η καθολική απόρριψη από την κυπριακή Βουλήκαταξεφτίλισε ακόμη περισσότερο τους δοσίλογους πολιτικούς και βουλευτές της κυβέρνησης Κουίσλινγκ της Αθήνας. Όταν ακόμη και η μικροσκοπική Κύπρος τολμάει να πει «Όχι» στο Τέταρτο Ράιχ της Μέρκελ, γίνεται ακόμη πιο φανερό σε όλο τον ελληνικό λαό πόσο χαμερπείς καιδουλόφρονες είναι οι ηγέτες και οι βουλευτές της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜΑΡ.

Με λύσσα λοιπόν εξαπολύθηκε από τα τηλεοπτικά κανάλια της χώρας μας μια εκστρατεία μίσους κατά της Κύπρου του «Όχι». Οι κυβερνητικοί δοσίλογοι της Αθήνας κάνουν ό,τι περνάει από το χέρι τους για να καταστραφεί, να χρεωκοπήσει η Κύπρος! Νομίζουν ότι έτσι θα δικαιωθεί η δική τους υποταγή στις εντολές των γερμανικών αρχών κατοχής και θα τσακιστεί το ηθικό του ελληνικού λαού ώστε να παραμείνει υπόδουλος στο Τέταρτο Ράιχ χωρίς την παραμικρή αντίσταση.

Η Λευκωσία κατήγγειλε την Αθήνα ότι αρνήθηκε να δώσει στην Κύπρο το ποσό των 2 δισεκατομμυρίων ευρώ για να την βοηθήσει σε αυτή την κρίσιμη ώρα! Αντιθέτως, σαν ύαινες οΣαμαράς και οι Έλληνες τραπεζίτες του έχουν ορμήσει να αρπάξουν τσάμπα όλα τα υποκαταστήματα των κυπριακών τραπεζών στην Ελλάδα με τις καταθέσεις τους!

Αφρούς εναντίον της Κύπρου που τόλμησε να τους πει «Όχι» βγάζουν και οι Γερμανοί. Ένας εκ των συνδιευθυντών μάλιστα της Φράνκφουρτερ Αλγκεμάινε, σε πρωτοσέλιδο κύριο άρθρο του την Πέμπτη, πρότεινε την …εκδίωξη της Κύπρου από το ευρώ επειδή δεν υπέκυψε στους γερμανικούς όρους! «Αν δεν καταστεί δυνατόν να εφαρμοστεί στην Κύπρο η αρχή “αλληλεγγύη έναντι συνοχής”, τότε πρέπει οι Κύπριοι να πάρουν τον δικό τους δρόμο, μόνοι. Οικονομικοπολιτικά πρέπει να είναι εφικτό να “αποστειρωθεί” μια αποχώρηση της Κύπρου από την ευρωζώνη», έγραψε χωρίς περιστροφές.
Κατηγόρησε μάλιστα τη Λευκωσία για στρατηγική εκβιασμού»!!! Για το λόγο αυτό προτείνει την«οικονομική εκτέλεση» της Κύπρου προς παραδειγματισμό των υπόλοιπων λαών και κυβερνήσεων
των χωρών της ευρωζώνης.

«Οταν ο Διάβολος απαγγέλλει την Αγία Γραφή»!

Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

Ας δούμε κατ’ αρχάς τα στοιχεία:

• Στο Λουξεμβούργο του κ. Γιούνκερ, προέδρου του Γιούρογκρουπ, ο χρηματοπιστωτικός τομέας δεν είναι 7 φορές μεγαλύτερος από το ΑΕΠ της χώρας όπως στην Κύπρο, αλλά 20 φορές μεγαλύτερος…
• Στην Ελβετία, το μέγεθος δύο μόνο τραπεζών, της UBS και της Credit Suisse, είναι σχεδόν 7 φορές μεγαλύτερο από το ΑΕΠ όλης της χώρας…
• Στο Βέλγιο, δύο τράπεζες, η Dexia και η Fortis έχουν μέγεθος σχεδόν 4 φορές μεγαλύτερο από το ΑΕΠ της χώρας…
• Στη Βρετανία, τρεις τράπεζες, οι RBS, Barclays, HSBC, έχουν μέγεθος 4 φορές μεταλύτερο από το ΑΕΠ της χώρας…
• Στη Γερμανία, μια μόνο τράπεζα, η Deutsche Bank, έχει μέγεθος που ανέρχεται σχεδόν στο ΑΕΠ όλης της χώρας…
• Στη Γαλλία, μια μόνο τράπεζα, η BNP Paribas, έχει μέγεθος που ξεπερνά όλο το ΑΕΠ της χώρας…
• Στην Ισπανία, μια μόνο τράπεζα, η Santander, έχει μέγεθος όσο και το ΑΕΠ της χώρας…
• Σε Σουηδία και Ολλανδία το μέγεθος του τραπεζικού τομέα ξεπερνά κατά 3,5 φορές το ΑΕΠ των δύο χωρών…
• Σύμφωνα με την «Τράπεζα Διεθνών Διακανονισμών» για το έτος 2010 το μέγεθος του χρηματοπιστωτικού τομέα όσον αφορά μόνο τους «άυλους τίτλους» ξεπέρασε τα 1.030 δισ. δολάρια, όταν την ίδια χρονιά το παγκόσμιο ΑΕΠ ήταν μόλις 62 δισ. δολάρια. Δηλαδή, ήταν μεγαλύτερος κατά 16 τουλάχιστον φορές…
• Στην Αμερική, εν μέσω κρίσης, στο τρίτο τρίμηνο του 2009, το 80% της αύξησης των συνολικών κερδών προερχόταν από το χρηματοπιστωτικό τομέα, ο οποίος, όμως, αντιπροσωπεύει μόνο το 25% της αμερικανικής οικονομίας.
• Στην Ευρώπη το 2007 – 2008, ενώ το σύνολο της οικονομίας παρουσίαζε ρυθμούς μεγέθυνσης 3%, οι τράπεζες εμφάνιζαν ρυθμούς επέκτασης των κερδοσκοπικών τους κεφαλαίων από 40% μέχρι και 80% το χρόνο. Ταυτόχρονα, ενώ το εθνικό προϊόν αύξανε με ετήσιο ρυθμό 4%, ο δανεισμός της οικονομίας αύξανε με ρυθμό ανώτερο του 8%.

Ολα αυτά μάς οδηγούν στον Χριστόφορο Κολόμβο, τον ήρωα της ομώνυμης κινηματογραφικής ταινίας, ο οποίος το έθετε ως εξής:

«Πίστη, ελπίδα, φιλευσπλαχνία αλλά πιο σπουδαίο απ’ όλα αυτά είναι το τραπεζικό κέρδος»…

*

Ο Μαρξ στο «Κεφάλαιο»¹ παρατηρεί ότι στην επιδίωξή του για ένα κέρδος της τάξης του 300% δεν υπάρχει έγκλημα που να μην είναι έτοιμος να διαπράξει ο καπιταλιστής, ριψοκινδυνεύοντας ακόμα και να οδηγηθεί στην κρεμάλα.

ΤΑΙΠΕΔ: Ο πωλών πληρώνει – Σκανδαλώδες σχέδιο για πώληση και επαναμίσθωση 28 δημοσίων κτιρίων σε ιδιώτες

Προκηρύχθηκε ο διαγωνισμός του ΤΑΙΠΕΔ για την πώληση και επαναμίσθωση από το ελληνικό Δημόσιο των 28 κτιρίων που στεγάζουν αυτή τη στιγμή κρατικούς φορείς και υπηρεσίες. Τουλάχιστον τριάντα εκατομμύρια ευρώ το χρόνο θα δαπανά το ελληνικό δημόσιο για ακίνητα που μέχρι τώρα του ανήκαν.

Με σκανδαλώδη τρόπο η μνημονιακή κυβέρνηση προχωρά στο ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας. Μέρος του συνολικού σχεδίου εκποίησης, αποτελεί και η πώληση και επαναμίσθωση (sale and lease back) 28 δημόσιων κτιρίων από το ΤΑΙΠΕΔ. Παρά τις διακηρύξεις των ιθυνόντων ότι με την πώληση θα αυξηθούν τα δημόσια έσοδα, στην περίπτωση των 28 ακινήτων που θα πουληθούν μέχρι τις 19 Απριλίου, το ελληνικό δημόσιο θα επανεκμισθώσει τα ακίνητα (για τα οποία μέχρι τώρα δεν πλήρωνε τίποτα)προσφέροντας καθαρά και άκοπα κέρδη στους «επενδυτές», καθώς η συναλλαγή προβλέπει την  εκμίσθωση από τους αγοραστές πίσω στις δημόσιες υπηρεσίες που στεγάζονται στα κτίρια αυτά αντί εγγυημένου ετησίου μισθώματος 30 εκ. ευρώ (!).

Όπως δήλωσε η βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ – ΕΚΜ Νάντια Βαλαβάνη στο left.gr, οι αγοραστές θα έχουν εγγυημένο εισόδημα για 20 – 25 χρόνια (όση και η διάρκεια της σύμβασης μίσθωσης) χωρίς κανένα ρίσκο, τη στιγμή που το Δημόσιο βαρύνεται επιπλέον με την ετήσια ασφάλιση των κτιρίων, αλλά και την τακτική συντήρηση τους.

Όπως για κάθε περιουσιακό στοιχείο που υπάγεται στο ΤΑΙΠΕΔ (όπου σταδιακά προβλέπεται να «περάσουν» και τα 80.000 περίπου ακίνητα των «Ελληνικών Τουριστικών Ακινήτων») και μετέπειτα πωλείται, το αντίτιμο κατατίθεται υποχρεωτικά εντός 10 ημερών στον Ειδικό Λογαριασμό των Δανειστών στην Τράπεζα της Ελλάδας και δεν προορίζεται για «μισθούς και συντάξεις», όπως θέλει η κυβερνητική προπαγάνδα.

Όσον αφορά τα 28 ακίνητα, πρόκειται για: τα κτίρια 12 ΔΟΥ ανά την Ελλάδα, τα δύο Αρχηγεία Αστυνομίας σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, το υπουργείο Παιδείας, τα γραφεία της Γενικής Γραμματείας Πληροφοριακών Συστημάτων, τα κτίρια των υπουργείων Πολιτισμού (Μπουμπουλίνας), Εσωτερικών, Δικαιοσύνης, Υγείας, Παιδείας, τα γραφεία του Γενικού Χημείου του Κράτους, της Ελληνικής Στατιστικής Αρχής κτλ. Σημειωτέον ότι ο αρχικός κατάλογος ήταν μακρύτερος, ωστόσο στην πορεία αφαιρέθηκαν κτίρια τα οποία παρουσίαζαν προβλήματα (όπως π.χ. το υπουργείο Εξωτερικών).

Είναι απορίας άξιον πώς οι νεοφιλελεύθεροι κυβερνώντες, ενώ προπαγάνδιζαν την «αξιοποίηση» της δημόσιας περιουσίας, προσφέρουν καθαρά κέρδη στους επενδυτές ζημιώνοντας το ελληνικό δημόσιο χάριν των δανειστών. Είναι χαρακτηριστικό ότι ενώ με το νομοσχέδιο  «Περί περιστολής των δημοσίων δαπανών» (του Σεπεμβρίου του 2012), η κυβέρνηση διαφήμιζε ότι θα κόψει απ’  τους σημερινούς ιδιώτες ιδιοκτήτες δημοσίων κτιρίων 15 εκατομμύρια ευρώ σε ετήσια μισθώματα, με το υπό προώθηση σχέδιο της επανεκμίσθωσης των 28 ακινήτων, το δημόσιο θα επιβαρυνθεί τουλάχιστον με τα διπλάσιο ποσό (30 εκατομμύρια ευρώ) από το πρώτο κιόλας έτος της συναλλαγής. Μιας συναλλαγής ιδιαιτέρως συμφέρουσας για τους αγοραστές που φαίνεται να ακυρώνουν στην πράξη τις αγοραίες αρχές του «ρίσκου» και της «επένδυσης», αφού θα πάρουν ως ενοίκιο «ζεστό» χρήμα για ακίνητα που συντηρούνται και ασφαλίζονται από… τους φορολογούμενους.

Πώς διαμορφώνονται οι σχέσεις εργασίας στη Γερμανία;

Πώς διαμορφώνεται η κατάσταση της εργατικής τάξης στη Γερμανία, που θεωρείται «ατμομηχανή» της καπιταλιστικής οικονομίας της ΕΕ;

Αποκαλυπτική για τη φτώχεια που επιφυλάσσει στα πλατιά λαϊκά στρώματα ο καπιταλισμός σε ανάπτυξη και κρίση, είναι η «Εκθεση για τη φτώχεια και τον πλούτο στη Γερμανία», που αφορά στην περίοδο 2007 – 2012 (είναι η τέταρτη από το 2001). Παρά την προσπάθεια να εξωραΐσει την πραγματικότητα, η έκθεση διαπιστώνει ότι το 50% των φτωχότερων Γερμανών μοιράζεται το 1% της συνολικής κρατικής περιουσίας, ενώ το 10% των πλουσιότερων μοιράζεται τη μισή. Οι μικροί μισθοί ενός τμήματος του εργατικού δυναμικού της χώρας, το οποίο δεν καλύπτεται από τον κατώτερο μισθό, και η κυριαρχία της μερικής απασχόλησης, αποτελούν, σύμφωνα με τα σωματεία των εργαζομένων, την άλλη όψη του «γερμανικού θαύματος», που κομπάζει για την ανταγωνιστικότητα της οικονομίας της. Σύμφωνα με την έκθεση, οι καθαροί μισθοί μειώθηκαν κατά 6,1% στο διάστημα 2007 – 10 για το 10% των χαμηλότερα αμειβόμενων εργαζομένων. Σήμερα, στη Γερμανία, στη λεγόμενη «ατμομηχανή» της Ευρώπης, μία στις τέσσερις θέσεις εργασίας χαρακτηρίζεται από υποαπασχόληση και συνθήκες επισφάλειας. Αν το 1995, η υποαπασχόληση αφορούσε το 15% των εργαζομένων, σήμερα αφορά το 25%, δηλαδή 7,3 εκατομμύρια άτομα. Αυτό που εμφανίζεται ως οικονομική πρόοδος και ανάπτυξη μέσω της «ελαστικοποίησης της αγοράς εργασίας» και φέρνει κέρδη στην πλουτοκρατία, είναι κόλαφος για τα λαϊκά στρώματα, σημαίνει υποβάθμιση του βιοτικού τους επιπέδου, συγκαλυμμένη ανεργία και τελικά μισοζωή.

 

Τι δεν καταλαβαίνεις;

Η παραπάνω φράση, ερώτηση έχει πάρει  εμβληματικό χαρακτήρα τα τελευταία χρόνια. Σε όλες τις ανομίες και τις οικονομικές ακροβασίες των νεοφιλελεύθερων, πάντα βάζουν και την εμβληματική ερώτηση – επωδό, προκειμένου να αποδείξουν σε εμάς τους ηλίθιους, το εύλογο, το αυτονόητο, το κανονικό της αγυρτείας τους. Και η αγυρτεία τους δεν είναι τίποτα άλλο παρά νομιμοποιημένη απάτη, στα χρόνια της τραπεζικής δεσποτείας και της κοινωνικής υποδούλωσης στον μονεταριστή θεό των νεοφιλελέδων.

Τι δεν καταλαβαίνεις,επαναλαμβάνουν μονότονα και τα κρεμασμένα σαγόνια των παπαγάλων  υπηρετών τους. Τώρα βέβαια, θα κάνω μία στάση στη λέξη υπηρέτης, γιατί ο υπηρέτης, με κάποια άλλη θεώρηση του κόσμου, δεν παύει να είναι ένας επαγγελματίας που πουλάει τις υπηρεσίες του. Οι μπάτλερ, οι οικονόμοι, οι ιπποκόμοι του χθες (ή και του σήμερα για κάποιους) είναι μέλη αυτής της επαγγελματικής τάξης. Φοβάμαι πως εδώ, αποδίδοντας την ιδιότητα του υπηρέτη σε μετριότατους δημοσιολόγους, προσποιούμενους τους δημοσιογράφους (νομίζοντας πως η διαφορά είναι το να αποτυπώνεις γραπτά -ή και γραπτά, τα διάφορα που εκστομίζεις), υποτιμώ μία ολόκληρη τάξη και την εργασία της (την τάξη των παρόχων προσωπικής οικιακής εργασίας) αφού οι περιγραφόμενοι εδώ ως δημοσιολόγοι και κατά δήλωση τους, δημοσιογράφοι, μάλλον απλά δουλάρια των ισχυρών αφεντικών τους είναι.

Είναι θέμα τιμής και ανταλλάγματος, πώς να το κάνουμε.  Άλλο να παρέχεις τις υπηρεσίες σου για να βιοποριστείς και άλλο να πουλάς τη συνείδηση και την αξιοπρέπεια σου (πιθανόν ακριβά)  για να ικανοποιήσεις την πλεονεξία σου για όλο και περισσότερα. Βέβαια δε λείπουν και αυτοί που πιστεύουν αυτές τις αηδίες που γράφουν. Πρόκειται για τους φανατικούς νεοφιλελεύθερους* που πιστεύοντας σε έναν δικό τους  κοινωνικό δαρβινισμό,  επιδιώκουν την εξέλιξη σε ένα τέλειο ον, απαλλαγμένο από τις αμαρτίες της συνείδησης, της αγάπης προς τον πλησίον, της αλληλεγγύης και εντέλει της ανθρωπιάς.

Οι μουτζαχεντίν του νεοφιλελευθερισμού, φοράνε κοστούμια, κάθονται σε καλά γραφεία, γνωρίζουν από υπολογιστές και διατυπώνουν τις «φρέσκιες ιδέες» τους για ένα καλύτερο αύριο χωρίς τους περιττούς ανθρώπους που αποτελούν τον λαό. Πρόκειται για τις μαντάμ Σουσούδες του δημοσίου λόγου.

Κόλαφος το πόρισμα της Γεωπονικής Σχολής του ΑΠΘ για το χρυσό της Χαλκιδικής.(διαβάστε το για να κατανοήσετε τη ζημιά)

ΠΟΡΙΣΜΑ ΤΗΣ ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ ΜΕΛΩΝ ΔΙΔΑΚΤΙΚΟΥ ΚΑΙ ΕΡΕΥΝΗΤΙΚΟΥ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΥ ΤΗΣ ΓΕΩΠΟΝΙΚΗΣ ΣΧΟΛΗΣ του ΑΠΘ

Η Γενική Συνέλευση της Γεωπονικής Σχολής του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης (ΑΠΘ) με αριθμό 692/22-6-2012, μετά από αίτηση του Συντονιστικού Οργάνου των Φορέων της Ιερισσού και των πέριξ, εξουσιοδότησε Επιτροπή ειδικών, από μέλη του Διδακτικού και Ερευνητικού Προσωπικού της Σχολής, να αποφανθεί για το ‘εάν και κατά πόσο η επέκταση των μεταλλευτικών δραστηριοτήτων στη Β. Α. Χαλκιδική είναι συμβατή με αγροτικές δραστηριότητες όπως, η Γεωργία, η Κτηνο-τροφία, η Μελισσοκομία, η Αλιεία, κ. ά.’.

Η Επιτροπή αποτελείται από τα ακόλουθα μέλη:

1. Αποστολίδης Απόστολος, Αναπληρωτής καθηγητής Ιχθυολογίας

2. Δημάση-Θεριού Κορτέσσα, Καθηγήτρια Δενδροκομίας

3. Θρασυβούλου Ανδρέας, Καθηγητής Μελισσοκομίας

4. Λαζαρίδης Χαράλαμπος, Καθηγητής Μηχανικής Τροφίμων

5. Νικολάου Νικόλαος, Καθηγητής Αμπελουργίας

6. Ντότας Δημήτριος, Καθηγητής Διατροφής Αγροτικών Ζώων

7. Παναγιωτόπουλος Κυριάκος, Καθηγητής Εδαφολογίας (συντονιστής)

8. Σέμος Αναστάσιος, Καθηγητής Αγροτικής Οικονομίας

9. Τσιάλτας Ιωάννης, Λέκτορας Εφαρμ. Φυσιολ. Φυτών Μεγάλης Καλλιέργειας.

Η Επιτροπή αφού μελέτησε το ‘Επενδυτικό Σχέδιο Ανάπτυξης των Μεταλλείων Κασσάνδρας από την «Ελληνικός Χρυσός» Α. Ε. (2006)’, τη ‘Μελέτη Περιβαλλοντι-κών Επιπτώσεων Μεταλλευτικών-Μεταλλουργικών Εγκαταστάσεων της Εταιρείας Ελληνικός Χρυσός στη Χαλκιδική (ΜΠΕ)’ και έλαβε υπόψη αποφάσεις Θεσμικών και Επιστημονικών Φορέων όπως του Συμβουλίου Περιβάλλοντος του ΑΠΘ, του Πρυτανικού Συμβουλίου του ΑΠΘ και του Τεχνικού Επιμελητηρίου Ελλάδας/Τμήμα Κεντρικής Μακεδονίας, κατέληξε στα ακόλουθα:

1. ΓΕΝΙΚΑ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ ΤΗΣ ΠΕΡΙΟΧΗΣ

Η περιοχή που έχει παραχωρηθεί στη εταιρία ‘ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΧΡΥΣΟΣ ΑΕ’, για με-ταλλευτική δραστηριότητα (Ν.3220/2004) χαρακτηρίζεται από έντονο επιφανειακό ανάγλυφο, έχει έκταση 317.000 στρεμμάτων και καλύπτεται κατά περίπου 90 % από δάση. Μεγάλο μέρος αυτής της έκτασης αποτελεί περιοχή NATURA 2000 αλλά υ-πάρχουν σε αυτήν και άλλες προστατευόμενες περιοχές. Η περιοχή επίσης χαρακτη-ρίζεται από πλούσια χλωρίδα και πανίδα με σπάνια, κινδυνεύοντα και αυστηρώς προστατευόμενα από διεθνείς συμβάσεις είδη. Ένα άλλο χαρακτηριστικό της περιο-χής είναι η εκτεταμένη ακτογραμμή της (περίπου 77 χιλιόμετρα).

Η βορειοανατολική (Β. Α.) Χαλκιδική έχει να επιδείξει σημαντικούς αρχαιολογικούς και ιστορικούς χώρους καθώς είναι γενέτειρα του Αριστοτέλη και σε αυτήν βρίσκεται η Διώρυγα του Ξέρξη ενώ αποτελεί την πύλη του Αγίου Όρους. Πέραν αυτών υπάρ-χει σημαντικός αριθμός αρχαιολογικών και ιστορικών χώρων μικρότερης ίσως σημα-σίας οι οποίοι καλύπτουν όμως μια πολύ μακρά χρονική περίοδο (από την Παλαιολι-θική εποχή, τους Περσικούς πολέμους, την Κλασσική περίοδο της Αρχαιότητας, τους Ελληνιστικούς χρόνους, το Βυζάντιο και μέχρι τη σύγχρονη εποχή (Τμήμα Τουριστι-κών Επιχειρήσεων, ΑΤΕΙ Θεσσαλονίκης, 2012)).

Το ιδιαίτερο φυσικό κάλλος της περιοχής σε συνδυασμό με τους αρχαιολογικούς-ιστορικούς χώρους έχει ως αποτέλεσμα η περιοχή να αποτελεί πολύ σημαντικό του-ριστικό προορισμό, κυρίως παράκτιο θερινό, από Έλληνες και ξένους. Η συμμετοχή του τουρισμού στο ΑΕΠ της Β.Α. Χαλκιδικής εκτιμάται σε 15-20 % του τοπικά πα-ραγόμενου ΑΕΠ (Τμήμα Τουριστικών Επιχειρήσεων, ΑΤΕΙ Θεσσαλονίκης, 2012). Πιστεύεται ωστόσο ότι η περιοχή προσφέρει τη δυνατότητα ανάπτυξης και άλλων μορφών τουρισμού (Τμήμα Τουριστικών Επιχειρήσεων, ΑΤΕΙ Θεσσαλονίκης, 2012) που θα συμβάλλουν και στην επιμήκυνση της τουριστικής περιόδου.

Στην ευρύτερη περιοχή της Χαλκιδικής έχει αναφερθεί και καταγραφεί μεγάλος α-ριθμός σεισμών από την αρχαιότητα έως και τις ημέρες μας. Μόνο κατά τη διάρκεια του 20ου αιώνα αναφέρονται οκτώ σεισμοί εκ των οποίων οι τρεις ήταν μεγέθους από 7 έως 7,5 (1905, 1932 και 1968), τέσσερις από 6,1 έως 6,6 (1902, 1923, 1947 και 1978) και ένας 5,3 (1995) βαθμούς της κλίμακας Richter (Μελέτη Περιβαλλοντικών Επιπτώσεων Μεταλλευτικών-Μεταλλουργικών Εγκαταστάσεων της Εταιρείας Ελλη-νικός Χρυσός στη Χαλκιδική (ΜΠΕ), Παράρτημα Χ, Σεισμοτεκτονική Μελέτη, Πί-νακας 2).

2. ΥΦΙΣΤΑΜΕΝΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΣΤΟΝ ΑΓΡΟΤΙΚΟ ΤΟΜΕΑ

Οι καλλιεργούμενες εκτάσεις στην Περιφερειακή Ενότητα Χαλκιδικής δίνονται ανά είδος, επιφάνεια και ως ποσοστό στον Πίνακα 1. Όπως φαίνεται από τον Πίνακα 1, μεταξύ των καλλιεργειών επικρατούν τα σιτηρά και ακολουθούν οι ελιές, ενώ οι άλ-λες καλλιέργειες συναντώνται σε μικρότερα ποσοστά.

Πίνακας 1. Εκτάσεις που καταλαμβάνουν οι καλλιέργειες στην Περιφερειακή

Ενότητα Χαλκιδικής

Καλλιέργεια

Έκταση

(στρέμματα)

Ποσοστό %

Σιτηρά

427.237

45,86%

Αραβόσιτος

3.547

0,38%

Όσπρια

681

0,07%

Βιομηχανικά φυτά

18.468

1,98%

Κτηνοτροφικά φυτά

37.437

4,02%

Κηπευτικά

14.327

1,54%

Πεπονοειδή

3.700

0,40%

Αμπέλια

18.874

2,03%

Ελιές

280.559

30,11%

Δενδρώδεις καλλιέργειες

30.638

3,29%

Σύνολο καλλιεργούμενων

835.468

89,67%

Σύνολο καλλιεργήσιμων

931.675

100,00%

Αγρανάπαυση

96.207

10,33%

Πηγή : ΕΛ.ΣΤΑΤ – Γεωργική Στατιστική 2009.

Στην περιοχή που σχεδιάζεται να επεκταθούν οι μεταλλευτικές-μεταλλουργικές δρα-στηριότητες (Δήμος Αριστοτέλη) απαντώνται οι ίδιες καλλιέργειες αλλά τα σιτηρά πιστεύεται ότι αντιπροσωπεύουν μικρότερα ποσοστά από ότι στο σύνολο της Χαλκι-δικής ενώ η καλλιέργεια της ελιάς εκτιμάται ότι αντιπροσωπεύει μεγαλύτερα ποσο-στά με συνεχώς αυξητική τάση. Σε αυτή την περιοχή υπάρχουν (ΜΠΕ, Παράρτημα ΙΙΙ.1.3, Πίνακας 1, σελ. 2 [290]) 108.900 στρέμματα καλλιεργούμενων εκτάσεων κα-θώς και 276.400 στρέμματα βοσκοτόποι που δυνητικά επιτρέπουν την περαιτέρω α-νάπτυξη της κτηνοτροφίας. Επίσης στη ΜΠΕ (Παράρτημα ΙΙΙ.1.3, Πίνακας 3, σελ. 4 [299]), αναφέρεται ότι στο Δήμο Αριστοτέλη υπάρχουν 1.196 εκμεταλλεύσεις εκ των οποίων 912 είναι γεωργικές, 104 κτηνοτροφικές και 180 μικτές.

3. ΓΕΝΙΚΗ ΘΕΩΡΗΣΗ ΤΟΥ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΟΣ – ΦΑΣΕΙΣ ΤΗΣ ΜΕΤΑΛΛΕΥΤΙΚΗΣ ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΑΣ

Το σχεδιαζόμενο να υλοποιηθεί έργο περιλαμβάνει (ΜΠΕ, Μη Τεχνική Περίληψη, σελ. 1-3): α) υποέργο Στρατωνίου. Ανάπτυξη υφιστάμενου μεταλλείου και λειτουρ-γία υφιστάμενου εργοστασίου εμπλουτισμού, κατασκευή δύο νέων εγκαταστάσεων εξυπηρέτησης πλοίων μεταφοράς φορτίου, β) υποέργο Σκουριών. Ανάπτυξη νέου (επιφανειακού και υπόγειου) μεταλλείου, εργοστάσιο εμπλουτισμού (δυναμικότητας 24.000 τόνων ημερησίως) και δύο εγκαταστάσεις (φράγματα) απόθεσης εξορυκτικών αποβλήτων και αποβλήτων εμπλουτισμού, γ) υποέργο Ολυμπιάδας. Ανάπτυξη υφι-στάμενου μεταλλείου και ανακαίνιση υφιστάμενου εργοστασίου εμπλουτισμού, δ) υποέργο Μαντέμ Λάκκου. Εργοστάσιο εμπλουτισμού, εργοστάσιο μεταλλουργικής κατεργασίας με ακαριαία τήξη (flash smelting), εργοστάσιο παραγωγής θειικού οξέος (δυναμικότητας περίπου 1000 τόνων ημερησίως) με αγωγό μεταφοράς και δεξαμενές αποθήκευσης, εγκατάσταση απόθεσης αποβλήτων και στοά προσπέλασης.

Από τους τίτλους και μόνο των νέων εγκαταστάσεων που προβλέπεται να υλοποιη-θούν, σε συνδυασμό με τις υπάρχουσες και λειτουργούσες από δεκαετίες εγκαταστά-σεις, γίνεται άμεσα φανερό ότι το συνολικό έργο είναι πολύ μεγαλύτερο από τη φέ-ρουσα ικανότητα της συγκεκριμένης περιοχής. Ειδικότερα, για ορισμένες από αυτές τις νέες εγκαταστάσεις, λόγω της φύσης αλλά και της δυναμικότητάς τους, οι επιπτώ-σεις στο γενικότερο περιβάλλον θα είναι πολύ σοβαρές και μόνιμες, δηλαδή θα υφί-στανται και μετά την πάροδο δεκαετιών ή και εκατοντάδων χρόνων από το πέρας αυ-τών των δραστηριοτήτων. Ως τέτοιες θεωρούνται

i) το εργοστάσιο παραγωγής θειικού οξέος με τους αγωγούς μεταφοράς και τις δεξαμενές αποθήκευσης,

ii) το εργοστάσιο μεταλλουργικής κατεργασίας με ακαριαία τήξη και

iii) το υποέργο των Σκουριών (επιφανειακή εξόρυξη, εργοστάσιο εμπλουτι-σμού, φράγματα απόθεσης εξορυκτικών αποβλήτων και αποβλήτων ε-μπλουτισμού).

Αξίζει να αναφερθεί ότι όλες αυτές οι δραστηριότητες εγκυμονούν μεγάλους κινδύ-νους και θα έχουν μη αναστρέψιμες επιπτώσεις σε οποιαδήποτε περίπτωση. Οι συνέπειες όμως θα είναι αφάνταστα μεγαλύτερες και θα προκαλέσουν ολοκληρωτική κα-ταστροφή στην περίπτωση ακραίων καιρικών φαινομένων ή έντονης σεισμικής δρα-στηριότητας. Τέτοιες συνθήκες δεν θα πρέπει να αποκλείονται καθώς η περιοχή χα-ρακτηρίζεται από ισχυρές βροχοπτώσεις και σημαντικά πλημμυρικά φαινόμενα. Επί-σης, από πλευράς σεισμικότητας η περιοχή εντάσσεται στη ζώνη σεισμικής επικινδυ-νότητας ΙΙ (ισχυρά σεισμόπληκτη περιοχή). Εξ άλλου, η διεθνής εμπειρία από πα-λαιότερα και πρόσφατα παρόμοια επεισόδια είναι εξόχως διδακτική.

Από τις σχεδιαζόμενες δραστηριότητες που αναφέρθηκαν προηγουμένως, οι επιπτώ-σεις των οποίων στο περιβάλλον θα είναι πολύ σοβαρές, μόνιμες και μη αναστρέψιμες, ιδιαίτερη αναφορά θα γίνει στο υποέργο των Σκουριών. Σε αυτήν την περιοχή ο αριθμός, το μέγεθος και το είδος των εγκαταστάσεων και δραστηριοτήτων, που θα αναφερθούν ακροθιγώς στη συνέχεια, είναι τέτοια που οι επιπτώσεις τους θα επηρεά-σουν πολύ μεγαλύτερες εκτάσεις από οποιοδήποτε άλλο έργο.

Για να γίνει κατανοητό το μέγεθος της σχεδιαζόμενης μεταλλευτικής δραστηριότη-τας, κρίνεται απαραίτητο να αναφερθούν επιγραμματικά όλες οι φάσεις αυτής της επέμβασης καθώς και οι αναμενόμενες επιπτώσεις. (Όλα τα ποσοτικά στοιχεία που αφορούν στην εγκατάσταση και λειτουργία του μεταλλείου, του εργοστασίου ε-μπλουτισμού, των φραγμάτων, κ.τ.λ. έχουν ληφθεί από τη ΜΠΕ). Οι φάσεις της σχε-διαζόμενης επέμβασης μπορούν σε αδρές γραμμές να αναφερθούν ως ακολούθως:

α) αποψίλωση της δασικής βλάστησης σε μια έκταση μεγαλύτερη των 2.500 στρεμ-μάτων (ΜΠΕ, Πίνακας 5.10.1-1)

β) απομάκρυνση και απόθεση ‘φυτικής γης’ (επιφανειακού εδάφους). Από όλη την έκταση στην οποία θα σχηματιστεί ο κρατήρας της επιφανειακής εξόρυξης και θα κα-τασκευαστούν τα φράγματα και οι όποιες κτιριακές και βοηθητικές εγκαταστάσεις, θα απομακρυνθεί το επιφανειακό έδαφος και θα αποτεθεί σε άλλα σημεία. Αυτό θα γίνει με σκοπό να ξαναχρησιμοποιηθεί αυτό το έδαφος για την κάλυψη και αποκατά-σταση του κρατήρα και των τελμάτων μετά το πέρας των εξορυκτικών εργασιών. Η απόθεση φυτικής γης θα οδηγήσει σε επιπλέον κάλυψη και καταστροφή της υπάρ-χουσας βλάστησης στην περιοχή απόθεσης

γ) όρυξη εννέα (9) γεωτρήσεων περιμετρικά του κρατήρα και μέχρι βάθους 140 μέ-τρων χαμηλότερα από την επιφάνεια της θάλασσας, για προ-αποστράγγιση του με-ταλλείου και άντληση νερού για τις ανάγκες του εργοστασίου εμπλουτισμού

δ) κατασκευή φραγμάτων από τα απόβλητα εξόρυξης. Τα απόβλητα εξόρυξης κατά τη ΜΠΕ υπερβαίνουν τα 36 εκατομμύρια τόνους στα 11 χρόνια λειτουργίας της επι-φανειακής εξόρυξης. Αξίζει να αναφερθεί ότι τα απόβλητα εξόρυξης δεν περιέχουν τα προς εκμετάλλευση μέταλλα (κυρίως χρυσό και χαλκό) σε οικονομικά συμφέρου-σες αναλογίες, όμως περιέχουν όλα τα υπόλοιπα στοιχεία (βαρέα μέταλλα) του με-ταλλεύματος

ε) επιφανειακή εξόρυξη του μεταλλεύματος που προγραμματίζεται να ανέλθει σε 24.000 τόνους ημερησίως και συνολικά σε 66,9 εκατομμύρια τόνους και θα επιτυγχά-νεται με εκσκαφή και ελαφρά ή ισχυρή ανατίναξη (ΜΠΕ, Κύρια Μελέτη, σελ. 5.3-24). Η ημερήσια χρησιμοποίηση εκρηκτικών θα κυμαίνεται (ΜΠΕ, Πίνακας 5.3.2-5) από 4,32 έως 6 τόνους ενώ ο κρατήρας που θα δημιουργηθεί κατά την εξόρυξη θα έχει διάμετρο 705 και βάθος 220 μέτρα

στ) μεταφορά – πρόθραυση – απόθεση μεταλλεύματος σε στεγασμένη πλατεία αποθη-κευτικής ικανότητας 80.000 τόνων

ζ) λειοτρίβηση – χημική επεξεργασία (εμπλουτισμός). Τα χημικά αντιδραστήρια που προβλέπεται να χρησιμοποιηθούν είναι (ΜΠΕ, Κύρια Μελέτη, σελ. 5.3-61) νατριού-χος ισοπροπυλική ξανθάτη, συλλέκτης aeropromoter, αφριστικά (μεθυλ-ισοβουτυλ-καρβινόλη και Dowfroth) και κροκιδωτικά μέσα

η) μεταφορά α) του τελικού προϊόντος, που αποτελεί μόλις το 1,97 % του μεταλλεύ-ματος, στο εργοστάσιο μεταλλουργίας στο Μαντέμ Λάκκο και β) των αποβλήτων ε-μπλουτισμού, που αποτελούν το 98,03% του μεταλλεύματος, στα φράγματα / τέλμα-τα.

4. ΕΠΙΠΤΩΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΠΕΚΤΑΣΗ ΤΗΣ ΜΕΤΑΛΛΕΥΤΙΚΗΣ ΚΑΙ ΜΕΤΑΛΛΟΥΡΓΙΚΗΣ ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΑΣ

α) Εδάφη

Η κάλυψη της επιφάνειας του εδάφους λόγω απόθεσης ‘φυτικής γης’ θα οδη-γήσει σε υποβάθμιση και καταστροφή της φυσικής βλάστησης και πέραν της αποψι-λωμένης περιοχής. Επιπλέον, η συνεχής άντληση νερού από προοδευτικά μεγαλύτερα βάθη, θα προκαλέσει υποβιβασμό της υπεδάφειας στάθμης νερού και ξήρανση του επιφανειακού εδάφους σε ακτίνα χιλιομέτρων από το επιφανειακό όρυγμα καθώς και υποβάθμιση και καταστροφή της φυσικής βλάστησης πολύ πέραν της περιοχής που αποψιλώθηκε. Κατά τη διάρκεια των βροχοπτώσεων, στην επιφάνεια του γυμνού πλέον εδάφους το νερό θα απορρέει επιφανειακά, συχνά θα εμφανίζονται πλημμυρικά επεισόδια και θα προκαλούνται έντονες διαβρώσεις. Τελικό αποτέλεσμα όλων των προηγούμενων φαινομένων θα είναι η απώλεια πολύτιμου εδάφους, η απώλεια νερού, λόγω αδυναμίας του να διεισδύσει στο εσωτερικό του εδάφους, η ρύπανση και κατα-στροφή του εδάφους και των καλλιεργειών σε χαμηλότερα σημεία της επιφάνειας.

Καθ’ όλη τη διάρκεια της επιφανειακής εξόρυξης (11 έτη), θα παράγεται σκό-νη μεταλλεύματος που κατά τη ΜΠΕ (Πίνακας 5.3.9-3) θα ανέρχεται σε 2.162 τόνους ανά ώρα στους χώρους του μεταλλείου και (Πίνακας 5.3.9-2) σε 954 τόνους ανά ώρα στους χώρους απόθεσης του μεταλλεύματος. Τα τεμαχίδια αυτής της σκόνης δεν είναι αδρανή αλλά αποτελούνται από θειούχες ενώσεις βαρέων μετάλλων όπως αντιμονίου, αρσενικού, βαρίου, καδμίου, χρωμίου, χαλκού, σιδήρου, μαγγανίου, νικελίου, μολύ-βδου, υδραργύρου, ψευδαργύρου, κ.ά. Ορισμένα από αυτά τα μέταλλα (χαλκός, σί-δηρος, μαγγάνιο και ψευδάργυρος) είναι απαραίτητα θρεπτικά στοιχεία για τα φυτά, τα ζώα και τον άνθρωπο. Όμως σε αυξημένες συγκεντρώσεις εμφανίζουν τοξική δράση. Τα υπόλοιπα από τα βαρέα μέταλλα θεωρούνται ως ισχυρώς τοξικά για τα φυτά, τα ζώα και τον άνθρωπο. Οι τεράστιες αυτές ποσότητες σκόνης (συνολικά 3.116 τόνοι ανά ώρα) θα μετακινούνται με τον άνεμο και θα αποθέτονται ως ξηρή απόθεση στην επιφάνεια του εδάφους, στα επιφανειακά νερά και στο υπέργειο τμήμα των φυτών (Habashi, 1992). Επίσης η σκόνη που θα κυκλοφορεί στην ατμόσφαιρα μπορεί να μετακινηθεί με το νερό της βροχής και να προκαλέσει ρύπανση του εδά-φους (άμεσα με το νερό της βροχής ή έμμεσα κατά την άρδευσή του με ρυπασμένο νερό) και των φυτών (λόγω πρόσληψης ρυπασμένου εδαφικού νερού). Για τον υπο-λογισμό της απόστασης που μπορεί να μετακινηθεί η σκόνη μεταλλεύματος στην ατμόσφαιρα αρκεί να αναλογιστεί κανείς ότι, στη χώρα μας έρχεται σκόνη από τη Βό-ρεια Αφρική.

Cameover

απο το tvxs.gr

Ένα πραγματικό reality game σαρώνει τη Γερμανία. Πόντοι και μπόνους είναι αυτό που κερδίζει όποιος συμμετέχει στο Cameover (κάμερες τέλος) ένα κίνημα που εξαπλώνεται στη χώρα παρά το γεγονός ότι δεν υπάρχει πραγματικό βραβείο. Είναι όμως απλώς ένα παιχνίδι;Σύμφωνα με τις δηλώσεις του δημιουργού του στη Guardian, όχι. «Αν και καλούμε σ’ ένα παιχνίδι, το παίρνουμε πολύ σοβαρά. Ο στόχος μας είναι να καταστρέψουμε όσο το δυνατόν περισσότερες κάμερες, ώστε να μειωθεί η παρακολούθηση των πολιτών στις πόλεις μας».

Για να συμμετάσχουν στο Camover, οι παίκτες σχηματίζουν μια ομάδα και της δίνουν ένα όνομα. Στη συνέχεια βγαίνουν στο δρόμο με στόχο να καταστρέψουν όσες το δυνατόν περισσότερες κάμερες. Η διαδικασία πρέπει να καταγραφεί και να δημοσιευτεί στο διαδίκτυο. Οι ομάδες παίρνουν βαθμούς για τον αριθμό των καμερών που καταστρέφουν αλλά και για τη δημιουργικότητα στην εκτέλεση.

Ο διαγωνισμός σε εξέλιξη λήγει στις 19 Φεβρουαρίου όταν το Ευρωπαϊκό Αστυνομικό Συνέδριο πραγματοποιείται στο Βερολίνο. Πραγματικό βραβείο για το νικητή δεν υπάρχει, ωστόσο, οι νικητές θα είναι επικεφαλής και στην πρώτη γραμμή των διαδηλώσεων που έχουν προγραμματιστεί κατά τη διάρκεια του Συνεδρίου.

Δεκάδες «camoverians» έχουν ενταχθεί «στον αγώνα». Η σελίδα Camover παρακολουθεί όλες τις ομάδες. Ήταν ωστόσο ένα δύσκολο εγχείρημα καθώς η σελίδα έχει «σφραγιστεί» πολλές φορές. Οι παίκτες είναι ανώνυμοι και ως επί το πλείστον καλύπτουν τα πρόσωπά τους. Κατά τις επιθέσεις τους στις κάμερες κινούνται γρήγορά και εξαφανίζονται αστραπιαία. Η αστυνομία μέχρι στιγμής δεν έχει καταφέρει να συλλάβει κανέναν.

Συμπυκνωμένη σοφία:

http://antistachef.wordpress.com/

«Τσάμπα» χρήμα για τις εταιρείες του «πυρήνα»

By Michael Stothard και Ralph Atkins
Δημοσιεύθηκε: 12:08 – 18/02/13

Οι επιχειρήσεις στις χώρες του πυρήνα της ευρωζώνης εκμεταλλεύονται τη χαλαρή νομισματική πολιτική και δανείζονται με επιτόκια στα χαμηλότερα επίπεδα όλων των εποχών, ενώ εκείνες που βρίσκονται στην περιφέρεια της ευρωζώνης πασχίζουν ακόμη να βρουν χρηματοδότηση από τις αγορές.

Η Barclays ανέλυσε τα στοιχεία της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και σημειώνει ότι οι επιχειρήσεις που βρίσκονται στον πυρήνα της ένωσης ευνοούνται τα μέγιστα από την υπόσχεση που έδωσε η ευρωτράπεζα τον περασμένο Ιούνιο να κάνει ό,τι χρειαστεί για να σώσει την ευρωζώνη.

Επιχειρήσεις με έδρα στη Γαλλία, στη Γερμανία, στο Βέλγιο και στην Ολλανδία κατάφεραν να δανειστούν 37 δισ. ευρώ με ιστορικά χαμηλό κόστος από τις αγορές το δεύτερο εξάμηνο του έτους, μετά την ανακοίνωση της ΕΚΤ.

Στον αντίποδα, όμως, οι επιχειρήσεις με έδρα στην Ιταλία, στην Ισπανία, στην Πορτογαλία και στην Ελλάδα αύξησαν τον δανεισμό τους κατά μόλις 12 δισ. ευρώ, ενώ μόνο οι μεγαλύτερες επιχειρήσεις του μεγέθους της Telecom Italia και της Telefonica κατάφεραν να αντλήσουν χρήματα από τις αγορές.

Την ίδια περίοδο, στις χώρες της περιφέρειας καταγράφηκε μείωση του καθαρού τραπεζικού δανεισμού κατά 65 δισ. ευρώ, καθώς οι τράπεζες, υπό το βάρος της κρίσης και προσπαθώντας να ενισχύσουν τους ισολογισμούς τους, μείωσαν τη χορήγηση δανείων.

Ο τραπεζικός δανεισμός μειώθηκε και στις χώρες του πυρήνα της ευρωζώνης. Εκεί, όμως, υπήρξε το αντιστάθμισμα από την αυξημένη χρηματοδότηση μέσω των κεφαλαιαγορών, δημιουργώντας έναν χρηστό κύκλο, όπου η εύκολη χρηματοδότηση από τις αγορές ισχυροποιεί τις επιχειρήσεις, με αποτέλεσμα να αυξάνονται περισσότεροι οι επενδύσεις σε αυτές.

«Οι γερμανικές και οι γαλλικές επιχειρήσεις ευνοήθηκαν δυσανάλογα από την κινητοποίηση της ΕΚΤ», δήλωσε ο Julian Callow, επικεφαλής διεθνούς οικονομικής ανάλυσης από την Barclays, και συμπλήρωσε: «Η ΕΚΤ έχει σαφέστατα βελτιώσει την κατάσταση. Υπάρχουν, όμως, ακόμη ενδείξεις κατακερματισμού». 

ΝΕΚΡΟΙ ΑΠΟ ΑΜΕΛΕΙΑ 1.200 ΑΓΓΛΟΙ ΑΣΘΕΝΕΙΣ…

«Γροθιά στο στομάχι» του βρετανικού ΕΣΥ (NHS) αποτελεί η πολυαναμενόμενη έκθεση που δόθηκε χθες στη δημοσιότητα και αφορά τις τριτοκοσμικές συνθήκες νοσηλείας σε δύο νοσοκομεία του Στάφορντ (στην περιοχή των δυτικών Μίντλαντς)…
οι οποίες είχαν ως αποτέλεσμα τον αδικαιολόγητο θάνατο τουλάχιστον 1.200 ασθενών, την περίοδο 2005-2009.
Πρόκειται για το μεγαλύτερο σκάνδαλο που έχει ξεσπάσει στον τομέα της Υγείας της Γηραιάς Αλβιώνας τα τελευταία χρόνια και αναμένεται να αποτελέσει αφορμή για ριζοσπαστικές μεταρρυθμίσεις στη δημόσια περίθαλψη.
Αγανακτισμένοι συγγενείς των ανθρώπων, οι οποίοι πέθαναν άδικα, ζήτησαν χθες την παραίτηση όλων των υπεύθυνων, καθώς, όπως διαπίστωσε και ο Βρετανός πρωθυπουργός κατά την χθεσινή ομιλία του στο Κοινοβούλιο, ουδείς εκ των υπευθύνων έχει παραιτηθεί ή απολυθεί μέχρι στιγμής, παρά την κατακραυγή που προκάλεσε η αποκάλυψη των πλήρων διαστάσεων του σκανδάλου.

Η σταδιακή στρατιωτικοποίηση της Κατοχής και το καθήκον για νέα Εθνική Αντίσταση.

 

«Αυτό είναι που πρέπει να γνωρίζουμε καλά: Ότι η νίκη της Κούβας έγκειται, όχι στους σοβιετικούς πυραύλους, ούτε στην αλληλεγγύη του σοσιαλιστικού κόσμου, ούτε στην αλληλεγγύη του κόσμου ολόκληρου. Η νίκη της Κούβας έγκειται στην ενότητα, την εργατικότητα και το πνεύμα αυτοθυσίας του λαού της».

Από την ομιλία του Τσε στους εργάτες ζαχαροκάλαμων της Σάντα Κλάρα, στις 28 Μάρτη 1961, είκοσι μόλις μέρες πριν την εισβολή του Κόλπου των Χοίρων.
_____________

Το κατοχικό καθεστώς γνωρίζει καλά ότι οι καθημερινές υπόγειες κοινωνικές διεργασίες κι αντιστάσεις, έχουν λάβει  πιο έντονα, πιο πολιτικά και πιο σταθερά χαρακτηριστικά. Γνωρίζει επίσης, ότι –αργά ή γρήγορα- ο…ρέφερυ θα σφυρίξει τη λήξη κι ο κόσμος θα μπουκάρει στο γήπεδο για να λυντζάρει τους δωσιλόγους της τρικολόρε συγκυβέρνησης.

Είδατε τι  έπαθε χτες αυτός ο αλητήριος,  ο Λοβέρδος, στο Αμάρι του Ρεθύμνου. Θεώρησε χαχόλους τους κρητικούς, πήγε να τους προσφέρει χάντρες και καθρεφτάκια και φυγαδεύτηκε «πετάδιν» μέσα απ’ τα χωράφια και τα λιόφυτα!
Για το λόγο αυτό– και σε μια απέλπιδα προσπάθεια αυτοσυντήρησης- από τη μία άρχισαν να επιστρατεύουν και τα υπόλοιπα διαθέσιμα ρετάλια του συστήματος, όπως το…γίγαντα της πολιτικής διάυγειας και σκέψης, Κωστή Στεφανόπουλο, ο οποίος δηλώνει στη σημερινή «REAL NEWS» ότι ο Σαμαράς του αρέσει ως πρωθυπουργός! Πρόκειται για τον τύπο, ο οποίος στις αρχές της δεκαετίας του ‘90 είχε καταγγείλει το σάπιο και διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα, ενώ είχε υποσχεθεί συγχρόνως ότι θα εγκατέλειπε την πολιτική, αν το κόμμα του η ΔΗΑΝΑ δεν ξανάμπαινε στη Βουλή τότε. Αποτέλεσμα; Η ΔΗΑΝΑ δεν ξαναμπήκε στη Βουλή και διαλύθηκε, αλλά ο Στεφανόπουλος έγινε Πρόεδρος της διεφθαρμένης-κατ’ αυτόν-Δημοκρατίας με τις ψήφους και τη στήριξη και της ΠΟΛΑΝ!

Απ’την άλλη- και προκειμένου να επιβληθεί στην κοινωνία άκρα του τάφου σιωπή κι ο κρατικός τρόμος-  έχουν φασιστικοποιήσει πλήρως τα σώματα ασφαλείας και τον κρατικό μηχανισμό, πλαισιώνοντάς τα με αλήτες του κοινού ποινικού δικαίου, με γενίτσαρους πραιτοριανούς και με υπόκοσμο της νύχτας.

Επεσε νεκρός στις γραμμές του ΗΣΑΠ στο Θησείο ο 39χρονος μετανάστης,μετά από καταδίωξη ομάδας αστυνομικών του Δήμου Αθήνας.

Επεσε νεκρός στις γραμμές του ΗΣΑΠ στο Θησείο ο 39χρονος μετανάστης από τη Σενεγάλη Μπαμπακάρ Ντιάε , μικροπωλητής στο επάγγελμα, μετά από καταδίωξη ομάδας αστυνομικών του Δήμου Αθήνας, όπως καταγγέλλει η… Κίνηση Ενωμένοι Ενάντια στο Ρατσισμό και τη Φασιστική Απειλή (ΚΕΕΡΦΑ).
Για το τραγικό δυστύχημα που συνέβη τη νύχτα της Παρασκευής, διενεργεί έρευνα η Αστυνομία, η οποία δεν έχει προβεί σε επίσημη ανακοίνωση, προκειμένου να εξετάσει τις συνθήκες και τα αίτια βάσει των καταγραφών της κάμερας του σταθμού και μαρτυριών.

Σύμφωνα με τις μέχρι στιγμής πληροφορίες, ο άνδρας έπεσε στις γραμμές του τρένου, έπαθε ηλεκτροπληξία και εξέπνευσε προτού φτάσει το ΕΚΑΒ.

Όπως γράφει ο Π. Κωνσταντίνου από την ΚΕΕΡΦΑ, «Η καταδίωξη ομάδας αστυνομικών του Δήμου Αθήνας στο Θησείο κατάληξε στη δολοφονία του Μπαμπακάρ Ντιάε, 39 ετών από τη Σενεγάλη.

«Η λυσσασμένη επίθεση των δημοτικών αστυνομικών δεν σταμάτησε ούτε όταν ο μικροπωλητής έφτασε στο αδιέξοδο πάνω από τη γέφυρα του τρένου του ΗΣΑΠ, όπου ένας δημοτικός αστυνομικός τον καταδίωκε μέχρι που έπεσε στο κενό με το κεφάλι πάνω στις γραμμές. Εκεί άφησε τη τελευταία του πνοή.

«Ακολούθησε ένα όργιο αστυνομικής αυθαιρεσίας και τρομοκρατικής χυδαίας παρουσία των ένστολων νεοναζί του Δένδια. Κατέφθασαν βρίζοντας χυδαία, ψέκασαν με χημικά και επιτέθηκαν με ρόπαλα στους συγκεντρωμένους μετανάστες και τα μέλη της ΚΕΕΡΦΑ που βρεθήκαμε εκεί αμέσως».

Ουρακοτάγκοι

http://www.techiechan.com/?p=1924
Καθώς από τον ιούλη και μετά δεν έχουν υπάρξει ειδήσεις, η πολιτική συζήτηση τριγυρνά γύρω από τις μηνιαίες δημοσκοπήσεις που είναι φτιαγμένες για την τέρψη ενός τηλεοπτικού κοινού που διψάει για νέα. Η στατιστικά τυχαία αλλαξοκωλιά μεταξύ σύριζα και νδ βαφτίζεται ανάκαμψη, νέα ελπίδα, ανατροπή και μερικές ακόμα ευφάνταστες λέξεις στο τηλεοπτικό τοπίο. Άκουσα με ταυτάκια μου “έγκυρο” στατιστικολόγο από αυτούς τους μηνιάτικους να εξηγεί πως υπάρχει μια ανατροπή στο κλίμα καθώς σήμερα πια μόνο το 79% των ερωτηθέντων πιστεύει πως τα πράγματα πάνε σκατά σε σχέση με το 92% που το πίστευε πριν τις εκλογές.

Και σε αυτό το θέατρο του παραλόγου παίζει μπάλα και ο σύριζας που ψάχνει να βρει διάφορους επικοινωνιακούς τρόπους να πείσει τα παππούδια να τον ψηφίσουν και ταυτόχρονα να μη δυσαρεστήσει καμία από τις κοινωνικές ομάδες που “χειμάζονται” από τη “λαίλαπα” του μνημονίου. Κι ύστερα αναρωτιόνται γιατί τα ποσοστά τους δεν αυξάνονται και κανείς δεν τον θεωρεί ικανό να κυβερνήσει.

Η απάντηση του σύριζα σε αυτό είναι πως ούτε οι άλλοι ξέρουν να κυβερνήσουν, κάτι το οποίο είναι απολύτως αληθές, αλλά προσωπικά δεν με κάνει να νιώθω καθόλου καλύτερα. Κι όταν τους ρωτάς για την καυτή πατάτα του τι θα κάνετε ρε παιδιά, η απάντηση που αντηχεί είναι ακριβώς η ίδια που έδινε ο σαμαράς πριν κάνει την κωλοτούμπα να συμμετάσχει στην κυβέρνηση παπαδήμου. Ο σύριζας θα πάει στην ευρώπη και θα διαπραγματευτεί σκληρά.

Το οποίο υπονοεί λίγο πολύ πως οι ευρωπαίοι θα ανοίξουν τα πόδια τους και θα αρχίσουν να μοιράζουν χρήμα στους συριζαίους (που δεν τους θεωρούν και πολιτικούς τους συμμάχους), προκειμένου ο σύριζας να πραγματοποιήσει όλα αυτά τα αντιφατικά που υπόσχεται στον κάθε πικραμένο. Πραγματικά πικραμένο ή σε εισαγωγικά.

Κι έτσι στη χθεσινή συνέντευξη στη στάη, άκουσα τον πρόεδρα τσίπρα να λέει πως είναι στο πλευρό των μεροκαματιάρηδων μετρατζήδων. Και φυσικά η συστημική στάη τον προστάτεψε και δεν του έκανε την απλή ερώτηση στην οποία δεν μπορούσε να απαντήσει: Δηλαδή θα είστε υπέρ της επέκτασης του ενιαίου μισθολογίου στους εργαζόμενους των συγκοινωνιών? Διότι αν η απάντηση είναι ναι, οι μετρατζήδες καθόλου δεν θα συμφωνήσουν πως ο τσίπρας είναι στο πλευρό τους. Αν η απάντηση είναι όχι, τότε γιατί οι υπόλοιποι ΔΥ να θεωρήσουν πως αυτοί θα πρέπει να αμοίβονται με βάση το ενιαίο μισθολόγιο?

Λίγες μέρες πιο πριν, ένα στέλεχος του σύριζα έκανε μερικές πολύ λογικές και απλές προτάσεις για το μισθολόγιο των κληρικών, προτάσεις που είμαι σίγουρος ότι δεν βρίσκουν κανέναν στο σύριζα να διαφωνεί. Κατά την πάγια τακτική της ηλιθιότητας, η νδ μαζί με διάφορα μμε πήραν τις προτάσεις κι άρχισαν να λένε αρλούμπες. Και η απάντηση του σύριζα σε αυτές τις αρλούμπες ήταν να αδειάσουν μεγαλοπρεπώς το στέλεχος που πρότεινε τις αλλαγές στη μισθοδοσία των κληρικών. Τόσο μεγαλοπρεπές ήταν το άδειασμα του κ.βούτση για παράδειγμα που θα μπορούσε να συγκριθεί άνετα με το άδειασμα βενιζέλου στο δαφέρμο τότε με το ζήτημα της αναγραφής του θρησκεύματος στις ταυτότητες (γύρω στο 14-16ο λεπτο). Και σε περίπτωση που νομίζαμε ότι πρόκειται για παρεξήγηση, ο νίκος παπάς δήλωσε στον σκαι, πως “το κράτος αυτή τη στιγμή πρέπει να καλύπτει τους μισθούς των ιερωμένων”. Και ο τσίπρας άλλωστε στη χθεσινή συνέντευξη δήλωσε πως μόνο κατόπιν συμφωνίας με την εκκλησία θα γίνουν αλλαγές.

 

Ηuffington: Πόσο μακριά από τη χούντα;

«Πάρτε για παράδειγμα την Ελλάδα. Χαιρετίστηκε ως η γενέτειρα της δημοκρατίας, είναι πια αφίσα για τις υπερβολικές δαπάνες της κυβέρνησης, φουσκωμένου δημόσιου τομέα, συνδικάτων».

Ετσι ξεκινά το άρθρό του στην Huffingtonpost.com o Μπιλ Φρέζα, επενδυτής επιχειρηματικών κεφαλαίων και συνεργάτης μεγάλων οικονομικών εντύπων.

Ο Φρέζα ουσιαστικά παρουσιάζει την Ελλάδα ως μια χώρα στα πρόθυρα του εμφυλίου πολέμου.

«Πόσος χρόνος χρειάζεται μέχρι η ταλαιπωρημένη και τρομοκρατημένη μεσαία τάξη στηρίξει μια χούντα που υπόσχεται ασφάλεια; Κάποιος θα πρέπει να επαναφέρει την τάξη όταν τα γερμανικά χρήματα σταματήσουν να ρέουν διότι σίγουρα δεν θα σπεύσουν οι Γερμανοί στρατιώτες να αποκαταστήσουν την ειρήνη», γράφει χαρακτηριστικά.

Δεν λείπουν οι αναφορές στις εφόδους που πραγματοποιούν κάποιοι σε δάση και πάρκα για να εξασφαλίσουν ξύλα για τζάκια και σόμπες, με την εμπρηστική διαπίστωση «Τα καλά νέα είναι ότι τώρα που τα δέντρα εξαφανίζονται, λιγότεροι Έλληνες θα κατηγορούν τους αδίστακτους εργολάβους ή τους Τούρκους πράκτορες ότι βάζουν φωτιά στα δάση».

Νόαμ Τσόμσκυ : Οι φοιτητές θα πρέπει να γίνουν αναρχικοί

Η μετάφραση της συνέντευξη του Νόαμ Τσόμσκυ στη γερμανική εφημερίδα Die Zeit είναι του risinggalaxy.

Συνέντευξη του Νόαμ Τσόμσκυ στο Γερμανικό περιοδικό Die Zeit

“Οι αναρχικοί προσπαθούν να προσδιορίσουν τις   εξουσιαστικές δομές. Πιέζουν αυτούς που ασκούν εξουσία να δικαιολογήσουν τους εαυτούς τους. Η δικαιολόγηση δεν πετυχαίνει τις περισσότερες φορές. Τότε οι αναρχικοί δουλεύουν για να αποκαλύψουν και να κατανοήσουν τις δομές, είτε έχουν να κάνουν με πατριαρχικές οικογένειες, ένα διεθνές μαφιόζικο σύστημα, ή τις ιδιωτικές τυραννίες της οικονομίας, τις πολυεθνικές.”

Zeit: Καθηγητά Τσόμκσυ, δεν είστε μόνο ένα από τους ποιο αναφερόμενους ακαδημαϊκούς στο κόσμο. Για 45 χρόνια, υπήρξατε πολιτικός ακτιβιστής. Όταν κάποιος κοιτάζει την πολιτική σήμερα, θα πρέπει να ρωτήσει: Μπορούν οι “διανοούμενοι της δημόσιας σφαίρας” σαν εσάς, να καταφέρουν τίποτα;

Τσόμσκυ: Πως μπορείτε να ρωτάτε κάτι τέτοιο;

Zeit: Υπάρχει ένας πόλεμος στο Αφγανιστάν. Ο κόσμος υποφέρει από τις συνέπειες της οικονομικής κρίσης. Οι κοινωνικές ανισότητες διευρύνονται όλο και περισσότερο.

Τσόμσκυ: Το πρόβλημα είναι απλό. Οι περισσότεροι διανοητές είναι υπηρέτες της εξουσίας και σύμβουλοι κυβερνήσεων. Αποκαλούν τους εαυτούς τους ειδικούς. Επιδίωκαν τη δόξα για αιώνες, όχι μόνο στο σήμερα. Πάντως κάθε κοινωνία έχει κριτικούς διανοητές στις παρυφές της. Και οι δύο τύποι έχουν επιρροή: Και οι υπηρέτες της εξουσίας και οι διαφωνούντες.

Zeit: Είμαστε ακόμα δύσπιστοι. Τι πετύχατε εσείς τα τελευταία 45 χρόνια;

Τσόμσκυ: Προσωπικά δεν πέτυχα τίποτα. Ήμουν μέρος ενός κινήματος και αυτό το κίνημα πέτυχε πολλά πράγματα. Ο κόσμος σήμερα είναι θεμελιωδώς διαφορετικός από τον κόσμο 45 χρόνια πριν. Οι δράσεις για τα πολιτικά δικαιώματα, τα ανθρώπινα δικαιώματα, τα δικαιώματα των γυναικών και η προστασία του περιβάλλοντος, η αντίσταση ενάντια στην καταστολή και στη βία, επηρέασαν σημαντικά το κόσμο. Δεν καταλαβαίνω πως μπορείτε να υποστηρίζετε ότι δεν άλλαξε τίποτα.

Zeit: Πιστεύετε ότι ο κόσμος είναι καλύτερος απ’ ότι πριν 45 χρόνια;

Τσόμσκυ: Προφανώς! Περπατήστε στους ανοικτούς τομείς εδώ στο Ινστιτούτο Τεχνολογίας της Μασαχουσέτης. Μισοί από τους σπουδαστές είναι γυναίκες. Το ένα τρίτο ανήκει σε μια εθνοτική μειονότητα. Ο  κόσμος είναι ντυμένος ποιο καθημερινά και απασχολούμενος με όλα τα πιθανά πράγματα. Αυτό το μέρος ήταν πολύ διαφορετικό όταν ήρθα εδώ 50 χρόνια πριν. Τότε έβλεπες λευκούς άντρες επίσημα ντυμένους και με ενδιαφέρον μόνο για τη δουλειά τους. Θα μπορούσατε να δείτε την ίδια εξέλιξη στη Γερμανία και σε όλο το κόσμο.

Zeit: Είναι όμως οι φοιτητές πιο πολιτικοποιημένοι; Η γενιά του σήμερα κατακρίνεται συχνά πως δεν ενδιαφέρεται για τον κόσμο.

Τσόμσκυ: Θεωρώ ότι αυτή η προσέγγιση είναι λάθος. Η περίοδος υψηλής πολιτικοποίησης στα πανεπιστήμια ήταν πολύ σύντομη. Από το 1968 έως το 1970. Πριν από αυτό οι φοιτητές ήταν απολίτικοι. Αναλογιστείτε τον πόλεμο του Βιετνάμ, ένα από τα μεγαλύτερα εγκλήματα από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Τέσσερα η πέντε χρόνια πέρασαν ώσπου να φανεί κάποια μορφή διαμαρτυρίας στις Ηνωμένες Πολιτείες. Αυτό υποχώρησε γρήγορα τη δεκαετία του ’70. Η διάθεση ήταν πολύ διαφορετική πριν από τον πόλεμο του Ιράκ. Απ’ όσο ξέρω, ο πόλεμος στο Ιράκ ήταν ο πρώτος πόλεμος για τον οποίον έγιναν διαδηλώσεις πριν ακόμα ξεκινήσει. Οι φοιτητές μου έχασαν τις διαλέξεις για να διαδηλώσουν. Πότε δεν θα συνέβαινε αυτό, πριν από 50 χρόνια.

Οι διαδηλώσεις δεν απέτρεψαν τον πόλεμο αλλά τον περιόρισαν. Οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν ήταν ποτέ ικανές να κάνουν στο Ιράκ έστω και ένα κλάσμα απ’ ότι έκαναν στον Βιετνάμ.

Zeit: Ήταν αυτές οι διαμαρτυρίες μόνο μια αναλαμπή;

Τσόμσκυ:  Όχι. Η πολιτικοποίηση σήμερα είναι μεγαλύτερη από ότι ήταν τη δεκαετία του ’50. Διάφορές μορφές διαρκούς αγώνα αναπτύχθηκαν οι οποίες επέτρεψαν να κερδηθούν οι μάχες μας. Για παράδειγμα υπάρχει μια συνεχής πρόοδος στα δικαιώματα των γυναικών. Αν ρωτούσα την γιαγιά μου αν καταπιεζόταν, δεν θα ήξερε για ποιο πράγμα μιλάω. Η μητέρα μου είπε: ”Καταπιέζομαι αλλά δεν ξέρω τι να κάνω!”. Η κόρη μου θα μου έβαζε τις φωνές μετά από μια τέτοια ερώτηση. Ο κόσμος μας είναι ποιο ανθρώπινος!

Ο Πρετεντέρης, η ηθική και οι ηθικοί αυτουργοί

Του Κώστα Βαξεβάνη

Όταν πρόκειται να «θάψουμε» κάποιον συνάδελφο, συνηθίζουμε να ξεκινάμε λέγοντας «ο τάδε είναι πολύ καλός συνάδελφος αλλά…». Ε λοιπόν, ο Γιάννης Πρετεντέρης δεν είναι καλός συνάδελφος. Καθόλου καλός συνάδελφος. Είναι ένας κομψευόμενος κύριος, καλός χειριστής της πένας περισσότερο,παρά της τηλεοπτικής εικόνας στην οποία πολλές φορές εμφανίζεται αμήχανος αν κάποιος του ζητήσει τα ρέστα, αλλά καλός δημοσιογράφος δεν είναι. Και δεν είναι όχι γιατί δεν μπορεί, αλλά γιατί κατανοεί κάτι συγκεκριμένο ως δημοσιογραφία. Την προώθηση μιας πολιτικής ατζέντας και μάλιστα της ατζέντας πάντα της εξουσίας. Από το βαθύ έως το εκσυγχρονιστικό ΠΑΣΟΚ και από την Καραμανλική ΝΔ έως τη σημερινή με την Ευαγγελική συνιστώσα, ο Πρετεντέρης έχει ένα στασίδι δίπλα στην κυρίαρχη αντίληψη.

Προφανώς και δεν αναφέρομαι στο δικαίωμά του να εκφράζει πολιτική άποψη. Είμαι υπέρ της άποψης στη δημοσιογραφία, αρκεί να είσαι τίμιος με τον αναγνώστη, τον τηλεθεατή ή τον ακροατή σου. Να κάνεις ξεκάθαρο πως είναι η άποψή σου και όχι το ρεπορτάζ, η αλληλουχία των πραγματικών γεγονότων. Επίσης είναι διαφορετικό πράγμα να πίνεις έναν καφέ με κάποιον πολιτικό και να ενημερώνεσαι, απ” το να γίνεσαι το κουλουράκι στους πρωινούς καφέδες στο Μέγαρο Μαξίμου.

Ο Γιάννης Πρετεντέρης «βγήκε» στην ελληνική ιδιωτική τηλεόραση, πριν από αρκετά χρόνια. Για αρκετά χρόνια σημείωνε χαμηλές τηλεθεάσεις. Ο Πρετεντέρης ήταν η εικόνα ενός άγγλου λόρδου, στον καραγκιοζ μπερντέ της κιτρινίζουσας ιδιωτικής τηλεόρασης. Εν ολίγοις, ο Πρετεντέρης, όπως όλοι έλεγαν, δεν θα ήταν στην τηλεόραση αν την εποχή εκείνη δεν ήταν μια επιλογή των εκδοτών και όπως αποδείχθηκε αργότερα, μια χρήσιμη επιλογή.

Όταν πριν από δύο μήνες δημοσιεύσαμε τη λίστα Λαγκάρντ, ο Πρετεντέρης έγραψε ειρωνικά στα έντυπα του ΔΟΛ πως η δίωξη εναντίον μου, έκανε γνωστό ένα περιθωριακό περιοδικό όπως το HOT DOC. Του ζήτησα τότε να μου θυμίσει μια δημοσιογραφική επιτυχία του, για να τον μιμηθούμε. Και το εννοούσα.

Το HOT DOC είναι μια άγνωστη μορφή δημοσιογραφίας για τον Γιάννη Πρετεντέρη. Επίσης το HOT DOC, δεν δημοσίευσε ποτέ (ούτε θα το κάνει) ρεπορτάζ που δεν έχει γίνει. Τα έντυπα στα οποία εργάζεται είναι αυτά που δημοσίευσαν ρεπορτάζ από την επίσκεψη Ερντογκάν στην Αθήνα που δεν έγινε ποτέ, διανθίζοντάς τα μάλιστα με περιστατικά γελώτων μεταξύ Ερντογκάν και Παπανδρέου. Αλλά για να επιστρέψω στον Πρετεντέρη, δεν μάτωσε ποτέ για κανένα ρεπορτάζ ή είδηση. Δεν ίδρωσε για καμιά καταγραφή της πραγματικότητας. Με αυτό το ύφος του ανθρώπου που δυσανασχετεί γιατί δεν γεννήθηκε σε άλλο σημείο της Εσπερίας αλλά στην μίζερη Ελλάδα, μεταφέρει τις αναζητήσεις του κύκλου του και πολύ περισσότερο τις διαθέσεις του κύκλου του, ως δημοσιογραφική πραγματικότητα. Δικαίωμά του. Υπάρχει άλλωστε μια αρκετά μεγάλη ομάδα δημοσιογράφων, που όπως θα έλεγε και ο Μπρεχτ, χορτάτη η ίδια μιλάει στους πεινασμένους για τις καλύτερες μέρες που θα έρθουν.

Η γερμανική κωλοτούμπα του ΣΥΡΙΖΑ

Ας αφήσουμε στην άκρη τα κουτοπόνηρα ερωτήματα του τύπου «δεν πρέπει ένας εν δυνάμει πρωθυπουργός να συναντιέται με εκπροσώπους ξένων κυβερνήσεων;». Λίγο ακόμα και οι ΣΥΡΙΖΑίοι θα μας πουν το αμίμητο «και ο Στάλιν έκανε συναντήσεις με τον Τσόρτσιλ και τον Ρούσβελτ»! Μόνο που ο Στάλιν εκπροσωπούσε μια χώρα της δικτατορίας του προλεταριάτου κι ένα παγκόσμιο κίνημα (κομμουνιστικό και αντιφασιστικό). Ο Τσίπρας τι ακριβώς εκπροσωπούσε όταν συναντιόταν με τον Σόιμπλε; Και ποιο ήταν το ζητούμενο της συνάντησης; Να διαπιστώσουν ότι ο Σόιμπλε είναι «ένας εξαιρετικά ευγενής άνθρωπος», όπως έλεγαν στους δημοσιογράφους στελέχη της συριζοαντιπροσωπείας; Να «διευρύνουν την ατζέντα», βάζοντας το ζήτημα των γερμανικών αποζημιώσεων και της αποστολής του «φακέλου Χριστοφοράκου», όπως δήλωσε ο Τσίπρας;

Αστεία πράγματα. Αυτά είναι χάντρες και καθρεφτάκια για ιθαγενείς. Ο ίδιος ο Τσίπρας φρόντισε να υποβαθμίσει το ζήτημα των γερμανικών αποζημιώσεων, δηλώνοντας στο Βερολίνο ότι «για εμάς έχει περισσότερο ηθική αξία, όπως επίσης θα πρέπει να έχει ηθική αξία και για τη γερμανική πλευρά»! Οσο για το«φάκελο Χριστοφοράκου», ο Σόιμπλε δεν είχε κανένα πρόβλημα να τους πει ότι δεν είναι της αρμοδιότητάς του. Μάλλον η ευγένειά του τον εμπόδισε να πει στον Τσίπρα ότι το συγκεκριμένο αίτημα είναι γελοίο. Διότι ο Χριστοφοράκος κατέθεσε στη γερμανική δικαιοσύνη, μ’ αυτή έκανε τη «συμφωνία» του και επομένως όποιος θέλει την κατάθεσή του δεν έχει παρά να τη ζητήσει με τις γνωστές διαδικασίες της «δικαστικής συνδρομής». Οι οποίες, βέβαια, έχουν γίνει και απέβησαν άκαρπες. Λέτε να ζήτησαν οι ΣΥΡΙΖΑίοι από τον Σόιμπλε να πάρει το φάκελο και να τους τον δώσει; Να παρέμβει, δηλαδή, κατασταλτικά στην… ανεξάρτητη γερμανική δικαιοσύνη;

Ας αφήσουμε, λοιπόν, τις γελοιότητες και ας επικεντρωθούμε στην ουσία. Καταρχήν, υπάρχει η πολιτική σημειολογία. Από τις διαδηλώσεις ενάντια στην παρουσία της Μέρκελ στην Αθήνα, στις οποίες συμμετείχε και ο ίδιος ο Τσίπρας, τώρα πάει και προσκυνάει τον Σόιμπλε στο Βερολίνο (θα δούμε παρακάτω γιατί πρόκειται για προσκύνημα). Από μόνο του το γεγονός έχει τη σημασία του., ας φύγουμε όμως και από την πολιτική σημειολογία και ας πάμε στην ουσία.
Αυτή τη φορά είχαμε την πιο θεαματική κωλοτούμπα. Τα περί «μερκελιστών» και «νεοφιλελεύθερων εμμονών» εξαφανίστηκαν εντελώς από το στόμα του Τσίπρα όσο βρισκόταν στο Βερολίνο. Πέταγε, βέβαια, μερικές κορόνες στις δημόσιες εκδηλώσεις του αδελφού κόμματος Die Linke (παρεμπιπτόντως: το κόμμα που ο ΣΥΡΙΖΑ χαρακτήριζε ως «μεγάλη ελπίδα της ευρωπαϊκής αριστεράς» πασχίζει τώρα να πιάσει το 5% και να μπει στη γερμανική Βουλή), όμως όταν μιλούσε στα ΜΜΕ ο λόγος ήταν στρογγυλεμένος, καθόλου καταγγελτικός και απόλυτα συναινετικός. Η εικόνα που δινόταν ήταν ότι θα συναντηθούν δυο καλοί φίλοι, οι οποίοι έχουν μεν διαφορετικές απόψεις, αλλά είναι «καταδικασμένοι» ν’ αναζητήσουν από κοινού λύσεις.

«Δεν συνηθίζω να συναντώ μόνο ανθρώπους με τους οποίους συμφωνώ. Και δεύτερον, έχω πάντοτε την ελπίδα όταν συνομιλώ με ανθρώπους ότι μπορώ να τους πείσω να αλλάξουν γνώμη», έλεγε ο Τσίπρας στη Ντόιτσε Βέλε. Ηλπιζε ότι θα πείσει τον Σόιμπλε ν’ αλλάξει γνώμη. Η δήλωση, πέρα από την επί της ουσίας γελοιότητά της, αποκάλυπτε κι ένα καβαλημένο καλάμι. Στην ίδια συνέντευξη ο Τσίπρας δήλωσε ότι τον ενδιαφέρει να έχει μια φυσιολογική επικοινωνία με την καγκελάριο Μέρκελ και «να μη δημιουργείται η εντύπωση ότι πρόκειται για δύο εχθρικά στρατόπεδα που δεν ανταλλάσσουν ούτε καλημέρα»! Δεν είναι εχθρικά τα στρατόπεδα του «μερκελισμού» από τη μια και της «αριστεράς» από την άλλη; Οχι βέβαια. Αυτή είναι ρητορική του (όχι και τόσο μακρινού) παρελθόντος. Οπως είπε ο Τσίπρας, το τελευταίο που τον ενδιαφέρει είναι ο επικοινωνιακός αντίκτυπος και το πρώτιστο είναι «η πραγματική πολιτική ουσία, δηλαδή, να προσπαθήσω να πείσω τον συνομιλητή μου και τη γερμανική κυβέρνηση ότι χρειάζεται αλλαγή πολιτικής για να διατηρηθεί η ευρωζώνη και βεβαίως η Ελλάδα εντός αυτής».

Εκθεση Ε.Ε.:Σοκ ζήτησης

Αρθρο του Ambrose Evans Pritchard της Telegraph, που αναλύει μία έκθεση της Κομισιόν, σύμφωνα με την οποία ένα τμήμα της Ευρώπης είναι παγιδευμένο σε ένα φαύλο κύκλο φτώχειας .

Telegraph – Την περασμένη εβδομάδα, η ΕΚΤ του Draghi ανακοίνωνε ότι η οικονομική κρίση της ευρωζώνης έλειξε, αλλά με την ανεργία και την ύφεση, δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα. Αν και πρόκειται για μια ύφεση που απέτυχε να προβλέψει και σε μεγάλο βαθμό την προκάλεσε επιτρέποντας τη συρρίκνωση της προσφοράς χρήματος, κυρίως από τα μέσα του 2012.

Ετσι, η ΕΚΤ και ο Draghi δήλωσαν ότι δεν θα αναλάβουν νέες δράσεις για να αντισταθμιστεί η μείωση των δημοσιονομικών ελλειμμάτων (αυξήσεις φόρων και περικοπές δαπανών) του τρέχοντος έτους το 2,3% του ΑΕΠ στην Ισπανία, 2% στη Γαλλία και 1,2% στην Ιταλία – για να μην αναφέρουμε τις δραματικές μειώσεις στην Ελλάδα, την Πορτογαλία και την Ιρλανδία.

Στην Ιαπωνία, αντίθετα, ο πρωθυπουργός Σίνζο Άμπε  λίγο πολύ έδωσε εντολή στην κεντρική τράπεζα να «πληθωρίσει» και  τη δημιουργία νέων θέσεων εργασίας (και όχι το «spread» ή κάποιο άλλο χρηματοοικονομικό τέχνασμα). Η Federal Reserve στην Αμερική, αντίθετα, ανακοίνωσε αυτό το καλοκαίρι ότι θα συνεχίσει να κάνει ενέσεις ρευστότητας τη μία  μετά την άλλη μέχρις ότου το ποσοστό ανεργίας στις ΗΠΑ κατέβει στο 6,5%.

Μόνο η ΕΚΤ δηλώνει ανίσχυρη μπροστά σε ένα ποσοστό ανεργίας 11 0.8% στην Ευρώπη που αυξάνεται μήνα με το μήνα. Ο Mario Draghi είπε ότι η νομισματική πολιτική μπορεί να κάνει «λίγα» για να καταπολεμηθεί η διαρθρωτική ανεργία. Αν όμως ήταν πραγματικά » διαρθρωτική»  θα μπορούσε και να πείσει. Αλλά δεν είναι. Η Ιρλανδία έχει μια από τις πιο ευέλικτες αγορές εργασίας στον κόσμο, αλλά το ποσοστό ανεργίαςεκτινάχθηκε από 4,6% σε 14,6%, παρά τη δικλείδα ασφαλείας της μετανάστευσης προς τη Βρετανία, τις Ηνωμένες Πολιτείες και την Αυστραλία.

Το ποσοστό ανεργίας στην Ισπανία από 7,8% ανέβηκε στο 26,6% μέσα σε τέσσερα χρόνια, και στο 55% για τους νέους. Αυτό συνέβη πολύ γρήγορα, γιατί τώρα πλέον είναι εύκολο να απολυθεί ένας ισπανός εργαζόμενος με σύμβαση ορισμένου χρόνου.

Μόλις δημοσιεύθηκε,την περασμένη εβδομάδα, η 400σελιδη έκθεση της Ευρωπαϊκή Επιτροπής,  για την ανεργία που καταρρίπτει τον ισχυρισμό ότι η ακαμψία της αγοράς εργασίας είναι η βασική αιτία της κοινωνικής καταστροφής που μαστίζει το κλαμπ των μεσογειακών χωρών και μέρος της Ανατολικής Ευρώπης.

Στην έκθεση αναφέρονται όλα όσα πρέπει να γίνουν : τη σκανδιναβική ευελιξία με ασφάλεια και τη μείωση της φορολογικής επιβάρυνσης στο κόστος εργασίας.

Στη συνέχεια, όμως, η έκθεση προχωράει πιο κάτω και δείχνει «το σοκ ζήτησης» ως τον πραγματικό ένοχο. Όλα τα άλλα, λέει η ΕΕ είναι «λιγότερο σημαντικά». Το έγγραφο ανατρέπει το κεντρικό επιχείρημα των  ευρωπαίων μανδαρίνων περί λιτότητας, ότι η «μεταρρύθμιση εργασίας» ως δια μαγείας, θα οδηγήσει στην ανάκαμψη, πριν οι δημοκρατίες των χωρών που επλήγησαν θαξαναπάρουν την κατάσταση στα χέρια τους.

Στην Ισπανία, τώρα η ευρωσκεπτικιστή Ενωτική Αριστερά στις δημοσκοπήσεις ανεβαίνει στο 16%, πλησιάζοντας τους Σοσιαλιστές , στο 23%. Η αριστερά κάνει επιτέλους τη φωνή της να ακουστεί.

Η ανεργία στην Ελλάδα μόλις έφτασε το 27%,ενώ το ποσοστό ανεργίας στην Ιταλία είναι απατηλά χαμηλό, μόνο 11 .1%, αλλά όπως μπορείτε να δείτε από το παρακάτω διάγραμμα στην έκθεση της Επιτροπής, υπάρχει και ένα άλλο 12%  αποθαρρυμένων εργαζομένων, δηλαδή ανθρώπων που έχουν πάψει να ψάχνουν για δουλειά, ακόμη και αν θα μπορούσαν και θα ήθελαν να εργαστούν που δεν καταγράφονται. Το συνδυασμένο ποσοστό της πραγματικής ανεργίας στην Ιταλία είναι περίπου 23%.

Αττική οδός: Ξοδεύουν 1 εκατ. ευρώ τον χρόνο για κάθε χιλιόμετρο!

Το ποσό του ενός εκατομμυρίου ευρώ δαπανάται ετησίως για την συντήρηση κάθε χιλιομέτρου της Αττικής Οδού! Εξήντα εκατομμύρια ευρώ τον χρόνο είναι τα ετήσια έξοδα συντήρησης της Αττικής Οδού. Οι άνθρωποι ξοδεύουν κάθε ημέρα εκατόν εξήντα τέσσερις χιλιάδες τριακόσια ογδόντα τρία ευρώ για την συντήρηση ενός καινούργιου δρόμου. Αν υπήρχε Άγιος Βασίλης αυτό θα ζητούσα! Μία σύμβαση ανάλογη με αυτή που υπέγραψε το ελληνικό δημόσιο με τους εργολάβους για την Αττική Οδό!

Είναι απολύτως βέβαιο ότι τέτοια σύμβαση δεν πρόκειται να υπογραφεί άλλη φορά στο μέλλον. Ούτε και έχει γίνει άλλη φορά στο παρελθόν. Και δεν μιλάμε μόνο για την Ελλάδα, αλλά για ολόκληρο τον κόσμο. Η ιδιαιτερότητα αυτής της σύμβασης σε σχέση με άλλες είναι ότι η απόσβεση του έργου δεν προβλέπεται σε σχέση με τα συνολικά έσοδα, όπως θα ήταν το λογικό, αλλά με βάση τα μερίσματα και κατ’ επέκταση τα καθαρά κέρδη που δηλώνει η κοινοπραξία των εργολάβων. Δηλαδή, έσοδα μείον έξοδα. Ο εργολάβος δηλώνει τα όποια έξοδα επιθυμεί και το κράτος περιμένει πότε ο εργολάβος θα αποσβέσει το έργο. Δηλαδή, ποτέ! Ή αλλιώς, θα τελειώσει η σύμβαση και ο εργολάβος ακόμη θα ισχυρίζεται ότι κινδύνεψε να χάσει το σπίτι του!